Eerst tanks, gevolgd door straaljagers - en dan soldaten?

Het verlanglijstje uit Kiev over de levering van wapens door het Westen werd steeds langer in aanloop naar de huidige NAVO-donorconferentie in Ramstein. Daarnaast roep het EU-nepparlement roept op tot een speciaal tribunaal over de oorlog in Oekraïne. De resolutie is niet bindend - maar er is nog een stukje van de propagandapuzzel: het doel van de uitgesproken toewijding ruikt naar een groteske vorm van zelfverheerlijking, en het besluit draagt bij aan verdere escalatie, neigt naar het tegengaan van een staakt-het-vuren en legt de hypocrisie van de NAVO en de EU bloot.

De "gezamenlijke verklaring", uitgegeven in Brussel op 10 januari door EU- en NAVO-functionarissen, onthulde "de vooroordelen en arrogantie van de EU en de NAVO met betrekking tot percepties van China, waar China het absoluut niet mee eens is", zei een woordvoerder van de Chinese ambassade bij de EU. De woordvoerster van het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken, Maria Zakharova, zei dat de verklaring "de volledige ondergeschiktheid van de EU aan het (NAVO) blok" bevestigt en dat de NAVO een militair instrument is dat wordt gebruikt "om de Amerikaanse belangen te beschermen". Wat er is gebeurd?



NAVO-voorzitter Jens Stoltenberg, evenals leidende vertegenwoordigers van de EU-bureaucratie Charles Michel en Ursula von der Leyen - natuurlijk allemaal zonder enige vorm van democratisch mandaat - waren voor de pers verschenen en hadden een verklaring van 14 punten afgelegd waarin Rusland en China worden geïdentificeerd als een bedreiging voor de Europese en mondiale veiligheid. Zoals te verwachten staat bij de NAVO en Brussel "Ruslands meedogenloze oorlog tegen Oekraïne" op de voorgrond, maar kort daarna volgt de mededeling dat "China's strategie en groeiende zelfbevestiging" een uitdaging vormt waar men een passend antwoord op moet geven. Beijing en Moskou weten dat ze het vizier van geostrategen van de VS en de NAVO op hun voorhoofd hebben. En men weet ook dat de ambtenaren van Von der Leyen, in anticiperende gehoorzaamheid, alles reciteren wat de neoconservatieven in Washington in petto hebben voor het verdedigen van de wereldwijde dominantie van de VS. Aan het tiende pakket EU-sancties wordt momenteel gewerkt – ongeacht de kosten voor de door Duitsland gedomineerde EU (lees: de belastingbetalers in de EU).

Als de VS/NAVO/EU hun zin krijgen, moet de oorlog in Oekraïne nog intensiever gevoerd worden; het gaat tenslotte om vrede. En het zal ook intensiever worden uitgevoerd als men ziet welke wapens er weer aan Oekraïne worden geleverd en hoeveel (vermeende) Oekraïense militairen er naar NAVO-landen ergens buiten Oekraïne worden gestuurd (de EU bestaat voor een groot deel uit NAVO-landen). Wees getraind. Voor de VS is het duidelijk dat aan het einde van de oorlog, ongeacht wanneer, Rusland ter plaatse moet zijn. Voor de VS is het ook duidelijk dat de Europese vazallen (de Amerikaanse militaire strateeg Brzezinski noemde de Europese staten Amerikaanse vazallen en schatplichtige staten) de schuld van dit doel op zich moeten nemen. Politici doen het natuurlijk graag, maar de bevolking doet dat minder snel.

Aangezien het in de toekomst niet zo eenvoudig zal zijn om vast te houden aan het suïcidaal Rusland en China-beleid van Von der Leyen probeert Washington een "NAVO-EU-pact" te gebruiken om sterkere veiligheidsstructuren in te voeren. Men moet de rol van Stoltenberg en de retoriek van het bondgenootschap, die op ooghoogte is afgestemd, niet overschatten. Sinds haar oprichting in 1949 heeft de NAVO tot taak de mondiale belangen van Washington in relatie tot Europa te beschermen, haar feitelijke soevereiniteit te voorkómen en het Europese strijdfront tegen de Sovjet-Unie en Rusland in alle opzichten te versterken. Of in de woorden van de eerste NAVO-secretaris-generaal Hastings Ismay: het doel van de NAVO is "to keep the Russians out, to keep the Americans in and to keep the Germans down".

De relatie tussen de NAVO en de EU is dienovereenkomstig gestructureerd. Het ging altijd om het behouden van Europa's voorste positie tegen het Oosten en het voorkómen van Europese samenwerking met de Sovjet-Unie of Rusland, die de Amerikaanse dominantie zou bedreigen, evenals het voorkómen van "strategische soevereiniteit", zoals soms werd besproken door naïeve Berlijnse politici tijdens de Trump-jaren. Daartoe zijn nu voldoende pro-VS-kringen in de EU opgericht, zoals de Visegrád-groep of de Baltische Vergadering.

Europa moet economisch gedijen en zich militair bewapenen, maar als speerpunt van Washington en kanonnenvoer tegen het Oosten - een rol die Oekraïne momenteel mag ontwikkelen. Daarom is het land, zoals de Oekraïense minister van Oorlog Oleksiy Reznikov vrijelijk toegaf, allang de facto lid van de NAVO.

Nu de een of de ander inmiddels beseft tot welke gevolgen blinde trouw aan “Big Brother” in Washington kan leiden in tijden van Westers verval, komt de repressieve dimensie van de NAVO en de EU steeds meer op de voorgrond. De oorspronkelijke welvaartsbelofte - of anders gezegd: de sociaal-economische integratievariant - raakte met de eurocrisis vanaf 2009 achterhaald. Met de Oekraïne-crisis zijn meer bepaald de anti-Russische maatregelen, de de-industrialisatie en de massale verarming van Europa een programma geworden. Het zal niet gemakkelijk zijn voor de EU-bureaucraten om op koers te blijven. Niets minder dan het voortbestaan ​​van de EU in haar huidige vorm staat op het spel. De oude droom van de Duitse geostrategie van een verenigd Europa onder Duitse leiding is hoe dan ook allang voorbij.

De campagne van de mainstream media en politici voor de levering van "Leopard" gevechtstanks (foto) aan Oekraïne is de afgelopen dagen levendig voortgezet. Het bereikte een nieuw niveau met de vraag van Kiev naar "Tornado" straaljagers. De Oekraïense onderminister van Buitenlandse Zaken Andriy Melnyk twitterde zondag in het Engels: "De Bundeswehr heeft 93 Tornado multirole straaljagers, die binnenkort zullen worden uitgefaseerd en vervangen door F-35's. Het is misschien een oud gevechtsvliegtuig, maar het is nog steeds zeer capabel. Waarom levert u deze tornado's niet af aan Oekraïne, kanselier?"

Op dezelfde dag vroeg hij om meer luchtafweerraketten en kondigde hij aan: "We kijken uit naar de bijeenkomst in Ramstein op 20 januari." De hoop van alle aanhangers van het oorlogsbeleid van Washington is gevestigd op deze conferentie van wapenhandelaars. Wladimir Selenski, de Poolse president Andrzej Duda en de voorzitter van het oorlogscomité van de Bondsdag Marie-Agnes Strack-Zimmermann (FDP) legden maandag en dinsdag overeenkomstige verklaringen af. Maandag verklaarde NAVO-secretaris-generaal Jens Stoltenberg uiteindelijk in het "Handelsblatt" dat er in Ramstein verdere beslissingen zouden moeten worden genomen: "De recente toezeggingen voor zwaar oorlogsmaterieel zijn belangrijk - en ik verwacht er in de nabije toekomst meer."

De Amerikaanse minister van Oorlog, Lloyd Austin, had ongeveer 50 staten van de zogenaamde Oekraïne Contactgroep naar de Amerikaanse luchtmachtbasis in Rijnland-Palts gestuurd. De Duitse minister van Oorlog Christine Lambrecht (SPD) had maandag de eer aan zichzelf gehouden door tijdig af te treden. De oorlogsmediamaffia verdacht haar al lang van aarzeling. Ze werd daarom door "Bild" en de "Frankfurter Allgemeine" tegengewerkt, maar ze maakte het vuil werpen zelf gemakkelijker met gênante optredens. Lambrecht werd in elkaar geslagen door de mainstream media, maar wat men eigenlijk bedoelde sloeg in feite op bondskanselier Scholz – de interesse van Washington in dit proces is duidelijk. Als vertegenwoordiger van de zogenaamd soevereine Bondsrepubliek in Ramstein was Lambrecht slechts te gast bij de eerste bijeenkomst in april 2022.

Er zal vandaag moeten worden voldaan aan de vraag van voormalig ambassadeur Melnyk naar Duitse straaljagers, na de veronderstelde beslissing om "Leopard" aan Kiev te leveren. Daarna zijn ook nog gevechthelikopters nodig. Korte en middellangeafstandsrakettes zullen waarschijnlijk dáárna geleverd moeten worden om bases in het Russische achterland aan te vallen, en niet slecht af en toe met drones, zoals nu het geval is. Dat de "geallieerden" hiermee al ruim de "rode lijn" van Poetin hebben overschreden deert het Westen kennelijk niet. Immers: Washington wil oorlog met Rusland, maar het moet wel een Europese oorlog tegen Rusland zijn, ver van huis op een Europees slagveld.

Na het leveren van al die wapens is het wachten op het leveren van "manschappen" uit de EU, om Oekraïne's front te verdedigen - aan het werven van nieuw landmachtpersoneel wordt inmiddels door lidstaten hard gewerkt, en als dat onvoldoende oplevert kan ook in ons land de dienstplicht weer worden geactiveerd (want afgeschaft is het niet). Het verzoek van Melnyk werd met enthousiasme ontvangen door de Duitse CDU-oorlogsexpert Roderich Kiesewetter. Hij twitterde zondag in het Engels: "We moeten Tornado leveren! Alles wat Oekraïne kan helpen winnen. Alles wat we ook in de NAVO zouden gebruiken. Toch zullen we geen oorlogspartij worden.”

De verwachting onder analisten is dat Oekraïne vermoedelijk in het voorjaar een offensief richting de Krim plant en men zou ter voorbereiding de nieuw gebouwde brug over de Straat van Kertsj willen vernietigen, die in zo'n geval essentieel is voor de bevoorrading van Rusland. Westers militair materieel is nodig voor de offensieven van Oekraïne, omdat het de machtsverhoudingen in het voordeel van Oekraïne zou kunnen doen verschuiven.

Maar niemand vraagt zich kennelijk af wat de reactie van Poetin op deze wapenleveranties - en een aanval op de Krim - zal zijn. Als een Russisch offensief in het voorjaar slaagt, komt er geen reactie - afgezien van beledigingen en beschuldigingen aan het adres van Rusland.
Omgekeerd, als Oekraïne erin slaagt door te breken naar de Krim, is de kans groot dat Rusland zijn toevlucht zal nemen tot tactische kernwapens.

De Krim, die in 1954 door de toenmalige partijleider Chroesjtsjov in een dronken bui aan Oekraïne werd geschonken en door een grote meerderheid van de Russen werd bewoond, wordt door de meerderheid van de Russische bevolking ook gezien als onderdeel van hun grondgebied, als onderdeel van "Moedertje Rusland". De annexatie van de Krim (na het referendum onder de plaatselijke bevolking) in 2014 kreeg dan ook brede bijval in Rusland. Hetzelfde kan niet noodzakelijkerwijs worden gezegd van de door Rusland veroverde gebieden in Oost-Oekraïne.

De New York Times meldde woensdag, onder verwijzing naar insiders van de Amerikaanse regering, dat president Sleepy Joe Biden steeds meer bereid was om Oekraïne te bewapenen met wapens die het land ook in staat zouden stellen de Krim aan te vallen – een gebied waar zoals gezegd Rusland sinds 2014 semi-binnenlands is, met de brede goedkeuring van de lokale bevolking. De logica hierachter is duidelijk. Voor Rusland is controle over de Krim de sleutel tot zijn aanwezigheid in de Zwarte Zee en de Middellandse Zee en zijn machtsprojectie in het Midden-Oosten - bijvoorbeeld ter ondersteuning van de Syrische regering. En voor de NAVO de sleutel om Rusland definitief uit dit deel van de wereld te verdrijven.

Als de Krim onder de controle van Oekraïne en dus van de NAVO zou vallen, zou de Russische Zwarte Zeekust worden geblokkeerd voordat het eerste schot was gelost. Het volgende zou een soort separatisme zijn in de multi-etnische Kaukasus, Oekraïne mompelt nu al over aanspraken op de Noord-Kaukasische Kuban-regio als "Kozakkengebied" - alsof Kozakken noodzakelijkerwijs Oekraïners waren. Georgiërs en Tsjetsjenen, die de situatie in hun regio op hun kop willen zetten ten koste van Rusland, strijden al aan Oekraïense zijde.

Met andere woorden, de Russische leiders zouden – met of zonder Poetin – een aanval op de Krim zien als een aanval op hun grondgebied en hun toevlucht nemen tot het enige militair overgebleven middel: tactische (slagveld) kernwapens. Hetzelfde zou gebeuren als Oekraïense troepen erin zouden slagen een offensief te lanceren in Oost-Oekraïne met nieuwe westerse wapens, Russische troepen naar Rusland te drijven en naar de Russische grens te marcheren.

Het vermogen van Oekraïne tot een dergelijke opmars zou Rusland ertoe kunnen aanzetten, ongeacht hoe effectief westerse wapens kunnen worden gebruikt, zich rechtstreeks op de leverende landen te richten en op hun beurt middellangeafstandsraketten te gebruiken om Polen, Roemenië, Duitsland, Frankrijk, Nederland, Italië en Groot-Brittannië aan te vallen. Er zou echter geen reden zijn om de VS de oorlog te verklaren zolang de VS niet hun eigen aanvalswapens zouden leveren.

Westerse landen willen (lees: denken) dat Rusland verslagen kan worden. Ze bagatelliseren het gevaar van een nucleaire oorlog: Rusland kàn en móet verslagen worden, impliciet bewerend dat Rusland een militaire nederlaag en het verlies van de Krim zal accepteren. Op de eerdere wapenleveranties aan Oekraïne heeft Moskou gereserveerd gereageerd, de nieuw aangekondigde wapenleveranties kunnen een "game changer" zijn als ze op tijd aankomen - met verschrikkelijke gevolgen. Dat is de enige reden waarom de Duitse bondskanselier Scholz herhaaldelijk de levering van gevechtstanks heeft uitgesteld, maar nu waarschijnlijk zal inbinden onder druk van de VS en andere westerse landen. Maar de Duitse Leopard-type gevechtstanks zullen alleen beschikbaar zijn voor Oekraïne als de VS ook hun Abrams-tanks aan Kiev leveren. Dat is een meesterzet van de Duitsers: het dwingt de VS kleur te bekennen.

Men kan vol vertrouwen aannemen dat Amerikaanse strategen al plannen hebben klaarliggen om aan de oorlog deel te nemen. We moeten echter niet vergeten dat de VS in de Eerste Wereldoorlog pas op 6 april 1917 aan de oorlog deelnamen, na zich tot dan toe te hebben beperkt tot wapenleveranties aan Frankrijk, Groot-Brittannië en Rusland, en dat in de Tweede Wereldoorlog op 11 december 1941 (de dag waarop Duitsland en Italië de oorlog verklaarden aan de VS) de VS daardoor (4 dagen na Pearl Harbor) een actieve deelnemer werd in de Tweede Wereldoorlog. Op dat moment was de Duitse campagne in Rusland zes maanden oud en in de diepe Russische winter buiten Moskou tot stilstand gekomen.

Deze strategie, eerst de tegenstanders in Europa elkaar laten verzwakken totdat de verliezen aan beide kanten groot genoeg waren om de tegenstander met zo min mogelijk eigen verliezen te verslaan, heeft zich twee keer bewezen. Er is geen reden om te twijfelen dat het ook een derde keer zal lukken. Dus waarom zouden de VS zich door Rusland laten dwingen tot een vroege oorlog door de levering van Abrams-tanks met een raketaanval - het hoeft niet nucleair te zijn - te laten beantwoorden op het vasteland van de VS of op één of meer Amerikaanse bases over de hele wereld?

De VS volgen in het Oekraïne-conflict een strategie die moreel bestempeld kan worden als kwaadaardig en leugenachtig, ook al brengt dat hen politiek gezien niets. Een paar dagen geleden omschreef de Washington Post de strategie als "de kikker koken": de spanning in kleine stapjes opvoeren om te voorkómen dat de kikker uit de metafoor - in gewone taal: Rusland - weer uit het langzaam opwarmende water springt en zichzelf redt.

Uiteindelijk zal Oekraïne Rusland niet kunnen verslaan – zelfs niet met de beloofde gevechtstanks – maar het brengt ons enorme stappen dichter bij een nucleaire oorlog. Alle diplomatieke kansen, vooral via China, moeten voortvarend worden gebruikt om de oorlog snel tot een einde te brengen. De levering van gevechtstanks en ander militair materieel brengt ons daarentegen alleen maar aan de rand van de afgrond.

Inmiddels ziet de Duitse bondsminister van Buitenlandse Zaken Annalena Baerbock (foto) zichzelf tenminste wèl als een partij in de oorlog. In een toespraak in Den Haag afgelopen maandag pleitte ze voor de vorming van een speciaal internationaal tribunaal om de Russische leiders te berechten. Daarmee vervulde ze een wens van haar Kievse tegenhanger Dmitri Kuleba, die bezorgd is dat Rusland als permanent lid van de VN-Veiligheidsraad de verwijzing naar het Internationaal Strafhof in Den Haag zou kunnen blokkeren. Voor Baerbock is de wens van Kiev, d.w.z. die van Washington, echter een bevel. Letterlijk legde ze uit: "Wat we ons kunnen voorstellen is een rechtbank die zijn jurisdictie ontleent aan het Oekraïense strafrecht." Ze is Melnyk en Kiesewetter altijd stappen vooruit.


Dus nu, parallel aan de oorlog, wordt er een andere mogelijkheid gecreëerd om actie te ondernemen tegen Rusland of tegen de Russische leiding; dat is tenminste wat ze aan de EU-bevolking willen verkopen. Er moet zoals gezegd een "speciaal tribunaal" worden opgericht om Poetin en zeker vele andere Russische politieke en militaire leiders voor een internationale rechtbank te berechten. Een moeilijke taak; dit wordt zelfs toegegeven. Er komt een speciale internationale rechtbank die onderzoek moet doen naar (vermeende) oorlogsmisdaden gepleegd door de Russen in Oekraïne. Alleen de Russische oorlogsmisdaden natuurlijk, want de Oekraïners plegen er geen. Het idee van een internationale speciale rechtbank kwam oorspronkelijk van de Duitse groene minister van Buitenlandse Zaken en oorlogsstoker Baerbock. Vroeger stonden de Duitse Groenen bekend als pacifistisch en milieuvriendelijk, maar ook dat laatste masker heeft men al laten vallen. Een Internationaal Speciaal Gerechtshof omdat Rusland het Internationaal Strafhof (ICC) in Den Haag niet erkent en er dus niet door veroordeeld kan worden. Dit geldt niet alleen voor Rusland, maar ook voor Afrikaanse en Aziatische landen en de VS. (In de Verenigde Staten werd in 2002 wetgeving aangenomen die de afwijzing van het ICC eens te meer onderstreepte. Het machtigt Amerikaanse presidenten om militaire middelen te gebruiken om bijvoorbeeld Amerikaanse burgers die in hechtenis zitten om te moeten verschijnen voor het Internationaal Strafhof in Den Haag, te bevrijden.

Rusland was één van de ondertekenaars van het verdrag over het Internationaal Strafhof in Den Haag, maar trok het in 2016 in vanwege de eenzijdige oriëntatie van het Strafhof. Volgens berichten in de media destijds zagen andere staten dat in 2016 ook zo:
" In oktober kondigden Gambia, Burundi en Zuid-Afrika aan zich terug te trekken uit het hof, in de overtuiging dat het eenzijdig anti-Afrikaans is. Negen van de tien zaken die tot nu toe zijn aangespannen, hebben betrekking op misdaden op het Afrikaanse continent. De rechtbank zou de 'oorlogsmisdaden' van westerse politici volledig negeren. De weigering van het Hof om de voormalige Britse premier Tony Blair aan te klagen wegens de oorlog in Irak wordt consequent aangehaald als bewijs van vooringenomenheid door het Strafhof .”
Oekraïne daarentegen is één van de landen die de statuten van het Strafhof wel hebben ondertekend, maar de overeenkomst nog niet hebben geratificeerd.

Zo'n internationale speciale rechtbank "zou een aanvulling zijn op de onderzoeksinspanningen van het ICC waar het momenteel niet mag optreden", werd gehoord. En deze nieuwe rechtbank moet niet alleen optreden tegen de Russische president en de politieke en militaire leiding van Rusland, maar ook tegen die van Wit-Rusland. Natuurlijk moet men zich afvragen hoe Wit-Rusland zich de woede van de onderzoekers op de hals haalt.

Het EU-nepparlement heeft in ieder geval haast om zo'n tribunaal op te richten. Op 19 januari om 12.00 uur was het b.v. te lezen op Twitter: "Het Europees Parlement heeft zojuist gestemd voor een tribunaal voor Poetin". Er werd een afbeelding getoond met de tekst: "resolutie c9-0063/2023 resolutie". De grafiek toont ook het resultaat van de stemming: van de 524 aanwezige EP-leden stemden er 472 voor, 19 tegen en 33 onthielden zich van stemming. Van de in totaal 705 Europarlementsleden namen er 181 niet eens de moeite om aanwezig te zijn - misschen verlieten ze zoals gebruikelijk wel na het inklokken meteen het gebouw (want de dagvergoeding is mooi meegenomen).  In ieder geval was er dus ongeveer een kwart van de parlementsleden niet aanwezig. Dus 90% van de aanwezigen stemde voor, vergeleken met slechts tweederde van alle parlementsleden.

Het besluit werd onder meer bekritiseerd door de Ierse linkse afgevaardigde Mick Wallace. Hij beschouwt de stap van het parlement als hypocriet. Volgens de mainstream media moet Rusland verantwoordelijk worden gehouden voor zijn misdaden, meent Wallace, maar de NAVO-landen kwamen echter straffeloos weg met hun agressieoorlogen tegen Joegoslavië, Afghanistan, Syrië en Jemen. De resolutie specificeerde niet waar het speciale tribunaal zijn wettelijke legitimiteit aan zou moeten ontlenen. Hoe het in elkaar gaat zitten en hoe het gaat werken wordt later bepaald. Zijn manier van werken moet "voldoen aan de hoogste eisen op het gebied van transparantie en onpartijdigheid". Maar in één zucht weerspreekt de resolutie de roep om onpartijdigheid. Omdat de resolutie de Europese Unie oproept om onmiddellijk met de voorbereidingen te beginnen. En "in samenwerking met Oekraïne" moet het reglement voor de bijzondere rechtbank worden bepaald.

Volgens eerder genoemde Baerbock is dit een bijzondere rechtbank volgens Oekraïens recht, maar niet gevestigd in Oekraïne maar mogelijk in Den Haag, en “versterkt met internationale elementen. Om brede legitimiteit te verwerven." De reden waarom het ICC wordt uitgesloten, is dat de westerse mogendheden de formele vereisten voor het veroordelen van een aanvalsoorlog zeer 'eng' formuleerden toen ze dit hof oprichtten. Anders zouden de westerse mogendheden het risico lopen zelf veroordeeld te worden. De agressieoorlogen van de NAVO-staten tegen Joegoslavië (1999), tegen Irak (2003) en tegen Libië (2011), die plaatsvonden zonder VN-mandaat, waren evenzeer een schending van het internationaal recht als de agressieoorlog tegen Oekraïne. Dus voor het ICC zou er geen verhaal zijn tegen Rusland (of zelfs Oekraïne). Daarom komt er nu alleen voor Rusland en Wit-Rusland een speciaal hof op maat, om het Internationaal Strafhof in Den Haag te kunnen omzeilen. De NAVO-aanvalsoorlogen mogen niet voor een rechtbank eindigen.








[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]



[20 januari 2023]

 

Afdrukken Doorsturen