De financiële staatsgreep
De 'oude' Bondsdag heeft voor afschaffing van de Duitse schuldenrem
gestemd, terwijl Friedrich Merz erin slaagt zijn plan uit te voeren om
duizenden miljarden aan tekortuitgaven te autoriseren tegen de wil van
zijn eigen kiezers in.
De verkeerslichtcoalitie van de Duitse bondskanselier Olaf Scholz was
een klinkende mislukking, de minst populaire en meest ineffectieve
regering die de Bondsrepubliek Duitsland ooit heeft gehad. Kiezers
gaven de partijen van het verkeerslicht dan ook een extreme straf. Ze
stuurden de FDP uit de Bundestag en veroordeelden hen tot een
onbepaalde politieke schemering. Ze gaven de SPD hun slechtste
verkiezingsuitslag in de geschiedenis en ze beroofden de Groenen van
alle steun buiten hun basis van fanatieke eco-doodlopers.
De Ampel-coalitie funcioneerde slecht omdat ze probeerden de saaie
zelfdestructieve politiek van het Merkel-tijdperk voort te zetten,
zich niet bewust van de nieuwe wereld die om hen heen ontstond – een
wereld waarin deze politiek zelfs op de korte termijn onwerkbaar bleek.
Het was dus Merkels eigen schuldenrem die hen wurgde. Kiezers kozen
een nieuwe Bundestag met een sterk rechts-van-het-centrum mandaat, en
de boodschap was duidelijk: geen stoplichtpolitiek meer, geen
technocratische energietransitie meer, geen massamigratie meer, geen
de-industrialisatie meer om de weergoden te paaien. Er moet een
radicale verandering komen.
De Union-partijen onder leiding van de miljonair Friedrich Merz
erkenden dit mandaat. Vervolgens bewogen ze hemel en aarde om de
schuldenrem te ontmantelen en begonnen ze een koers uit te zetten om
de mislukte politiek van het stoplicht te verdubbelen – alleen dit
keer met stapels geld die het stoplicht nooit had. Alles wijst erop
dat de beloften van de CDU om migratie te beperken op niets uit zullen
lopen. Verre van het beëindigen van de onzin van de Groene
klimaatactivisten, heeft de CDU ingestemd met het rondpompen van
miljarden en miljarden aan schulden in Groene projecten en zelfs om
het doel van klimaatneutraliteit in de Grondwet op te nemen. Wat
betreft plannen om goedkopere energie veilig te stellen, de gehate en
ruïneuze verordeningen over huisverwarming in te trekken of iets
anders te doen wat CDU-kiezers willen dat hun partij doet – op deze
fronten is het beste waarop je kunt hopen een ijzige stilte.
De CDU werd gezien als de partij van de fiscale verantwoordelijkheid.
Zijn nieuwe Kanselier Friedrich Merz presenteerde zichzelf tijdens de
verkiezingscampagne als een ongewone fan van Duitslands grondwettelijk
verankerde schuldenrem. Hij vertelde iedereen dat hij zich niet kon
voorstellen ooit meer dan 0,35% van het jaarlijkse bbp te lenen, zó
geïnteresseerd was hij in het beperken van de belastingdruk voor
toekomstige generaties.
Ondertussen waren Merz en zijn adviseurs in het geheim een plan aan
het smeden over hoe ze de schuldenrem konden herzien, ten eerste omdat
ze geen moer gaven om de belastingdruk van toekomstige generaties, en
ten tweede omdat ze de maanden sinds november 2023 hadden geobserveerd
wat er gebeurt als een regering die geen ideeën heeft, ook van geld
wordt beroofd. “Ik heb geen ideeën,” moet Merz in die tijd tegen
zichzelf hebben gezegd. “Wat gebeurt er als ik net als Olaf Scholz ook
zonder geld kom te zitten?”
Precies drie weken geleden hadden de Amerikaanse president Donald J.
Trump en de Oekraïense president Vladimir Zelensky een verbale ruzie
in het Oval Office. Deze ruzie joeg de Eurocratische elite de stuipen
op het lijf, voor wie de oorlog in Oekraïne een heilige en in wezen
religieuze zaak is geworden. Merz profiteerde van de paniek om zijn
enorme schuldenplan te onthullen. Hij en zijn toekomstige
coalitiepartners, de sociaaldemocraten, kondigden aan dat ze 500
miljard euro aan schulden wilden uitgeven aan “infrastructuur” en
ontelbare honderden miljarden aan schulden voor defensie. Dit zou
aanpassingen aan de schuldenrem met zich meebrengen, net zoals het in
brand steken van je huis aanpassingen aan je woonsituatie met zich mee
zou brengen.
Dit enorme uitgavenpakket vereiste een grondwetswijziging, die alleen
kon worden bereikt met een tweederde meerderheid van de Bundestag. In
de nieuw gekozen Bundestag zouden Die Linke en de AfD in staat zijn om
deze wijziging te blokkeren en Merz zou met de schuldenrem blijven
zitten. Merz wilde dus hoe dan ook de schuldenrem breken in de laatste
dagen van de oude Bundestag – een strategie die hem in de
verbazingwekkende positie heeft gebracht dat hij kruipt voor de
grootste verliezers van de verkiezingen. Merz had als een bezetene
koortsachtig onderhandeld met de Groene Partij, die zelfs geen rol zal
spelen in zijn regering, alleen maar om hen zijn krankzinnige
uitgavenplannen te laten goedkeuren.
Merz blijkt echter zo’n monumentale achterlijkheid te zijn dat hij
erin is geslaagd om dagenlang op zijn knieën om niet alleen de
sociaaldemocraten maar ook de Groenen te kussen. Hij smeekt de Groenen
om zijn schuldenplan te ondertekenen, en de Groenen hebben
uiteindelijk ingestemd, in ruil voor de volgende concessies:
1) De “defensie”-financiering die vrijgesteld zal zijn van de
schuldenrem, moet zo breed mogelijk worden gedefinieerd. Allerlei
zaken tellen nu als “defensie”-uitgaven die vrijgesteld zijn van de
schuldenrem, waarschijnlijk inclusief allerlei klimaatonzin.
2) De 500 miljard euro “infrastructuur”-schuld omvat 100 miljard euro
die specifiek bestemd is voor het “Klimaat- en Transformatiefonds ” –
het centrale financiële instrument van de energietransitie. Dit is in
feite oneindig windmolengeld - wat net zo goed in brand gestoken kan
worden. Naast deze specifieke toewijzing komen alle projecten die
bijdragen aan het “klimaatneutraal maken van Duitsland in 2045” ook in
aanmerking voor de uitzondering van 500 miljard euro. Dit hele gedoe
zal een enorme stapel schulden voor groene onzin zijn en we willen
graag dit moment aangrijpen om te lachen om iedereen die vertelt hoe
blij de Europese Unie moet zijn met iemand van het kaliber Merz - hij
schijnt - als we bepaalde kringen moeten geloven - de bruggen van
Duitsland te willen repareren met deze schulden-onzin. Not gonna
happen.
3) U zult opmerken dat het expliciete doel om tegen 2045
“klimaatneutraliteit” te bereiken, één van de weinige positieve
politieke punten is die verankerd zijn in de Duitse grondwet.
“Klimaatneutraliteit” is een ruimer concept dan alleen
“koolstofneutraliteit” of netto nul. Het beschrijft een utopische
toestand waarin menselijke handelingen hoegenaamd geen invloed hebben
op het klimaat. Het zal in ieder geval de de-industrialisatie van
Duitsland versnellen.
Dit zijn prijzen die de Groenen zelfs op het hoogtepunt van hun
invloed, bij de verkiezingen van 2021, niet konden binnen halen.
Strikt genomen viel de hele verkeerslichtcoalitie uit elkaar om een kwestie
van 3 miljard euro. Nu krijgen de Groenen 100 miljard euro gratis,
allemaal omdat Merz vastbesloten was om koste wat kost bondskanselier
te worden.
Deze deal is een gruwel en die kan niet meer worden tegengehouden. Het
constitutionele hof in Karlsruhe heeft pogingen om deze manoeuvre te
blokkeren, afgewezen – de oude Bundestag, zolang die nog bestaat, kan
niet worden beperkt in zijn besluitvorming. En Merz? Die heeft geen
actieve herinnering meer aan wat hij vóór de verkiezingen allemaal had
beloofd (zie
ons artikel van 28 februari).
We zullen de details van de hervorming van de schuldenrem voor de
volledigheid nog een keer uitleggen: de komende twaalf jaar zal er 100
miljard euro aan schulden naar staten en gemeenten worden gesluisd,
deels om de financiële pijn van massamigratie te verlichten. U denkt
misschien dat dit betekent dat er geen serieuze plannen zijn om
massamigratie een halt toe te roepen, en u zou weleens gelijk kunnen
hebben! Nog eens 100 miljard euro zal worden gestoken in het dubieuze
project om (dat haalden we al even aan) tegen 2045 "klimaatneutraliteit"
te bereiken, en nog eens 300 miljard euro zal naar een vage en
meedogenloos ongedefinieerde "infrastructuur" gaan.
Dat is al een hoop geld, maar het is nog lang niet de helft. Alle
defensie-uitgaven boven de 1% van het bbp worden vrijgesteld van de
schuldenrem, en dankzij de last-minute interventie van de Groenen
wordt 'defensie' zo breed mogelijk gedefinieerd voor deze doeleinden.
Dit betekent dat het huidige tekortuitgavenpakket geen bovengrens
heeft en niemand weet hoeveel de Duitse kiezers de komende jaren
hebben toegezegd te verspillen. Het kan 'slechts' 1,5 biljoen euro
zijn, het kan ook 1,8 biljoen euro zijn, en het kan zelfs meer zijn.
Het enige dat we echt weten, is dat het veel zal zijn - meer schulden
dan Duitsland de afgelopen 60 jaar in totaal heeft gemaakt.
Op zijn minst hadden Duitse kiezers inspraak moeten hebben in deze
beslissing, en toch hebben de kartelpartijen samengespannen om hen
elke stem te ontzeggen. De CDU en de CSU leidden de aanval om de
schuldenrem te ontmantelen, ook al beloofden ze niets anders dan
begrotingsbeheersing tijdens de campagne. Er zijn beloftes gebroken,
en dan is er wat de Uniepartijen hier deden – direct en openlijk
terugkrabbelen op een kernpunt van hun eigen programma binnen enkele
dagen na de stemming. Ze hamerden hun plannen om de schuldenrem te
ontmantelen in achterkamertjes met de grootste verliezers van de
verkiezingen, de sociaaldemocraten, en om hun spooktactiek van de
Bundestag te laten werken, gaven ze de op één na grootste verliezers
van de verkiezingen, de Groenen, ook alles wat die wilden.
Achter de façade van de vermeende financiële reddingsoperaties gaan
grote risico's schuil voor één van de belangrijkste economische
sectoren van het land die we er even uit willen lichten: de
vastgoedmarkt. Terwijl politici de voordelen van een versoepeld
uitgavenbeleid op de korte termijn benadrukken, ontbreekt het
grotendeels aan een kritische analyse van de gevolgen op de lange
termijn voor kopers, eigenaren en huurders van onroerend goed.
De Duitse vastgoedmarkt, lang beschouwd als een baken van stabiliteit
in turbulente tijden, bevindt zich mogelijk op een keerpunt. De
geplande enorme uitbreiding van de staatsschuld zou een domino-effect
kunnen veroorzaken dat de markt blijvend zal verstoren.
Het loslaten van de schuldenrem betekent in feite één ding: de
federale overheid zal aanzienlijke nieuwe schulden aangaan om haar
uitgavenprogramma's te financieren. Deze extra leningen leiden
onvermijdelijk tot een hogere uitgifte van staatsobligaties om de
benodigde fondsen te werven. Het resulterende mechanisme volgt een
eenvoudige economische logica: een groter aanbod van staatsobligaties
bij een constante vraag leidt tot dalende obligatiekoersen en dus tot
stijgende rendementen. "Als de staat als dominante speler steeds meer
op de kapitaalmarkt actief wordt, zal dit andere marktdeelnemers
verdringen en de herfinancieringskosten opdrijven", legt Dr. Michael
Voigtländer van het Duitse Economisch Instituut in Keulen uit. "Dit
wordt direct weerspiegeld in de stijgende rendementen op Duitse
staatsobligaties, die als maatstaf dienen voor veel andere
financieringsinstrumenten."
De rendementen op tienjarige federale obligaties dienen als centrale
referentiewaarde voor hypotheekrentes. Als deze rendementen stijgen,
volgen ook de rentetarieven in de bouwsector – vaak met slechts een
kleine vertraging. Nu al is te zien dat de aankondiging van de
versoepeling van het begrotingsbeleid heeft geleid tot een merkbare
stijging van de rendementen op de kapitaalmarkt. Banken en
financieringsverstrekkers hebben hierop gereageerd door hun
voorwaarden voor vastgoedleningen naar boven bij te stellen.
Het is natuurlijk een mythe dat politici afhankelijk zijn van zaken
als de 'wil van het volk' (of zelfs dat er zoiets bestaat als de wil
van het volk), maar de omgekeerde these – dat politici het zich kunnen
veroorloven om te regeren zonder acht te slaan op de heersende
politieke stemming – is net zo fout. En toch is dat precies wat de
kanselier-kandidaat Friedrich Merz probeert te doen. De kartelpartijen
van Duitsland hebben eindelijk alle banden met hun kiezers verbroken.
Ze bestaan in een universum dat alleen door henzelf wordt bevolkt,
en voeren enorm impopulaire beleidsmaatregelen die niemand wil, met
volkomen duistere doelen.
Aan de andere kant, één van onze vurigste wensen zou nu wel eens uit
kunnen komen: het EU-blok dat afbrokkelt. Er werd luid gemopperd over
de toevoeging van Griekenland en het was bijna gebeurd, maar misschien
nu, als niemand in het blok geld heeft om te delen met de anderen, en
ze allemaal collectief geld opnemen, zal het eindelijk afbrokkelen.
Tijd voor een 'europese unie' nieuwe stijl,zonder grootschalige
corruptie en met kundige mensen die werken voor de belangen van de
burgers.
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[22 maart 2025]
Afdrukken
Doorsturen
