Achter de mythe van de "klimaatcrisis" schuilt
een groene ideologie
De wereld is gezonder, rijker en veiliger dan ooit. En de meeste van
deze vooruitgang is geboekt in het tijdperk van de opwarming van de
aarde. Het groene verhaal klopt niet.
Gedurende een groot deel van de recente geschiedenis van de
klimaatpolitiek berustten de eisen voor de radicale reorganisatie van
de samenleving om de planeet te redden op het voorzorgsbeginsel. Maar
waar groene activisten het de laatste jaren nog over voorzorg hadden,
hebben ze het nu over de "klimaatcrisis".
In de jaren tachtig en negentig voerden aanhangers van het
voorzorgsbeginsel aan dat een hypothese van een catastrofe die de
beschaving zou kunnen beëindigen alleen maar plausibel hoeft te zijn
om tot actie af te dwingen, en dat de wereld het zich niet kan
veroorloven te wachten op wetenschappelijke kennis om de dreiging te
verifiëren met enige zekerheid. Deze urgentie vormde de basis van het
Montreal-protocol over het beperken van ozonafbrekende stoffen, en
veel groenen hoopten dat dezelfde formulering opnieuw zou kunnen
worden gebruikt om wereldwijde overeenkomsten over klimaatverandering
te stimuleren.
Het probleem voor aanhangers van het voorzorgsbeginsel is dat, zoals
het geval is met alle voorspellingen van groene ideologen, er te veel
tijd verstreek zonder de gebeurtenissen waarvan ze zeker wisten dat ze
ons zouden overkomen, plaatsvonden, waardoor de oorspronkelijke
hypothese werd ondermijnd. In de jaren zeventig, voordat de opwarming
van de Aarde was uitgevonden, verkondigden milieuactivisten dat de
beschaving op instorten stond. Limits to Growth en The
Population Bomb waren wereldwijde bestsellers, waardoor groene
politiek bovenaan de mondiale politieke agenda kwam te staan en het
einde van het naoorlogse optimisme werd bevestigd met een terminaal
negatieve kijk die het Westen niet van zich afschudde, ondanks de in
voornoemde boeken beschreven manifeste mislukkingen.
Het voorzorgsprincipe (en vele miljarden aan "filantropische"
vrijgevigheid) redde de groenen en hun ideologische project van de
vernedering die ze verdienden door een eindeloos niet-als-maar-wanneer
voorbehoud toe te voegen aan hun waarzeggerij. Het voorzorgsbeginsel
is een geloofsartikel en werkt twee kanten op als het goed wordt
overwogen. De vooruitgang in de richting van een wereldwijde
klimaat-lockdown-overeenkomst verliep voor een aanzienlijk deel traag
omdat veel landen niet bereid waren de bepaalde voordelen van
economische groei te ondermijnen op basis van onzekere speculatie. Het
voorzorgsbeginsel is dus met het verstrijken van de tijd van minder
belang geweest voor het bevorderen van de klimaatagenda. Er zijn maar
een beperkt aantal keren dat zelfs de meest getrouwen bereid zijn de
berg te beklimmen om te wachten op verlossing van de ondergang voordat
de twijfel binnensluipt.
De nieuwe bewering, bedoeld om de traagheid van de mondiale
klimaatbeleidsagenda's te overwinnen, is dat zekerheid is verkregen
door de wetenschap en dat wetenschappers hebben aangetoond dat de
wereld in de greep is van de catastrofe die milieuactivisten hadden
voorspeld: mensen verhongeren, ziekten breiden zich ongebreideld uit,
stormen, overstromingen, aardbevingen, bosbranden en hittegolven doden
duizenden per dag, waardoor miljoenen gedwongen worden hun huizen te
verlaten en tot armoede vervallen.
Het probleem is natuurlijk dat het in de kern niet waar is. In elke
regio van de wereld en op elk niveau van economische ontwikkeling
leven mensen gezonder, rijker, langer en veiliger. Op de weinige
plaatsen waar deze trend van voortdurende vooruitgang niet standhoudt,
kunnen andere redenen de mislukking beter verklaren dan iets ander
weer: dubieuze staten, corruptie en (gewelddadige) conflicten.
Deze verschuiving van voorspelling naar voorzorg naar regelrechte
leugen is waarneembaar vanaf het einde van de jaren 2000. Een rapport
van het Global Humanitarian Forum – de denktank van voormalig
VN-chef Kofi Annan – beweerde dat de klimaatverandering 300.000 levens
per jaar eiste en dat dit aantal in 2030 zou zijn verdubbeld. Het
rapport had de methode overgenomen van een WHO-rapport uit 2002, dat
er alleen maar van uitging dat een deel van de sterfgevallen als
gevolg van malaria, diarree en ondervoeding kon worden toegeschreven
aan antropogene klimaatverandering - een voorafschaduwing van het
modelleren van de epidemiologie-op-de-achterkant-van-een-biervieltje
die we nu maar al te goed kennen.
Het probleem voor het groene verhaal toen, net als nu, is dat het
aantal sterfgevallen als gevolg van deze ziekten van armoede radicaal
daalde en bleef dalen. Tussen 2000 en 2019 daalde het aantal
sterfgevallen als gevolg van malaria in de wereld van 900 duizend naar
560 duizend – gezien de toename van de wereldbevolking komt dit neer
op een halvering van het sterftecijfer. In dezelfde tijd daalde het
aantal sterfgevallen als gevolg van diarreeziekten van 2,4 miljoen
naar 1,5 miljoen. En het aantal sterfgevallen als gevolg van
ondervoeding daalde van 506 duizend naar 212 duizend. Wat dit betekent
is niet alleen dat er geen bewijs is van een klimaatcrisis, er is
buitengewoon goed bewijs van het tegendeel: de mensheid bloeit.
Veel andere maatstaven van menselijk welzijn bevestigen hetzelfde
beeld van de werkelijkheid. Maar probeer deze onbetwistbare
vooruitgang uit te leggen aan de demonstranten die, volgens de woorden
van VN-chefs, wegen blokkeren en niets minder eisen dan de stopzetting
van de industrie en de economie en de ondergang van de hele wereld, om
er zeker van te zijn dat de hele ontwikkeling van de mensheid ongedaan
wordt gemaakt. Het goede nieuws veroorzaakt een boze en
niet-begrijpende woede bij groene activisten. Het verhaal van de
klimaatcrisis vergelijken met de feiten is verraden van de eigen
kinderen, land en wereld, en toekomstige generaties veroordelen tot
een "onleefbare planeet".
De feiten en statistieken van de wereld zijn in tegenspraak met de
ideologische opvatting van de natuur van de globale groenen en van de
milieuactivisten op straatniveau, maar beslist niet met het bredere
publiek. Dus wat is deze ideologie en hoe overweldigt ze het vermogen
van hun slachtoffers die redeneren en feiten weergeven?
Onder de sombere voorspellingen van de jaren 1970 en verder ligt de
overtuiging dat de natuur in zijn geheel kan worden begrepen als een
systeem dat door zijn bekende en onbekende mechanismen een evenwicht
produceert waarvan zijn mechanismen, inclusief populaties zoals wij,
afhankelijk zijn voor hun voortbestaan. Ongetwijfeld kunnen veel delen
van de natuurlijke wereld als systemen worden opgevat, maar het gaat
om de kwestie van het totale systeem en zijn vermogen om 'evenwicht'
te produceren, en die een diep mystieke onderbouwing hebben. Bovendien
impliceert dit begrip dat de samenleving moet worden gedisciplineerd
door de veronderstelde beperkingen van dit systeem, zoals het vermogen
om broeikasgassen te absorberen. Als we deze verplichting niet naleven,
zal het systeem uit balans raken en ons straffen.
David Attenborough legde het als volgt uit:
"Onze economieën en politieke systemen zijn onbewust gebaseerd op
de overtuiging dat de natuur een goedaardige en regelmatige
leverancier zal blijven van de voorwaarden die we nodig hebben om te
gedijen. […] Onze stabiele en betrouwbare planeet bestaat niet meer.
De gevolgen van deze destabilisatie zullen grote gevolgen hebben voor
elk land op Aarde."
We kunnen weten dat dit een valse overtuiging is, omdat het een mythe
is dat de natuur ooit extreem vijandig is geweest, in plaats van een
goedaardige "leverancier". Vandaar dat tot het einde van de jaren 1880
een kwart van alle Britse kinderen stierf voordat ze hun vijfde
verjaardag bereikten. In Duitsland heeft de helft van de kinderen het
niet zo lang overleefd. Wereldwijd bedroeg de kindersterfte 22,4% in
1950. In 2021 was dat 3,7%. De "planeet'" is duidelijk veel minder
vijandig tegenover de mensheid dan een mensenleven geleden. En dit is
te danken aan de industrialisatie, aan de uitbreiding van de toegang
tot markten en aan de technologische en wetenschappelijke ontwikkeling
– en niet aan de natuurlijke voorzienigheid.
Het is de ideologie die de opvatting ondersteunt dat, omdat het leven
dat ogenschijnlijk uit balans lijkt te zijn met 'de natuur', een boze
reactie van de 'natuur' moet veroorzaken, de klimaatcrisis moet
plaatsvinden en mensen moeten lijden onder Haar toorn. De feiten zijn
niet relevant voor de slachtoffers van de groene ideologie. De feiten
vloeien voort uit de hogere waarheid, niet uit wetenschappelijke
waarnemingen van de wereld. Dit is de aard van ideologie. Het is
verraderlijk en veel krachtiger dan de rede.
Tot zover het gefilosofeer over ideologieën... Wat is het resultaat
van dit alles? We zien continu hoe deze regressieve ideologie wordt en
is overgedragen, van de toplagen van de wereldmaatschappij, via
regeringen en de mainstream media, naar zeer jonge kinderen. Bij een
‘"schoolstaking"-klimaatprotest in Bristol, toegesproken door Greta
Thunberg in februari 2020, interviewde Sky News drie demonstranten,
die niet veel ouder konden zijn dan zes jaar. “Er is maar één wereld”,
legde een meisje uit aan de interviewer. "Als we alles vernietigen,
hebben we geen andere plek om te wonen". "Op dit moment zijn we niet
aan het handelen", voegde haar kleine vriend toe. "Dat moeten we nú
handelen."
Het is een gruwel als de woorden van wereldwijde klimaattechnocraten
zó ernstig uitgesproken worden door zulke onschuldige gezichten. De
kijk van kleine kinderen op de wereld en hun eigen toekomst is
vergiftigd door een ideologie die niets om feiten geeft, laat staan om
de kinderen en hun welvaart. Hun hoofden zijn opzettelijk gevuld met
het valse idee van een "klimaatcrisis" om ze tot instrumenten van een
politieke agenda te maken, tegen hun eigen belangen in, lang voordat
ze zijn toegerust om de beweringen die ze uiten te begrijpen.
De samenleving moet dringend de groene ideologie onder ogen zien. Het
is de grootste bedreiging voor onze veiligheid en welvaart.
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[6 maart 2023]
Afdrukken
Doorsturen