Kaja Kallas: extremisme als diplomatiek beleid
voor de EU
Kaja Kallas is de huidige premier van Estland en wordt - echt waar -
de nieuwe topdiplomaat,Hoge Vertegenwoordiger van de Unie voor
Buitenlandse Zaken en Veiligheidsbeleid. Kallas, die een enorme
Russofobie heeft, speelt graag de slachtofferkaart. Ze roept op tot
een ‘militaire overwinning’ op Rusland. Ze omschrijft
vredesbesprekingen als “zinloos”. Ze heeft zelfs het idee geopperd om
Rusland in “kleinere staten” te verdelen. Van alle mensen wordt nu
verwacht dat juist zij de “hoofddiplomaat” van de EU wordt. Een
slechtere en gevaarlijkere keuze is niet denkbaar.
Het nieuwe leiderschap van de EU is zó gekozen dat er geen
alternatieven zijn voor verdere escalatie tegen Rusland, totale
afhankelijkheid van de VS en zijn eigen economische en politieke
ondergang. De Europese Unie en haar lidstaten zullen uiteindelijk van
de politieke wereldkaart verdwijnen. We zitten nu weer vijf jaar vast
aan de corrupte Von der Leyen als hoofd van de Europese Commissie, die
schittert met haar compromisloze loyaliteit aan de VS en de EU niet
alleen verzwakt in het belang van de VS, maar haar uiteindelijk ook
tegen de muur drijft. Er is
António Costa, de voormalige
Portugese premier, die in november 2023 zijn ontslag indiende vanwege
beschuldigingen van corruptie. Hij krijgt het voorzitterschap van de
Europese Raad. En er is de radicaal anti-Russische en vurig pro-Amerikaanse
Estse Kaja Kallas als het nieuwe hoofd van het buitenlands beleid van
de EU, met wie elk contact tussen de EU en Rusland is uitgesloten. En
hoewel de overgrote meerderheid van de Europeanen, niet alleen gewone
burgers maar ook vertegenwoordigers van de elites, geen directe
militaire confrontatie met Rusland willen, is het gedrag van de
EU-machthebbers in tegenspraak met deze belangen. De oorlogshysterie
in de mainstream media, de belangen van de gemilitariseerde economie,
de sociale oververhitting van een gefrustreerde samenleving en extreem
hoge politieke inzet spelen hier allemaal een rol.
Oké, wie? Sommige mensen hebben misschien nog nooit van mevrouw Kallas
gehoord. De 47-jarige Estse moet Josep Borrell opvolgen als de nieuwe
vertegenwoordiger van het buitenlands beleid van de EU - alleen het
nieuw gekozen Europees nepparlement, dat volgende maand voor het eerst
bijeenkomt, moet er nog mee instemmen. Terwijl de Catalaanse
sociaaldemocraat al bekend stond om zijn luchthartige, russofobe
uitbarstingen tegen het Kremlin en zijn onvoorwaardelijke trouw aan
wapenleveranties aan Kiev, met de troonsbestijging van Kaja Kallas als
de belangrijkste stem van het buitenlands beleid van de EU geeft
Brussel blijk van zijn absolute wil om alle contacten met Moskou
te verbreken. De Estse staat op een Russische wanted-list.
Kallas was tot 2018 vier jaar lid van het Europees nepparlement,
voordat ze begin 2021 premier werd van de kleine Baltische staat als
leidster van de radicaal liberale ‘Estse Hervormingspartij’. In deze
rol duwde ze zichzelf naar de voorgrond van Europees Rusland en
Russenofoben. Kallas toonde niet alleen minachting voor Poetin en de
leiding van het Kremlin, maar ook voor het Russische volk door te
verklaren dat hij medeplichtig was aan de oorlog. “Je kunt simpelweg
niet beweren dat dit alleen maar de oorlog van Poetin is”, zei ze in
2022 tegen het weekblad Die Zeit.
Een jaar later waarschuwde ze in dezelfde Hamburgse postille voor de
verspreiding van de Europese oorlogsmoeheid en verklaarde ze terloops
dat “we altijd hebben geweten dat Rusland gevaarlijk is, een
bedreiging voor ons.”
Ook is Kallas niet bang voor contact met dubieuze anti-Russische
propagandisten, zoals zij liet blijken met een groet aan de zogenoemde
‘NAFO’ . De ‘Kremlin-kritische’ Meduza-journalist Kevin Rothrock
schrijft volgens de mainstream media over haar bericht op X: " De Estse premier heeft
blijkbaar een video vrijgegeven waarin zij de NAFO steunt en een
online trolbeweging aanmoedigt van veelal anonieme accounts die
iedereen lastigvalt die niet in haar ideologische wereld verkeert.
Bah.“
Maar Kallas liet het niet alleen bij krachtige woorden. Begin 2024
drong ze er bij haar ministerie van Justitie op aan om het stemrecht
bij lokale verkiezingen in te trekken voor Russen die in het land
wonen. Sinds de onafhankelijkheid van het land mag de van oorsprong
Russische bevolking niet meer deelnemen aan nationale of
EU-verkiezingen. Ruim een kwart van de inwoners van Estland is Rus;
slechts de helft van hen heeft het Estse staatsburgerschap, omdat
naturalisatie alleen op quotabasis plaatsvindt en gepaard gaat met
veel intimidatie. Staatloosheid is een wijdverbreid fenomeen.
De strijd tegen alles wat Russisch is onder Kaja Kallas heeft zich ook
uitgebreid naar de culturele en religieuze sfeer, met als hoogtepunt
de verdrijving van de Ests-Orthodoxe Metropoliet Eugene eerder dit
jaar. Tallinn weigerde de verblijfsvergunning van de vertegenwoordiger
van het Moskouse patriarchaat en de hoogste hoogwaardigheidsbekleder
van de orthodoxie te verlengen. Hij vormde een bedreiging voor de
veiligheid van het land, zo betoogden de autoriteiten, omdat hij "de
agressor (bedoeld wordt Rusland - red) steunde in zijn openbare
toespraken en zijn gedrag ondanks waarschuwingen niet veranderde." Dit
betekende dat de 200.000 orthodoxe Russen hun religieuze leider
kwijtraakten.
Het feit dat Kaja Kallas door een Russische rechtbank wordt gezocht,
heeft niets te maken met haar russofobe uitspraken en niets te maken
met haar repressieve beleid tegen Russen die in Estland wonen, maar
eerder met de ‘ontheiliging van oorlogsmonumenten’, ongeveer
hetzelfde ais in Rusland waar de ‘rehabilitatie van nazi’s’ strafbaar
is. Direct na haar aantreden als premier sprak ze zich uit voor het
slopen van monumenten ter herdenking van de bevrijding door het
Sovjetleger. In augustus 2022 was het zover: bouwploegen begonnen de
antifascistische herinnering uit het straatbeeld te wissen.
Nationaal Estland, dat in Kaja Kallas een bijzonder radicale
frontvrouw heeft gevonden, pleit voor de sloop van Sovjetmonumenten
door te zeggen dat er in 1944 – na drie jaar nationaalsocialistisch
bewind – geen sprake was van bevrijding van de Wehrmacht, maar eerder
van een bezetting door de Rode Leger. Deze visie wordt vervolgens
omhuld met racisme door de bezetting niet aan de Sovjets toe te
schrijven, maar aan “de Russen”; heel goed wetende dat veel Letten en
Esten in het Rode Leger dienden en dat vooral het kleine Estland een
relatief sterke communistische traditie kende. In november 1917
bijvoorbeeld, bij de verkiezingen voor de Russische grondwetgevende
vergadering in Estland – die algemeen als democratisch werden erkend –
stemde 40 procent op de bolsjewieken; In Rusland was dit slechts 24
procent. Het afschilderen van de sloop van Sovjetmonumenten als een
daad van bevrijding uit een periode van Russische bezetting, die in
deze visie tot 1991 duurde, herschrijft niet alleen de geschiedenis,
maar dient ook nu het doel van heel Europa: het aanwakkeren van de
anti-Russische haat die inmiddels gemeengoed lijkt te zijn geworden.
Het was interessant om te zien hoe het protest tegen dit soort
uitwissing van de geschiedenis in Estland zelf plaatsvond, zij het
zonder dat de mainstream media daarover berichtten. Narva, met zijn
50.000 inwoners, wilde de herinnering aan de Sovjetbevrijding niet
missen. In de stad aan de Russische grens vormen de Russen met 90
procent de absolute meerderheid van de bevolking. Daarom weigerde het
lokale bestuur de gedenksteen met de T-34 tank erop te verwijderen.
Het was precies op dit punt dat het Rode Leger 80 jaar geleden de
rivier de Narva overstak en de Wehrmacht begon te verslaan. De
burgemeester van de stad kon niet voorkómen dat het monument werd
ontruimd, en het was de premier zelf die campagne voerde voor de sloop
ervan en daar het volgende argument voor vond: “We zullen de Russen
niet de kans geven om het verleden daarvoor te gebruiken..... de vrede
in Estland verstoren. Daarom moeten deze monumenten (…) dringend
worden verwijderd ter wille van de binnenlandse vrede.” Kallas leerde
op de basisschool dat het niet alleen Russen waren die tegen de Duitse
troepen vochten, maar ook Baltische antifascisten, maar daar wil
Kallas niets meer van weten.
Haar eigenlijke familiegeschiedenis is nogal interessant, omdat het
laat zien dat sommige mensen altijd op hun pootjes terechtkomen:
Kallas neemt haar persoonlijke geschiedenis ook niet erg serieus. Ze
portretteert haar familie graag als vervolgd in de Sovjet-Unie. In het
Duitse journaal Die Tagesschau, op 28 juni, gleed ze in de rol van
slachtoffer: “Toen Rusland Estland bezette, deporteerden ze Esten naar
Siberië en brachten Russen het land binnen. Ook mijn eigen familie is
naar Siberië gedeporteerd.” Wat haar vader betreft kan van politieke
vervolging geen sprake zijn, integendeel. Siim Kallas, geboren in
Tallinn in 1948, had een indrukwekkende carrière onder de
Communistische Partij, waartoe hij zelf behoorde. Na zijn studie
werkte hij op het ministerie van Financiën van de Estse
Sovjetrepubliek, was bestuurslid van de Estse spaarbanken en
mederedacteur van de partijkrant Rahva Hääl . Na de val van het
communisme klom hij van de Estse premier op tot EU-commissaris voor
Transport.
Aan moederskant valt het imago van het stalinistische slachtoffer meer
op. De grootvader van Kaja Kallas was lid van de Omakaitse, een
anticommunistische, nationaal-patriottische paramilitaire organisatie
die al vóór de inval van Hitlers leger in 1941 jacht maakte op
vertegenwoordigers van de – kortstondige – Sovjetmacht en collectieve
landbouwactivisten. Deze organisatie nam deel aan de strijd tegen
partizanen en joden en aan de bescherming van de grenzen van de regio
Leningrad. Dit alles om te voorkómen dat mensen uit het
hongersnoodgebied het goed gevoede, door de nazi's geleide Estland
konden binnendringen. Na de nazi-invasie werden de lokale commandanten
ondergeschikt gemaakt aan de Wehrmacht en werd de organisatie
ontbonden, om kort daarna weer te worden hersteld als hulpmacht voor
de binnenlandse veiligheid. Veel Omakaitse-leden namen deel aan de
uitroeiing van de Joodse bevolking. Kallas' grootvader bleef niet
ongestraft en in 1949 werden hij en zijn gezin (inclusief de latere
moeder van de nieuwe EU-commissaris) voor tien jaar naar Siberië
verbannen.
Kallas profiteerde, ondanks haar extreme Rusland-fobische retoriek,
aanzienlijk van de zakelijke banden van haar man met Rusland, ook na
het begin van de Speciale Militaire Operatie. In augustus 2023 meldden
de media dat Kallas' echtgenoot, Arvo Hallik, een aandeel van 24,9%
had in het transportbedrijf Stark Logistics, dat grondstoffen naar
Rusland bleef vervoeren na de Russische invasie van Oekraïne, ondanks
dat Kallas eerder had opgeroepen dat Estse bedrijven hun activiteiten
in Rusland zouden staken. Het bedrijf had ongeveer € 1,5 miljoen aan
inkomsten gegenereerd door een transportdienst te verlenen aan een
bedrijf dat sinds het begin van de invasie in Rusland actief was.
Wat zeggen officiële Russische stemmen over de benoeming van Kallas?
Volgens RT benadrukte Kremlin-woordvoerder Dmitry Peskov dat Kallas “een
geschiedenis heeft van vijandige uitspraken jegens Rusland.” Kallas
staat in Rusland bekend om haar “absoluut compromisloze en soms zelfs
fanatieke anti-Russische uitspraken”, vertelde Peskov vrijdag aan
journalisten. Verschillende Russische overheidsfunctionarissen hebben
volgens RT gewaarschuwd dat het beleid dat Kallas vertegenwoordigt
alleen maar tot verdere escalatie zal leiden. Woordvoerster van het
ministerie van Buitenlandse Zaken, Maria Zakharova, zei deze week dat de
benoeming van Kallas ‘het niveau van onredelijkheid zou verhogen’.
Het medium
Lost In EU
schrijft over Kallas'
politieke verleden dat de politica niet meer geliefd is in haar
thuisland Estland. Zo schaadde de hierboven genoemde affaire rond haar
tweede echtgenoot, die zaken deed met een logistiek bedrijf in (uiteraard)
Rusland, haar reputatie. In het artikel staat ook: “De torenhoge
energieprijzen en controversiële bezuinigingsmaatregelen – beide
gevolgen van hun asociale, ‘liberale’ economische beleid – hebben het
vertrouwen van veel Esten vernietigd.
In het geval van Kallas is de Russofobe retoriek niet alleen een
eerbetoon aan haar opvoeding en politieke oriëntatie, maar ook aan het
nieuwste exportproduct van haar land. De EU-sancties hebben Estland de
toegang ontzegd tot de Russische markt en, nog belangrijker, tot de
doorvoer van goederen door Rusland. Het land is van een potentieel
transportknooppunt op de grens tussen beschavingen veranderd in een
doodlopende weg, een verre en weinig belovende periferie.
Uit een onderzoek in mei bleek dat slechts 23 procent van de
ondervraagden tevreden was over het werk van Kallas. Bij de Europese
verkiezingen kwam haar hervormingspartij op een verre derde plaats met
17,9 procent. Hoog tijd dus om naar Brussel te verhuizen – waar ze haar
‘liberale’ overtuigingen in de praktijk kan brengen, ongestoord door
opiniepeilingen en verkiezingen. Dat is precies wat ze zo gevaarlijk
maakt .” Het verklaart meteen ook waarom deze vrouw de lieveling van Von
der Leyen is - de overeenkomsten zijn treffend.
De vraag rijst waarom Kallas, met al haar 'kwaliteiten', niet de leiding
van de NAVO kreeg toevertrouwd, maar naar de EU werd gestuurd? Wij
denken dat haar kandidatuur voor de NAVO werd geblokkeerd door de
Amerikanen en hoogstwaarschijnlijk ook door de Britten. Ondanks hun
beheersbaarheid en pro-Amerikaanse vooringenomenheid zou hun anti-Russische
hartstocht, vermenigvuldigd met hun gezag, kunnen leiden tot een
ernstige escalatie van het conflict met Rusland. Washington en Londen
zijn absoluut niet van plan de NAVO het risico te geven van een
ongecontroleerde escalatie, die onvermijdelijk gevolgen voor hen zou
hebben.
Aan de andere kant zal het deze twee landen een zorg zijn dat de EU in
een ongecontroleerde escalatie met Rusland terechtkomt. Hoe slechter de
politieke, economische en diplomatieke betrekkingen tussen continentaal
Europa en Rusland zijn, hoe beter het met Washington en Londen zal gaan:
alweer een grote concurrent minder.
Samenvattend: Kallas' vader was dus communist en carrièremaker, de grootvader (van
moederskant) was anticommunist en politiek vervolgd. En de
kleindochter lijkt aan alle eisen te voldoen om haar land en de hele
Europese Unie in een oorlog tegen Rusland te leiden. Een rechtbank in
Moskou heeft haar gezocht wegens het ontheiligen van
Sovjet-oorlogsmonumenten. Ursula von der Leyen nomineerde uitgerekend
haar als “Hoge Vertegenwoordiger van de EU voor Buitenlands Beleid” in
haar Europese Commissie. Meer hoef je niet te weten waartoe dit leidt.
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[19 juli 2024]
Afdrukken
Doorsturen
