Als de VS oorlog voeren tegen Iran zal de wereldeconomie instorten

Dit artikel is een vervolg op dat van eergisteren over Iran, en in dit verband gaan we ook nog even in op het bezoek van de Israëlische premier aan Donald Trump, afgelopen maandag.


De wereld blijft volop in beweging, iedere dag gebeurt er wel weer wat opzienbarends. De laatste dagen gaat het vooral over de tarievenstrijd van Donald Trump, maar ook over zijn aankondiging van onderhandelingen met Iran (die in de mainstream media weinig aandacht krijgen. Dit tweeledige nieuws lijkt te hebben geleid tot wat optimisme – als Wall Street als maatstaf voor de publieke stemming kan dienen (twijfelachtig?). Hoe dan ook, de kans op een misstap wat dat laatste betreft blijft bestaan. Trump blijft de genocide in Palestina steunen, een ontwikkeling die vooral onder zijn voorganger flink is toegenomen en hij zet Bidens oorlog in Jemen voort.

Gisteren leek het er nog op dat Trump Iran met oorlog zou bedreigen, tenzij Iran zijn soevereiniteit zou overdragen aan de VS-VK-westerse alliantie. Maar toen kondigde Trump – met een ontstelde Netanyahu aan zijn zijde – "directe" onderhandelingen met Iran aan.

Het lijkt nu wel duidelijk dat de beslissing van de Israëlische premier om plotseling naar Washington te vliegen en president Donald Trump te ontmoeten niets te maken had met het verkrijgen van de vrijlating van de gijzelaars of het verlichten van de druk op Israël van het door de VS opgelegde tarief van 17%. Dit bezoek was strikt bedoeld om de Verenigde Staten ervan te overtuigen geen vredesbesprekingen met Iran te voeren. De zinloosheid van zijn reis werd al duidelijk tijdens de fotosessie voorafgaand aan de vergadering, toen president Trump aankondigde dat de gesprekken met Iran – direct en/of indirect – op zaterdag zouden worden hervat. Netanyahu was rechtstreeks vanuit Hongarije overgekomen om te proberen de president ervan te overtuigen deze of welke gesprekken dan ook met Iran niet te voeren. In plaats daarvan gebruikte Trump de premier maandagmiddag als windowdressing bij zijn aankondiging.

Net als in maart 2015 probeerde Bibi naar Washington te reizen om Amerikaanse functionarissen ervan te overtuigen dat Israëls – en daarmee bedoelen we zijn persoonlijke – aanpak van de omgang met het Iraanse regime de enige juiste manier was om de potentiële Iraanse nucleaire dreiging aan te pakken. Netanyahu heeft altijd geloofd dat er geen onderhandelingen met Iran mogelijk zijn en dat de Opperste Leider alleen macht begrijpt. De premier is van mening dat een eventuele deal met Iran slechts tijdelijk en niet permanent zal zijn. De Israëlische premier erkent dat omgaan met Trump nooit rationeel of voorspelbaar is. Dingen moeten altijd gebeuren zodat Trump wint. Zelfs een kleine uitdaging aan het adres van de president zou toekomstige gesprekken tussen Trump en Netanyahu kunnen belemmeren. Dat heeft Zelensky door schade en schande ook moeten ervaren....

Zoals herhaaldelijk het geval is geweest, althans sinds het uitbreken van de oorlog, had Netanyahu een binnenlandse nachtmerrie die hij aanwendde om zijn overhaaste reis naar Washington D.C. te rechtvaardigen en waarvan hij de aandacht van het publiek probeerde af te leiden. Niet alleen beginnen de rechtszaken tegen hem de ritmes en beleidslijnen van zijn regering te verstoren, maar hij wordt nu ook geconfronteerd met een nieuwe juridische aanval – bijgenaamd Qatargate – waarbij hooggeplaatste medewerkers van Netanyahu betrokken zijn. Dit laatste schandaal suggereert dat deze medewerkers, terwijl ze voor de Israëlische regering werkten en via Qatar geld naar Hamas overmaakten, tegelijkertijd persoonlijk geld van de Qatari ontvingen. Er wordt nu beweerd dat ze steekpenningen aannamen en/of mogelijk verraad pleegden terwijl ze rechtstreeks met premier Netanyahu samenwerkten. Het was ook dit politieonderzoek dat Bibi's reis naar Washington D.C. hem in staat stelde kritische vragen te ontlopen – althans tijdelijk.

Er zijn nogal wat haviken die het met Netanyahu eens zijn en vinden dat Iran militair aangepakt moet worden. Ongetwijfeld vinden ook veel gepensioneerde leunstoelgeneraals dat. Naar onze mening zijn alle militaire adviseurs en planners die aannemen dat de Amerikanen een groot aantal strategische militaire doelen in Iran kunnen vernietigen, van hun nucleaire programma's tot hun ballistische raketprogramma's, zonder dat dit enorme economische gevolgen heeft, volkomen van de pot gerukt.

Maar ja, we hebben de afgelopen jaren ook veel extreem domme militaire beslissingen gezien, zoals de veronderstelling dat het Westen Rusland zouden kunnen verzwakken door een proxy-oorlog met hen te voeren via Oekraïne als doorgeefluik. De Pentagon-nerds dachten ook dat het gedoemde Oekraïense tegenoffensief van 2023 de Krim zou kunnen bereiken, en dat de mislukte Koersk-invasie van 2024 Rusland zou dwingen om te onderhandelen over een einde aan de oorlog op voorwaarden die gunstig waren voor Oekraïne. Fout, fout en nog eens fout. Om nog maar te zwijgen van het complete Amerikaanse fiasco in Afghanistan.

Dit zijn dezelfde slimme politici, generaals en admiraals die nu pleiten voor een oorlog tegen Iran. Niemand laat zich misleiden door het feit dat in de mainstream media dit proces een "onderhandeling" noemen. Een "onderhandeling" met een geweer tegen je slaap is pure afpersing. De Iraanse raketprogramma's schenden geen enkel verdrag. Als de VS Iran aanvallen in een poging hun externe militaire capaciteiten namens Israël uit te schakelen, zal de hele wereld de gevolgen ondervinden wanneer de oliestroom uit de Perzische Golf stopt.

In ieder geval: het belangrijkste om Trumps beslissing om te onderhandelen te begrijpen – met aanhoudende dreigementen weliswaar – is dat Trump er alleen in slaagde de gesprekken te starten omdat hij impliciet instemde met de voorwaarden van Iran.

De gesprekken zouden, volgens berichten, alleen gaan over de niet-bestaande kernwapens van Iran, niet over enige vorm van overgave van soevereiniteit. Eén gok met betrekking tot Trumps tactiek hier is dat hij opzettelijk de spanningen opvoert en vervolgens degenen verrast die dachten dat ze hem controleerden om oorlogsangst bij het publiek aan te wakkeren en zo opluchting en steun voor zijn ommezwaai te creëren. Tegelijkertijd gebruikt hij de aanhoudende dreigementen (zoals zo vaak) in feite om zijn ommezwaai te verhullen.

Er is veel aandacht voor Trumps bewering dat zijn gezanten zaterdag de Iraniërs zullen ontmoeten in "directe" gesprekken. Hoewel er geen bevestiging is van Iraanse zijde over een ontmoeting op zaterdag, zou het een positieve ontwikkeling zijn als de twee partijen elkaar ontmoeten, vooral als de ontmoeting direct is. Maar de belangrijkste variabele is er één die onduidelijk blijft: wat zijn de parameters van het gesprek, welke rode lijnen en welke strategie voert Trump?

Als hij het Iraanse nucleaire programma op Libische wijze wil ontmantelen, naast het stopzetten van het Iraanse raketprogramma en de betrekkingen van Teheran met zijn regionale partners, dan zal de diplomatie hoogstwaarschijnlijk op sterven na dood zijn. Deze strategie werd gesteund door de Israëliërs, Bolton en Pompeo, juist omdat ze wisten dat ze zou mislukken. Als Trumps strategie gericht is op het bereiken van een op verificatie gebaseerde overeenkomst die een Iraanse bom voorkòmt – zijn enige rode lijn – dan is er reden om optimistisch te zijn over de komende gesprekken.

Overigens is die rode lijn van Trump voor Iran ons inziens ook de belangrijkste rode lijn van Rusland. Trump en de Amerikaanse diplomaten hoeven dit niet te handhaven. Rusland wel. Dus is voor Trump samenwerken met de Russen de allerbeste manier om dit te bereiken.

Tot zover alles goed en wel: het valt nog te bezien hoe dat uitgroeit tot bredere vrede. De rand van de afgrond waar Trump op lijkt te balanceren, wordt hier geschetst:


1/ Naarmate er weer wordt gesproken over diplomatie met Iran, klinken er ook weer oproepen om militaire aanvallen uit te voeren. Maar het idee dat een ‘chirurgische aanval’ het nucleaire conflict zou kunnen oplossen, is ronduit misleidend. Het is veel waarschijnlijker dat de situatie snel erger wordt. Dit is de reden waarom dit pad tot ernstige escalatie leidt:


2/ Zelfs in het beste geval zou een militaire aanval het Iraanse nucleaire programma hooguit met meer dan een jaar vertragen. Tenminste, als je weet waar alles zich bevindt (dat weet je niet) en elke ondergrondse, verspreide locatie met perfecte precisie kunt aanvallen (dat lukt niet).

3/ Dit is het probleem: je kunt de vernietiging van het Iraanse nucleaire programma niet vanuit de lucht bevestigen. Je hebt grondtroepen nodig om het te verifiëren en te ontmantelen. Dat betekent bezetting – denk aan Irak 2.0, maar dan erger. Wat politiek en logistiek onmogelijk is.

4/ Wat zou een aanval dan eigenlijk doen? Het zou Iran ertoe aanzetten een bom te bouwen. En het zou hen internationale rechtvaardiging geven om dat te doen – zelfs vanuit landen als China of Rusland die er momenteel tegen zijn. In veel opzichten zal het een geschenk zijn aan de Iraanse hardliners.

5/ Hoe zal Iran reageren? Dat hangt af van het doelwit. Een symbolische aanval kan een beperkte reactie opleveren. Maar als nucleaire sites, raffinaderijen of een leiding worden getroffen, kun je een grootschalige vergelding verwachten. Raketten. Drones. Maritieme verstoring. Een proxy-oorlog op meerdere fronten.

6/ De militaire capaciteiten van Iran zijn niet zomaar hype. Ze hebben al bewezen dat ze de raketverdediging in Israël kunnen overrompelen – twee keer zelfs'afgelopen jaar. Ze kunnen ook Amerikaanse bases in de regio aanvallen – van Irak tot de Perzische Golf.

7/ Ze hebben ook een belangrijke troef in handen: de Straat van Hormuz. Eén van 's werelds meest vitale olie-knelpunten. Iran kan daar asymmetrische oorlogsvoering ontketenen – snelle boten, drones, mijnen – en een wereldwijde economische schok veroorzaken.

Ten aanzien van dit punt willen we nog het volgende opmerken: In het geval van een oorlog tegen Iran zullen alle olietankers, niet alleen Iraanse schepen, de Perzische Golf niet meer kunnen verlaten. Iran heeft honderden mobiele, op vrachtwagens gemonteerde anti-scheepsraketten verborgen in ruig bergachtig terrein in een brede boog ten noorden van Oman en controleert de Straat van Hormuz. Deze boog is 480 kilometer breed en 160 kilometer diep. Iraanse rakettroepen zouden wel eens onder staand bevel kunnen handelen om alle scheepvaart aan te vallen zodra een Amerikaanse aanval op Iran begint. Zelfs een totale decapitatieaanval op Iraanse communicatie zal de uitvoering van deze staand bevel niet kunnen voorkomen. Iran zal vastbesloten zijn om zijn pijn te delen met de regio en de rest van de wereld.

De Iraanse anti-scheepsrakettroepen zullen niet al hun raketten meteen aan het begin van dit conflict afvuren. In plaats daarvan krijgen de raketteams aparte vaste orders. Teams krijgen de opdracht om op verschillende tijdstippen na het begin van de oorlog te zoeken naar schepen en op alles in de zeestraat te vuren. Hun doel is om de hervatting van de scheepvaart weken of zelfs maanden te voorkómen. De Iraanse Revolutionaire Garde, die verantwoordelijk is voor deze raketten, zal zich niet bekommeren om het leed dat burgers in Teheran wordt aangedaan.

8/ Ja, hun regionale bondgenoten staan ​​onder druk. Maar Iraanse bondgenoten in Irak, Libanon en Jemen hebben nog steeds genoeg vuurkracht om meerdere fronten te destabiliseren. Iran zal niet vechten als een conventioneel leger. Het zal een uitputtingsoorlog voeren, op vele slagvelden.

9/ Iran is het afgelopen jaar relatief terughoudend geweest. Waarom? Omdat ze iets te verliezen hadden. Maar zodra je hun grondgebied bombardeert, verandert die berekening – en neemt het risico op oncontroleerbare escalatie enorm toe.

10/ De logistiek voor een Amerikaanse aanval op Iran is een nachtmerrie. Geen enkele regionale bondgenoot wil er gastheer van zijn. Dat maakt vliegdekschepen en Diego Garcia verre van ideaal. Vliegdekschepen zijn kwetsbaar voor raketten en drones. En zonder regionale bases zijn aanhoudende aanvallen vrijwel onmogelijk.

11/ Kortom: je kunt de nucleaire kwestie rond Iran niet zomaar weg bombarderen. Je creëert alleen maar een veel grotere crisis en provoceert waarschijnlijk juist datgene wat je probeert te voorkómen. Dit is geen kracht. Het is strategische zelfsabotage. Trump lijkt het te snappen, maar veel oorlogshitsers om hem heen niet.

Inderdaad. Als Trump ook maar enigszins lijkt op het stabiele genie dat hij beweert te zijn, dan begrijpt hij dat de zionistische strategie erop gericht is de VS te verwikkelen in een oorlog waar de VS zich niet uit kunnen terugtrekken. Dat kan alleen worden bereikt door massale Amerikaanse slachtoffers te maken via Iraanse vergeldingsmaatregelen. Ter herinnering: Netanyahu beweert al lang dat de VS gemakkelijk te manipuleren zijn – en dat hij degene is die weet hoe dat moet.

Er is vandaag nog meer goed nieuws, dit keer via Pew Research. Amerikanen lijken de realiteit van Israël als een genocidale terroristische staat te beseffen, ondanks de meedogenloze hasbara

We weten dat Trump gretig peilinggegevens consumeert. Wat deze opmerkingen over Pew Research aantonen, zonder het expliciet te zeggen, is het geestdodende fanatisme van zionistische ideologen, die blind zijn voor de schade die ze niet alleen aan de reputatie van Israël toebrengen, maar ook aan de hele Joodse identiteit als 's werelds belangrijkste slachtoffergroep.

Israël verliest in ongekend tempo de harten en geesten van niet alleen het Amerikaanse volk, maar ook de rest van de wereld, wat vooral aangewakkerd is door het doden van hulpverlenende medewerkers van de Rode Halve Maan, het begraven van hen in een massagraf en het verdoezelen van de weerzinwekkende feiten. Dit verklaart de wanhoop van de Amerikaanse pro-Israëlische lobby om de vrijheid van meningsuiting in te perken. Maar hoe meer ze Amerikanen de mond snoeren, hoe meer mensen zich tegen het Israëlische beleid zullen keren.


Een laatste opmerking: wees op uw hoede voor een gekunsteld "Incident in de Golf van Tonkin", of zelfs een valse-vlag-aanval op de "Liberty"-missie die als casus belli voor een oorlog met Iran kan worden gebruikt. In Washington vinden velen dat hun marine- en luchtmachteenheden niet eindeloos in de regio kunnen blijven, in paraatheid, klaar voor een oorlog. Ze zullen volgens hen vóór de zomer moeten worden ingezet of teruggetrokken.





[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]



[10 april 2025]

 

Afdrukken Doorsturen