Achter de mythe van de "klimaatcrisis" schuilt een groene ideologie

De wereld is gezonder, rijker en veiliger dan ooit. En de meeste van deze vooruitgang is geboekt in het tijdperk van de opwarming van de aarde. Het groene verhaal klopt niet.

Gedurende een groot deel van de recente geschiedenis van de klimaatpolitiek berustten de eisen voor de radicale reorganisatie van de samenleving om de planeet te redden op het voorzorgsbeginsel. Maar waar groene activisten het de laatste jaren nog over voorzorg hadden, hebben ze het nu over de "klimaatcrisis".

In de jaren tachtig en negentig voerden aanhangers van het voorzorgsbeginsel aan dat een hypothese van een catastrofe die de beschaving zou kunnen beëindigen alleen maar plausibel hoeft te zijn om tot actie af te dwingen, en dat de wereld het zich niet kan veroorloven te wachten op wetenschappelijke kennis om de dreiging te verifiëren met enige zekerheid. Deze urgentie vormde de basis van het Montreal-protocol over het beperken van ozonafbrekende stoffen, en veel groenen hoopten dat dezelfde formulering opnieuw zou kunnen worden gebruikt om wereldwijde overeenkomsten over klimaatverandering te stimuleren.

Het probleem voor aanhangers van het voorzorgsbeginsel is dat, zoals het geval is met alle voorspellingen van groene ideologen, er te veel tijd verstreek zonder de gebeurtenissen waarvan ze zeker wisten dat ze ons zouden overkomen, plaatsvonden, waardoor de oorspronkelijke hypothese werd ondermijnd. In de jaren zeventig, voordat de opwarming van de Aarde was uitgevonden, verkondigden milieuactivisten dat de beschaving op instorten stond. Limits to Growth en The Population Bomb waren wereldwijde bestsellers, waardoor groene politiek bovenaan de mondiale politieke agenda kwam te staan en het einde van het naoorlogse optimisme werd bevestigd met een terminaal negatieve kijk die het Westen niet van zich afschudde, ondanks de in voornoemde boeken beschreven manifeste mislukkingen.

Het voorzorgsprincipe (en vele miljarden aan "filantropische" vrijgevigheid) redde de groenen en hun ideologische project van de vernedering die ze verdienden door een eindeloos niet-als-maar-wanneer voorbehoud toe te voegen aan hun waarzeggerij. Het voorzorgsbeginsel is een geloofsartikel en werkt twee kanten op als het goed wordt overwogen. De vooruitgang in de richting van een wereldwijde klimaat-lockdown-overeenkomst verliep voor een aanzienlijk deel traag omdat veel landen niet bereid waren de bepaalde voordelen van economische groei te ondermijnen op basis van onzekere speculatie. Het voorzorgsbeginsel is dus met het verstrijken van de tijd van minder belang geweest voor het bevorderen van de klimaatagenda. Er zijn maar een beperkt aantal keren dat zelfs de meest getrouwen bereid zijn de berg te beklimmen om te wachten op verlossing van de ondergang voordat de twijfel binnensluipt.

De nieuwe bewering, bedoeld om de traagheid van de mondiale klimaatbeleidsagenda's te overwinnen, is dat zekerheid is verkregen door de wetenschap en dat wetenschappers hebben aangetoond dat de wereld in de greep is van de catastrofe die milieuactivisten hadden voorspeld: mensen verhongeren, ziekten breiden zich ongebreideld uit, stormen, overstromingen, aardbevingen, bosbranden en hittegolven doden duizenden per dag, waardoor miljoenen gedwongen worden hun huizen te verlaten en tot armoede vervallen.

Het probleem is natuurlijk dat het in de kern niet waar is. In elke regio van de wereld en op elk niveau van economische ontwikkeling leven mensen gezonder, rijker, langer en veiliger. Op de weinige plaatsen waar deze trend van voortdurende vooruitgang niet standhoudt, kunnen andere redenen de mislukking beter verklaren dan iets ander weer: dubieuze staten, corruptie en (gewelddadige) conflicten.

Deze verschuiving van voorspelling naar voorzorg naar regelrechte leugen is waarneembaar vanaf het einde van de jaren 2000. Een rapport van het Global Humanitarian Forum – de denktank van voormalig VN-chef Kofi Annan – beweerde dat de klimaatverandering 300.000 levens per jaar eiste en dat dit aantal in 2030 zou zijn verdubbeld. Het rapport had de methode overgenomen van een WHO-rapport uit 2002, dat er alleen maar van uitging dat een deel van de sterfgevallen als gevolg van malaria, diarree en ondervoeding kon worden toegeschreven aan antropogene klimaatverandering - een voorafschaduwing van het modelleren van de epidemiologie-op-de-achterkant-van-een-biervieltje die we nu maar al te goed kennen.

Het probleem voor het groene verhaal toen, net als nu, is dat het aantal sterfgevallen als gevolg van deze ziekten van armoede radicaal daalde en bleef dalen. Tussen 2000 en 2019 daalde het aantal sterfgevallen als gevolg van malaria in de wereld van 900 duizend naar 560 duizend – gezien de toename van de wereldbevolking komt dit neer op een halvering van het sterftecijfer. In dezelfde tijd daalde het aantal sterfgevallen als gevolg van diarreeziekten van 2,4 miljoen naar 1,5 miljoen. En het aantal sterfgevallen als gevolg van ondervoeding daalde van 506 duizend naar 212 duizend. Wat dit betekent is niet alleen dat er geen bewijs is van een klimaatcrisis, er is buitengewoon goed bewijs van het tegendeel: de mensheid bloeit.

Veel andere maatstaven van menselijk welzijn bevestigen hetzelfde beeld van de werkelijkheid. Maar probeer deze onbetwistbare vooruitgang uit te leggen aan de demonstranten die, volgens de woorden van VN-chefs, wegen blokkeren en niets minder eisen dan de stopzetting van de industrie en de economie en de ondergang van de hele wereld, om er zeker van te zijn dat de hele ontwikkeling van de mensheid ongedaan wordt gemaakt. Het goede nieuws veroorzaakt een boze en niet-begrijpende woede bij groene activisten. Het verhaal van de klimaatcrisis vergelijken met de feiten is verraden van de eigen kinderen, land en wereld, en toekomstige generaties veroordelen tot een "onleefbare planeet".

De feiten en statistieken van de wereld zijn in tegenspraak met de ideologische opvatting van de natuur van de globale groenen en van de milieuactivisten op straatniveau, maar beslist niet met het bredere publiek. Dus wat is deze ideologie en hoe overweldigt ze het vermogen van hun slachtoffers die redeneren en feiten weergeven?

Onder de sombere voorspellingen van de jaren 1970 en verder ligt de overtuiging dat de natuur in zijn geheel kan worden begrepen als een systeem dat door zijn bekende en onbekende mechanismen een evenwicht produceert waarvan zijn mechanismen, inclusief populaties zoals wij, afhankelijk zijn voor hun voortbestaan. Ongetwijfeld kunnen veel delen van de natuurlijke wereld als systemen worden opgevat, maar het gaat om de kwestie van het totale systeem en zijn vermogen om 'evenwicht' te produceren, en die een diep mystieke onderbouwing hebben. Bovendien impliceert dit begrip dat de samenleving moet worden gedisciplineerd door de veronderstelde beperkingen van dit systeem, zoals het vermogen om broeikasgassen te absorberen. Als we deze verplichting niet naleven, zal het systeem uit balans raken en ons straffen.

David Attenborough legde het als volgt uit:
"Onze economieën en politieke systemen zijn onbewust gebaseerd op de overtuiging dat de natuur een goedaardige en regelmatige leverancier zal blijven van de voorwaarden die we nodig hebben om te gedijen. […] Onze stabiele en betrouwbare planeet bestaat niet meer. De gevolgen van deze destabilisatie zullen grote gevolgen hebben voor elk land op Aarde."

We kunnen weten dat dit een valse overtuiging is, omdat het een mythe is dat de natuur ooit extreem vijandig is geweest, in plaats van een goedaardige "leverancier". Vandaar dat tot het einde van de jaren 1880 een kwart van alle Britse kinderen stierf voordat ze hun vijfde verjaardag bereikten. In Duitsland heeft de helft van de kinderen het niet zo lang overleefd. Wereldwijd bedroeg de kindersterfte 22,4% in 1950. In 2021 was dat 3,7%. De "planeet'" is duidelijk veel minder vijandig tegenover de mensheid dan een mensenleven geleden. En dit is te danken aan de industrialisatie, aan de uitbreiding van de toegang tot markten en aan de technologische en wetenschappelijke ontwikkeling – en niet aan de natuurlijke voorzienigheid.

Het is de ideologie die de opvatting ondersteunt dat, omdat het leven dat ogenschijnlijk uit balans lijkt te zijn met 'de natuur', een boze reactie van de 'natuur' moet veroorzaken, de klimaatcrisis moet plaatsvinden en mensen moeten lijden onder Haar toorn. De feiten zijn niet relevant voor de slachtoffers van de groene ideologie. De feiten vloeien voort uit de hogere waarheid, niet uit wetenschappelijke waarnemingen van de wereld. Dit is de aard van ideologie. Het is verraderlijk en veel krachtiger dan de rede.

Tot zover het gefilosofeer over ideologieën... Wat is het resultaat van dit alles? We zien continu hoe deze regressieve ideologie wordt en is overgedragen, van de toplagen van de wereldmaatschappij, via regeringen en de mainstream media, naar zeer jonge kinderen. Bij een ‘"schoolstaking"-klimaatprotest in Bristol, toegesproken door Greta Thunberg in februari 2020, interviewde Sky News drie demonstranten, die niet veel ouder konden zijn dan zes jaar. “Er is maar één wereld”, legde een meisje uit aan de interviewer. "Als we alles vernietigen, hebben we geen andere plek om te wonen". "Op dit moment zijn we niet aan het handelen", voegde haar kleine vriend toe. "Dat moeten we nú handelen."

Het is een gruwel als de woorden van wereldwijde klimaattechnocraten zó ernstig uitgesproken worden door zulke onschuldige gezichten. De kijk van kleine kinderen op de wereld en hun eigen toekomst is vergiftigd door een ideologie die niets om feiten geeft, laat staan om de kinderen en hun welvaart. Hun hoofden zijn opzettelijk gevuld met het valse idee van een "klimaatcrisis" om ze tot instrumenten van een politieke agenda te maken, tegen hun eigen belangen in, lang voordat ze zijn toegerust om de beweringen die ze uiten te begrijpen.

De samenleving moet dringend de groene ideologie onder ogen zien. Het is de grootste bedreiging voor onze veiligheid en welvaart.



[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]



[6 maart 2023]

 

Afdrukken Doorsturen