Gebroken link? Meldt het ons!

Op het randje van de Derde Wereldoorlog

Sinds februari 2022 werd iedereen die zei dat de oorlog in Oekraïne een proxy-oorlog was tussen Rusland en de Verenigde Staten beschuldigd van het verspreiden van “Russische desinformatie”. Nu heeft de 'kwaliteitskrant' The New York Times een lang artikel gepubliceerd , “The Partnership: The Secret History of the War in Ukraine” waarin niet alleen wordt toegegeven dat de oorlog een proxy-oorlog is, maar ook aantoont dat de Verenigde Staten meer betrokken waren dan voorheen werd gedacht en dat de oorlog dichter bij een groter en mogelijk nucleair conflict kwam dan voorheen voor mogelijk werd gehouden.


 Inleiding

Als u dit verhaal leest denkt u aan een 1-april grap. Niets van dit alles. Een onthullend en verbijsterend verhaal over hoe de wereld op het nippertje ontsnapte aan de Derde Wereldoorlog.

De NYT heeft zojuist een schokkend verslag gepubliceerd waarin gedetailleerder dan ooit wordt ingegaan op de geheime militaire en inlichtingendienstoperatie van de VS waarbij Oekraïne als proxy werd gebruikt. Deze operatie bestond uit een combinatie van de Central Intelligence Agency, National Security Agency, Defense Intelligence Agency en National Geospatial-Intelligence Agency die samenwerkten met militaire functionarissen om alles te regelen, van het bepalen van de doelwitten en het aansturen van de kill-chain tot direct advies over tactische manoeuvres aan het front, en nog veel meer.

Natuurlijk is het meeste nieuws alleen nieuws voor mensen die alleen de mainstream media volgen. Als u hier al een tijdje abonnee of bezoeker bent, weet u al alles wat 'ontdekt' is in het bovenstaande exposé - waar we later op terugkomen - maar het is in ieder geval verfrissend om te zien dat de bekentenissen eindelijk worden uitgerold, evenals meer uitgewerkte details over de betrokkenheid. Het artikel was naar verluidt het resultaat van meer dan een jaar aan onderzoek, bestaande uit meer dan 300 interviews "met huidige en voormalige beleidsmakers, Pentagon-functionarissen, inlichtingenfunctionarissen en militaire officieren in Oekraïne, de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en een aantal andere Europese landen."

De westerse neoconservatieven bereiden, in samenwerking met het Amerikaanse leger en de Intel Community, hun exit-narratief voor uit de rampzalige oorlog tegen Rusland. Het komt er grotendeels op neer dat de ongehoorzame Oekraïense generaals en wereldvreemde Britten de schuld krijgen van het niet volgen van de Amerikaanse plannen om het incompetente Russische leger te verslaan. Dit narratief wordt gepresenteerd in een uitgebreid artikel in de New York Times dat u hier in zijn geheel kunt lezen.


Het partnerschap: de geheime geschiedenis van de oorlog in Oekraïne

Dit is het onbekende verhaal van de verborgen rol van Amerika in de Oekraïense militaire operaties tegen de binnenvallende Russische legers.

Een verwijzing naar dit artikel in de NYT haalt vandaag de mainstream media in ons land, bijvoorbeeld de Volkskrant. Er wordt echter summier ingegaan op de diepe, praktische betrokkenheid van de VS bij het voeren van de oorlog, inclusief het leveren van niet alleen wapens, maar ook het richten van doelen. Dit is natuurlijk de reden waarom we het altijd hebben over de "Amerikaanse oorlog tegen Rusland". Dat is precies wat het is.

En vroeger, toen bijvoorbeeld de Pentagon Papers de afschuwelijke misdaden van de Amerikaanse regering onthulden, was dat groot nieuws, maar nu de New York Times toegeeft dat de CIA de hele tijd de proxy-oorlog in Oekraïne heeft gevoerd, merkt bijna niemand het meer op (vanwege 'interesse' van de mainstream media) of geeft het erom.


De New York Times noemt het een ‘proxy-oorlog’.

Voor het eerst gaf de New York Times in dit verslag toe dat de oorlog in Oekraïne een proxy-oorlog was tussen de VS en Rusland. In het artikel kunnen we lezen: “In zekere zin was Oekraïne, op een breder vlak, een revanche in een lange geschiedenis van proxy-oorlogen tussen de VS en Rusland – Vietnam in de jaren zestig, Afghanistan in de jaren tachtig, Syrië drie decennia later.”
Er is ook een overeenkomst tussen de proxy-oorlogen in Afghanistan en Syrië en de proxy-oorlog in Oekraïne.

De voormalige Amerikaanse diplomaat Zbigniew Brzezinski gaf toe dat de Verenigde Staten “de eerste richtlijn voor geheime hulp aan de tegenstanders van het pro-Sovjetregime in Kaboel” hebben ondertekend, waarvan zij geloofden dat deze “een militaire interventie van de Sovjet-Unie zou uitlokken”. Brezinski gaf toe dat de Verenigde Staten “de Russen niet tot ingrijpen hebben aangezet, maar wel bewust de waarschijnlijkheid hebben vergroot dat ze dat zouden doen”, omdat dit “het effect zou hebben dat de Russen in de Afghaanse val zouden worden gelokt” en het de “USSR zijn Vietnamoorlog zou bezorgen”. Deze strategie werd herhaald in de oorlog in Syrië, waar de CIA heimelijk rebellen bewapende die vochten tegen het door Rusland gesteunde Assad-regime. Dit leidde er uiteindelijk toe dat de Russen in 2015 ingrepen.

Opnieuw werd deze strategie ingezet in Oekraïne. Al in 1997 waarschuwde de ervaren Amerikaanse diplomaat George Kennan dat verdere uitbreiding van de NAVO richting Rusland zou leiden tot het volgende: naar verwachting de nationalistische, antiwesterse en militaristische tendensen in de Russische publieke opinie aanwakkeren; een negatief effect zullen hebben op de ontwikkeling van de Russische democratie; de ​​sfeer van de Koude Oorlog zullen terugbrengen in de Oost-West-relaties en het Russische buitenlandse beleid in een richting zullen sturen die de VS bepaald niet zou bevallen. Ondanks deze waarschuwing bleven de Verenigde Staten het NAVO-lidmaatschap uitbreiden naar landen die de grens met Rusland overschreden.

In 2008 maakte de toenmalige ambassadeur in Rusland William J. Burns deze waarschuwing nog duidelijker in een gelekt memo waarin hij stelde dat “de NAVO-aspiraties van Oekraïne en Georgië niet alleen een gevoelige snaar raken in Rusland, ze wekken ook ernstige zorgen op over de gevolgen voor de stabiliteit in de regio.” Burns waarschuwde dat “Rusland niet alleen omsingeling en pogingen om de Russische invloed in de regio te ondermijnen waarneemt, maar ook bang is voor onvoorspelbare en ongecontroleerde gevolgen die de Russische veiligheidsbelangen ernstig zouden kunnen schaden.” Hij sloot het memo af met de waarschuwing dat "...experts ons vertellen dat Rusland zich vooral zorgen maakt dat de sterke verdeeldheid in Oekraïne over het NAVO-lidmaatschap, waarbij een groot deel van de etnisch-Russische gemeenschap tégen het lidmaatschap is, kan leiden tot een grote breuk, met geweld of in het ergste geval een burgeroorlog. In dat geval zal Rusland moeten beslissen of het wil ingrijpen; een beslissing waar Rusland niet voor wil komen te staan."

De VS organiseerden, financierden en steunden in 2014 een staatsgreep in Oekraïne, die feitelijk leidde tot de burgeroorlog in Oost-Oekraïne waar Burns voor waarschuwde.

In een recente toespraak tot het Europees nepparlement getuigde de invloedrijke Amerikaanse econoom Jeffery Sachs dat hij “een uur lang een telefoongesprek had met de nationale veiligheidsadviseur Jake Sullivan in het Witte Huis, waarin hij hem "smeekte” om “de oorlog te vermijden” door te verklaren dat “de NAVO met Oekraïne niet zal uitbreiden.”
Sachs merkte op dat Sullivan tegen hem zei: "Oh, de NAVO gaat Oekraïne niet uitbreiden. Maak je geen zorgen."


Noam Chomsky vergelijkt deze strategie met de eerder genoemde “Afghan Trap” en betoogt in zijn laatste boek dat
'De Verenigde Staten... weigerden aan te dringen op een regeling. Ze weigerden te overwegen de toezegging om Oekraïne toe te laten tot de NAVO in te trekken. In december 2021 bevestigde de NAVO zelfs dat ze uiteindelijk van plan waren om te integreren. Zelfs toen de VS waarschuwden voor een dreigende invasie, deden ze geen diplomatieke pogingen om het gedrag van Rusland te beïnvloeden."
Chomsky merkte terecht op dat “er hier parallellen zijn met de houding van de VS ten opzichte van de Sovjetbezetting van Afghanistan in de jaren tachtig”, verwijzend naar het eerder genoemde interview met Zbigniew Brzezinski en wees erop dat de weigering van de Verenigde Staten om het NAVO-lidmaatschap van Oekraïne van tafel te halen parallel liep aan “het lokken van de Russen in de Afghaanse val”.


Nieuwe details over de proxy-oorlog

Het artikel van de New York Times onthulde een aantal voor velen schokkende nieuwe details over hoe diep de Verenigde Staten daadwerkelijk betrokken waren bij de oorlog in Oekraïne. Er werd geschreven dat het onderzoek “onthult dat Amerika veel nauwer en breder bij de oorlog betrokken was dan voorheen werd gedacht”. Uit het artikel blijkt dat ‘het partnerschap’ tussen de VS en Oekraïne ‘de ruggengraat vormde van de Oekraïense militaire operaties, waarbij volgens Amerikaanse tellingen meer dan 700.000 Russische soldaten zijn gedood of gewond.’ Over die aantallen zometeen meer.

Amerika was veel intiemer en breder bij de oorlog betrokken dan eerder werd gedacht. Zij aan zij in het missiecommandocentrum van Wiesbaden planden Amerikaanse en Oekraïense officieren de tegenoffensieven van Kiev. Een enorme Amerikaanse inspanning om inlichtingen te verzamelen leidde zowel de strategie van de strijd als het doorsluizen van precieze doelinformatie naar Oekraïense soldaten in het veld.

Een Europese inlichtingenchef herinnerde zich dat hij verbijsterd was toen hij hoorde hoe diep zijn NAVO-collega's verstrikt waren geraakt in Oekraïense operaties. "Ze zijn nu onderdeel van de kill chain", zei hij. Een moordketen....

De krant merkt zelfs op dat een Oekraïense en een Amerikaanse generaal samenwerkten “in het hart van het partnerschap”. Opgemerkt wordt dat één van de twee belangrijkste ‘partners’ ‘Generaal Donahue’ was, ‘een ster in de geheime wereld van de speciale troepen’ die eerder ‘terroristenleiders had opgejaagd in de schaduw van Irak, Syrië, Libië en Afghanistan’. Dit laat zien dat de Verenigde Staten Oekraïne niet alleen steunden voor hun geopolitieke doelen, maar dat ze ook daadwerkelijk aanwezig waren in Oekraïne, inlichtingen verstrekten en hun strijdstrategie voor het land bepaalden.

We weten niet waarom de auteur van het artikel (Adam Entous) denkt dat mensen niets van die realiteit af wisten. Wij hier bij Economedian begrepen dat zeker - en iedereen die er ook maar enigszins op lette begreep dat dit een Amerikaanse oorlog tegen Rusland was. Degenen die dit niet begrepen, en niet begrijpen dat dit een Amerikaanse nederlaag is, hielden zichzelf voor de gek. Daarbij ongetwijfeld geholpen en beïnvloed door de stroom propaganda die afkomstig was, is en blijft van de mainstream media, beleidsmakers en (vaak) gepensioneerde ex-militairen die frequent aanschuiven in talkshows (en dat graag willen blijven doen).

Het artikel bevat ook enkele onthullingen over de interne werking van de proxy-oorlog in Oekraïne.

Ten eerste onthult het dat Mark Milley, de voormalige Joint Chiefs of Staff voor de regering-Biden, nooit had gedacht dat Oekraïne de oorlog zou kunnen winnen. Hij wordt in het artikel vaak geciteerd waarbij hij zegt: "Je hebt een klein Russisch leger dat vecht tegen een groot Russisch leger, en ze vechten op dezelfde manier, en de Oekraïners zullen nooit winnen". Dit bewijst wat Simon Shuster in Time Magazine meldde, die concludeerde dat de regering-Biden nooit had gedacht dat “de overwinning van Oekraïne” mogelijk was, ondanks dat ze publiekelijk het tegendeel beweerden.

Nu hebben we de bevestiging dat Bidens belangrijkste militaire adviseur de hele tijd correct voorspelde dat Oekraïne de oorlog zou verliezen, maar dat hij tegen het publiek loog dat Oekraïne zou winnen om zo het voortzetten van de oorlog te rechtvaardigen. Uit het artikel blijkt verder dat Mark Milley en het Pentagon al die tijd wisten dat het ‘lente-tegenoffensief’ van 2023 zou mislukken en dat ze ervoor pleitten dat Oekraïne een deal zou sluiten wanneer ze in een sterkere positie zouden verkeren, om vervolgens door oorlogsstokers in het Amerikaanse Congres te worden berispt die hen beschuldigden van ‘appeasement’.

In het artikel lezen we het volgende:
"Bij het Pentagon maakten ambtenaren zich zorgen over hun vermogen om voldoende wapens te leveren voor het tegenoffensief; misschien zouden de Oekraïners, in hun sterkste mogelijke positie, moeten overwegen om een ​​deal te sluiten. Toen de voorzitter van de Joint Chiefs, generaal Milley, dat idee in een toespraak opperde, riepen veel van Oekraïnes supporters (waaronder congresrepublikeinen, die toen overweldigend voorstander waren van de oorlog) om verzoening."

Een ander schokkend aspect van het artikel zijn de vele voorbeelden die de flagrante minachting van Amerikaanse functionarissen voor het leven van gewone Oekraïners laten zien. Op een gegeven moment citeert het artikel de Amerikaanse generaal Chris Donahue die de Oekraïners “bedankt” voor het toestaan ​​dat ze Oekraïense levens gebruiken om militaire uitrusting en oorlogsstrategie te testen. Het artikel stelt het volgende:
'Generaal Donahue legde uit dat de Oekraïners degenen waren die vochten en stierven, Amerikaanse uitrusting en tactieken testten en geleerde lessen deelden. "Dankzij jullie," zei hij, "hebben we al deze dingen gebouwd die we nooit hadden kunnen hebben."'

In het eerdere artikel werd opgemerkt dat een deel van het Amerikaanse motief voor de proxy-oorlog in Oekraïne was om deze te gebruiken voor het testen van wapens en het schrijven van militaire strategieën: "Het was bovendien een grootschalig experiment in oorlogsvoering, een experiment dat niet alleen de Oekraïners zou helpen, maar ook de Amerikanen lessen zou opleveren voor toekomstige oorlogen."

Een ander schokkend deel van het artikel merkt op dat Bidens minister van Defensie, Lloyd Austin, jonge Oekraïners zag en dacht dat ze prima kanonnenvoer zouden zijn voor de proxy-oorlog, wat uiteindelijk tot druk op Oekraïne leidde om de minimumleeftijd voor dienstplicht te verlagen naar 18 jaar. Daarover schrijft het artikel het volgende:
"Meneer Austin (minister van Defensie Loyd Austin) zou later vertellen hoe hij over deze mismatch in mankracht nadacht terwijl hij uit het raam van zijn gepantserde SUV keek die door de straten van Kiev kronkelde. Hij werd getroffen, vertelde hij zijn medewerkers, door de aanblik van zoveel mannen in de twintig, waarvan er bijna geen een in uniform was. In een land in oorlog, legde hij uit, zijn mannen van deze leeftijd meestal weg, in de strijd."

Het artikel zegt verder: "Meneer Austin drong er bij meneer Zelensky op aan om de grotere, gedurfde stap te zetten en 18-jarigen te gaan oproepen voor dienstplicht. Waarop meneer Zelensky, volgens een aanwezige official, terugsloeg: "Waarom zou ik meer mensen oproepen? We hebben geen apparatuur om ze te geven."

De regering-Biden beweerde openlijk om Oekraïne te geven, maar dit artikel laat zien dat hoge functionarissen Oekraïne in het geheim gebruikten om militair materieel te testen. Ze konden geen jonge Oekraïense mannen op straat zien zonder hen te willen rekruteren voor de strijd in de onwinbare proxy-oorlog.


Het NYT-artikel geeft al met al toe dat het meer was dan alleen maar een proxy-oorlog tussen de VS en Rusland. Het was zo dicht als maar kon komen bij een totale 'hete' oorlog tussen de twee partijen (VS en Rusland). De NYT gebruikt echter een dekmantel voor de regering-Biden. Wanneer u het zeer lange artikel leest, is de conclusie dat de regering-Biden en het Amerikaanse militaire commando Rusland gemakkelijk versloegen totdat...
1) De Oekraïense generaals begonnen zich te misdragen en de Amerikaanse bevelen negeerden.
2) Zelensky jaagde op 'grote overwinningen' om PR-redenen en de Amerikaanse strategie niet volgde.
3) het uiteindelijk resulteerde in het 'mislukken' van het tegenoffensief in 2023. Het vertrouwen tussen de VS en Oekraïne was geschaad.
Verder...
4) Wat volgde was dat de VS Oekraïne in de race hielden tot aan de Amerikaanse verkiezingen, door aanvallen uit te voeren op doelen op de Krim en in Rusland vóór 2014.
5) Trump trad toe tot het Witte Huis en besloot de oorlog te beëindigen, waarmee hij Rusland de overwinning gunde.


De regering-Biden en de CIA hadden bijna een nucleaire oorlog veroorzaakt.

Eén van de meest schokkende aspecten van het artikel is de onthulling dat de Russische nucleaire dreigingen wel degelijk ernstig waren.

Het artikel merkte op dat “het partnerschap” tussen de Verenigde Staten en Oekraïne “opereerde in de schaduw van de diepste geopolitieke angst – dat Poetin het zou kunnen zien als het overschrijden van een rode lijn van militaire betrokkenheid en het waarmaken van zijn vaak geuite nucleaire dreigementen”. In het artikel wordt opgemerkt dat “het verhaal van het partnerschap laat zien hoe dicht de Amerikanen en hun bondgenoten soms bij die rode lijn kwamen” vanwege het feit dat “de regering-Biden keer op keer geheime operaties autoriseerde die ze eerder had verboden.”

In het rapport werd het volgende opgemerkt:
'Amerikaanse militaire adviseurs werden naar Kiev gestuurd en mochten later dichter bij de gevechten reizen. Militairen en CIA-officieren in Wiesbaden hielpen bij het plannen en ondersteunen van een campagne van Oekraïense aanvallen op de door Rusland geannexeerde Krim. Uiteindelijk kregen het leger en vervolgens de CIA groen licht om nauwkeurige aanvallen diep in Rusland zelf mogelijk te maken.'

Dit bewijst dat de regering-Biden actief haar goedkeuring heeft gegeven aan en heeft bijgedragen aan de planning van Oekraïense aanvallen op Russisch grondgebied met Amerikaanse wapens. Rusland heeft consequent gezegd dat dit een nucleaire reactie en een oorlog met Amerika zou kunnen uitlokken.

In een bijzonder verontrustend geval merkt de schrijver van het artikel op dat de Verenigde Staten Oekraïense aanvallen op de Krim begonnen goed te keuren:
"Eerst mocht de marine points of interest delen voor Russische oorlogsschepen net buiten de territoriale wateren van de Krim. In oktober, met de vrijheid om binnen de Krim zelf te handelen, begon de CIA heimelijk drone-aanvallen op de haven van Sevastopol te ondersteunen."

In het artikel staat dat deze actie gevaarlijk dicht bij een nucleaire reactie van Rusland komt: "Diezelfde maand hoorde de Amerikaanse inlichtingendienst de Russische commandant van Oekraïne, generaal Sergej Soerovikin, praten over een wanhopige actie: het inzetten van tactische kernwapens om te voorkómen dat de Oekraïners de Dnipro oversteken en rechtstreeks naar de Krim vliegen."

De schijver van het artikel ontdekte zelfs dat Amerikaanse inlichtingendiensten op dat moment de kans dat Rusland kernwapens zou gebruiken, schatten van 5-10 procent naar 50 procent. Het artikel: "Tot dat moment hadden Amerikaanse inlichtingendiensten de kans dat Rusland kernwapens zou gebruiken in Oekraïne geschat op 5 tot 10 procent. Nu, zeiden ze, als de Russische linies in het zuiden zouden instorten, was de kans 50 procent."

In het artikel wordt opgemerkt dat dit ‘ook de beste kans had kunnen zijn om een ​​bredere oorlog te ontketenen’, maar ‘in een soort grote dubbelzinnigheid kwam het moment nooit’. Zelfs na deze angstaanjagende opflakkering concludeert de schrijver dat “de regering-Biden zich gedwongen zou zien om haar eigen rode lijnen te blijven overschrijden, enkel en alleen om de Oekraïners overeind te houden”.

Een voorbeeld hiervan is het feit dat de Verenigde Staten aanvankelijk weigerden om Oekraïne een ATACMS (MGM-140 Army Tactical Missile System) te geven, omdat dit door Rusland als een rode lijn werd gezien.

In het artikel wordt opgemerkt dat “de Russische militaire leider, generaal Gerasimov, in mei van het vorige jaar indirect er naar (ATACMS) had verwezen toen hij generaal Milley waarschuwde dat alles wat 190 mijl vloog een rode lijn zou overschrijden.”

Bovendien merkten de VS op dat het geven van ATACMS aan Oekraïne de nationale veiligheid van de VS in feite zou ondermijnen, omdat “het Pentagon al waarschuwde dat het niet genoeg ATACMS zou hebben als Amerika zijn eigen oorlog zou moeten voeren.” Desondanks zou “meneer Zelensky zijn langverwachte ATACMS krijgen” van de regering-Biden, “die in het geheim in het vroege voorjaar arriveerde, zodat de Russen niet zouden beseffen dat Oekraïne nu de Krim kon aanvallen”.

In het artikel wordt ook opgemerkt dat de regering-Biden “de moeilijkste rode lijn” had overschreden, namelijk “de Russische grens”.

Uit het artikel maken we op dat de Verenigde Staten een “ops box” hadden gecreëerd – een zone op Russische bodem waarin de Oekraïners door de VS geleverde wapens konden afvuren” en de CIA toestemming hadden gegeven “om officieren naar de regio Charkov te sturen om hun Oekraïense collega’s te helpen met operaties binnen de box.”

Hieruit blijkt dat de regering-Biden niet alleen heeft goedgekeurd dat Oekraïne Amerikaanse wapens op Rusland afvuurt, maar ook actief CIA-agenten heeft gestuurd om Oekraïne bij deze aanvallen te helpen. Deze flagrante en gevaarlijke escalatie vond plaats nadat de Amerikaanse inlichtingendienst ervan overtuigd was dat Rusland het serieus meende met het gebruik van kernwapens op de Krim.

In het artikel wordt ook opgemerkt dat “het ondenkbare werkelijkheid was geworden. De Verenigde Staten waren nu verweven met het doden van Russische soldaten op soevereine Russische bodem.”

De regering-Biden beschouwde de aanval op de Straat van Kertsj-brug, die de Krim met Rusland verbindt, ook als een ‘rode lijn’ en merkte op dat ‘Poetin de brug zag als een krachtig fysiek bewijs van de band van de Krim met het moederland’. Ondanks dit “gaf het Witte Huis de militairen en de CIA toestemming om in het geheim met de Oekraïners en de Britten samen te werken aan een blauwdruk voor een aanval om de brug neer te halen”.

We lezen in het artikel dat Biden in 2024 “zijn laatste rode lijn overschreed” door “de operationele box uit te breiden om ATACMS- en Britse Storm Shadow-aanvallen op Rusland toe te staan”, waarmee hij zowel de rode lijn van ATACMS als de rode lijn die directe Amerikaanse aanvallen op Rusland verbiedt, overschreed. In het artikel wordt ook opgemerkt dat “de regering (Biden) de CIA ook toestemming gaf om aanvallen met langeafstandsraketten en drones te ondersteunen op een deel van Zuid-Rusland dat werd gebruikt als verzamelplaats voor de aanval op Pokrovsk, en de militaire adviseurs toestond om Kiev te verlaten en naar commandoposten dichter bij de gevechten te gaan.”

Het feit dat dit niet tot een Derde Wereldoorlog of een kernoorlog heeft geleid, is werkelijk een wonder. Maar dit artikel van de New York Times laat zien dat Biden keer op keer alle Russische grenzen heeft overschreden en directe Amerikaanse aanvallen op Russisch grondgebied heeft geautoriseerd.

Eerder in het artikel wordt een functionaris geciteerd die zich verzette tegen het verstrekken van directe inlichtingen aan Oekraïne over de locatie van Russische functionarissen en zei: "Stel je eens voor hoe dat voor ons zou zijn als we wisten dat de Russen een ander land hielpen bij de moord op onze 'chairman'", terwijl een andere Amerikaanse functionaris zei: "Alsof we dan oorlog zouden voeren".

Maar de regering-Biden en de CIA gingen nog veel verder en werkten actief samen met Oekraïne om de Krim en later diep in Russisch grondgebied aan te vallen, zelfs nadat de Amerikaanse inlichtingendienst had geschat dat Rusland “50 procent kans” had om kernwapens in te zetten boven de Krim.


Enkele korte opmerkingen

Allereerst is het consistente thema van het artikel de Russische onkunde, die altijd op het verkeerde been wordt gezet door Amerikaanse militaire bekwaamheid. Het accepteert volledig absurde aantallen slachtoffers die de Russische verliezen enorm opblazen en de Oekraïense verliezen minimaliseren. Rusland heeft ernstige verliezen geleden en zal de westerse verraderlijkheid niet snel vergeven.

Een andere fundamentele factor die niet eens genoemd wordt, is dat Rusland niet voorbereid was op een grootschalige invasie van een enorm land als Oekraïne, dat een omvangrijk leger had met uitgebreide NAVO-steun. De eerste Russische opmars richting Kiev was bedoeld om Oekraïne aan de onderhandelingstafel te krijgen, en in die mate was het een succes. Maar toen het Westen tussenbeide kwam om de vrede te dwarsbomen en Oekraïne volledige steun beloofden, trok Rusland zich terug uit de regio Kiev en schakelde over op een uitputtingsslag terwijl het zijn leger opbouwde voor een grootschalige oorlog.

Het artikel portretteert de Russische terugtrekking uit Kiev als een grote nederlaag voor Rusland. Dat is een terugkerend thema in het artikel: Russische terugtrekkingen, die altijd waren ontworpen om slachtoffers te minimaliseren, Oekraïense troepen uit te schakelen en tijd te rekken terwijl volledig getrainde Russische troepen werden opgebouwd. Deze terugtrekkingen - uit Kiev, uit Charkov, uit de westelijke oever van Cherson - werden allemaal uitgevoerd met grote professionaliteit en minimale verliezen. Wat ze illustreren is de flexibiliteit van het Russische militaire denken, in tegenstelling tot wat het Westen veronderstelde als een denkwijze uit een bekrompen Sovjet-tijdperk.

Hier is een duidelijke aanwijzing voor die fundamentele misvatting:

In maart, toen hun aanval op Kiev vastliep, heroriënteerden de Russen hun ambities en hun oorlogsplan, en stuurden ze extra troepen naar het oosten en zuiden — een logistieke prestatie waarvan de Amerikanen dachten dat het maanden zou duren. Het duurde tweeënhalve week.

Met andere woorden, toen ze zich realiseerden dat het Westen een existentiële oorlog wilden voeren, schatten de Russen terecht in dat ze nog niet voorbereid waren op een oorlog op die schaal en besloten ze tot een uitputtingsoorlog die zou beginnen met de verdediging van Russische minderheden in Oost-Oekraïne. De Russische troepen die werden ingezet, waren kleiner dan het Oekraïense leger en voerden flexibele operaties uit na de eerste opmarsen in toegankelijke regio's.

Een andere omissie is de mate waarin Russische innovatie — relatief snel — in staat is geweest om elke nieuwe escalatie en elke nieuwe inzet van wonderwapens door het Amerikaanse leger te neutraliseren. Dit gebeurde zonder Russische aanvallen op NAVO-intellectverzamelende middelen, ISR. Wat in dit opzicht ook wordt weggelaten, is de mate waarin Amerikaans en ander NAVO-personeel niet alleen de oorlog op afstand leidde, maar ook op de grond in Oekraïne wapensystemen leidde en bediende.

Ten slotte geeft het artikel de schuld aan de Oekraïense verdediging van vestingsteden, die de Russen nog steeds voorzichtig proberen te verkleinen en zo min mogelijk slachtoffers te maken, en aan het rampzalig mislukte offensief in de zomer van 2023. Als u echter tussen de regels door leest, zult u zien dat de VS nog steeds beweert dat met een paar planningsaanpassingen dat offensief tegen de Surovikin-linie had kunnen slagen. Onzin. Tegelijkertijd prijst de auteur, die Amerikaanse militaire bronnen bij naam noemt, de Amerikaanse ATACMS-aanvallen op de Krim en enkele andere locaties, waaronder Amerikaanse aanvallen in Rusland, die nooit echt meer zijn geweest dan speldenprikken, zonder noemenswaardige successen.

Zoals we al zeiden, dit is een uitgebreid artikel. Het is moeilijk om snel alle misleidende verhalen aan te pakken. Maar laten we afronden met deze gedachte. Dit artikel is een duidelijk signaal dat het Amerikaanse leger en de Intel Community nog steeds niet herboren zijn. Als Trump serieus en oprecht is over het beëindigen van deze rampzalige oorlog en het herstellen van Amerikaanse relaties met Rusland en zijn bondgenoten - wat we kunnen concluderen dat hij dat op dit moment niet is - is de manier om dit te doen NIET om betrokken te raken bij dwaze militaire avonturen in het Midden-Oosten. Trump zou zich moeten voorbereiden op een groeiende opstand in eigen land. Het is ons niet duidelijk of zijn buitenlands beleid gebaseerd is op gezonde principes. Het is niet alleen overextensie in het Midden-Oosten, maar het idee van triangulatie tegen China met behulp van Rusland terwijl geprobeerd wordt invloed te behouden in Oekraïne. Die dagen zijn voorbij. Het opruimen van de Augiasstallen van het Amerikaanse NatSec-establishment - en met name de Intel Community - is de taak die hij dringend en zonder uitstel moet aanpakken.


De conclusie na het lezen van het artikel van de New York Times is dat de schrijver van het artikel heeft besloten dat de VS (onder Biden) de overwinnaar was, ware het niet dat zij te maken kregen met de ongehoorzame Oekraïense generaals en het ego van Zelensky. Trump zou later de schuld krijgen van de uiteindelijke capitulatie.

Het artikel legt 100% uit waarom de NAVO en de Europeanen nog steeds geloven dat ze deze oorlog kunnen winnen. Waanvoorstellingen en propaganda ten top.
 

De waarheid over oorlog zal altijd aan het licht komen, maar vaak als het al te laat is. Deze informatie zou cruciaal zijn geweest tijdens de regering van Biden, maar de mainstream media ontkenden deze feiten jarenlang, om vervolgens toe te geven dat ze de hele tijd waar waren - nadat de schade al was aangericht. Desalniettemin zijn er veel westerse mainstream media die - door hier spaarzaam over te berichten - het beeld in stand proberen te houden dat 'het Westen' geen enkele blaam treft.













[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]


[1 april 2025]

 

Afdrukken Doorsturen

Naar boven