Oekraïne kan het Vietnam van Trump worden

Tijdens het verkiezingsdebat tussen Trump en Biden beloofde voormalig president Donald Trump, die volgens de huidige peilingen in januari weer president van de VS zal worden, over het Russisch-Oekraïense conflict: “Ik zal die oorlog binnen één dag, 24 uur, beëindigen.” Er aan toevoegend dat dat misschien zou kunnen gebeuren vóór zijn inauguratie.

Amerikaanse kiezers die gewend zijn aan Trump zullen hem vergeven voor wat reclame-opschepperij. De uitspraak, in combinatie met andere uitspraken van Trump, waarin hij het belang van het voortbestaan ​​van Oekraïne benadrukt en ook zegt: "Ik wil dat iedereen stopt met sterven", duidt op een aantrekkelijke wens om te onderhandelen over een einde aan de oorlog. Dat betekent dat Oekraïne op de één of andere manier behouden moet blijven, maar dat de voormalige Sovjetrepubliek aan het verliezen is en dat de Verenigde Staten geen onbepaalde en gevaarlijke proxy-oorlog met Rusland kunnen voortzetten.

Helaas zou het beëindigen van de oorlog, in plaats van een dag te duren, een groot deel van een tweede Trump-termijn in beslag kunnen nemen, waardoor tijd en middelen zouden worden besteed aan zaken in plaats van het aanpakken van binnenlandse problemen of het transformeren van het Amerikaanse leger om de - in hun ogen - bedreigingen vanuit China, Iran en andere 'vijanden' aan te pakken.

Opinie-onderzoeken tonen aan dat het Amerikaanse publiek aan de kant van Trump staat. Volgens een peiling van Harris in februari gelooft 71% van de Amerikanen dat de Verenigde Staten “moeten helpen onderhandelen over een einde aan de oorlog tussen Rusland en Oekraïne.” Toch beseffen maar weinig politici in Washington of Europese hoofdsteden deze noodzaak.

De Oekraïense president Volodymyr Zelensky heeft daadwerkelijk een decreet ondertekend dat onderhandelingen met Rusland verbiedt. Hij heeft herhaaldelijk gesteld dat een voorwaarde voor gesprekken - niet alleen een gewenste uitkomst - de volledige terugtrekking van Russische troepen naar de grenzen van vóór 2014 is. Met andere woorden, de partij die momenteel verliest, eist dat de winnende partij al haar avances opgeeft om alleen maar te kunnen praten. Deze voorwaarde is onrealistisch.

Deze aanpak lijkt ook het de facto plan van de regering-Biden (en de gehoorzame vazalstaten bondgenoten) te zijn, dat kritiekloos door een groot deel van het Amerikaanse Congres (en dus de EU) wordt gesteund. Ze worden bijgestaan ​​door mainstream media die, zowel links als rechts, zwaar vastgeketend zijn in hun onjuiste voorspelling dat Oekraïne Rusland zou/zal verslaan en in hun hype over de twijfelachtige relevantie van Oekraïne voor definieerbare nationale belangen van het Westen.

Deze politieke situatie zal voor veel westerse prolitici en zeker voor Trump een probleem zijn en worden. Denk aan de hysterie tijdens de campagne van 2016 en Trumps eerste jaren in functie, toen hij alleen maar zei dat het een deugd zou zijn voor de leiders van de Verenigde Staten en Rusland om op goede voet te staan. Na Trumps top in 2018 met de Russische president Vladimir Poetin in Helsinki, Finland, raakten zowel Amerikaanse Democraten als Republikeinen in paniek toen Trump zei dat Poetin hem had verteld dat Rusland zich niet met de verkiezingen van 2016 had bemoeid. Democraten in het Congres probeerden toen zijn vertaler te dagvaarden, wat impliceerde dat hij in het geheim zou hebben samengespannen met Poetin. Trump werd later afgezet door pro-Oekraïense fanatici in het Congres, geholpen door agenten bij de CIA en de staf van de Nationale Veiligheidsraad. Alle tekenen wijzen erop dat deze hysterie zou kunnen terugkeren.

Er kan veel gebeuren in Oekraïne tussen nu en het moment waarop Trump aan de macht zal komen als hij wint. Het nationale veiligheidsestablishment en de regeringsgetrouwe Amerikaanse pers verzekerden het publiek dat de laatste 61 miljard dollar voor Oekraïne doorslaggevend zou zijn. Zeker, het zou op zijn minst moeten voorkómen dat Oekraïne verliest, maar militaire functionarissen bagatelliseren nu al zijn vermogen om Oekraïne te helpen het tij tegen Rusland te keren. De voorzitter van de Joint Chiefs of Staff, generaal Charles Brown, beloofde onlangs een groot aantal NAVO-trainers – vermoedelijk veel van hen Amerikaans – naar delen van Oekraïne te sturen, waarbij hij opmerkte: “We zullen er uiteindelijk wel komen, na verloop van tijd.” Deze beleidsbeslissing, die niet aan Brown is te nemen, weerspiegelt de exacte methode waarmee de Verenigde Staten de oorlog in Vietnam in slaapwandelden.


De regeringen van Kennedy en Johnson stuurden trainers naar Zuid-Vietnam. Uiteindelijk hadden de VS 543.000 troepen in het moeras.
De gelijkenis is treffend. Het probleem waarmee Trump wordt geconfronteerd vertoont enige gelijkenis met dat waarmee president Richard Nixon werd geconfronteerd toen hij in 1969 aan de macht kwam. Destijds vond Nixon dat een Amerikaans verlies in Vietnam vermeden moest worden om ernstige schade aan de Amerikaanse macht wereldwijd te voorkómen. Zijn nationale veiligheidsadviseur, Henry Kissinger, had een sterker besef van de hopeloosheid van de situatie en van de risico's van het ondermijnen van de Amerikaanse macht in een bijzaak. Kissinger streefde naar een “fatsoenlijke periode” tussen een terugtrekking van de VS en de ineenstorting van Zuid-Vietnam. Zelfs toen duurde het jaren van onderhandelen en een escalatie van luchtaanvallen op Noord-Vietnamese strijdkrachten om de Verenigde Staten in 1973 te bevrijden.

Net als Nixon in Vietnam zal Trump tijdens zijn ambtsperiode geen totale ineenstorting in Oekraïne willen, waarvoor hij veel schuld op zich zou nemen, zelfs als Biden en het nationale veiligheidsestablishment de ware boosdoeners zijn. Het is echter verre van zeker of Trump een staakt-het-vuren in Oekraïne kan herhalen dat een Nixon-achtige bevrijding van Washington zou bewerkstelligen van een kostbare,  verliezende bijzaak.

Rusland heeft minder prikkels om te onderhandelen als het op het slagveld wint. Moskou zal volledige erkenning willen van zijn veroveringen, opheffing van de sancties en neutraliteit voor wat er nog over is van Oekraïne, in ruil voor het stoppen van zijn opmars. Trump zal een regeling willen, zowel schriftelijk als in de praktijk, die de kans verkleint dat Rusland de vijandelijkheden in de toekomst zal hervatten. De vraag is in hoeverre Poetin bereid zal zijn tot een overeenkomst te komen, wetende dat het Westen zich nog nooit aan eerdere afspraken en overeenkomsten met hem heeft gehouden.

Als Trump echter zou besluiten nog meer geld en wapens naar Oekraïne te sturen neemt hij het risico op een oorlog tussen de NAVO en Rusland of dat het gebruik van kernwapens zou kunnen toenemen. Het corrupte Amerikaanse Congres zal waarschijnlijk bereid zijn om escalatie te financieren (door de burgers uiteraard, ten gunste van de wapenlobby), maar het publiek is al afkerig van vrijgevigheid zonder succes.

Trump heeft ook geen Kissinger. Tijdens zijn eerste termijn had Trump geen hoge functionarissen die hem probeerden te helpen een gemeenschappelijke basis met Rusland te vinden. Niemand deelde zijn wens om de betrekkingen met Rusland te stabiliseren en te vermijden dat Moskou en Peking samen zouden gaan. Bovendien onderhandelen presidenten gewoonlijk niet zelf over de details van vredesakkoorden; de laatste die dit probeerde was Woodrow Wilson. Het duurde jaren om de Akkoorden van Parijs te bereiken (die een einde maakten aan de Amerikaanse betrokkenheid in Vietnam) en Kissinger onderhandelde een groot deel van de tijd in het geheim. Een tijdlang maakte hij elk weekend geheime uitstapjes naar Frankrijk.

Deze activiteiten zouden moeilijk zijn in de huidige omgeving. Heel Washington zou instorten over de onderhandelingen. Trump zou er misschien wel een jaar of langer over doen om een ​​competente onderhandelaar te vinden en de Russen hebben geen haast om een ​​deal te sluiten. Wat Trump ook zou bereiken, hij zou beschuldigd worden van het verkopen van Oekraïne.

Maar daarin schuilt wellicht de oplossing. Als iemand schuldig wordt bevonden aan iets, ongeacht wat hij doet, waarom zou hij dan niet het voordeel van een veronderstelde wandaad meerekenen? Wie geeft er om de critici als de acties niet kunnen worden verzacht? In overeenstemming hiermee heeft Trump een sterke prikkel om een ​​overeenkomst op te leggen die de realiteit op het slagveld accepteert en rekening houdt met Russische veiligheidsproblemen, evenals met die van Oekraïne.

Het bevriezen van het conflict in de buurt van de huidige frontlinies zou Oekraïne behouden, minus de meer etnisch Russische delen die Moskou heeft ingenomen. De NAVO zou de vernedering van een Oekraïense militaire ineenstorting bespaard blijven. Het opheffen van sancties tegen Rusland zou de kosten van energie verlagen - en dus de kosten van zo ongeveer alles - voor iedereen in het Westen, terwijl Trump weer werkt aan het verhogen van de Amerikaanse energieproductie. Het zou ook de inspanningen om de dollar te ondermijnen als spil van het internationale financiële systeem, doen afnemen. Oekraïne zou neutraal moeten zijn, een soort Zwitserland.

Vrede sluiten is vaak lelijk. Dat zou ook zo zijn in Oekraïne, gezien wat er is gebeurd te midden van de onverstandige beslissing om een ​​uitputtingsoorlog te voeren, tegen Rusland notabene, een kernmacht. Maar om een ​​tweede termijn te voorkómen die wordt gedomineerd door Oekraïne, zou Trump in zijn eerste jaar resoluut moeten handelen, rechtstreeks met Moskou moeten onderhandelen of de zeldzame Republikein vinden die dat kan, het vijandige nationale veiligheidsapparaat moeten uitschakelen en een deal moeten sluiten. Het is misschien wel het belangrijkste dat Trump kan doen, aangezien het nodig zal zijn om de rest van zijn potentiële tweede termijn te behouden.





[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]



[1 julii 2024]

 

Afdrukken Doorsturen