EU gaat militariseren en in oktober CBDC lanceren

En zo wordt tussen neus en lippen door onze toekomst in ondubbelzinnige bewoordingen onthuld: militarisme en top-down, digitale controle worden in 2025 in Europa ingevoerd.

Misschien wel onder het motto 'Driemaal scheepsrecht' hebben ze er in Duitsland weer zin in: de aankondiging van de partijleiders van de CDU, CSU en SPD om in de toekomst defensie-uitgaven boven één procent van het bruto binnenlands product vrij te stellen van de schuldenrem (Schuldenbremse) en zo de komende jaren honderden miljarden in de Duitse bewapening te pompen. Dat is met grote instemming ontvangen door het Bundesverband der Deutschen Sicherheits- und Verteidigungsindustrie (BDSV). De führer directeur van de BDSV, Dr. Hans Christoph Atzpodien, sprak van een 'bevrijdende klap' [in het Latijn heet dat een Ave Maria].

Atzpodien benadrukte dat het nu belangrijker dan ooit is dat de Bundeswehr eindelijk een uitweg vindt uit de modus van tekortbeheer [let op, het Duitse leger is op dit moment niet in staat om te vechten, wat mede te wijten is aan het vroegere beleid van de toenmalige minister van Defensie, Ursula von der Leyen. Sinds 2022 is er niet echt iets verbeterd, ondanks het onmisbare eerste speciale fonds [oorspronkelijk Sondervermögen, de Orwelliaanse nieuwe term die méér schuldfinanciering beschrijft].

Als gevolg van de huidige geopolitieke situatie zouden de Europese NAVO-landen meer voor hun eigen bewapening moeten zorgen dan voorheen. Dit zou een golf van nieuwe orders van de Europese en vooral de Duitse defensie-industrie op gang brengen [militarisme is weer in de mode].

Volgens Atzodien zou het welkom zijn als klanten in Europa hun behoeften op de best mogelijke manier zouden kunnen harmoniseren en 'bundelen' [natuurlijk is concurrentie uiterst slecht als je de grootste pestkop op het schoolplein bent, dus dit kan worden vertaald als: we zullen bij Brussel flink lobbyen om gezamenlijke aanbestedingen voor te schrijven (met gemiste orders)]. "De industrie heeft nu duidelijke aankondigingen nodig over welke producten naar verwachting hoeveel en in welk tijdsbestek zullen leveren", zei Atzpodien in een persbericht van zijn belangenclub. De handelaren van de dood willen evenwel geen investeringen zonder gegarandeerde toezeggingen van politici™, wat op een zekere manier de snelste route naar de hel is, omdat het onmogelijk zal zijn om uit die specifieke trein te stappen; voor historische analogieën, denk aan de tijd vóór de Eerste Wereldoorlog en laat uw fantasie de vrije loop (we hebben nu kernwapens)].


Wat zijn de implicaties?

'Europa' heeft afscheid genomen van de 'Green Deal' maar als het aan de Europese Commissie ligtwe geven nu miljarden, zo niet biljoenen, 'geld' uit aan de aankoop van wapens, niet aan normaal beleid waar de burgers wat aan hebben. Voeg daaraan toe dat de Roemeense koploper in de verkiezingsstrijd door de Europese Unie op een definitief zijspoor is gezet, en we krijgen een volledig beeld. De 800 miljard 'financiering' is in feite niet meer dan: enorme tekorten realiseren, fout beleid voor het oog wegpoetsen: het is ronduit illegaal volgens de 'EU-wetgeving', maar dat is niet waar het om gaat.

Om deze extra investering (het probleem moet tenslotte een naam hebben) te vergemakkelijken, heeft Brussel wapens als duurzaam geclassificeerd, onder andere zoals werd uiteengezet in de 'Strategie voor de defensie-industrie op EU-niveau' (EDIS) die in maart vorig jaar werd gepubliceerd [zoals gebruikelijk zullen veel mainstream media daar geen links naar verstrekken, laat staan ​​erover berichten wanneer er dingen gebeuren]. Dit poetst niet alleen het imago van wapenfabrikanten op, maar fabrikanten van tanks, raketten of zelfs kernwapens zouden zich in de toekomst kunnen verschuilen in 'duurzame' aandelenpakketten en fondsen zonder dat investeerders het doorhebben. Zo werkt die oplichterij in de praktijk: institutionele beleggers - bijvoorbeeld pensioenfondsen, sociale verzekeringen, enz. - zijn in veel landen wettelijk verplicht om beleggingsproducten met bepaalde labels (milieuvriendelijk, 'groen', enz.) te kopen, wat tot nu toe het militair-industriële complex om voor de hand liggende redenen uitsloot; dit verandert nu.

Het 'raamwerk voor duurzame financiering' is bedoeld om investeringen te stimuleren in activiteiten die bijdragen aan de milieudoelstellingen van de EU, zo wordt ons wijs gemaakt. En 'defensiebedrijven' zouden, 'net als bedrijven uit andere sectoren, investeringen in het vergroenen van hun gebouwen of in transportoplossingen op basis van de taxonomie kunnen rapporteren'. [zo, we hebben het even voor u  'gegreenwashed': voeg 'groene daken' toe en koop in bij een aantal NGO's die bomen planten in, laten we zeggen, Borneo, en de ESG-score gaat omhoog en alles is prima].

Om de transitie naar een 'groene economie' te bevorderen en de veerkracht en kostenefficiëntie van de Europese defensiesector te versterken, ondersteunt de Europese Commissie 'de inspanningen van deze sector om de duurzaamheid te verbeteren, de CO2-uitstoot te verminderen en de circulariteit in het gebruik van hulpbronnen te vergroten' [als u niet van uw stoel bent gevallen van het lachen, denk dan eens aan de recyclingaspecten van bijvoorbeeld tanks, artilleriegranaten of munitie]. Zo is er een speciale categorie 'energiebestendigheid en ecologische transitie' gedefinieerd voor het Europees Defensiefonds. De Europese Commissie stelt dat 'het verbeteren van de toegang van de defensie-industrie tot financiering' een 'prioriteit' is [wat betekent dat er meer fraude, minder toezicht, veel minder handhaving van regelgeving en natuurlijk veel meer overheidsgeld naar de handelaren van de dood wordt gegooid].
Von der Leyens Green New Deal is vooral een deal voor lobbyisten die de smerigste business, oorlog, via belastingheffing willen 'vergroenen'. Ja, dat was volkomen te verwachten als je ook maar een klein beetje 'onderzoek' deed naar hoe Von der Leyen het Duitse ministerie van Defensie 'runde' onder Merkel: op dezelfde manier, wat gedeeltelijk de beroerde staat van de Bundeswehr verklaart in termen van gevechtsgereedheid en de buitensporig hoge mate van corruptie. Dit laat de waanzin zien: niets is zo schadelijk voor het klimaat als oorlog en vernietiging, maar het belangrijkste is dat de tank brandstof bespaart of de raketten op een klimaatefficiëntere manier worden geproduceerd,'

Wat explosief (woordgrapje, moet kunnen) is aan de plannen van de Europese Commissie om bewapening als duurzaam te categoriseren, is dat ze het resultaat zijn van een grote lobbycampagne van de wapenindustrie in de afgelopen 2,5 jaar, zoals onderzoek van de NGO Lobbycontrol heeft aangetoond. Een nuancering: europeanen zijn er lang van uitgegaan dat excessief lobbyen (omkopen) alleen een Amerikaans probleem is, maar de afgelopen 15 jaar is Brussel de tweede hoofdstad ter wereld van de zwarte kunsten geworden, na Washington, DC, met Berlijn niet ver daarachter', schreef The Economist in 2021.

De industrie (en in toenemende mate politici) beweren dat investeringen in bewapening en defensie vrede veiligstellen en zo duurzaamheid mogelijk maken [ziet u hoe dit werkt? Als je vrede en duurzaamheid wilt, bereid je dan voor op oorlog. Volgens Lobbycontrol heeft dit argument zijn weg gevonden naar ten minste twee van de belangrijkste strategiedocumenten van de Europese Commissie, waaronder de hierboven genoemde EDIS. Het gebruikt bewoordingen die woordelijk overeenkomen met passages uit verklaringen van een wapenlobbyorganisatie].


Invoering CBDC

Christine Lagarde, de in Frankrijk strafrechtelijke veroodeeelde thans voorzitster van de Europese Centrale Bank (ECB), heeft aangekondigd dat de Europese Unie op schema ligt om uiterlijk in oktober 2025 haar eigen digitale centralebankvaluta (CBDC) te lanceren. De digitale euro is officieel in zicht en dichterbij dan u denkt. Deze aankondiging zorgde voor opschudding in de financiële wereld en voor zorgen over de toekomst van geld in Europa en daarbuiten.


Wat is CBDC?

Een digitale centrale bankvaluta, of CBDC, is in feite een digitale vorm van fiatgeld dat wordt uitgegeven en gereguleerd door de centrale bank. Het is een digitale versie van geld, maar in plaats van fysieke bankbiljetten en munten bestaat het alleen in elektronische vorm. Het belangrijkste verschil met bestaande digitale betalingssystemen is dat een digitale euro-CBDC een directe verplichting is van de ECB, net als fysieke eurobankbiljetten. Dit staat in contrast met deposito's bij commerciële banken of bekende cryptovaluta.


Waarom dit belangrijk is en de implicaties enorm zijn

In de toekomst zou de digitale euro-CBDC de ECB nieuwe instrumenten kunnen bieden om het monetaire beleid in een gedigitaliseerde economie te controleren en uit te voeren. Dat spreekt de niet-democratisch gekozen maar geïnstalleerde machthebbers in de Europese Commissie - die vol overgave het 1984-scenario van George Orwell uitvoeren - erg aan. Overheden kunnen digitaal geld programmeren, zodat ze kunnen bepalen waaraan en door wie het uitgegeven kan worden.

Bo Li, plaatsvervangend algemeen directeur van het Internationaal Monetair Fonds, vertelde op een seminar van het IMF dat een digitale centrale bankvaluta (CBDC) zó geprogrammeerd zou kunnen worden dat overheidsinstanties en “spelers uit de particuliere sector” kunnen beslissen wie de valuta mag gebruiken en waarvoor (en, belangrijker voor de heersende elite, wie niet, uiteraard). Volgens hem bepalen overheden op deze manier welke mensen het digitale geld waaraan uitgeven, bijvoorbeeld voor uitkeringen en als we de blik op de toekomst richten: voedselbonnen.


De belangrijkste problemen bij de invoering van de digitale euro

Eén van de grootste discussies rondom CBDC gaat over privacy. Hoe zal de ECB de noodzaak om illegale activiteiten te voorkómen rechtvaardigen met betrekking tot het recht van het publiek op privacy bij financiële transacties? In onze ogen niet dus, gewoon ongevraagd invoeren.

Het andere probleem vloeit voort uit cyberbeveiligingsrisico's: het digitale valutasysteem zal een belangrijk doelwit zijn voor cyberaanvallen. Om de integriteit van het systeem en de fondsen van gebruikers te beschermen, zijn serieuze cyberbeveiligingsmaatregelen van cruciaal belang.

Het derde probleem is financiële stabiliteit. De introductie van een digitale euro-CBDC zal zeker gevolgen hebben voor het bestaande banksysteem.

De volgende belangrijke kwestie is de acceptatie door het publiek: het succes of falen van de digitale munt van de EU hangt - volgens de officiële versie  - af van de acceptatie of afwijzing ervan door het publiek. In werkelijkheid wordt het de burgers, net als zoveel maatregelen (met of zonder inlegvelletje en gebruikmaking van geitenpaadjes), gewoon door de strot worden geduwd.


Tot slot

Recent onderzoek benadrukt een zorgwekkende trend: 84 procent van de Amerikanen is bang om hun vrijheid van meningsuiting uit te oefenen, volgens een opiniepeiling van de New York Times /Siena College. Hoewel deze statistiek op zichzelf al alarmerend is, is het slechts het topje van de ijsberg van een breder probleem: de geleidelijke erosie van persoonlijke vrijheden. Deze achteruitgang strekt zich uit van meningsuiting tot de domeinen van denken, cognitie en economische autonomie. Naarmate deze erosie doorzet, dreigen nieuwe technologieën deze te versnellen.

Eén daarvan is de ontwikkeling van Central Bank Digital Currencies, die voorop stonden in recente beleidsdiscussies. Hoewel ze op de markt worden gebracht als innovaties om financiële inclusie en efficiëntie te verbeteren, roepen CBDC's legitieme zorgen op over vrijheid, privacy en overheidsbemoeienis.

Om de potentiële gevaren van CBDC-acceptatie te begrijpen, is het van cruciaal belang om Max Webers definitie van staatsmacht opnieuw te bekijken. In Politics as a Vocation beschrijft Weber de staat als de instelling die met succes een monopolie claimt op het legitieme gebruik van fysiek geweld binnen een bepaald gebied. Deze definitie is met name relevant in de context van financiële systemen. Historisch gezien floreerden markten op concurrentie, innovatie en de gedecentraliseerde aard van monetair beleid. CBDC's vertegenwoordigen echter een poging van de staat om financiële transacties te monopoliseren en te centraliseren onder één digitale paraplu.

De Amerikaanse senator Kirsten Gillibrand heeft aangegeven dat een CBDC de financiële inclusie kan vergroten, transactiekosten kan verlagen en het monetaire beleid kan verbeteren. Hoewel dergelijke voordelen aantrekkelijk kunnen zijn voor mensen die niet bekend zijn met economie, verbergen ze aanzienlijke risico's. Zoals Friedrich Hayek waarschuwde, is overheidscontrole over economische systemen een gevaarlijk pad, dat onvermijdelijk leidt tot meer centralisatie en verminderde persoonlijke vrijheid. De "onzichtbare hand" van de markt is veel betrouwbaarder gebleken dan de zichtbare hand van staatsinterventie. De vraag is of we bereid zijn om efficiëntie in te ruilen voor vrijheid.

We hoeven alleen maar naar Nigeria's eNaira te kijken om een ​​glimp op te vangen van de mogelijke toekomst van CBDC's. De eNaira werd in 2021 geïntroduceerd na een verbod op cryptovaluta en zou een nieuw tijdperk van financiële stabiliteit inluiden. In plaats daarvan werd het een hulpmiddel voor overheidscontrole. Aanvankelijk werd het gepresenteerd als een manier om fysieke contante transacties te verminderen en digitale betalingen te promoten, maar het stuitte al snel op aanzienlijke obstakels, waaronder volatiliteit, hoge transactiekosten en een gebrek aan transparantie vanwege de gesloten, gecentraliseerde blockchain.

De Nigeriaanse overheid legde strikte limieten op aan eNaira-wallets, waaronder dagelijkse opnamelimieten en saldobeperkingen. Ondanks de beloften van de overheid dat fysiek geld in omloop zou blijven totdat de eNaira volledig operationeel was, bleef meer dan de helft van de bevolking achter met waardeloze oude bankbiljetten. Hierdoor konden miljoenen verarmde Nigerianen geen toegang krijgen tot basisfinanciële diensten. Verre van het bevorderen van inclusiviteit, verdiepte de eNaira bestaande economische ongelijkheden.
Deze casestudy benadrukt een cruciale les: CBDC's zijn geen neutrale technologieën. Ze brengen inherente risico's met zich mee die onevenredig veel invloed hebben op de meest kwetsbaren in de samenleving. Voor ontwikkelingslanden als Nigeria, waar meer dan 90 procent van de bevolking leeft van minder dan 7 euro per dag, zijn de gevolgen van slecht geïmplementeerde digitale valuta's verwoestend. Maar zelfs in ontwikkelde landen als de Verenigde Staten vormen dergelijke beleidsmaatregelen ernstige risico's.

Als we al het hierboven beschreven toevoegen aan de aanstaande lancering van een 'digitale euro', zoals gezegd gepland voor oktober 2025, dan wordt het allemaal duidelijker: de eurozone is kapot, vandaar de lancering van een CDBC. De EU is inmiddels al zó ver verwijderd van alles waar het ooit voor stond, dat we hopen dat het binnenkort zal verdwijnen, vooral omdat Brussel de betekenis van woorden omdraait.

We zullen waarschijnlijk binnenkort enorme veranderingen zien, omdat de bovenstaande shitshow niet veel langer kan duren. Het voorstel van de EU om te 'investeren' betekent ongedekte verplichtingen, die gedekt moeten worden (de verliezen moeten worden opgegeten) door iemand (waarschijnlijk u en wij, de burgers), op voorwaarde dat we niet worden genucleëerd.

Zodra ze de 'digitale euro' lanceren, zal het uiteraard 'opt-in' zijn - het is niet alleen zo dat de Great Reset plaatsvindt, maar dat we waarschijnlijk nog moeten lachen ook.... om de onteigening van de EU. De vijand – en hierin had JD Vance gelijk – is voornamelijk 'from within' (nee, dit betekent niet dat massa-immigratie geen probleem is), maar de vijand voor de burgers is de EU.





[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]



[11 maart 2025]

 

Afdrukken Doorsturen