Europa's nieuwste, domme energieproject
Duitsland besluit groene waterstof te kopen van het door energiegebrek
geplaagde Egypte. Groen kolonialisme is springlevend.
De veel gehypete, ongerealiseerde groene waterstofindustrie is een
Rube Goldberg-machine, een te
ingewikkelde en dure oplossing die bedoeld is om een bestaande
energiebron te vervangen door eentje die gemakkelijker te gebruiken en
goedkoper is. Toch blijven overheden en investeerders er miljarden
dollars in steken. Het is allemaal trendy en niet echt. Het is een
fantasie.
Wij hebben eerder geschreven over de uitdagingen ten aanzien van 'groene'
en 'koolstofarme' waterstof. Kortom, westerse regeringen (vooral de
Europese Commissie) hebben onrealistische ambities gesteld en
miljarden dollars (en euro's) toegezegd, wat weinig van de
veronderstelde positieve effecten zal opleveren die ons zijn beloofd.
De ingewikkelde set regels om groene waterstof te definiëren en te
certificeren is onderdeel van het probleem. Dit omvat het idee van
additionaliteit, wat betekent dat het elektrolyseproces (hoe water
wordt gesplitst en omgezet in waterstof via elektrolyzers) moet worden
aangestuurd door extra hernieuwbare elektriciteit, om de huidige
hernieuwbare energie die aan het net wordt geleverd niet te
verminderen. Maar natuurkunde en economie zijn ook grote uitdagingen.
Een recent rapport van de Europese Rekenkamer vat het goed samen toen
ze het hadden over:
"…het gebruik van hernieuwbare waterstof brengt zijn eigen uitdagingen
met zich mee.
- problemen met de huidige efficiëntie (energieverlies) die verband
houden met elektrolyse.
- de productiekosten zijn nog niet concurrerend omdat de productie via
elektrolyse nog in de kinderschoenen staat.
- de behoefte aan hernieuwbare elektriciteit en water.
- de infrastructuur die nodig is: om het gebruik van waterstof op te
voeren, is er transport- en distributie-infrastructuur nodig (die
ofwel gebouwd moet worden of het resultaat is van het hergebruik van
gasleidingen) en opslaginfrastructuur.'
Naast de bovenstaande uitdagingen wordt waterstof efficiënter over
lange afstanden (vooral maritiem) getransporteerd als ammoniak en
vervolgens gekraakt (geraffineerd) tot waterstof op de plaats van
bestemming. Dit is hoe de grote industriële speler ThyssenKrupp het
uitlegt:
"Ten eerste is het (ammoniak) energiezuiniger om te transporteren dan
waterstof.
- ten tweede kan ammoniak worden gebruikt om grotere hoeveelheden
energie over lange afstanden te transporteren in minder ruimte.
- ten derde hebben we al een wereldwijd gevestigde infrastructuur voor
het transporteren van ammoniak die veilig en efficiënt is."
Maar dit kraken van ammoniak vereist ook technologische vooruitgang en
aanzienlijke infrastructuuruitbreiding. En meer energie.
De round trip efficiency — waterstof maken uit elektriciteit,
en waterstof vervolgens weer omzetten in elektriciteit voor
industriële of energieopwekking — is ongeveer 50%. Dat betekent dat je
ongeveer 50% van de energie verliest die wordt gebruikt bij het maken
van hernieuwbare waterstof. En dat is exclusief extra stappen zoals
het eerder genoemde ammoniak-naar-waterstofproces.
Suboptimaal, inderdaad.
Zoals we eerder hebben opgemerkt heeft de Europese Unie zeer
ambitieuze doelen gesteld voor groene waterstof tegen 2030. Het doel
is om 10 miljoen ton binnenlands te produceren en nog eens 10 miljoen
ton te importeren. De huidige waterstofproductie in de EU bedraagt momenteel
ongeveer 8,5 miljoen ton, waarvan bijna alles afkomstig is van
stoommethaanreforming uit aardgas.
Om u een idee te geven van de hoge elektriciteitsvraag die nodig is om
hernieuwbare/groene waterstof te produceren: de 10 miljoen ton
binnenlandse productie zal ongeveer 18% van de totale Europese
elektriciteitsvraag (500 terawattuur) vergen. Dus de EU zal ongeveer
20% nieuwe, hernieuwbare elektriciteitsopwekking aan het huidige net
moeten toevoegen (herinnert u zich nog het additionaliteitsbeginsel)?
Dat lijkt ook suboptimaal. En onhaalbaar.
Wat betreft potentiële bronnen voor import van hernieuwbare waterstof,
zou je denken dat de Europeanen naar de Verenigde Staten zouden kijken,
gezien de enorme publieke prikkels die worden geboden voor
koolstofarme en hernieuwbare waterstof. Nou, dan heeft u het mis.
Onder de Amerikaanse BIL/IRA-wetgeving is meer dan $ 8 miljard
toegewezen aan de aangekondigde zeven waterstofhubs in de VS en
bijbehorende inspanningen om de vraag van de industrie te laten
groeien. Verwacht wordt dat de publieke prikkels ervoor zullen zorgen
dat Amerikaanse hernieuwbare en koolstofarme waterstof tot de
goedkoopste ter wereld behoren (maar nog steeds duur in vergelijking
met waterstof uit aardgas). De aangekondigde projecten in de VS, die
nog geen definitief investeringsbesluit hebben genomen, zullen naar
verwachting 3 miljoen ton hernieuwbare en koolstofarme waterstof
produceren tegen het begin van de jaren 2030. Maar nee, de Europeanen
zullen in plaats daarvan naar hun zuiderburen in het politiek en
economisch stabiele Noord-Afrika kijken voor de nieuwste grote
investering in hernieuwbare waterstof.
Wacht, wat?
Het laatste domme Europese energiebesluit komt van niemand minder dan
Duitsland. De Duitsers hebben zichzelf al bewezen als incompetente
energiebeleidsmakers — iets waar talloze columnisten tot in den treure
over hebben geschreven. Dit nieuwe energiebesluit is echter ècht
ongelooflijk (dom).
Op 11 juli kondigde de Duitse overheid een overeenkomst van € 397
miljoen aan met het in de VAE gevestigde Fertiglobe om 259.000
ton groene ammoniak te kopen van zijn Egyptische activiteiten tussen
2027 en 2033 om de emissies van moeilijk te verminderen binnenlandse
industrieën zoals staal en chemie te helpen verminderen.
Dit Reuters-artikel merkte op
dat de productie van groene ammoniak zal worden aangesloten op ten
minste 273 megawatt (MW) aan hernieuwbare energieopwekking in aanbouw
in Egypte. Het contract wordt ondersteund door Duitse overheidsfondsen
onder het H2Global-initiatief van € 900 miljoen.
Dus wat is het probleem met het kopen van groene ammoniak uit Egypte?
Nou, laten we kijken naar het Reuters-verhaal van 24 juni over de
problemen in de Egyptische energiesector:
"De Egyptische overheid heeft de dagelijkse stroomonderbrekingen
verlengd tot drie uur, een uur langer dan normaal, als reactie op een
toename van het binnenlandse elektriciteitsverbruik vanwege een
hittegolf, zo staat in een verklaring van het kabinet.
De stroomstoring van drie uur zou oorspronkelijk voor zondag en
maandag plaatsvinden, maar is nu verlengd tot het einde van de week…
Sinds juli vorig jaar hebben de stroomonderbrekingen, die verband
houden met de dalende gasproductie, de stijgende vraag en een tekort
aan buitenlandse valuta, in de meeste gebieden geleid tot geplande
stroomuitval van twee uur per dag."
De Duitsers hebben zojuist een aanbesteding aangekondigd om 259.000
ton groene ammoniak te kopen van Egypte, een land dat niet aan zijn
eigen binnenlandse elektriciteitsvraag kan voldoen en het afgelopen
jaar doorlopend blackouts heeft moeten instellen. De productie van
groene ammoniak moet hernieuwbare energie gebruiken voor de
elektrolyse om het water te kraken tot waterstof. Dus de 273 MW aan
hernieuwbare energie die in Egypte wordt gebouwd, gaat niet primair
naar het elektriciteitsnet voor burgers, maar zal voornamelijk
elektriciteit leveren voor de productie van groene ammoniak en deze
naar Duitsland verschepen, zodat het land het kan gebruiken in zijn
stervende staal- en chemische sector. Ongelofelijk.
Aankondigingen als deze laten je met verbazing je hoofd schudden over
hoe dit soort beslissingen daadwerkelijk op het hoogste niveau van de
overheid kunnen worden genomen. Wat zal de gemiddelde Egyptenaar
denken die midden in de zomer twee tot drie uur per dag te maken
krijgt met geplande stroomuitval (ervan uitgaande dat hij/zij niet in
de nieuwe groene ammoniakfabriek werkt)? Hoe zal dit door de
ontwikkelingslanden worden bekeken op klimaatconferenties en
internationale fora?
Europeanen vertellen de ontwikkelingslanden niet alleen dat ze moeten
stoppen met investeren in fossiele brandstoffen — tenzij het 2022/2023
is en de Europeanen ècht aardgas nodig hebben vanwege een
energiecrisis in Europa — maar ze komen ook naar Afrika en halen
toekomstige (intermitterende) elektriciteit weg van een worstelend
elektriciteitsnet om groene ammoniak te produceren voor de Europese
industrie. Groen kolonialisme is springlevend.
En als u Duits bent, bent u dan blij dat uw regering heeft besloten om
bijna € 360 miljoen te besteden aan een enkel project om de productie
van hernieuwbare waterstof buiten Duitsland te subsidiëren? Het
resultaat hiervan zal zijn dat uw binnenlandse industrie aanzienlijk
hogere prijzen betaalt voor een inefficiënte geïmporteerde brandstof,
zodat het kan voldoen aan willekeurige door de overheid vastgestelde
doelstellingen voor hernieuwbare energie? Heeft de Duitse industrie
het niet al moeilijk om te concurreren vanwege de recente
energiecrisis en de strenge regelgeving in Europa, en is het antwoord
om nog hogere prijzen te betalen? Wat?!
Dit is een resultaat van het beleid van deugdsignalering dat is
ingesteld door een losgekoppelde heersende klasse die doorsijpelt door
de bureaucratie en voor je het weet zijn er honderden miljoenen euro's
(of dollars) verspild. En omdat we met de Europese Unie te maken
hebben zal er in Duitsland (en Brussel) niemand ter verantwoording
worden geroepen. De enige hoop in deze situatie is dat het project
nooit tot bloei komt en het geld niet wordt uitgegeven. Zelfs met al
die dwaze publieke prikkels zijn natuurkunde en economie vaak een
beslissende factor in welke projecten er daadwerkelijk worden gerealiseerd.
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[1 augustus 2024]
Afdrukken
Doorsturen
