Rusland is aan de winnende hand.
📞: Oekraïne houdt al bijna een jaar stand tegen de barbaarse Russische invasie. De komende maanden worden cruciaal. Ik sprak zojuist met @ZelenskyyUa en heb hem ervan verzekerd dat 🇳🇱 alles zal doen om te helpen dat 🇺🇦 niet alleen weerstand kan bieden, maar de oorlog zal winnen.
In de afgelopen drie maanden, sinds de benoeming van generaal Sergei
Surovikin tot bevelhebber van de Russische strijdkrachten op 9 oktober,
is de oorlog in Oekraïne beslissend in het voordeel van Rusland
gekeerd.
Het lijkt erop dat Poetin aanvankelijk de kracht van het Oekraïense
verzet niet had voorzien en begon aan zijn 'speciale militaire
operatie' zonder het volledige militaire potentieel van Rusland in te
zetten. Onder deze omstandigheden waren de resultaten gemengd. Dit
betekent niet automatisch dat Rusland snel zou winnen als het zijn
potentieel volledig zou benutten.Maar in het echte leven is het bijna
altijd Goliath die wint, niet David. Nu heeft Rusland zich
gemobiliseerd voor oorlog, zij het nog slechts ten dele.
Waarom bijna altijd? Het was denkbaar dat het regime van Poetin onder
druk van een impopulaire oorlog van binnenuit zou instorten. De nieuwe
leiding zou zich dan moeten terugtrekken uit Oekraïne. Westerse
haviken rekenen nog steeds op deze uitkomst, maar het lijkt uiterst
onwaarschijnlijk. Slechts een kleine minderheid van de Russische
burgers is bereid een lange gevangenisstraf te riskeren door openlijk
de autoriteiten te tarten (ongeveer 15.000 mensen zijn gearresteerd
wegens protest tegen de oorlog). Nogmaals, er is geen tekort aan
mannen die bereid zijn contracten te ondertekenen om in Oekraïne te
vechten; integendeel, aanvragers moeten worden afgewezen.
Surovikin heeft een manoeuvreeroorlog om territorium omgevormd tot een
uitputtingsoorlog, waarin territorium niet van direct belang is. Het
doel van dergelijke oorlogsvoering is om overweldigende superioriteit
te bereiken door vijandelijke troepen te vernietigen. Hij heeft zich
zelfs teruggetrokken uit gebieden in centraal Oekraïne die al formeel
bij Rusland waren ingelijfd. De gevechten concentreren zich nu in de
westelijke helft van de provincie Donetsk, het enige deel van Donbass
dat nog niet door Rusland is bezet. De gevechten daar zijn hevig. Het
Oekraïense commando heeft nu de meeste van zijn getrainde strijders
verloren en heeft zijn toevlucht genomen tot het voeden van de
vraatzuchtige "vleesmolen" met de lichamen van jongens tot 13 jaar oud.
(Bekijk YouTube-interviews met o.a. de gepensioneerde kolonel Douglas
Macgregor voor meer informatie over de rampzalige toestand van de
Oekraïense strijdkrachten.)
Zodra de uitputting zijn werk heeft voltooid, zal Rusland alle delen
van Oekraïne kunnen bezetten die het wil.
De enige rationele weg die Oekraïne nu openstaat, is vrede eisen en
hopen te redden wat er nog te redden valt. En hoe eerder hoe beter:
hoe langer de onvermijdelijke ontknoping wordt uitgesteld, hoe
draconischer de voorwaarden die Rusland zal kunnen opleggen.
In feite hebben geheime Russisch-Oekraïense gesprekken in maart geleid
tot een ontwerpovereenkomst waarin Oekraïne de neutrale status
aanvaardde. De overeenkomst moest nog getekend worden. Echter: toen
vloog de Britse premier Boris Johnson naar Kiev en haalde Zelensky
over om door te vechten.
Onderhandelingen tussen Rusland en Oekraïne en tussen Rusland en de VS
zijn vooral nodig om de risico's van escalatie die al in de
confrontatie aanwezig zijn, te verkleinen. Sommige westerse politici
geven de voorkeur aan deze koers. Degenen die de oorlog proberen te
verlengen willen daarmee het regime van Poetin en Rusland als grote
mogendheid verzwakken, zelfs ten koste van de volledige vernietiging
van Oekraïne – om “Rusland tot de laatste Oekraïner te bevechten”. Is
dit niet wat Joe Biden in gedachten had toen hij tijdens Zelensky's
recente bezoek aan Washington DC beloofde dat de VS "achter Oekraïne
zouden blijven staan zolang er een Oekraïne is"?
Tegelijkertijd probeert de regering-Biden een andere “coalitie van
bereidwilligen” samen te stellen, bestaande uit enkele maar niet alle
NAVO-leden, om met “boots on the ground” in Oekraïne in te grijpen.
Naast de Verenigde Staten zijn de waarschijnlijke deelnemers aan een
dergelijke coalitie Groot-Brittannië, Polen en mogelijk Roemenië. De
Nederlandse useful idiots in de regering hebben bij monde van premier
Mark Rutte al gezegd dat ons land alles zal doen om te helpen zodat
Oekraïne niet alleen weerstand kan bieden, maar de oorlog zal winnen (daarmee
indirect de oorlog verklarend aan Rusland).
Een dergelijke interventie, als die plaatsvindt, zal op zich al een
grote escalatie van het conflict betekenen. Een indirecte of proxy-oorlog
tussen nucleaire mogendheden - de VS, Groot-Brittannië, Rusland - zal
zijn veranderd in een directe oorlog, met dreigende risico's van
escalatie naar nucleair niveau.
Zodra een door de VS geleide interventie aan de gang is – of zelfs
zodra de Russische militaire inlichtingendienst een beslissing om in
te grijpen detecteert – zal Rusland waarschijnlijk reageren met een
zuidelijke aanval vanuit zijn troepenconcentratie in het zuidwesten
van Wit-Rusland, naar het westen van Kiev. Dit kan hoogstens de
uitvoering van de geplande actie in de weg staan. Anders zal het op
zijn minst de oostwaartse penetratie van NAVO-troepen blokkeren en
Russische troepen in een goede positie inzetten om ze zo snel mogelijk
aan te vallen. Hoe eerder de aanval plaatsvindt, hoe effectiever deze
zal zijn, omdat de NAVO-troepen het kwetsbaarst zijn direct nadat ze
Oekraïne zijn binnengekomen, voordat ze de tijd hebben gehad om hun
aangewezen plaatsen van initiële inzet te bereiken, zich in te graven
en coördinatie tussen hun nationale troepen en met eventuele
overlevende Oekraïense strijdkrachten tot stand te brengen.
Escalatie naar het nucleaire niveau kan stapsgewijs of in één keer
plaatsvinden. Stapsgewijze escalatie is het meest waarschijnlijk als
interveniërende troepen zijn uitgerust met tactische kernwapens. Een
krachtige en 'voortijdige' Russische aanval op onvoldoende voorbereide
NAVO-troepen zou wel eens paniek en verwarring kunnen zaaien en leiden
tot het gebruik van tactische kernwapens op het slagveld volgens het
principe 'gebruik ze of verlies ze'. Over het algemeen ontstaat het
grootste gevaar van stapsgewijze escalatie wanneer een partij in een
conflict op een bepaald niveau een verwoestende nederlaag lijdt en die
nederlaag ondraaglijk vernederend vindt.
Zelfs een directe conventionele oorlog zal ertoe leiden dat de
nucleaire strijdkrachten op een zeer hoog paraatheidsniveau worden
gehouden. Onder deze omstandigheden is er een verhoogd risico dat
nucleaire raketten worden gelanceerd op basis van misvattingen. Met
name Russische inlichtingenofficieren en besluitvormers kunnen tot de
valse overtuiging komen dat de Verenigde Staten op het punt staan een
eerste aanval uit te voeren en "vooruitlopen" ("als eerste binnenkomen").
Geen denkbeeldige situatie: de leiding van Andropov kwam tot zo'n
valse veroordeling als gevolg van de Able Archer-oefening van de NAVO
in 1983 (beschreven in: Nate Jones, Able Archer 83: The Secret History
of the NATO Exercise That Almost Triggered Nuclear War , New York: The
New Press, 2016).
De internationale situatie is vandaag de dag gevaarlijker dan zelfs op
de slechtste momenten van de oude Koude Oorlog. Wij hebben die periode
bewust meegemaakt en zijn geschokt en verbaasd dat een regering van de
Verenigde Staten serieus overweegt om oorlog te voeren met Rusland, nu
net als toen een van de twee belangrijkste kernmachten. Ook in die
tijd was de Russische machtselite – Rusland heette toen nog de
Sovjet-Unie – bereid Oost-Europese buren binnen te vallen die hun
onafhankelijkheid durfden te doen gelden. In 1956 werd Hongarije
binnengevallen; in 1968 was Tsjechoslowakije aan de beurt.
Westerlingen sympathiseerden met de Hongaren en met de Tsjechen en
Slowaken. Van ingrijpen door de NAVO was echter geen sprake. Die optie
– oorlog voeren met Rusland over Hongarije of Tsjechoslowakije – was
vanaf het begin uitgesloten.
Het werd algemeen erkend dat met het verschijnen van kernwapens de
mensheid een nieuw tijdperk was ingegaan. In dit nieuwe 'nucleaire
tijdperk' was het noodzakelijk om verschillende regimes te tolereren
en samen te leven, hoe vreemd of moreel weerzinwekkend we ze ook mogen
vinden. Dit was simpelweg noodzaak omdat een nucleaire oorlog vermeden
moest worden. Dat was altijd prioriteit nr. 1. Het bewustzijn van deze
noodzaak werd versterkt door de massale protestbewegingen tegen
kernproeven en voor nucleaire ontwapening.
De Oekraïense crisis laat zien dat dit bewustzijn op de een of andere
manier grotendeels is verdwenen. Terwijl we al langere tijd pleiten
voor een compromisvrede, maken reacties als: "Een kernoorlog is
beter dan onderwerping aan onrecht." ons behoorlijk zenuwachtig. We
zouden dan willen reageren door hierop de vraag te stellen: “Verwacht
men echt dat er een rechtvaardige samenleving ontstaat na een
kernoorlog?”
In vergelijking met de huidige lichting politieke leiders lijken de
strategen van de Koude Oorlog toonbeelden van gezond verstand (Biden
overweegt zelfs clusterbommen te sturen naar genocidale Oekraïnse
neonazi's - kennelijk hebben de Oekraïners daar tekort aan, want het
gebruik van clusterbommen in Oekraïne, vaak verantwoordelijk voor het
doden en verminken van kinderen, werd eerder al gerapporteerd door
The New York Times. Henry
Kissinger, nog steeds in leven op extreem hoge leeftijd, staat niet
hoog aangeschreven bij vredesactivisten, die zich zijn steun aan de
Amerikaanse oorlog in Vietnam herinneren (waardoor wij persoonlijk het
etiket oorlogsmisdadiger op hem hebben geplakt). Desalniettemin
benadrukte hij in een recent interview de dringende noodzaak van een
vredesakkoord met Rusland – een standpunt dat door sommigen wordt
beschouwd als een bewijs van zijn seniliteit.
Volgens onze informatie zijn er al NAVO-troepen in Oekraïne actief, en
het resultaat zal eerder wel dan niet een nucleaire oorlog zijn. Er is
nog nooit een tijd geweest dat het voor gewone mensen belangrijker was
om hun stem te verheffen en vrede te eisen. De vredesdemonstratie van
zaterdag in Rome wijst de weg (meer dan 100.000 deelnemers).
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[5 januari 2023]
Afdrukken
Doorsturen