Hoe grondstoffen conflicten in het
Midden-Oosten aanwakkeren
Gas, pijpleidingen, energie: Trumps eerste termijn heeft al laten zien
dat Syrië een oorlog voert om haar grondstoffen, waarbij energie een
wereldwijd wapen wordt: een kritische blik op de huidige geopolitieke
manipulatie.
Gas, geopolitiek en ambitie: het Syrische conflict biedt een grimmig
venster op hoe energiebronnen wereldwijde machtsstrijd aanjagen. Sinds
Trumps eerste termijn is de strijd om dominantie over pijpleidingen en
gasreserves geëscaleerd, waardoor energie een wapen is geworden in een
meedogenloos geopolitiek spel. Om deze dynamiek te begrijpen, is een
stap terug nodig om de punten van de recente geschiedenis met elkaar
te verbinden, waar economische belangen vaak zwaarder wegen dan
ideologische botsingen.
In de kern gaat de onrust in Syrië ons inziens minder over politieke geschillen en
meer over de primaire zoektocht naar energiecontrole De wereldwijde
race om aardgas laat landen en bedrijven manoeuvreren als spelers in
een schaakpartij met hoge inzetten, met mensenlevens gevangen in het
kruisvuur. Centraal in dit verhaal staan 's werelds grootste
gashouders: Rusland, Iran en Qatar. Hun immense reserves vormen het
toneel voor een heftig internationaal drama waarin energie macht
vertegenwoordigt - en macht bepaalt overleving.
Maar Rusland, Iran en Qatar zijn niet de enigen, in dit ingewikkelde
scenario kunnen we de Verenigde Staten en Israël niet missen (laten we
zeggen "natuurlijk") — elk met hun handen diep in een pot met
potentiële gasrijkdom, met name in de Levant Basin Province. In 2010 onthulde de US Geological Survey een duizelingwekkende 122 biljoen
kubieke voet aan onontdekt winbaar aardgas in deze regio die Syrië,
Libanon en Palestina omvat.

De historische context is cruciaal. De relatie van Iran met westerse
mogendheden is een verhaal van uitbuiting en verzet. Britse en
Amerikaanse inlichtingendiensten
orkestreerden in 1953 een staatsgreep
nadat de democratisch gekozen premier van Iran de olievoorraden van
het land had genationaliseerd Ze installeerden de sjah, die een
meegaande wapenkoper en grondstoffendistributeur werd voor westerse
belangen. De Iraanse revolutie van 1979 draaide deze regeling
drastisch terug door buitenlandse mogendheden te verdrijven en
nationale grondstoffen terug te vorderen.
De eerste zet in Syrië was simpel: Qatar, een bondgenoot van de VS,
wilde een pijpleiding door Syrië naar Turkije bouwen om Europa een
alternatief te bieden voor Russisch gas. Rusland levert tot 80% van
het gas voor landen als Oostenrijk, een afhankelijkheid die het Westen
wanhopig wil doorbreken. Maar de Syrische president Bashar al-Assad
zei nee — en die weigering werd een doodvonnis voor zijn land.
Er zijn veel artikelen in de ‘mainstream media’ die deze versie in
2016 verwierpen, maar nu lijkt het nog duidelijker dat de juiste
versie van de geschiedenis misschien wel precies dat is.

Volgens Robert F. Kennedy Jr. (ja, die RFK) tonen geheime berichten van
Amerikaanse, Saoedische en Israëlische inlichtingendiensten aan dat op
het moment dat Assad de Qatarese pijpleiding afwees, militaire
planners besloten een soennitische opstand te ontketenen. De CIA
begon oppositiegroepen te financieren - lang voor de Arabische Lente -
en werkte samen met Qatar en Turkije, die terroristische groeperingen
als al-Nusra (in feite Al-Qaeda in een nieuw jasje) steunden om Assad
omver te werpen.
De rol van Israël is bijzonder cynisch. Ze hebben Syrië consequent
gebombardeerd, gaswinning verhinderd en hebben zelfs Syrische
rebellenstrijders in hun
ziekenhuizen behandeld, waaronder proxies van al-Qaeda. Het
voormalige hoofd van de Israëlische
inlichtingendienst gaf brutaal toe dat ze tactische manoeuvres
uitvoerden, wat een berekende aanpak van regionale destabilisatie
suggereert.
De sancties zijn een ander wapen in de economische oorlogsvoering.
Trumps
Caesar Act blokkeerde effectief elk buitenlands bedrijf om
samen te werken met Syrië, waardoor het zijn vermogen om gas te
winnen en te verkopen werd gewurgd. Toen Trump troepen uit Syrië
terugtrok, herpositioneerde hij ze strategisch in de buurt van
olievelden, waardoor Syrië cruciale inkomsten misliep - ongeveer een
kwart van het inkomen van de overheid.
Iran krijgt te maken met vergelijkbare tactieken. De nucleaire deal,
die Iran volgens internationale inspecteurs nauwgezet volgde, werd
gesaboteerd om Iran geïsoleerd te houden en niet in staat om zijn gas
te verkopen. Israël, ironisch genoeg de enige staat in de regio met
kernwapens, verzet zich niet uit veiligheidsoverwegingen tegen de
deal, maar om te voorkómen dat Iran de wereldwijde energiemarkten
betreedt.
Libanon bevindt zich in een vergelijkbare situatie. Israël heeft een
enorm schip naar de betwiste zeegrens gestuurd, in een poging om
gasvelden te veroveren voordat er een overeenkomst is bereikt.
Hezbollah heeft gewaarschuwd dat dit oorlog kan veroorzaken, en
benadrukt de volatiliteit van de grondstoffenconcurrentie.
Het eindspel? Europese energiediversificatie. EU-führerin Ursula
von der Leyen gaf expliciet aan dat ze Russisch gas wil vervangen door
leveringen uit Israël en Egypte, en positioneerde deze landen als "betrouwbare"
alternatieven. De Jerusalem Post plaatste zelfs een kop met de tekst "Israël
zal de EU helpen zich te bevrijden van de afhankelijkheid van
Russische energie" — een gewaagde uitspraak die de ware motieven
achter geopolitieke manoeuvres onthult.
De menselijke kosten waren verbijsterend. Miljoenen ontheemden,
infrastructuur vernietigd en bevolkingsgroepen die leden, allemaal om
gasvoorraden om te leiden en de Russische economische invloed te
ondermijnen. De slachtoffers zijn altijd gewone mensen die hogere
prijzen betalen voor gas, voedsel en basisbehoeften.
Dit gaat niet alleen om energie, maar ook om macht. Een selecte groep
elites manipuleert geopolitieke spanningen, vernietigt landen en
verplaatst bevolkingen om de grondstoffenstromen te controleren en
wereldwijde economische hiërarchieën te handhaven. De Palestijnen, net
als veel inheemse bevolkingsgroepen vóór hen, worden onzichtbaar
gemaakt in deze machtsberekening.
De tragedie is dat de meeste mensen zich niet bewust zijn van deze
machinaties en conflicten zien als ideologische strijd in plaats van
wat ze naae onze mening werkelijk zijn: berekende grondstoffenoorlogen die met
adembenemend cynisme worden gevoerd. Naties zullen hele regio's doden,
verdrijven en destabiliseren om de controle over energiebronnen te
verzekeren en hun economische dominantie te behouden.
In dit wereldwijde schaakspel zijn mensenlevens slechts pionnen die zonder aarzeling worden geofferd op het altaar van geopolitieke
ambitie en controle over hulpbronnen.
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[21 december 2024]
Afdrukken
Doorsturen