In ons dossier over de rol van de NAVO en de ombouw van de EU tot het Vierde Rijk vandaag een artikel over hoe de Verenigde Staten aankeken tegen de nazi-kopstukken aan het einde van de Tweede Wereldoorlog (en erna), en hoe zij al snel tot de conclusie kwamen dat die oorlogsmisdadigers beter de Amerikaanse belangen konden dienen
Op 8 mei 1945 gaf nazi-Duitsland zich over aan de geallieerden,
waarmee een einde kwam aan het zelfbenoemde "Derde Rijk" en aan de
Tweede Wereldoorlog in Europa. Tegen het einde van het jaar waren de
meeste publieke figuren van de nazi-leiding dood of gevangengenomen -
Adolf Hitler en Joseph Goebbels hadden naar verluidt op 1 mei van dat
jaar zelfmoord gepleegd, Heinrich Himmler volgde op 23 mei en Hermann
Göring zou het volgende jaar zelfmoord plegen, op 18 oktober 1946
nadat hij ter dood was veroordeeld voor zijn misdaden.
In bezet Duitsland begon het denazificatieproces officieel, met
duidelijk verschillende benaderingen vanuit het Westen en de
Sovjet-Unie. Het door de Sovjet-Unie bestuurde oosten streefde ijverig
naar denazificatie, waarbij leden van de nazi-partij werden
gearresteerd en geïnterneerd in gevangenkampen. In het Westen was de
straftoediening echter meer, laten we zeggen “selectief", aangezien
grote aantallen leden van de nazi-partij niet alleen elke straf
ontweken voor de misdaden waaraan ze medeplichtig waren, maar ook
bescherming en werk kregen van de bezettende Amerikanen.
Onder deze partijleden bevonden zich veel hooggeplaatste
functionarissen die invloedrijke posities kregen in de West-Duitse
regering en Amerikaanse inlichtingendiensten. De bescherming die aan
deze erkende nazi's werd geboden, zou de opkomst van een soort "Vierde
Rijk" mogelijk maken, gevormd uit een anticommunistische reactionaire
alliantie tussen de Amerikaanse inlichtingendiensten en de
fascistische geheime legers en particuliere militaire bedrijven die in
heel Europa en daarbuiten opereerden. Om dit netwerk in dit artikel in
detail te beschrijven hebben we veel geput uit informatie van
Alexander Cockburn and Jeffrey St. Clair’s Whiteout, Martin A.
Lee’s The Beast Reawakens, Paul L. Williams’s Operation
Gladio: The Unholy Alliance, en Daniele Ganser’s NATO’s Secret
Armies, en hebben we links naar bronnen geplaats voor een aantal
beweringen die lezers misschien bijzonder ongeloofwaardig vinden.
Om te beginnen: het meest bekende voorbeeld van Amerikaanse
rekrutering van nazi's aan het einde van de Tweede Wereldoorlog was
Operatie Paperclip. Het contraspionagekorps van de Verenigde
Staten bracht meer dan duizend Duitse wetenschappers, velen van hen
leden van de nazi-partij en een aantal van hen partijleiders, naar de
Verenigde Staten. De bekendste van deze nazi-wetenschappers was
Wernher von Braun (foto, achterste rij, 2e van rechts), die tijdens de Tweede Wereldoorlog het
V-2-raketwapen voor Duitsland had ontwikkeld en een prominente rol zou
gaan spelen in Amerika's programma's voor ballistische raketten en
ruimteraketten. Voor de VS was hij de meest vitale activa. Vaak wordt
over het hoofd gezien dat Von Braun niet alleen een raketingenieur
was, maar een hoge officier in de SS. Tijdens zijn tijd dat hij
toezicht hield op de bouw van de V-2-raketten, gebruikte Von Braun
slavenarbeid uit het concentratiekamp Dora, waarbij meer dan
twintigduizend gevangenen zuch letterlijk hebben doodgewerkt.
De constructie van de V-2-raketten heeft in feite meer mensen gedood
dan ze hebben gedood bij hun inzet als wapens. Paperclip bracht ook
andere vergelijkbare monsterlijke wetenschappers over naar de VS,
waaronder Hubertus Strughold, die menselijke proefpersonen had
vermoord - gevangenen die uit concentratiekampen waren gehaald
stierven bij proeven door blootstelling aan extreme kou, intensieve
luchtdruk en operatiea zonder verdoving. Verder Kurt Blome, het hoofd
van het biowapenonderzoek van de nazi's die opzettelijk geïnfecteerde
concentratiekampgevangenen met tal van verschillende ziekten
confronteerde, waarvan vele dodelijk. Voor de Verenigde Staten zou het
werk van Strughold van onschatbare waarde blijken om bemande
ruimtevluchten zelfs maar op afstand mogelijk te maken, terwijl
Blome's onderzoek vorm zou geven aan de ontwikkeling van Amerikaanse
chemische wapen- en zenuwgasprogramma's voordat hij naar West-Duitsland
werd gestuurd om te werken aan nog niet bekendgemaakte geheime
projecten voor het leger. Merk op dat Blome ook een medewerker was
geweest van de beruchte Japanse "Unit 731", die honderdduizenden
gevangenen doodde in onmenselijke experimenten. Vergelijkbaar met het
lot van Von Braun en de andere Paperclip-wetenschappers kregen de
meeste wetenschappers van eenheid 731 ook
immuniteit voor hun talrijke
oorlogsmisdaden, waarbij de Verenigde Staten hun onderzoek in
combinatie met dat van Blome gebruikten om hun eigen biowapens te
ontwikkelen, biowapens die later werden ingezet in de Koreaanse oorlog.
Wetenschappers waren niet de enige rekruten van het naziregime die
door de Verenigde Staten werden beschermd. Aan het einde van de Tweede
Wereldoorlog vluchtten talloze As-oorlogsmisdadigers naar landen als
Spanje en Argentinië via 'ratlines', georkestreerd door de
fascistische Kroatische katholieke priester Krunoslav Draganović in
samenwerking met het Amerikaanse Counterintelligence Corps (CIC).
Tijdens de Tweede Wereldoorlog had Draganović toezicht gehouden op de
deportatie van talloze Joegoslavische joden naar
nazi-concentratiekampen, en na de oorlog organiseerde hij de ratlines
om ontsnappingsroutes te bieden aan leden van de Ustaśe, de Kroatische
fascistische beweging waartoe Draganović behoorde en die
honderdduizenden Serviërs, Joden en Roma had vermoord.
Draganović breidde al snel de ratlines-operatie uit om
ontsnappingsroutes te bieden aan verschillende prominente nazi's en
andere fascisten. Onder de mensen die deze ratlines gebruikten, waren
Adolf Eichmann, Josef Mengele, de Kroatische dictator Ante Pavelić en
Léon Degrelle, die later de neonazistische organisatie CEDADE zou
oprichten. De CIC was zich ervan bewust dat deze ratlines actief waren
en hielp ze soms zelfs te faciliteren wanneer het bepaalde nazi's
wilde rekruteren die anders de doodstraf zouden hebben gekregen voor
hun misdaden.
Een van de meest prominente nazi's die via dit VS-Ustaśe-ratlinesysteem
uit Europa werden gehaald om voor Amerikaanse inlichtingendiensten te
werken, was Klaus Barbie (foto), de 'slager van Lyon'. Tijdens de Tweede
Wereldoorlog was Barbie een lid van de Gestapo die persoonlijk talloze
gevangenen in Nederland en Frankrijk martelde en doodde, waaronder
kinderen, en uiteindelijk verantwoordelijk zou zijn voor de dood van
meer dan tienduizend mensen in deze hoedanigheid.
In 1947 zou Barbie door de CIC worden gerekruteerd als onderdeel van
Amerikaanse anticommunistische inspanningen voordat hij in 1951 naar
Bolivia ging in een ontsnapping die werd gefaciliteerd door de
Amerikaanse regering. Barbie zou tientallen jaren in Zuid-Amerika
wonen tot hij in 1983 door de Franse regering werd gevangengenomen,
berecht en geëxecuteerd. In de decennia tussen zijn aankomst en
gevangenneming zou hij zich echter buitengewoon nuttig maken voor de
Verenigde Staten en een belangrijke rol spelen bij "regimeveranderingen"
in het land. Barbie sloot zich aanvankelijk aan bij de Boliviaanse
regering, werd adviseur op het gebied van interne veiligheid en diende
tegelijkertijd als de belangrijkste pion voor de CIA in het land. Toen
diezelfde regering begin jaren zestig de vriendschappelijke
betrekkingen met Cuba niet verbrak en mild optrad jegens het
organiseren van tinmijnwerkers, stond Barbie in contact met de door de
CIA gesteunde René Barrientos, die een staatsgreep tegen de gekozen
regering zou leiden en een militaire dictatuur zou installeren die in
overeenstemming zou zijn met de Amerikaanse belangen.
Evenzo was Barbie het belangrijkste
aanspreekpunt voor de CIA in het land geweest toen agenten de
dictatuur hielpen bij het vermoorden van de revolutionaire guerrilla
Che Guevara. Toen het gebruikelijke tumult van de Latijns-Amerikaanse
politiek in het midden van de 20e eeuw tot een nieuwe staatsgreep
leidde, dit keer door een generaal die minder geneigd was zich aan de
regels van de VS te houden, hielp Barbie bij het organiseren van een
nieuwe staatsgreep, dit keer om zijn vriend generaal Hugo Banzer Suárez
in 1970 te
installeren. Onder het bewind van Suarez 'verdwenen'
duizenden linkse personen en vakbondsmensen, werden er
gevangenkampen opgericht en werden de martelmethoden van Barbie
toegepast, wat diende als een prelude op de methoden van de dictatuur
van Pinochet en soortgelijke door de CIA gesteunde rechtse regimes.
Onder Banzer zou Barbie sterk betrokken raken bij het faciliteren van
de productie van en handel in cocaïne, een niet verrassende keuze
gezien zijn beschermheren. De Boliviaanse cocaïne-operatie zou de
belangrijkste leverancier zijn voor het Medellín-kartel onder leiding
van de beruchte cocaïnehandelaar Pablo Escobar, en zou op zijn beurt
de oprichting van Barbie's narco-terroristische huurlingengroep, Los
Novios de La Muerte, financieren. Toen wijdverbreid protest Banzer
dwong af te treden en vrije verkiezingen terug te brengen (waarbij aan
het licht kwam hoeveel zijn familie profiteerde van organisaties
voor cocaïnehandel) speelde Barbie een belangrijke rol in de 'Cocaïne
Coup' van 1980. Barbie leverde de huurlingen die generaal Luis García
Meza met geweld zouden installeren, de man die zich tijdens zijn korte
regeerperiode zou inzetten voor een "hardhandig optreden" tegen de
drugshandel in Bolivia, wat uiteindelijk een rookgordijn was voor het
consolideren van het cocaïnemonopolie dat Barbie had helpen vestigen.
Toen Barbie in 1983 uiteindelijk werd opgepakt, had hij, ondanks een
tip van de CIA over zijn op handen zijnde arrestatie, in heel Bolivia
onnoemelijk onomkeerbaar leed veroorzaakt en diende hij als een
belangrijke architect voor een van de grootste netwerken voor
cocaïnehandel, die van bijzonder nut zouden zijn voor Barbie's
contactpersonen bij de CIA. Hieruit blijkt dat Barbie gezien kan
worden als het meest flagrante voorbeeld van nazi-oorlogsmisdadigers
die bescherming kregen van de Amerikaanse inlichtingendiensten, het
land uit werden gesmokkeld op de ratlines en vervolgens in het
buitenland werden gebruikt als een instrument van imperiale
overheersing.
Dit wil niet zeggen dat elke prominente nazi of fascist die de
Amerikanen rekruteerden, naar de Verenigde Staten werd gebracht of
naar Zuid-Amerika werd gestuurd: velen werden tot de belangrijkste
figuren in de West-Duitse regering en de Noord-Atlantische
Verdragsorganisatie gemaakt. Sommige van de voormalige leden van de
nazi-regering konden een kleine mate van plausibele ontkenning
uitoefenen met betrekking tot hun toewijding aan de ideologie.
Hans Speidel (foto) was een Duitse generaal die een van de deelnemers was aan
het complot van 20 juli tegen Hitler in 1944, een samenzwering die
meer was ingegeven door Hitlers slechte afhandeling van militaire
aangelegenheden dan enige afkeer van de rechtse generaals voor het
expliciet racistische beleid van de regering, gezien het feit dat ze
een decennium van het laatstgenoemde konden tolereren. Speidels
betrokkenheid bij het complot om een afzonderlijke vrede met het
Westen te sluiten en tegelijkertijd de oorlog tegen de Sovjets voort
te zetten, maakte hem aantrekkelijk genoeg om te dienen als een van de
oprichters van de West-Duitse Bundeswehr, de opvolger van de in
ongenade gevallen Wehrmacht.
Speidel diende als de eerste
van de hoogste generaals en een sleutelfiguur bij het faciliteren
van de integratie van het land in de NAVO, en diende vervolgens als
opperbevelhebber van de geallieerde strijdkrachten van Midden-Europa
van 1957 tot 1963. Een andere hoge nazi-militaire officier die een van
de hoogste generaals van West-Duitsland zou worden, was Adolf
Heusinger, een lid van het opperbevel van de nazi's. Naar eigen zeggen
was Heusinger niet betrokken bij het complot van 20 juli en vertelde
hij de regering eigenlijk alles wat hij wist over de samenzweerders.
Dit belette Heusinger natuurlijk niet om begin jaren zestig voorzitter
te zijn van het Militair Comité van de NAVO. Interessant is dat zowel
Speidel als Heusinger betrokken waren bij de
Schnez Truppe, een
illegaal "geheim leger" opgericht in 1949 en samengesteld uit
duizenden Wehrmacht- en SS-veteraanofficieren. De Schnez Truppe stelde
lijsten samen van socialisten en linkse sympathisanten die moesten
worden opgepakt in het geval van een Sovjetinvasie, waarbij de
Verenigde Staten op de hoogte waren van het hele plang. Andere
voorbeelden van nazi's in de hoogste echelons van de militaire
structuur van de NAVO zijn bijna ontelbaar. Johann von Kielmansegg,
Ernst Ferber, Franz Joseph Schulze, Ferdinand von Senger und Etterlin
en Karl Schnell waren allemaal nazi-militaire officieren die ook de
titel van opperbevelhebber van de geallieerde strijdkrachten van
Centraal-Europa zouden dragen, terwijl Johannes Steinhoff een
nazi-luitenant was en gevechtspiloot die begin jaren zeventig
voorzitter was van het Militair Comité van de NAVO. Steinhoffs moment
van de meeste aandacht was waarschijnlijk in 1985, toen hij de
toenmalige president Ronald Reagan meenam om eer te betuigen op een
Duitse militaire begraafplaats waar een aantal SS-leden begraven lag.
Tijdens de Koude Oorlog bleven fascistische militaire officieren die
onder Hitler hadden gediend, militaire operaties leiden in West-Duitsland
en Midden-Europa.
Het leger was niet het exclusieve domein van hooggeplaatste nazi's in
West-Duitsland. In 1957 waren
meer dan driekwart van de hoge
functionarissen van het West-Duitse ministerie van Justitie voormalige
zelfbenoemde nazi's, een hoger percentage dan ooit onder
nazi-Duitsland. Veel van deze nazi-advocaten en -juristen waren
dezelfde die het wettelijk kader voor de holocaust hebben gecreëerd,
en dan houden we zelfs geen rekening met de functionarissen die, hoewel ze
geen lid waren van de nazi-partij, direct betrokken waren bij de
nazi-beleidsvorming. Een van de hoogste restantlen van Hitlers
regering was Hans Globke, de stafchef van de Duitse kanselarij van
1953 tot 1963. Terug in Hitlers Duitsland was Globke nooit officieel
lid van de nazi-partij geweest, maar hij had de machtigingswet (Ermächtigungsgesetz)
van1933 die Adolf Hitler aan de macht bracht, gemaakt, hij stelde tal van antisemitische wetten
op en diende als de belangrijkste juridische adviseur van het
Bureau voor Joodse Zaken dat verantwoordelijk was voor het beheer van
de Holocaust. Toen de geallieerden uiteindelijk Duitsland innamen,
kwamen de Britten en Amerikanen tot de conclusie dat Globke als staatsman
te waardevol was om gestraft te worden voor zijn betrokkenheid bij de
genocide, wat de weg vrijmaakte voor hem om de belangrijkste adviseur
te worden van de eerste kanselier van West-Duitsland, Konrad Adenauer.
Een decennium na de Tweede Wereldoorlog was een van de architecten van
de Holocaust een van de machtigste mannen in West-Duitsland. In zijn
hoedanigheid van stafchef speelde Globke een belangrijke rol bij het
versterken van de banden met de Verenigde Staten, de NAVO en de CIA,
en bij het opzetten van de inlichtingendiensten van het land, die
toevallig onder het bestuur van zijn goede vriend Reinhard Gehlen
vielen.
Reinhard Gehlen was waarschijnlijk de belangrijkste nazi die aan het
einde van de Tweede Wereldoorlog door de Amerikanen werd gerekruteerd.
Gehlen, een luitenant-generaal en spionnensupervisor in nazi-Duitsland die de
leiding had over de militaire inlichtingendienst aan het oostfront,
was verantwoordelijk voor de dood van miljoenen Sovjets tijdens zijn
tijd daar. Het lijkt erop dat Gehlen te getalenteerd was voor zijn
eigen bestwil, aangezien zijn inlichtingenrapporten de succesvolle
opmars van het Sovjetleger correct beschreven, wat Hitler zag als een
daad van "defaitisme", en hem ertoe bracht Gehlen in april 1945 uit
zijn functie te ontslaan. Gehlen zou niet lang hoeven te wachten op
nieuwe werkgevers, aangezien slechts ongeveer een maand later, met
Hitler dood en nazi-Duitsland verslagen, hij zich overgaf aan het
Amerikaanse contraspionagekorps, dat hem op zijn beurt voorstelde aan
zijn nieuwe baas: Allen Dulles, destijds de Zwitserse
afdelingsdirecteur van de CIA-voorloper Office of Strategic Services
(OSS).
Een paar maanden eerder, nog voordat de oorlog was geëindigd, voerde
Dulles geheime onderhandelingen met SS-generaal Karl Wolff. Wolff had
destijds de leiding over bezet Noord-Italië en was verantwoordelijk
voor de dood van driehonderdduizend Joden, en Dulles wilde spoedig
vrede in de regio bewerkstelligen om te voorkómen dat het overwegend
communistische Italiaanse verzet de fascisten omver zou werpen en aan
de macht zou komen. Deze clandestiene onderhandelingen verleenden clementie aan een groot aantal SS-officieren in wat bekend stond als
Operation Sunrise. Toen Stalin hoorde van deze onderhandelingen was hij woedend, in de veronderstelling dat de VS probeerden een
afzonderlijke vrede te sluiten, in strijd met de overeenkomst tussen
de Sovjets en de rest van de geallieerden. Stalin had reden om van het
ergste uit te gaan, aangezien een deel van de onderhandelingen met
Wolff een poging inhield om hem en zijn mannen te rekruteren voor
Operation Unthinkable, de mogelijke invasie van de Sovjet-Unie na de
nederlaag van nazi-Duitsland. Hoewel Dulles niet in staat was om zijn
"afzonderlijke vrede" te verzekeren vóór de overgave van Duitsland,
werd Wolff vanwege zijn medewerking beschermd tegen de processen van
Neurenberg en mocht hij de rest van zijn leven als een vrij man leven.
Toen Dulles Gehlen ontmoette, was de onvermijdelijkheid van een
conflict met de Sovjet-Unie de belangrijkste kwestie waar ze aan
dachten. Daartoe bracht Gehlen Dulles op de hoogte van de onvolledige
plannen voor
project Weerwolf, een plan opgesteld door Heinrich Himmler toen
het vooruitzicht van een nederlaag voor nazi-Duitsland begon in te
dalen. Het plan riep op tot een geheim leger, georganiseerd achter
de vijandelijke linies in Sovjetgebied, dat clandestiene paramilitaire
operaties zou uitvoeren met plannen om gebruik te maken van verborgen
voorraden en wapens die door het Reich waren opgezet. Als u dit bekend
in de oren klinkt, komt dat omdat de Amerikanen een soortgelijk plan
zouden uitvoeren in de vorm van
Operatie Gladio, het 'stay-behind'-netwerk
van geheime fascistische paramilitairen die in heel Europa worden
ingezet onder toezicht van de NAVO en de CIA.
Oook Operatie Gladio was topgeheim. Nationale ministers van Defensie
wisten niets van het bestaan van deze hele militaire tak, om te
voorkomen dat informatie over operatie Gladio kon worden doorgespeeld
aan het Kremlin. De enige reden dat we ervan weten is dan ook doordat
ministers in de jaren ‘90 zelf publiekelijk hebben moeten navragen of
deze operatie bestaan heeft. Sollicitantenn moesten een gloeiende
hekel hebben aan de Sovjets. Daarom werden veel mensen geworven in de
extreemrechtse, nationalistische of zelfs fascistische hoek. In West-Duitsland
werden wederom ex-nazi’s voor deze commando’s geworven. Ze kregen
gevechtstraining van de NAVO en op strategische plekken werden geheime
wapenarsenalen ingericht met explosieven en geweren. Helaas voor hen
bleef de ‘invasie’ van de Sovjets uit wat ertoe leidde dat een super
geheim leger van tot de tanden bewapende extreemrechtse mensen thus
duimen zaten te draaien. In het beste geval verkochten zij NAVO wapens
door aan criminelen of de maffia. In het ergste geval zouden er
terroristische aanslagen mee gepleegd zijn om er vervolgens de
communisten in eigen land de schuld van te geven.
In 1947 werd Gehlen
teruggestuurd naar Duitsland om onder de CIA te werken als hoofd van
een nieuwe inlichtingendienst die simpelweg bekend zou worden als de
Gehlen-organisatie. Bemand door tal van voormalige SS-officieren
probeerde deze organisatie in samenwerking met MI6 deze geheime legers in de
Baltische en Oekraïense sovjetrepublieken te implementeren, waarbij ze onder
leiding van mannen als de Estse SS-officier en oorlogsmisdadiger
Alfons Rebane anticommunistische ballingen achter de vijandelijke
linies smokkelden. Ondanks enkele vroege successen slaagde de
Sovjet-contraspionage erin de meeste van deze inspanningen met succes
te dwarsbomen. Rond dezelfde tijd richtte de Gehlen-organisatie, in
samenwerking met de CIA, ook de neofascistische organisatie Bund
Deutscher Jugend en haar paramilitaire tak, de Technischer Dienst, op
om opnieuw te dienen als West-Duitslands eigen "stay-behind"
geheime leger, samengesteld uit Wehrmacht- en SS-veteranen.
Het is
waarschijnlijk niet verwonderlijk om te horen dat een van de trainers
voor de BDJ-TD toevallig Klaus Barbie, rekruut van het Amerikaanse
contraspionagekorps, was. De ontdekking van de BDJ, zijn
wapenopslagplaatsen, zijn Amerikaanse financiering en zijn dodenlijst
van West-Duitse socialisten werden allemaal een punt van controverse
in 1952, waardoor het US Counterintelligence Corps tussenbeide kwam om te
voorkomen dat lokale West-Duitse autoriteiten toegang zouden krijgen
tot gevoelige informatie. Na ongeveer tien jaar van dit soort
operaties werd de Gehlen-organisatie in 1956 ontbonden in de nieuw
gevormde organisatie Bundesnachrichtendienst (BND), de Duitse
buitenlandse inlichtingendienst die tot op de dag van vandaag nog
steeds bestaat, waarbij veel van de SS-officieren van de
oorspronkelijke organisatie werden overgeplaatst naar de nieuwe
nationale inlichtingendienst. Van zijn kant zou Gehlen van 1956 tot
1968 de eerste president van de BND zijn.
Een laatste verhelderend voorbeeld van dit supranationale "Vierde Rijk"
is te vinden in de activiteiten na de Tweede Wereldoorlog van een van
de belangrijkste rekruten van de Gehlen-organisatie, Otto Skorzeny. De
heldendaden van deze met littekens bedekte SS-officier en
inlichtingenagent zijn bijna te talrijk om volledig op te sommen, maar
een kort overzicht van zijn activiteiten zou moeten dienen om aan te
tonen hoe de door de VS gesteunde nazi-activiteiten in Europa,
Latijns-Amerika en daarbuiten allemaal gebundeld zijn tot een
wereldwijd netwerk.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog had Skorzeny
zichzelf op de kaart gezet als een van de meest vitale operators van de
speciale strijdkrachten van nazi-Duitsland, zoals in
Operation Oak in
1943 toen hij Benito Mussolini van een zekere ondergang redde. Tegen
het einde van de oorlog, met een groeiend begrip van de komende
nederlaag van het Reich, leidde Skorzeny's reputatie tot zijn
rekrutering door een aantal rijke Duitse industriëlen die het regime
van Hitler hadden gesteund en ervan hadden geprofiteerd met als doel
hun rijkdom het land uit te smokkelen. In die tijd werkte Skorzeny
ook samen met Reinhard Gehlen als een van de coördinatoren van de
eerder genoemde Operatie Weerwolf. Toen de oorlog ten einde liep,
presenteerde Skorzeny zichzelf doelbewust als krijgsgevangene voor de
Amerikaanse strijdkrachten, correct voorspellend dat zijn vaardigheden
hem een waardevolle aanwinst zouden maken voor de Verenigde Staten
in hun focus op anticommunistische
inspanningen.
Terwijl hij als gevangene door de Amerikanen was
geïnterneerd, had Skorzeny een netwerk van zijn eigen ratlines
achtergelaten om SS-leden in staat te stellen het geallieerde
grondgebied te ontvluchten naar veilige havens zoals Spanje, Portugal
en Argentinië, in wat ook wel bekend stond als de Organisatie van SS-veteranen
(ODESSA) of Die Spinne (De Spin), georganiseerd door de
Weerwolfagenten die Skorzeny had getraind. Net als de ratlines van
Krunoslav Draganović, werden deze ratlines stilzwijgend goedgekeurd en
soms zelfs gefaciliteerd door het Amerikaanse contraspionagekorps.
Skorzeny zou uiteindelijk in 1948 uit Amerikaanse hechtenis 'ontsnappen',
maar volgens zijn eigen getuigenis hielpen de Amerikanen deze
ontsnapping mogelijk te maken. Na zich een korte periode rustig te
hebben gehouden zou Skorzeny weer actief worden als lid van de Gehlen
Organisatie - waarvan Amerikaanse en Britse interne documenten
aangaven dat de organisatie een dekmantel was voor geheime Amerikaanse
sponsoring van Skorzeny (foto).
Skorzeny vestigde zich in 1950 in Madrid, waar hij comfortabel leefde
onder de dictatuur van Francisco Franco, waar hij al snel ontdekte dat
zijn diensten voor Duitse industriëlen vruchten hadden afgeworpen. In
1951 ontving Alfried Krupp, de erfgenaam van de SS-geassocieerde
wapenfabrikant die tijdens de Tweede Wereldoorlog slavenarbeid had
gebruikt en particuliere concentratiekampen had geëxploiteerd, gratie
van de Amerikaanse bezetters voor zijn oorlogsmisdaden en richtte zich
weer tot het runnen van zijn bedrijf met al zijn teruggegeven kapitaal. Krupp, opnieuw een ongelooflijk rijke man, diende als een van
Skorzeny's beschermheren door hem te rekruteren om als
vertegenwoordiger van zijn bedrijf in Argentinië te dienen.
Door deze
Argentijnse connectie raakte Skorzeny betrokken bij frequente
contacten met president Juan Perón, die zijn land veranderde in een
toevluchtsoord voor nazi-oorlogsmisdadigers en hun onrechtmatig
verkregen buit. Buiten Argentinië hield Skorzeny zich bezig met
wereldreizen namens de Gehlen-organisatie en in het verlengde hiervan de CIA,
nam deel aan de Egyptische staatsgreep van 1952, bracht Duitse
technici aan boord en hielp bij het reorganiseren van de Egyptische
dienst op basis van het feit dat de nieuwe nationalistische leiding de Verenigde Staten een waardevolle anticommunistische bondgenoot
zou
opleveren, zelfs als dit betekende dat de Britten moesten worden
ondermijnd door militante antikolonialisten te installeren in een van
hun belangrijkste voormalige koloniën. Toen de Egyptische leider Gamal
Abdel Nasser echter weigerde de Amerikanen toe te staan een
militaire basis in zijn land te vestigen en de betrekkingen met de
Sovjet-Unie en het communistische China bleef onderhouden, kwamen de
Verenigde Staten op hun standpunt terug en zou Skorzeny veel van de
Duitse technici overtuigen om het landte verlaten - ironisch
genoeg als gevolg van orders die hem door de Israëlische Mossad waren
opgedragen.
Buiten zijn inlichtingenwerk direct namens de CIA opereerde
Skorzeny als het middelpunt voor een onafhankelijke 'Fascistische
Internationale'. Skorzeny was een mentor van Jean-Fraçois Thiriart, de
"nazi-maoïst" met sterke banden met de Belgische tak van
Operation
Gladio, sloot zich aan bij de Belgische fascist Leon Degrelle bij de
oprichting van de Spaanse neonazistische groep CEDADE, onderhield
tijdens zijn activiteiten contacten met Klaus Barbie in Bolivia, en
was geassocieerd met de geheime Portugese huurlingengroep Aginter Press
die anticommunistische tegenopstanden uitvoerde en verbonden was met
de "spanningsstrategie" die door Gladio-agenten in Italië werd
uitgevoerd. In samenwerking met een van de oprichters van Aginter
Press en lid van de Propaganda Due-loge, de Italiaanse neofascist
Delle Chiaie, richtte Skorzeny zijn eigen huurlingenorganisatie op, de
Paladin Group. die paramilitaire doodseskaders zou trainen. Tijdens
het laatste decennium van Skorzeny's leven, van eind jaren zestig tot
begin jaren zeventig, zou de Paladin Group zijn diensten verlenen aan
het Spanje van Franco, de Apartheid in Zuid-Afrika, de militaire junta in
Griekenland (gerund door Operation Gladio-activa) en Augusto Pinochet's
door de CIA gesteunde dictatuur in Chili. Na de dood van Skorzeny in
1975 zette Chiaie zijn huursoldaten en neofascistische activiteiten
voort, waaronder het assisteren van Klaus Barbie (de
meest sadistische nazibeul) en de CIA bij de
Boliviaanse 'Cocaïne Coup'.
Laten we het allemaal samenvatten: de Verenigde Staten hebben de
ontsnapping van talloze SS-officieren en nazi-oorlogsmisdadigers aan
alle gevolgen of straffen mogelijk gemaakt, ze geïntegreerd in
wetenschappelijke overheidsinstanties, ze geïnstalleerd in
leidinggevende posities in West-Duitsland en de Noord-Atlantische
Verdragsorganisatie (NAVO), en gebruiken ze als inlichtingen-assets. Deze
door de CIA gesteunde nazi's zouden zowel helpen bij het opzetten van
de geheime legers van Operation Gladio, als tussenpersoon voor hun
Amerikaanse sponsors, om staatsgrepen in landen te vergemakkelijken om
ze meer in overeenstemming te brengen met de Amerikaanse belangen.
We weten dat slechts weinigen bekend zijn met bovenstaande feiten en
eigenlijk zou er in relatie hiermee een radicale herziening van de
geschiedenis moeten plaatsvinden. Gezien de omvang van de Amerikaanse samenwerking met en steun voor
voormalige nazi-leiders, evenals andere fascistische organisaties via
Operation Gladio, moeten we bedenken dat Stalin niet alleen gelijk had
toen hij geloofde dat de Amerikanen hadden geprobeerd een
afzonderlijke vrede te sluiten met delen van de nazi-regering, maar
dat ze dat ook daadwerkelijk hadden gedaan.
In dit licht bezien was de
Koude Oorlog een voortzetting van de Tweede Wereldoorlog, waarbij de
Verenigde Staten een bondgenootschap aangingen met de overblijfselen
van het Derde Rijk, die ze opnieuw vormden in een nieuwe,
supranationale vorm. Het Amerikaanse militaire inlichtingenapparaat
verwierp de gedoemde aanpak van Operation Unthinkable ten gunste van
een langdurige Weerwolfstijloorlog gevoerd met clandestiene middelen
zoals Operation Gladio en Operation Condor. De ideologische vurigheid
van het Hitlerisme mocht in 1945 zijn verdwenen, maar het pragmatische
nieuwe nazisme leefde voort dankzij de inspanningen van mannen als
Dulles en Gehlen en zegevierde uiteindelijk over zijn eeuwige vijand
in 1991.
Dat het Amerikaanse beleid zoals hierboven beschreven vandaag de dag
nog nagestreefd wordt blijkt wat er sinds het hierboven beschreven
gebeurd en nog steeds gebeurd. Denk aan de gebeurtenissen in de jaren
‘90 zien in het voormalig Joegoslavië. Hier waren bij de val van de
socialistische regeringen in de verschillende deelrepublieken
nationalistische groepen aan de macht gekomen. Daar steunden zij de
landen die zich af wilden scheiden van Joegoslavië. Wat volgde, was
bijna twee decennia van bloedvergieten, waarin ook de NAVO met
veelvuldige bombardementen haar deel opeiste.
Of neem het geval van Libië. Hier was de regering van Khadaffi
schuldig aan een hoop misstanden, maar hij werd vooral schuldig
bevonden voor het feit dat zijn koers de belangen van delen van het
Afrikaans kapitaal probeerde te behartigen, in plaats van die van de
VS en Frankrijk. Vooral het idee van Khadaffi om een eigen
muntstandaard te introduceren voor Afrika was de Amerikanen een doorn
in het oog, omdat die met de dollar zou kunnen concurreren. Toen in
2011 in heel het Midden-Oosten demonstraties tegen regeringen opkwamen,
greep de NAVO niet in Algerije en Egypte in, maar werd boven Libië een
no-fly zone ingericht en uitgebreid gebombardeerd. Tegenwoordig speelt
de nasleep van deze interventie zich nog steeds voor onze ogen af.
Libië is een staat waar milities de dienst uitmaken en waar
slavenkampen voor migranten en vluchtelingen bestaan. Met de
destabilisatie van het land heeft ook hier de NAVO haar doel behaald.
Met het uiteenvallen van de Sovjet Unie raakte de NAVO haar
belangrijkste bestaansreden kwijt. Fat heeft zij toen alras gevonden
in het beschermen van de belangen van het Noord-Amerikaans en Europees
grootkapitaal onder het mom van vrede en multilateralisme. Nu biedt de
NAVO het grootkapitaal een wapen om zich ongeremd in te mengen in de
interne aangelegenheden van andere landen, waaronder het meest recente
voorbeeld: Oekraïne, waar de burgers van het land opgeofferd worden
als pionnen op het wereldwijde geopolitieke schaakbord. De NAVO zich
in de afgelopen decennia ontpopt tot een steeds agressievere
gevechtsorganisatie om de belangen van het Westers grootkapitaal,
onder het mom van het brengen van vrede, veiligheid en democratie (maar
kijk eens wat de bezette landen aan voorspoed heeft gebracht).
Tegenwoordig leven we in de wereld die is gecreëerd door die aanhoudende nazi-overwinningen: een onzichtbaar veramerikaniseerd rijk.
[Alle links, bronnen,
documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[8 december 2022]
Afdrukken
Doorsturen
