Maul halten!
De Duitse autoriteiten hebben de GmbH achter het tijdschrift ‘Compact’, dat als
rechts-extremistisch wordt beschouwd, in de ban gedaan. De enige vraag
die rijst is: is dit een uiting van de nobele strijd tegen het
rechts-extremisme? Of is het gewoon een aanval op de persvrijheid?
In een schril voorbeeld van Duitslands afdaling in liberale tirannie,
verklaarde het Duitse ministerie van Binnenlandse Zaken vandaag dat
het het rechtse tijdschrift Compact had verboden. Deze flagrante
aanval op de vrijheid van meningsuiting is een huiveringwekkende
herinnering aan de onderdrukkende greep die het huidige regime heeft
op alle afwijkende stemmen.
De federaal minister van Binnenlandse Zaken Faeser gaf persoonlijk
opdracht om het tijdschrift Compact te verbieden. Sinds de vroege
ochtend hebben door de politie begeleide invallen plaatsgevonden in
verschillende deelstaten. In het verbodsbevel van het federale
ministerie van Binnenlandse Zaken wordt de stap gerechtvaardigd door
het feit dat het tijdschrift Compact volgens het ministerie "gericht
is tegen de constitutionele orde", zoals staat in de
door het ministerie gepubliceerde verklaring.
Opnieuw werden de Duitse mainstream media vooraf geïnformeerd
over de politiemaatregelen en waren hun teams er op tijd met camera's
en fotografen om de gewenste beelden te leveren. De medeplichtigheid
tussen de federale overheid en de zogenaamd onafhankelijke Duitse
mainstream media wordt opnieuw volledig openlijk getoond. Dit zien we
keer op keer in Duitsland, ook die media werden vooraf geïnformeerd
over de inval tegen de vermeende deelnemers aan de rollator-putsch,
ook al ging het om een in het geheim voorbereide actie tegen
zogenaamd zeer gevaarlijke putschisten.
In een gecoördineerde inval bestormden gemaskerde politieagenten
eigendommen die aan het tijdschrift waren gekoppeld in de vier Duitse
deelstaten: Brandenburg, Hessen, Saksen en Saksen-Anhalt. Het doel van
deze agressieve actie was om activa en "bewijs" in beslag te nemen,
wat de meedogenloze pogingen van de Duitse regering om oppositie het
zwijgen op te leggen, aantoonde.
Het verbod strekt zich ook uit tot Compact 's dochteronderneming,
Conspect Film, en verbiedt in feite elke voortzetting van hun
activiteiten. Deze stap is een duidelijke boodschap dat elke afwijking
van het door de staat gesanctioneerde narratief met ernstige
consequenties zal worden beantwoord. De hoofdredacteur van het
tijdschrift Compact, Juergen Elsaesser, noemde het verbod 'dictatoriaal'
en de ergste aanval op de Duitse persvrijheid in decennia. "Jullie
behandelen ons als een maffia, als een terroristische groep. Maar wij
zijn een legaal persorgaan met een schoon strafblad," vertelde hij aan
Reuters TV. "Dit maakt duidelijk dat het enige doel is om de oppositie
en ons als sterkste media te vernietigen. We hebben al contact met
advocaten."
Maar waarom werd het tijdschrift Compact zo hard aangepakt?
“Het is een centrale spreekbuis van de extreemrechtse scene. Dit
tijdschrift zet aan tot haat tegen Joden, mensen met een
migratiegeschiedenis en onze parlementaire democratie op een
onbeschrijfelijke manier,” verkondigde minister van Binnenlandse Zaken
Nancy Faeser, zonder enige schaamte, waarmee ze het
zerotolerancebeleid van het Duitse regime ten opzichte van afwijkende
meningen demonstreerde. Deze karakterisering van het tijdschrift
Compact wordt gebruikt om totalitaire maatregelen te rechtvaardigen,
waarbij elke vorm van kritiek op het krankzinnige beleid van de Duitse
regering wordt afgeschilderd als inherent gevaarlijk en “extremistisch.”
Faeser stelde verder: “Wij ondernemen actie tegen de intellectuele
brandstichters die een klimaat van haat en geweld tegen vluchtelingen
en migranten aanwakkeren en onze democratische staat willen afschaffen.”
Deze retoriek is een nauwelijks verholen poging om legitiem politiek
debat te smoren.
We kunnen gerust aannemen dat “onze” een pluralis majestatis is nadat
de “ik” beweerde Compact te hebben verboden. Het gepraat over
intellectuele brandstichters die Duitsland etnisch willen definiëren
is echter ideologisch gebabbel en heeft geen rechtvaardiging als basis
voor een besluit dat een enorme inbreuk betekent op de vrijheid van
meningsuiting, de vrijheid van vereniging en de persvrijheid. Faeser
is duidelijk bezig met zelflof: kijk eens hoe “krachtig” en geweldig
ik ben.
Haar boodschap is angstaanjagend duidelijk: "We zullen niet toestaan
dat etniciteit bepaalt wie bij Duitsland hoort en wie niet." Met
andere woorden, in het huidige juridische kader van Duitsland is het
onmogelijk om te stellen dat een echte Duitser zijn gebaseerd is op 'Duits
bloed'. Dit beleid dwingt het ideologische standpunt van de overheid
af dat identiteit uitsluitend wordt gedefinieerd door loyaliteit aan
gedegenereerde door de staat gedefinieerde "waarden" in plaats van
erfgoed of traditie.
De
derde paragraaf van het persbericht
over het verbod op Compact drukt de juridische ongeldigheid van het
verbod uit, omdat “ik”, Nancy Faeser, niet meer betekenis heeft dan
willekeurig welke Duitser dan ookl. Faeser heeft als persoon geen
enkel belang of gezag meer. De mogelijkheid om in te grijpen in de
persvrijheid, de vrijheid van vereniging en de vrijheid van
meningsuiting, zoals ‘ik’ deed, wanneer aan zeer, zeer eng
gedefinieerde criteria wordt voldaan, is een inherente macht van het
kabinet van de minister van Binnenlandse Zaken. Faeser heeft er niets
mee te maken.
Compact magazine werd in 2021 door het Orwelliaanse “Federale Bureau
voor de Bescherming van de Grondwet” geclassificeerd als
“extremistisch, nationalistisch en anti-minderheid”, het verspreiden
van "complottheorieën, antivaccinatiepropaganda en antisemitische en
islamofobe verhalen", waarmee de basis werd gelegd voor deze
onderdrukking van de vrijheid van meningsuiting. Deze classificatie
wordt in Duitsland vaak gebruikt om oppositiestemmen in diskrediet te
brengen en te ontmantelen onder het mom van het beschermen van de
democratie. Opgeruimd staat netjes zullen de mainstream media wel
denken, want Compact magazine bestaat sinds 2010 en is lange tijd een
favoriete vijand van de Duitse mainstream media geworden. Die media
verspreiden al lange tijd met eenparigheid van stemmen dat het
tijdschrift Compact rechts-extremistisch is en dat het
“samenzweringsmythen, pro-Russische propaganda en antisemitische
verhalen” verspreidt.
Als het tijdschrift Compact dit allemaal daadwerkelijk zou doen,
zouden er lange tijd rechtszaken hebben plaatsgevonden, want zoals
bekend vallen ‘antisemitische verhalen’ in Duitsland vrijwel altijd
onder de strafrechtelijke sectie van het aanzetten tot haat. Het feit
dat er geen dergelijke klachten zijn geweest, toont aan dat deze
beschuldiging deel uitmaakt van het mediagedoe, maar niet op feiten is
gebaseerd. Hetzelfde geldt voor de beschuldiging van ‘pro-Russische
propaganda’ omdat deze nu ook in Duitsland vervolgd kan worden, zoals
het voorbeeld van Alina Lipp heeft laten zien. Het Duitse Openbaar
Ministerie heeft inmiddels ook een onderzoek geopend tegen de
journaliste Alina Lipp, die rechtstreeks rapporteert vanuit Donbass.
En als het tijdschrift Compact daadwerkelijk had opgeroepen tot de
omverwerping van het Duitse systeem, zoals de media het beschuldigen,
zou het al lang geleden door de rechtbanken zijn verboden vanwege
oproepen die openlijk de grondwet schenden.
Alina Lipp, die op
haar Telegram-kanaall verslag
uitbrengt vanuit Rusland en sinds een half jaar ook vanuit Donbass.kan,
als ze wordt veroordeeld, een gevangenisstraf van drie jaar riskeren,
en dat omdat ze een andere mening heeft over de gebeurtenissen in
Donbass dan de Duitse federale overheid. Ook hier
spelen de mainstream media een kwalijke rol.
Het hebben van een afwijkende mening is in Duitsland kennelijk
strafbaar.
Omdat het Bureau voor de Bescherming van de Grondwet rapporteert aan
het Federale Ministerie van Binnenlandse Zaken, heeft het ministerie
zichzelf feitelijk het excuus aangereikt om het tijdschrift dat
kritiek uitte op de regering te verbieden. Als zoiets in Rusland zou
gebeuren, als het Russische ministerie van Binnenlandse Zaken een
Russische krant zou verbieden op basis van een rapport van een
autoriteit onder zijn gezag, zouden de Duitse mainstream media een
dergelijke onhandige zet dienovereenkomstig bekritiseren. In dit geval
houden ze zich bewust gedeisd.
Ondanks dit onderdrukkende klimaat blijft de partij
Alternative für
Deutschland (AfD) onverschrokken. Onlangs hielden ze een
demonstratie met Jürgen Elsässer van Compact Magazine en anderen,
waarbij ze de groeiende autoritariteit van het Scholz-regime
benadrukten. De weerstand van de AfD onderstreept de diepe
verdeeldheid in Duitsland en de groeiende onrust tegen de draconische
maatregelen van de regering. De AfD is de sterkste partij in
Oost-Duitsland.
Wat de mening over het tijdschrift Compact ook is: als alles zó
duidelijk was als de mainstream media en de federale overheid beweren,
waarom werd het verbod dan niet via de rechtbank afgedwongen, maar via
een decreet? Het feit dat politiek activist en publicist Jürgen
Elsässer wordt omschreven als een rechtsextremist is waarschijnlijk
een aanklacht. Het is niet relevant voor de vraag of de inmenging van
het Faeser-ego in de persvrijheid, de vrijheid van vereniging en de
vrijheid van meningsuiting gebaseerd is op de Duitse Grondwet.
Nu moet Elsässer bij de rechtbank actie ondernemen tegen het verbod en
bewijzen dat het ongerechtvaardigd is – in omkering van het vermoeden
van onschuld, wat een rechtsstaat definieert. In een rechtsstaat zou
het andersom moeten zijn: de overheid zou voor de rechter moeten
bewijzen dat Compact daadwerkelijk alles doet wat zij haar verwijt.
Maar bondsminister van Binnenlandse Zaken Faeser maakte in december
2022 volkomen openlijk bekend dat zij het vermoeden van onschuld, één
van de belangrijkste grondslagen van de rechtsstaat, wilde afschaffen.
En zij voerde het ook uit.
In 2020 werd de samenwerking van het Duitse regime met techgiganten
pijnlijk duidelijk toen Meta's Facebook en Instagram de accounts van
Compact magazine verwijderden vanwege vermeende 'haatzaaiende
uitlatingen'. Deze samenwerking heeft de strop om de vrijheid van
meningsuiting in Duitsland verder aangescherpt, wat illustreert hoe
ver de regering in dat land zal gaan om afwijkende meningen te
onderdrukken.
Concluderend is het verbod op Compact magazine niet zomaar een op
zichzelf staand incident, maar onderdeel van een breder patroon van
liberale tirannie in Duitsland. De acties van de overheid
weerspiegelen een alarmerende trend van totale onderdrukking, waarbij
de vrijheid van meningsuiting wordt ingeperkt en elke afwijkende
mening snel en bruut wordt onderdrukt. Deze liberale tirannie, die
zich voordoet als een “verdediging van de democratie,” is in feite de
grootste bedreiging voor de vrijheden die het beweert te beschermen.
De
mainstream media in het Duitse 'buitenland' melden wel de actie van
de Duitse autoriteiten, maar doen er wat betreft de inbreuk op de
grondrechten van iedereen het zwijgen toe.
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[16 juli 2024]
Afdrukken
Doorsturen
