Dit artikel is een vervolg op dat van eergisteren over Iran, en in dit verband gaan we ook nog even in op het bezoek van de Israëlische premier aan Donald Trump, afgelopen maandag.
De wereld blijft volop in beweging, iedere dag gebeurt er wel
weer wat opzienbarends. De laatste dagen gaat het vooral over de
tarievenstrijd van Donald Trump, maar ook over zijn aankondiging van
onderhandelingen met Iran (die in de mainstream media weinig aandacht
krijgen. Dit tweeledige nieuws lijkt te hebben geleid tot wat optimisme
– als Wall Street als maatstaf voor de publieke stemming kan dienen (twijfelachtig?).
Hoe dan ook, de kans op een misstap wat dat laatste betreft blijft
bestaan. Trump blijft de genocide in Palestina steunen, een ontwikkeling
die vooral onder zijn voorganger flink is toegenomen en hij zet Bidens
oorlog in Jemen voort.
Gisteren leek het er nog op dat Trump Iran met oorlog zou bedreigen,
tenzij Iran zijn soevereiniteit zou overdragen aan de VS-VK-westerse
alliantie. Maar toen kondigde Trump – met een ontstelde Netanyahu aan
zijn zijde – "directe" onderhandelingen met Iran aan.
Het lijkt nu wel duidelijk dat de beslissing van de Israëlische premier
om plotseling naar Washington te vliegen en president Donald Trump te
ontmoeten niets te maken had met het verkrijgen van de vrijlating van de
gijzelaars of het verlichten van de druk op Israël van het door de VS
opgelegde tarief van 17%. Dit bezoek was strikt bedoeld om de Verenigde
Staten ervan te overtuigen geen vredesbesprekingen met Iran te voeren.
De zinloosheid van zijn reis werd al duidelijk tijdens de fotosessie
voorafgaand aan de vergadering, toen president Trump aankondigde dat de
gesprekken met Iran – direct en/of indirect – op zaterdag zouden worden
hervat. Netanyahu was rechtstreeks vanuit Hongarije overgekomen om te
proberen de president ervan te overtuigen deze of welke gesprekken dan
ook met Iran niet te voeren. In plaats daarvan gebruikte Trump de
premier maandagmiddag als windowdressing bij zijn aankondiging.
Net als in maart 2015 probeerde Bibi naar Washington te reizen om
Amerikaanse functionarissen ervan te overtuigen dat Israëls – en daarmee
bedoelen we zijn persoonlijke – aanpak van de omgang met het Iraanse
regime de enige juiste manier was om de potentiële Iraanse nucleaire
dreiging aan te pakken. Netanyahu heeft altijd geloofd dat er geen
onderhandelingen met Iran mogelijk zijn en dat de Opperste Leider alleen
macht begrijpt. De premier is van mening dat een eventuele deal met Iran
slechts tijdelijk en niet permanent zal zijn. De Israëlische premier
erkent dat omgaan met Trump nooit rationeel of voorspelbaar is. Dingen
moeten altijd gebeuren zodat Trump wint. Zelfs een kleine uitdaging aan
het adres van de president zou toekomstige gesprekken tussen Trump en
Netanyahu kunnen belemmeren. Dat heeft Zelensky door schade en schande
ook moeten ervaren....
Zoals herhaaldelijk het geval is geweest, althans sinds het uitbreken
van de oorlog, had Netanyahu een binnenlandse nachtmerrie die hij
aanwendde om zijn overhaaste reis naar Washington D.C. te rechtvaardigen
en waarvan hij de aandacht van het publiek probeerde af te leiden. Niet
alleen beginnen de rechtszaken tegen hem de ritmes en beleidslijnen van
zijn regering te verstoren, maar hij wordt nu ook geconfronteerd met een
nieuwe juridische aanval – bijgenaamd Qatargate – waarbij hooggeplaatste
medewerkers van Netanyahu betrokken zijn. Dit laatste schandaal
suggereert dat deze medewerkers, terwijl ze voor de Israëlische regering
werkten en via Qatar geld naar Hamas overmaakten, tegelijkertijd
persoonlijk geld van de Qatari ontvingen. Er wordt nu beweerd dat ze
steekpenningen aannamen en/of mogelijk verraad pleegden terwijl ze
rechtstreeks met premier Netanyahu samenwerkten. Het was ook dit
politieonderzoek dat Bibi's reis naar Washington D.C. hem in staat
stelde kritische vragen te ontlopen – althans tijdelijk.
Er zijn nogal wat haviken die het met Netanyahu eens zijn en vinden dat Iran
militair aangepakt moet worden. Ongetwijfeld vinden ook veel gepensioneerde
leunstoelgeneraals dat. Naar onze mening zijn alle militaire adviseurs en
planners die aannemen dat de Amerikanen een groot aantal strategische militaire
doelen in Iran kunnen vernietigen, van hun nucleaire programma's tot hun
ballistische raketprogramma's, zonder dat dit enorme economische gevolgen heeft,
volkomen van de pot gerukt.
Maar ja, we hebben de afgelopen jaren ook veel extreem domme militaire
beslissingen gezien, zoals de veronderstelling dat het Westen Rusland zouden
kunnen verzwakken door een proxy-oorlog met hen te voeren via Oekraïne als
doorgeefluik. De Pentagon-nerds dachten ook dat het gedoemde Oekraïense
tegenoffensief van 2023 de Krim zou kunnen bereiken, en dat de mislukte
Koersk-invasie van 2024 Rusland zou dwingen om te onderhandelen over een einde
aan de oorlog op voorwaarden die gunstig waren voor Oekraïne. Fout, fout en nog
eens fout. Om nog maar te zwijgen van het complete Amerikaanse fiasco in
Afghanistan.
Dit zijn dezelfde slimme politici, generaals en admiraals die nu pleiten voor
een oorlog tegen Iran. Niemand laat zich misleiden door het feit dat in de
mainstream media dit proces een "onderhandeling" noemen. Een "onderhandeling"
met een geweer tegen je slaap is pure afpersing. De Iraanse raketprogramma's
schenden geen enkel verdrag. Als de VS Iran aanvallen in een poging hun externe
militaire capaciteiten namens Israël uit te schakelen, zal de hele wereld de
gevolgen ondervinden wanneer de oliestroom uit de Perzische Golf stopt.
In ieder geval: het belangrijkste om Trumps beslissing
om te onderhandelen te begrijpen
– met aanhoudende dreigementen weliswaar – is dat
Trump er alleen in slaagde de gesprekken te starten omdat hij impliciet
instemde met de voorwaarden van Iran.
De gesprekken zouden, volgens berichten, alleen gaan over de
niet-bestaande kernwapens van Iran, niet over enige vorm van overgave
van soevereiniteit. Eén gok met betrekking tot Trumps tactiek hier is
dat hij opzettelijk de spanningen opvoert en vervolgens degenen verrast
die dachten dat ze hem controleerden om oorlogsangst bij het publiek aan
te wakkeren en zo opluchting en steun voor zijn ommezwaai te creëren.
Tegelijkertijd gebruikt hij de aanhoudende dreigementen (zoals zo vaak)
in feite om zijn ommezwaai te verhullen.
Er is veel aandacht voor Trumps bewering dat zijn gezanten zaterdag de
Iraniërs zullen ontmoeten in "directe" gesprekken. Hoewel er geen
bevestiging is van Iraanse zijde over een ontmoeting op zaterdag, zou
het een positieve ontwikkeling zijn als de twee partijen elkaar
ontmoeten, vooral als de ontmoeting direct is. Maar de belangrijkste
variabele is er één die onduidelijk blijft: wat zijn de parameters van
het gesprek, welke rode lijnen en welke strategie voert Trump?
Als hij het Iraanse nucleaire programma op Libische wijze wil
ontmantelen, naast het stopzetten van het Iraanse raketprogramma en de
betrekkingen van Teheran met zijn regionale partners, dan zal de
diplomatie hoogstwaarschijnlijk op sterven na dood zijn. Deze strategie
werd gesteund door de Israëliërs, Bolton en Pompeo, juist omdat ze
wisten dat ze zou mislukken. Als Trumps strategie gericht is op het
bereiken van een op verificatie gebaseerde overeenkomst die een Iraanse
bom voorkòmt – zijn enige rode lijn – dan is er reden om optimistisch te
zijn over de komende gesprekken.
Overigens is die rode lijn van Trump voor Iran ons inziens ook de
belangrijkste rode lijn van Rusland. Trump en de Amerikaanse diplomaten
hoeven dit niet te handhaven. Rusland wel. Dus is voor Trump samenwerken
met de Russen de allerbeste manier om dit te bereiken.
Tot zover alles goed en wel: het valt nog te bezien hoe dat uitgroeit
tot bredere vrede. De rand van de afgrond waar Trump op lijkt te
balanceren, wordt hier geschetst:
🧵As talk of diplomacy with Iran resurfaces, so do calls for military strikes.
— Sina Toossi (@SinaToossi) April 9, 2025
But the idea that a “surgical strike” could solve the nuclear dispute is deeply misguided.
It’s far more likely to make things worse — fast.
Here’s why that path leads to serious escalation:
>>> pic.twitter.com/sxKHLaSv8f