Europese Commissie verklaart oorlog 'duurzaam'

Nu het militair-industriële complex door de Europese Commissie van de CO2-(oplichterij) verlost wordt - oorlog is voortaan duurzaam - is er geen ontkomen meer aan: op naar de Derde Wereldoorlog.




De Duitse politicus Fabio De Masi van BSW [Bündnis Sahra Wagenknecht] wilde weten hoe de Europese  Commissie haar nieuwe defensieplannen rechtvaardigt. De Berliner Zeitung heeft nu het antwoord gegeven.

In de Berliner Zeitung van 4 december 2024 lezen we het volgende artikel [red. kommentaar toegevoegd en belangrijke passages vetgedrukt]:


"De nieuwe Europese Commissie heeft de kwestie van veiligheid en defensie tot haar topprioriteit gemaakt. Na haar [uit]verkiezing kondigde het hoofd van de autoriteit, Ursula von der Leyen, aan dat ze een “nieuw tijdperk van Europese defensie en veiligheid” wilde inluiden. [We hadden ook graag gelezen hoe dat "oude tijdperk" er dan uitgezien moet hebben].

Om Europa “tegen Rusland en andere machten” te kunnen verdedigen, zijn extra middelen ter grootte van minstens 500 miljard euro nodig over een periode van tien jaar, aldus de CDU-politicus." [Dat is 50 miljard per jaar, wat niet niks is, maar het zal niet veel bijdragen aan het verhogen van de militaire paraatheid of iets dergelijks; het geeft de militaire lobbyisten alleen een signaal van wat er de komende tien jaar allemaal aan geld kan worden weggesluisd].


De classificatie als “duurzaam” is bedoeld om de investeringen in bewapening te vergroten

Om deze extra investeringen mogelijk te maken wil Brussel onder meer bewapening als duurzaam classificeren, zoals blijkt uit de in maart gepubliceerde ‘Strategie voor de Defensie-industrie op EU-niveau’ (EDIS). [Zoals gebruikelijk zullen de mainstream media – zelfs die welke niet helemaal zijn vastgeketend zoals de Berliner Zeitung – geen links naar deze materialen verstrekken, laat staan ​​dat ze over deze documenten berichten als er iets gebeurt - u vindt het EDIS-document trouwens hier].Dit zou niet alleen het imago van de wapenfabrikanten oppoetsen, maar fabrikanten van tanks, raketten of zelfs kernwapens zouden zich in de toekomst kunnen verstoppen in ‘duurzame’ aandelenpakketten en fondsen zonder dat beleggers het door hebben. [Zo werkt die oplichterij: institutionele beleggers - bijvoorbeeld pensioenfondsen, sociale verzekeringen, enz. - zijn wettelijk verplicht om beleggingsproducten te kopen met bepaalde labels (milieuvriendelijk, 'groen', enz.), wat tot nu toe het militair-industriële complex om voor de hand liggende redenen uitsluit; dit zal nu veranderen].

BSW-Europarlementariër Fabio De Masi wilde van de Europese Commissie weten hoe zij haar plannen rechtvaardigde – vooral gezien het feit dat de productie van defensiemateriaal en de exploitatie ervan door het leger aanzienlijke hoeveelheden broeikasgassen uitstoten. Het antwoord uit Brussel is nu beschikbaar voor de Berliner Zeitung.  [Om nog maar te zwijgen over hun gebruik op het slagveld; hierbij merken wij ook op dat het leger conventioneel wordt uitgesloten van nationale CO2-emissiestatistieken].

De Berliner Zeitung weet het antwoord uit Brussel.

Het raamwerk voor duurzame financiering heeft tot doel investeringen te stimuleren in activiteiten die bijdragen aan de milieudoelstellingen van de EU, aldus het rapport. En “defensiebedrijven” zouden “net als bedrijven uit andere sectoren investeringen kunnen rapporteren in bijvoorbeeld het vergroenen van hun gebouwen of in transportoplossingen op basis van de taxonomie”. [We hebben dit maar even voor u ge'greenwashed': voeg 'groene daken' toe en koop in bij een aantal NGO's die bomen planten in, laten we zeggen, Borneo, waardoor je ESG-score omhooggaat en je dan wel goed zit].

Om de transitie naar een groene economie te bevorderen en de veerkracht en kosteneffectiviteit van de Europese defensiesector te versterken, ondersteunt de Commissie “de inspanningen van de sector om de duurzaamheid te verbeteren, de CO2-uitstoot te verminderen en de circulariteit bij het gebruik van hulpbronnen te vergroten”. [Als u niet van uw stoel bent gevallen van het lachen, denk dan eens aan de recyclingaspecten van bijvoorbeeld tanks, artilleriegranaten of munitie].

Voor het Europees Defensiefonds is bijvoorbeeld een speciale categorie ‘Energiebestendigheid en ecologische transitie’ gedefinieerd. De Commissie herhaalt in haar antwoord aan De Masi dat “het verbeteren van de toegang van de defensie-industrie tot financiering” een “prioriteit” is. [Wat betekent dat er meer bedrog, minder toezicht, veel minder handhaving van regelgeving en natuurlijk veel meer overheidsgeld naar de handelaren van de dood wordt gegooid].

Dit algemene antwoord overtuigt de BSW-politicus niet. Het feit dat bewapening ook als duurzaam wordt geclassificeerd, toont aan “dat het militair-industriële complex Europa stevig onder controle heeft”, vertelde De Masi aan de Berliner Zeitung. [Het grotere probleem hier is, zouden we willen stellen, dat het laat zien hoe nep-flauwekul deze hele 'vergroening' van de economie is].

De Green New Deal van Von der Leyen is in de eerste plaats een deal voor lobbyisten die de smerigste zaak, oorlog, groen willen wassen met behulp van taxonomie. [Dit was te verwachten want wie ook maar een klein beetje 'onderzoek' deed naar hoe Von der Leyen het Duitse ministerie van Defensie 'runde' onder Merkel: op dezelfde manier, wat gedeeltelijk de beroerde staat van de Bundeswehr verklaart in termen van gevechtsgereedheid en de buitensporig hoge mate van corruptie].
Dit toont de waanzin aan: niets is zo schadelijk voor het klimaat als oorlog en vernietiging, maar het belangrijkste is dat de tank brandstof bespaart of dat de raketten op een klimaatefficiëntere manier worden geproduceerd”, aldus De Masi.

De New Deal onder de Amerikaanse president Roosevelt gaf hoop met hogere lonen en overheidsinvesteringen: “de EU zet een groen zegel op het BlackRock-kapitalisme. Dit kan niet werken.”  [Dit is wel erg dom van de Berliner Zeitung: wat Franklin D. Roosevelt deed was: hij schafte het kapitalisme af zoals het daarvoor bestond en introduceerde, in wezen, dirigistische maatregelen in de hoop de werkloosheid te verminderen door middel van het confisqueren van het goud van de burgers, het drukken van papiergeld, en hij ging op een uitgaventoer: het was zowel duurder dan, laten we zeggen, het Duitse beleid van 1933-38, maar ook veel minder efficiënt in termen van resultaat - het enige dat de Amerikaanse economie in de jaren 1930 'redde' was de combinatie van enorme uitgaven aan wapens vanaf 1937/38 en de aanhoudende periode van prijs-/consumptiecontroles (rantsoenering) tot na WO2; en, ja, om De Masi's punt te maken, het werkte niet; oorlog voeren maakte een einde aan de Grote Depressie].


Heeft een lobbycampagne van de defensie-industrie het besluit van de Europese Commissie beïnvloed? [Ja, uiteraard!]

Het explosieve aan de plannen van de Europese Commissie om wapens als duurzaam te classificeren is dat ze het resultaat zijn van een grote lobbycampagne door de wapenindustrie van de afgelopen twee jaar, zoals blijkt uit onderzoek van de NGO Lobbycontrol en de krant Taz in oktober.

De industrie stelt dat investeringen in bewapening en defensie de vrede garanderen en daarmee duurzaamheid mogelijk maken. Volgens taz en Lobbycontrol heeft dit argument zijn weg gevonden in ten minste twee van de belangrijkste strategiedocumenten van de Europese Commissie, waaronder het hierboven genoemde EDIS. Daar werden bewoordingen gebruikt die letterlijk overeenkwamen met passages uit verklaringen van een wapenlobbyvereniging. [Attentie! Dit is gaslighting: 'Europeanen zijn er (veel te) lang van uitgegaan dat excessief lobbyen alleen een Amerikaans probleem is. Maar de afgelopen 15 jaar is Brussel de tweede hoofdstad van de zwarte kunsten ter wereld geworden, na Washington, DC, met Berlijn niet ver daarachter', schreef The Economist in 2021; hier is trouwens een goed stukje informatie uit 2011, dat sindsdien blijkbaar niet is bijgewerkt…].

De industrie beweert dat investeringen in bewapening en defensie de vrede garanderen en daarmee duurzaamheid mogelijk maken. [Ziet u hoe dit werkt? Als je vrede en duurzaamheid wilt, bereid je dan voor op oorlog, zoals de oude Romeinen ook wisten, en onze huidige generatie politici trouwens ook #sarcasme]. Volgens Taz en Lobbycontrol heeft dit argument zijn weg gevonden in ten minste twee van de belangrijkste strategiedocumenten van de Europese Commissie, waaronder het hierboven genoemde EDIS. Daar werden bewoordingen gebruikt die letterlijk overeenkwamen met passages uit verklaringen van een wapenlobby-organisatie.

In feite stelt het EDIS-strategiedocument herhaaldelijk dat “de Europese defensie-industrie een beslissende bijdrage levert aan de veerkracht, veiligheid en sociale duurzaamheid”. [Er is natuurlijk geen bewijs voor wat sommige beleidsdocumenten beweren].

Tegen deze achtergrond “is het EU-kader voor duurzame financiering volledig in overeenstemming met de inspanningen van de Unie om de Europese defensie-industrie voldoende toegang te bieden tot financiering en investeringen”. [Dit soort circulaire redenering is de reden waarom alles wat gebaseerd is op, of voortvloeit uit, circulair redeneren - of dialectiek - niet werkt: men veronderstelt een wenselijke uitkomst in de toekomst ('duurzaamheid') en begint dingen te veranderen om die uitkomst te bewerkstelligen - zoals bijvoorbeeld een slang die zijn staart opeet].


Von der Leyen wil een Zeitenwende op EU-niveau

Het feit dat bepaalde activiteiten van de defensie-industrie nog niet zijn opgenomen in de EU-milieutaxonomie, heeft geen invloed op de 'milieuprestaties' van de defensie-industrie en 'zou daarom geen invloed moeten hebben op de toegang tot financiering', vervolgt het EDIS-document. De defensiesector streeft al naar ecologische duurzaamheid - deze inspanningen moeten zichtbaar worden gemaakt om bij te dragen aan de 'algemene maatschappelijke acceptatie' van bewapening.

Het EDIS-document pleit voor 'het vestigen van een cultuur van defensiegereedheid in Europa'. Het kan worden gezien als een soort keerpunt op EU-niveau.

We herhalen het nog maar even: het EDIS-document is hier te vinden en we gaan nu kijken naar de meest huiveringwekkende en domme bepalingen.

"In het EDIS wordt een visie uiteengezet voor een Europees defensie-industriebeleid tot 2035 en worden acties aangekondigd die de EDTIB (Europese technologische en industriële defensiebasis) moeten versterken door 'meer, meer samenwerking en Europese investeringen van lidstaten'; het vermogen van de Europese defensie-industrie om snel te reageren en zich aan te passen aan elke situatie versterken; een cultuur van defensiegereedheid integreren in alle EU-beleidsmaatregelen; en de krachten bundelen met de mondiale, gelijkgestemde en strategische partners van de EU."


Er wordt melding gemaakt van de formalisering van de NAVO-doelstelling
, die in 2014 plaatsvond tijdens de NAVO-top in Wales,
om 2% van het BBP aan wapens uit te geven.

Dit is een vorm van eerbetoon aan het Amerikaanse Imperium, aangezien het grootste deel van deze fondsen – we hebben het nu (2024) over ruim 350 miljard euro per jaar – zou worden uitgegeven aan Amerikaanse bedrijven, zoals Lockheed Martin, Boeing, McDonnell Douglas, etc.

Omdat EU-landen ongeveer 1/3 tekortschieten om de 2%-uitgavendoelstelling te halen, hebben we het over een jaarlijkse toename van ongeveer 175 miljard in de komende tien jaar. Daarmee komen de defensie-uitgaven in de EU dicht bij de officiële Amerikaanse uitgaven aan haar ministerie van 'Defensie'.

"Wat betreft industriële hiaten is de EDTIB gefragmenteerd aan zowel de vraag- als de aanbodzijde. Volgens de analyse van de investeringskloof zijn de nationale overheden de primaire bron van vraag naar binnenlandse defensie-industrieën, die ook de exportregelgeving vaststellen en toezicht houden op het gehele inkoopproces voor defensie-uitrusting. Dit heeft ertoe geleid dat nationale defensiebedrijven die op kleine markten opereren, producten produceren in hoeveelheden die volstrekt onvoldoende zijn voor de huidige geopolitieke omgeving'.


Dit is letterlijk de paragraaf over geld: het betekent in duidelijke bewoordingen dat de Europese Commissie de samenvoeging van de vele kleine defensie-industriële bases van de verschillende lidstaten wil tot een gigantisch, EU-breed kartel of trust (monopolie).

Het spreekt voor zich dat dit kartel zó machtig zal worden dat het de politiek gaat domineren (als dat al niet het geval is). Het kartel zal echter met belastinggeld worden gevoed op manieren en met middelen die tot nu toe ongekend zijn. Bovendien zal de EU nationale regelgeving terzijde schuiven om de oprichting van een enorme wapenindustrie op communautair niveau te vergemakkelijken.

"Gebrek aan samenwerking belemmert ook het vermogen van de EU om op te treden: in zijn CARD-rapport van 2020 concludeert het EDA dat fragmentatie het vermogen van lidstaten om gezamenlijke operaties uit te voeren, belemmert, wat een duidelijk resultaat is van het Strategisch Kompas en het gemeenschappelijk veiligheids- en defensiebeleid (GVDB)".


Stel u eens voor dat de leiders van Europa (clowns) in staat zouden zijn om actie te ondernemen dankzij kartelvorming in de defensie-industrie en uniforme leiderschapsstructuren in het hele blok.

Dit zal niet goed aflopen.

"Het is van essentieel belang dat de EU optimaal gebruikmaakt van de substantiële verhoging van de financiering om de industriële paraatheid van de defensie te bereiken…

Om de samenhang van EU-actie in de defensie-industrie te garanderen, stelt de EDIS een Defence Industrial Readiness Board voor, die vertegenwoordigers van de lidstaten, de EU High Representative en de Europese Commissie zou omvatten. De raad zou de gezamenlijke EU-defensieprogrammering en -aanbestedingsfunctie moeten uitvoeren die wordt gevraagd in de defensie-investeringskloofanalyse. De voorgestelde EDIP-verordening zou de raad formeel oprichten, die ook zou helpen bij de implementatie van de EDIP."


Op dit punt is het duidelijk wat er gebeurt: er wordt een nieuw institutioneel kader ('bestuur') opgezet, dat het probleem ('investeringskloof') aankaart, 'regulering' voorstelt en 'helpt bij de implementatie ervan'.

Als u (als één van de weinige mensen) dacht dat de EU tot nu toe ondemocratisch was, dan heeft u het ergste nog gemist.

De EU kent geen scheiding der machten en de EDIP-rommel staat op het punt om deze situatie via bureaucratische stroomlijning te formaliseren door een nieuw directoraat ('bestuur') op te richten dat 'regelgeving' zal uitvaardigen op basis van zijn eigen 'analyses' en zal 'helpen' bij de 'implementatie' ervan.

Met andere woorden: dit is een militaire dictatuur in wording.

De Europese Commissie hoeft aan niemand verantwoording af te leggen, behalve aan de regeringsleiders van de lidstaten (de zogenaamde EU-Raad).

Nu zal het nieuwe 'Bestuur' alles zonder parlementair toezicht besturen en zal er ook geen verantwoording meer afgelegd hoeven te worden:

Het gaat erom de industrie in de EU zodanig in te richten dat deze qua tijd en omvang aan de eisen van de lidstaten kan voldoen.


Want, ziet u, de 'Raad' doet wat hij doet om de eisen van de lidstaten mogelijk te maken.

Natuurlijk zal dit van een extreem slecht idee naar veel, veel erger gaan binnen niet al te lange tijd. Sterker nog, die glibberige helling ligt al een tijdje achter ons:

"Tijdens een evenement in januari 2024 presenteerde EU-commissaris voor de Interne Markt Thierry Breton een door schulden gefinancierd fonds van € 100 miljard om de gezamenlijke inkoop van defensieproducten te stimuleren."


Welke schuld, vraagt ​​u zich misschien af, maar ik vrees dat u het antwoord al weet: EU-obligaties en -papieren die gedekt worden door... niets:




Terug naar het EDIS-artikel:

"Tijdens de bijeenkomst van de Europese Raad in juni 2024 bespraken de EU-leiders opties om financiering voor de Europese defensie te mobiliseren. Zij nodigden de Europese Commissie en de hoge vertegenwoordiger uit om 'uitgewerkte opties te presenteren, die door de Raad moeten worden besproken, voor publieke en private financiering om de technologische en industriële basis van de defensie te versterken en om kritieke capaciteitstekorten aan te pakken'…

Bretons oproep voor de €100 miljard werd gesteund door de Franse president Emmanuel Macron, die heeft opgeroepen tot een fonds dat het gezamenlijke pandemieherstelfonds van de EU weerspiegelt, maar dan met een fonds voor defensie-uitgaven. [regeleinde toegevoegd]

Soortgelijke oproepen zijn gedaan door de toenmalige premier van Estland (en nu de aangewezen hoge vertegenwoordiger), Kaja Kallas, en de voorzitter van de Europese Raad Charles Michel. Bovendien lijken Tsjechië, Luxemburg en Finland volgens nieuwsberichten ontvankelijk voor het idee om nieuwe euro-obligaties te bespreken, zolang het opgehaalde geld uitsluitend voor defensie wordt gebruikt. CSIS-experts hebben in het verleden al een dergelijke aanpak voorgesteld: 'Volgens het model van het herstelplan van € 750 miljard… Next Generation EU, zou de Europese Commissie op de kapitaalmarkten kunnen lenen om gezamenlijke investeringen te ondersteunen of gezamenlijke aanbestedingen namens de lidstaten na te streven'."


Ziet u het al?

Er zijn natuurlijk nog andere obstakels, die zowel Europarlementariër De Masi als de Berliner Zeitung niet noemden:

"Volgens artikel 41(2) van het Verdrag betreffende de Europese Unie mogen geen uitgaven die militaire of defensie-operaties impliceren, worden gefinancierd door de EU-begroting. Volgens artikel 173 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie is de EU echter verantwoordelijk voor het verbeteren van het concurrentievermogen van de Europese industrie, waaronder de Europese defensie-industrie. De EU-defensie-industrie kan dus worden ondersteund door de EU-begroting."


U moet nog twee dingen weten over deze onzin hier (excuses aan de bulls): voor de EU zijn er twee soorten EU-wetgeving:

Primair versus secundair recht:
elke actie die de EU onderneemt, is gebaseerd op de verdragen. Deze bindende overeenkomsten tussen EU-lidstaten bepalen de EU-doelstellingen, regels voor EU-instellingen, hoe beslissingen worden genomen en de relatie tussen de EU en haar leden.
- Verdragen vormen het uitgangspunt van het EU-recht en worden in de EU primair recht genoemd.
- Het geheel van wetgeving dat voortvloeit uit de beginselen en doelstellingen van de verdragen, staat bekend als secundair recht. Hiertoe behoren verordeningen, richtlijnen, besluiten, aanbevelingen en adviezen.


Nu we deze definities hebben behandeld, kunnen we duidelijk zien wat de Europese Commissie hier beweert:

Artikel 41(2) van het Verdrag betreffende de Europese Unie (VEU) luidt:

"De beleidsuitgaven die voortvloeien uit de uitvoering van die bepalingen komen eveneens ten laste van de begroting van de Unie, behalve wanneer het beleidsuitgaven betreft die voortvloeien uit operaties die gevolgen hebben op militair of defensiegebied en gevallen waarin de Raad met eenparigheid van stemmen anders besluit.

In de gevallen waarin de uitgaven niet ten laste komen van de begroting van de Unie, komen zij ten laste van de lidstaten volgens de bruto nationaal product-verdeelsleutel, tenzij de Raad met eenparigheid van stemmen anders besluit. Lidstaten wier vertegenwoordiger in de Raad een formele verklaring krachtens artikel 31, lid 1, tweede alinea, heeft afgelegd, zijn niet verplicht bij te dragen in de financiering van uitgaven die voortvloeien uit operaties die gevolgen hebben op militair of defensiegebied."


Het is glashelder dat als een lidstaat zegt: 'ahem, nee', die lidstaat niet verplicht kan worden om dat te doen.

En dit is de verraderlijke oplossing die de Europese Commissie voorstelt volgens artikel 173 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU):

1. De Unie en de lidstaten dragen er zorg voor dat de omstandigheden nodig voor het concurrentievermogen van de industrie van de Unie, aanwezig zijn. Hiertoe is hun optreden, overeenkomstig een systeem van open en concurrerende markten, erop gericht:
— de aanpassing van de industrie aan structurele wijzigingen te bespoedigen;
— een gunstig klimaat voor het ontplooien van initiatieven en voor de ontwikkeling van ondernemingen in de gehele Unie, met name van het midden- en kleinbedrijf, te bevorderen;
— een gunstig klimaat voor de samenwerking tussen ondernemingen te bevorderen;
— een betere benutting van het industriële potentieel van het beleid inzake innovatie, onderzoek en technologische ontwikkeling te stimuleren.

2. De lidstaten plegen, in verbinding met de Commissie, onderling overleg en coördineren, voor zover nodig, hun activiteiten. De Commissie kan initiatieven nemen om deze coördinatie te bevorderen, met name initiatieven om richtsnoeren en indicatoren vast te stellen, de uitwisseling van beste praktijken te organiseren en in de nodige elementen te voorzien met het oog op periodieke controle en evaluatie. Het Europees Parlement wordt ten volle in kennis gesteld. [Dat laatste is dan ook het enige, het is een nepparlement en heeft ook hierover niets te zeggen].

3. De Unie draagt bij tot de verwezenlijking van de doelstellingen van lid 1 door middel van haar beleid en optreden uit hoofde van andere bepalingen van de Verdragen. Het Europees Parlement en de Raad kunnen volgens de gewone wetgevingsprocedure na raadpleging van het Economisch en Sociaal Comité specifieke maatregelen vaststellen ter ondersteuning van de activiteiten die in de lidstaten worden ondernomen om de doelstellingen van lid 1 te verwezenlijken met uitsluiting van enige harmonisering van de wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen van de lidstaten. Deze titel verschaft geen grondslag voor invoering door de Unie van maatregelen waardoor de mededinging kan worden vervalst of die belastingbepalingen of bepalingen betreffende de rechten en belangen van werknemers inhouden..

Eigenlijk is Art. 173 vergelijkbaar met de Commerce Clause in de Amerikaanse context.

Uiteraard zijn deze twee artikelen van het 'primaire recht' in feite behoorlijk tegenstrijdig met de doelstellingen van de EU-Commissie ten aanzien van het militair-industriële beleid zoals uiteengezet in het EDIS-document.

Dit is hoe de Europese Commissie iedereen vertelt hoe ze zowel hun eigen 'primaire recht' (sic) als de bepalingen over non-interferentie in, nou ja, handel zullen ondermijnen:

Art. 41(2) van het VEU zal (mis)bruikt worden om de belastingbetalersfinanciering van een van de militair-industriële plannen van de Commissie te omzeilen, door toevlucht te nemen tot schuldfinanciering van dit hele plan. Met andere woorden: er zullen geen belastingen voor worden gereserveerd (wat ronduit illegaal zou zijn), dus de EU-Commissie zal het geld gewoon ophalen via hun rekeningen en obligaties. De reactie kunnen we al voorspellen: "We hebben geen van de primaire we-bepalingen overtreden, we hebben gewoon iets gedaan dat niet in een van de verdragen wordt genoemd" (behalve, laten we zeggen, het Verdrag van Maastricht dat expliciet het aangaan van gedeelde of gepoolde schulden verbiedt, maar nogmaals, dat is een formaliteit die de rechtbanken over een paar jaar moeten oplossen).

Art. 173 van het VWEU zal tegelijkertijd worden gebruikt om twee punten te beargumenteren: aangezien dit hele avontuur zal worden gefinancierd met schulden, in tegenstelling tot het gebruik van belastingen, kan en zal letterlijk alles wat de Europese Commissie zal doen om een ​​blokbreed militair-industrieel kartel op te zetten, worden gedaan via deze functionele equivalentie van de Commerce Clause, die het Amerikaanse Congres de autoriteit geeft 'om handel met buitenlandse naties, en tussen de verschillende staten, en met de Indiaanse stammen te reguleren' (volgens Wikipedia). Let op dat Art. 173 van het VWEU op dezelfde manier zal worden (mis)bruikt, met als belangrijkste verschil met de constitutioneel-republikeinse bepalingen in de VS dat de Europese Commissie, via de nog op te richten 'Defence Industrial Readiness Board', deze bevoegdheden zal hebben.



Conclusie

Als er ooit een goede reden was om van de bank af te komen en te protesteren, dan is dit er wel één. Als u dit leest als EU-burger en niet woedend wordt op deze machtsbeluste en krankzinnige mensen, dan weten we het ook niet. En als u later wilt klagen dat uw kinderen, vrienden, broers en zussen straks op buitenlandse avonturen worden gestuurd, dan bent u te laat.

Deze stap van de Europese Commissie, in combinatie met de op schulden gebaseerde financiering (ook illegaal volgens de EU-‘wetgeving), zal de Europese Unie veranderen in een fiscaal-financieel-militair regime dat verwant is aan eerdere versies, met name de Anglo-Britse ‘fiscaal-militaire staat’ die besproken wordt door John Brewer in zijn baanbrekende The Sinews of Power (Unwin Hyman, 1989) en de Amerikaanse aanpassing daarvan die gedetailleerd wordt beschreven door Max Edling in zijn A Hercules in the Cradle (University of Chicago Press, 2014).

Het belangrijkste punt hier is, in John Brewers beknopte formulering over de vrij goede reputatie van het 18e-eeuwse Groot-Brittannië versus zijn meer 'autocratische' concurrenten: "beoordeeld op de criteria van het vermogen om ponden uit de zakken van mensen te kloppen en soldaten in het veld en matrozen op volle zee te zetten ... was Groot-Brittannië één van de machtigste staten van Europa".

Een nieuwe Europese Unie, onder controle van de wapenindustrie en onder Duitsche leiding, wat kan er fout gaan?

 













[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]



[14 december 2024]

 

Afdrukken Doorsturen