De top met Donald Trump en Kim Jung-Un is zonder resultaat geëindigd. Dat de Amerikaanse president Trump niets minder van de Noord-Koreaanse leider Kim Jong Un eist dan de onvoorwaardelijke overgave en onderwerping aan de Amerikaanse hegemonie is niet echt een verrassing, maar past in het huidige beeld van de Amerikaanse agressiediplomatie.
Zo complex als de wereldwijde machtsstructuur lijkt te zijn, zo zijn
ook de politieke daden van het Amerikaanse imperium moeilijk te
doorgronden - behalve als je de grote context in de gaten houdt. Wat
een grillige actie van de even grillige president van de VS Donald
Trump leek, de toenadering tot Noord-Korea, is echter bijzonder goed
doordacht en heeft als doel de grenzen van het versterkte Chinese rijk
vanuit Amerikaans gezichtspunt terug te dringen en de leidende rol van
dat land in de wereld teniet te doen.
De top tussen de VS en Noord-Korea in Hanoi is mislukt, net zoals alle
vorige pogingen tot vrede zijn mislukt. Dit is een vooropgezet plan. Washington
heeft (steeds weer) geweigerd om de sancties tegen het land
stapsgewijs op te heffen. Dat komt omdat sancties de manier zijn
waarop Washington een economische oorlog tegen een vijand vervolgt die
de afgelopen zes en een halve decennia het doelwit was van de
Amerikaanse vijandigheid.
Voor het geval dat u het niet opgemerkt heeft: het Amerikaanse beleid
ten aanzien van Noord-Korea is gericht op een regimeverandering, net
zoals het geval is met Iran, Cuba, Rusland, Venezuela en elk ander
land dat de "morele superioriteit" van Washington en "haar door God
gegeven recht" om de wereld te regeren niet accepteert.
Economische wurging (sancties) is maar één manier waarop Washington de
dissidenten probeert neer te slaan en haar wil met een ijzeren vuist
probeert op te leggen.
Maar hou uzelf niet voor de gek, dit conflict gaat niet om nucleaire
wapens, sterker nog, de Trump-administratie heeft niet eens de moeite
genomen om een team van wapeninspecteurs te verzamelen om
waarschijnlijke nucleaire sites te onderzoeken. De reden? Omdat het
niet om nucleaire wapens gaat... het gaat om een regimeverandering,
het gaat om het toebrengen van maximale pijn en lijden aan het
Koreaanse volk, en hopen de VS dat dat volk de wapens tegen de
regering opneemt en Kim en zijn kabinet gewelddadig af zetten.
Dat is het doel. Dat is altijd het doel geweest. Het blokkeren van
stookolie, essentiële medicijnen en essentiële voedselvoorraden worden
allemaal gebruikt om sociale onrust en politieke anarchie te
bevorderen.
Klinkt bekend? Dat zou moeten, want Washington heeft het verheven tot
een kunst.
Kim Jong Un woonde de top in Hanoi bij in de hoop dat Trump kon worden
overgehaald om zijn eerder gedane afspraak na te komen. Hij hoopte dat
Trump de oorlogszuchtige politieke klasse zou overrulen en de
overeenkomst zou respecteren die hij in juni 2018 in Singapore had
gesloten. Hier is een samenvatting van wat we destijds meldden over de
eerste top:
In juni ontmoette Kim Jong-un de Amerikaanse president Trump in
Singapore. Een "bevriezing om te bevriezen" - de stop van het testen
van nucleaire en raketten door Noord-Korea in ruil voor het stoppen van militaire
manoeuvres door de VS - werd overeengekomen. Een gezamenlijke verklaring werd
ondertekend met een lijst van toekomstige taken, in een vergelijkbare
chronologische volgorde als in de Panmunjeom-verklaring:
President Trump en voorzitter Kim Jong Un voerden een uitgebreide,
diepgaande en oprechte gedachtenwisseling over de aangelegenheden die
verband houden met
1. de totstandbrenging van nieuwe betrekkingen tussen de Verenigde
Staten en Noord-Korea en
2. de opbouw van een duurzaam en robuust vredesregime op het Koreaanse
schiereiland. President Trump beloofde
3. om veiligheidsgaranties te bieden aan Noord-Korea, en voorzitter Kim
Jong Un bevestigde zijn vaste en onwrikbare verbintenis om de
denuclearisatie van het Koreaanse schiereiland te voltooien.
Dit is in hgrote lijnen de beschrijving van de deal tussen Trump en
Kim. Wat u ook mag denken van Kim Jong-Un, hij is geen dwaas. Hij was
het er niet mee eens àlle nucleaire en raket-testen te beëindigen en
zijn nucleaire arsenaal voor niets te ontmantelen. Er werd een
overeenkomst gesloten om de betrekkingen te normaliseren en een "robuust
vredesregime" op het schiereiland te creëren, gevolgd door een
gefaseerde ontmanteling van kernwapens. Trump heeft deze deal toen
gesloten en nu heeft hij de deal weer verbroken, net zoals de
Verenigde Staten soortgelijke deals in het verleden ook hebben
verbroken.
Als nucleaire wapens nu de belangrijkste zorg van Washington waren,
hadden ze volop gelegenheid om ermee aan de slag te gaan. Maar de
kernwapens hadden niet de hoogste prioriteit, toch? De hoogste
prioriteit was het regime op alle mogelijke manieren te verpletteren
en het te vervangen door een volgzame stroman die het bevel van
Washington zou uitvoeren. Dat is het echte doel.
Dit is wat de
New York Times
op donderdag
meldde:
Het lijkt er dus op dat Trump tegen de media heeft gelogen over de
eisen van Kim. Maar onthoudt dat Kim niet om iets materialistisch van
de VS heeft gevraagd, maar alleen om een aantal sancties op te heffen
als beloning voor de vele stappen die hij had gezet om de relaties te
normaliseren. Maar Trump weigerde om die goede trouw in een gebaar om
te zetten, hij hield zich simpelweg aan de hardline aanpak van de
regering die stipuleert dat sancties niet opgeheven zullen worden
totdat er volledige, verifieerbare denuclearisering is.
Helemaal geen bewegingsruimte.
Toch zei Kim dat hij zijn testen van nucleaire en ballistische
raketten niet zou hervatten en dat hij zou deelnemen aan toekomstige
onderhandelingen. Met andere woorden, hij werd neergeslagen door
Trump, maar bleef stoïcijns coöperatief. Punt voor hem.
Maar waarom? Waarom zou Kim doorgaan op het pad van vrijgevigheid,
samenwerking en denuclearisering wanneer het Trump-team weigerde iets
terug te geven?
Voor het antwoord op deze vraag moeten we kijken wat er in het echt
onder de radar gebeurt.
Ogenschijnlijk ziet de Top van Hanoi eruit als gesprekken op hoog
niveau tussen de VS en Noord-Korea, maar er gebeurt naturlijk meer dan
op het eerste gezicht lijkt. In werkelijkheid speelt Kim voor het
publiek in Seoul, Moskou en Beijing. Met andere woorden, zijn
inspanningen bij het stichten van vrede en denuclearisering hebben
meer te maken met kritische handelspartners en bondgenoten, dan met
Donald Trump.
Neem alleen maar de handelspartner China: de handel met China
vertegenwoordigt 57% van de invoer uit Noord-Korea en 42% van de
uitvoer.
China is de reddingslijn van Noord-Korea, en daarom is Kim zo
coöperatief jegens het Westen. Natuurlijk wil Beijing niet dat de
kleinere staten zoals Noord-Korea het regionale machtsevenwicht
verstoren door kernwapens op te slaan. Dat werkt niet. Daarom stemde
China ermee in om sancties op te leggen aan Noord-Korea nadat Kim in
het najaar van 2017 provocerende kernproeven had gestart.
Conclusie: het is China dat de Noord-Korea naar de
onderhandelingstafel heeft gedwongen, en niet Trump. En het is China
dat veel van het scenario van Kim in Hanoi heeft geschreven. Het
spreekt voor zich dat elke oplossing voor de huidige confrontatie
tussen de VS en Noord-Korea in Beijing ook in kaart zal worden
gebracht.
Wat is dus de strategie waarop Kim en Beijing zich hebben gebaseerd,
als Washington weigert te onderhandelen, compromissen te sluiten of
sancties te versoepelen? Wat kunnen zij dan nog doen.
Aardig wat eigenlijk, als Kim doorgaat op hetzelfde pad dat hij nu
ingeslagen is, dat wil zeggen: hij moet doorgaan met het
denuclearisatieproces, ook al weigert Trump dat met acties te
beantwoorden. Kim moet ook nauw blijven samenwerken met zijn
bondgenoten om spanningen te verminderen, vertrouwen op te bouwen en
de steun van de bevolking voor verandering, samenwerking en hereniging
te versterken. Als Washington inflexibel gaat worden, moet Kim een
coalitie voor ondersteuning opbouwen. En in dat opzicht lijkt hij de
goede kant op te gaan.
De strategie van Kim is niet ingewikkeld: het wordt "public relations"
genoemd en hij wint de strijd met Trump op punten. Het is niet voor
niets dat Kim's publieke goedkeuring na de eerste top met Trump in
Zuid-Korea omhoog geschoten is. Maar in de VS, waarvan de bevolking
denkt dat hun land het middelpunt van het universum is, wordt het
"brute dictator"-onderwerp op elk nieuwsprogramma van de mainstream
media nauwkeurig opgevolgd, en zijn de goedkeuringspercentages van Kim
nog steeds vrij laag.
Belangrijk is ook dat China en Rusland de inspanningen van Kim steeds
meer steunen en vinden dat de kwestie van de sancties door de VN moet
worden herzien. De Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergei
Lavrov zei hierover:
Pyongyang heeft aangekondigd dat het zich houdt aan een moratorium op
nucleaire testen en lanceringen van ballistische raketten. Wij zijn
van mening dat de Veiligheidsraad op zijn minst bepaalde gebaren kan
maken door de sancties te versoepelen of op te heffen wanneer deze de
uitvoering van gezamenlijke Zuid-Koreaans-Noord-Koreaanse projecten
belemmeren. Tijdens hun recente ontmoeting, stemde de Zuid-Koreaanse
president Moon Jae-in en Kim Jong-U ermee in de spoorwegverbinding
tussen de twee landen te herstellen. Waarom zou de Veiligheidsraad
niet analyseren hoe het sanctieregime zó kan worden gewijzigd dat de
spoorhereniging van de twee Korea's wordt gestimuleerd?
Het punt is dat Kim een plan heeft dat de VS niet raakt en dat
uiteindelijk zal leiden tot het versoepelen van de sancties. Zijn
stappen naar vreedzame interactie met het Zuiden vergezeld van
geleidelijke denuclearisatie vorderen, ondanks de tegenwerking van
Washington. En ondanks wat gehersenspoelde Amerikanen denken, is Kim
een moderne man die dramatische hervormingen wil doorvoeren die de
economie van de Noord-Korea zullen openen voor buitenlandse
investeringen, infrastructuurontwikkeling, hogesnelheidstreinen,
delfstoffenwinning, gaspijpleidingen, Siberische olie, scheepsbouw en
particuliere marktactiviteiten (in feite het plan-Moon/Poetin).
Kim is geen marxistische revolutionair noch een communistische
ideoloog. Hij is een heldere, Zwitsers geschoolde, vader van drie
kinderen, houdt van basketbal en karaoke, en heeft besloten zijn
kernwapenprogramma opzij te zetten en mee te doen aan een regionaal
ontwikkelingsplan dat zijn land zal moderniseren, zijn mensen uit de
armoede zal halen en de investeerders zal aantrekken, waardoor het
versplinterde schiereiland verandert in een welvarende en vreedzame
natie.
Washington zal dat tot het laatst proberen te dwarsbomen.
In Azië hebben de VS nog een bondgenoot: Japan, een land dat als een
betrouwbare pijler in de Stille Oceaan alleen kan voortbestaan als
Zuid-Korea als een aanvullende economische macht niet verloren gaat.
Het coalitie-initiatief van het Noorden heeft beweging in het spel
gebracht en de Amerikaanse overheid heeft van de gelegenheid gebruik
gemaakt om niet slechts als toeschouwer een potentieel erosieproces in
die regio gade te slaan. Dit was verstandig, gezien vanuit het Amerikaanse standpunt, maar of
het zal lukken om het Koreaanse noorden meer naar het zuiden te lokken
en zo uit de invloedssfeer van China weg te halen, zal moeten blijken.
In deze context moeten we ook de Amerikaanse activiteiten op het eigen
continent zien. Met de aanhoudende pogingen om het regime in Venezuela
omver te werpen, wordt het duidelijk dat de VS haar invloed in Zuid-
en Midden-Amerika willen veiligstellen en uitbreiden.
Trump spreekt al sinds media 2017 openlijk over oorlog om de controle
over de enorme oliereserves van Venezuela te verkrijgen. Het Pentagon
en voormalige overheidsfunctionarissen, die inmiddels zijn ontslagen,
verzetten zich tegen de actie. Maar Trump is nu omringd door neocons
die zijn doel delen: het verwijderen van de vorig jaar democratisch
gekozen president Maduro en het controleren van
de natuurlijke hulpbronnen van het land. Oorlog en het inzetten van
flase flag operaties (chemische aanvallen) zijn opties die
(soms openlijk) worden overwogen.
De VS hebben geen excuus om Venezuela binnen te vallen.
Defense One
zegt hierover: "Internationaal
recht
verbiedt
de bedreiging of het
gebruik van geweld tegen de territoriale integriteit of politieke
onafhankelijkheid van een staat." Er zijn twee uitzonderingen
genoemd in het VN-handvest: zelfverdediging en toestemming door de
VN-Veiligheidsraad, en geen van beide zijn voor Venezuela van
toepassing. In eigen land zou Trump het Amerikaanse Congres ook nog
nodig hebben om een aanval goedgekeurd te krijgen, wat
onwaarschijnlijk is bij een democratisch gecontroleerd Huis, niet
omdat de Democraten tegen oorlog zijn, maar omdat ze Trump tegen zijn.
De tactiek is om een humanitaire crisis in Venezuela af te kondigen,
eentje die een humanitaire interventie vereist waardoor de VS
vervolgens troepen denkt binnen te kunnen brengen om humanitaire hulp
te bieden (BBC).
Als de voet eenmaal tussen de deur is, is het eenvoudig om van een
excuus een conflict te maken.
Geen middel wordt geschuwd. Het in de brand steken van vrachtwagens
die kennelijk Amerikaanse levensmiddelen en medicijnen over de
Venezolaanse grens vanuit Colombia zouden vervoeren, was overduidelijk
een geplande provocatie. Geloofwaardige videobeelden en getuigen
toonden aan dat de brandstichting werd uitgevoerd door aanhangers van
de door de VS gesteunde oppositie Juan Guaido.
De opmerkingen van de Amerikaanse vice-president Michael Pence over
Ecuador en Nicaragua, die ook wijzen op destabilisatie, spreken voor
zich. Het is duidelijk wat er hoog op de Amerikaanse agenda staat.
Des te indrukwekkender in dit verband is het Cubaanse referendum voor
een nieuwe grondwet. Dit laatste staat in het teken van een duidelijke
toewijding aan de bestaande socialistische eigendomsverhoudingen met
een gelijktijdige liberalisering en machtsbeperking van de
communistische ambtenaren. Hervormingen moeten de hele toko
actualiseren.
Het feit dat 84% van de kiezers deelnam aan dit referendum en 87%
ervóór heeft gestemd, is een uitdaging van de Cubanen aan de
gereanimeerde achtertuin-ideologie van de Verenigde Staten. Het
Cubaanse signaal zal nieuwe agressie uitlokken, en het valt nog te
bezien of het continent niet anders zal bewegen dan waarop tot voor
kort werd gespeculeerd.
Het is dus ook geen toeval, maar een onderdeel van een duidelijk
Amerikaans plan dat hun aanvallen op Duitsland en haar energiebeleid kunnen leiden tot een langdurige breuk tussen de VS en de EU (als
mogelijke contractpartner van Rusland als energieleverancier). Zowel
in Europa als in Azië wordt gewerkt aan het beveiligen van de
beschermende barrière tegen het Euraziatische blok, namelijk Rusland
en China, terwijl tegelijkertijd geprobeerd wordt de rust op het Amerikaanse
continent te bewaren.
Dit zijn oude scenario's, die de veiligheidsadviseur van de voormalig
presidenten Lyndon B. Johnson en Jimmy Carter, Zbigniew Brzeziński, eind jaren negentig van de vorige
eeuw duidelijk heeft beschreven. Het gaat simpel gezegd over de
wereldheerschappij, en dat is niet veranderd sinds de val van de
Sovjetunie en de opkomst en versterking van China.
Dat in dit simulatiespel, dat al lang realiteit is geworden, ook de
hernieuwde en heftige aanvallen op Iran zijn opgenomen, is slechts een
voetnoot. Het plan stáát en Donald Trump volgt het, net als zijn
voorgangers. Dat maakt hem een serieuze, gevaarlijke strateeg die deze
doelen zonder scrupules nastreeft.
Het goede aan deze zaak is dat dit plan op tafel ligt en je kunt zien
wat er hierna komt. Het slechte is dat velen zich het nog niet hebben
gerealiseerd. Er komt nog heel wat bij kijken om dat te veranderen.
