Het Zelensky-probleem

Het 'Project Oekraïne' (als we het zo mogen noemen) is grotendeels opgezet door een kleine groep fanatici, de zogenaamde neocons in de regering-Obama. Ze wierpen de Oekraïense regering omver, installeerden een anti-Russische regering en zo ontstond er geld en kansen in Oekraïne. Tegen de tijd dat Trump in 2016 aan de macht kwam, had het Oekraïneproject een aanzienlijke achterban binnen de westerse heersende klasse, wat uiteindelijk er ook toe leidde dat Trump 1.0 niet werd verlengd. Hij bedreigde het project.

Sinds het uitbreken van de oorlog in 2022 is de macht van de Project Oekraïne-kiezersgroep om monetaire en politieke redenen aanzienlijk toegenomen. Belangrijke belangengroepen in westerse landen verdienen grof geld aan de oorlog en steunen politici die de oorlog gaande willen houden. Die politici doen graag mee, want de oorlog is een welkome afleiding van hun falen en de taken die de kiezers van de overheid verwachten - taken die de politieke klasse volledig heeft genegeerd.

Sinds het begin van de grootschalige invasie van Oekraïne door Rusland in 2022 behoren westerse regeringen – met name die geleid door linksgeoriënteerde partijen – tot de sterkste supporters van president Volodymyr Zelensky.

De regering-Biden in de VS, de regering van Justin Trudeau in Canada en Europese leiders zoals Friedrich Merz, Emmanuel Macron en Ursula von der Leyen hebben Oekraïne allemaal onwrikbare diplomatieke, militaire en financiële steun toegezegd, waarbij ze de oorlog hebben gepresenteerd als een strijd tussen democratie en autocratie. De heersende politieke klasse van de EU functioneert als een kleuterschool, waar zij de kinderen zijn en de Verenigde Staten de leraar. Het beëindigen van Project Oekraïne is alsof ze gedwongen worden naar een reguliere school te gaan, of ze misschien naar huis worden gestuurd, naar ouders die minder over hen slijmen dan hun leraren. De realiteit in de Europese Unie is op zijn zachtst gezegd somber, grotendeels te wijten aan de verraderlijkheid van de Europese politieke klasse. Ze willen dat liever niet onder ogen zien en concentreren zich in plaats daarvan op dit glorieuze avontuur waarin zij denken de helden te zijn.

Deze standvastige steun staat echter in schril contrast met hun gebruikelijke politieke principes, die prioriteit geven aan anti-nationalisme, het vernielen van democratische integriteit en verzet tegen rechts en autoritair bestuur. Zelensky's presidentschap, met name in oorlogstijd, is gekenmerkt door de onderdrukking van de oppositie, de integratie van ultranationalistische en extreemrechtse elementen in het Oekraïense leger en een gebrek aan transparantie met betrekking tot de enorme bedragen aan buitenlandse hulp die hij heeft ontvangen. Als een andere wereldleider zich aan dergelijke praktijken schuldig zou maken, zou hij waarschijnlijk te maken krijgen met strenge veroordelingen door dezelfde linkse regeringen die Zelensky nu prijzen als een heldhaftige verdediger van de democratie.

Zelensky is geobsedeerd door het verdedigen van zijn eigen waarheden. Daarom was hij nogal overmoedig tijdens zijn bezoek aan het Witte Huis van Trump. Hij kon niet geloven dat deze mensen de brutaliteit zouden hebben om eisen aan hem te stellen. Hij was toch de onmisbare man, op wiens schouders het lot van de vrije wereld rust en via hem werden toch de hoop en dromen van de bestuurlijke klasse die hem heeft gecreëerd, tot uitdrukking gebracht?

Vóór Zelensky's controversiële en respectloze bezoek aan het Witte Huis had hij al een schandelijke toon gezet door de Amerikaanse minister van Financiën Scott Bessent tijdens een bezoek aan Kiev in februari te kleineren. Bessent arriveerde om een ​​mineralendeal te presenteren die gericht was op het koppelen van Amerikaanse hulp aan de zeldzame aardmetalen van Oekraïne, maar moest 45 minuten wachten door een tirade van Zelensky, die zó hard schreeuwde dat het door gesloten deuren galmde en hij de aanvankelijke eis van 500 miljard dollar van de deal afwees. Deze eerdere gebeurtenis voorspelde Zelensky's 30 minuten te laat arriveren bij de ontmoeting in het Witte Huis met president Trump, waar hij de VS verder beledigde door de herziene deal af te wijzen en zijn gesprekspartners te tutoyeren en verbaal aan te vallen.

Een flagrante tegenstrijdigheid tegenover de Amerikanen is de tolerantie van het Westen voor Zelensky's steeds autoritairdere maatregelen. Vroeg in de oorlog verbood hij al 11 oppositiepartijen, waaronder het Oppositie Platform – Voor het Leven (OPFL), dat een aanzienlijk deel van de Oekraïense kiezers vertegenwoordigde. Deze stap werd gerechtvaardigd door het feit dat deze partijen banden hadden met Rusland, maar er werden geen democratische waarborgen ingevoerd om ervoor te zorgen dat echte politieke oppositie nog steeds kon functioneren.

Zelfs leiders die kritisch waren geweest over de Russische invloed, zoals Viktor Medvedtsjoek  werden gearresteerd en beschuldigd van verraad. Evenzo werden oppositiemedia gesloten, waardoor interne kritiek op de regering effectief werd geëlimineerd. Als een Europese leider of een westers staatshoofd dergelijke acties had ondernomen tegen politieke tegenstanders onder het voorwendsel van oorlogstijdnoodzaak, is het onwaarschijnlijk dat ze zouden worden omarmd als verdedigers van de democratie. Hoewel, als we de situatie in Frankrijk met Marine Le Pen beschouwen dan kunnen we er hier in het 'democratische' rechtssysteem er ook wat van.

Normaal gesproken zouden acties zoals hierboven genoemd behoren te leiden tot afkeuring, sancties en zorgen over sluipend autoritarisme. Het feit dat linkse regeringen in het Westen deze acties hebben genegeerd of zelfs gerechtvaardigd, laat een flagrante dubbele standaard zien, waarbij democratie selectief wordt gehandhaafd op basis van geopolitiek gemak in plaats van principes.

Een ander verontrustend aspect van Zelensky's bestuur is de relatie van zijn regering met extreemrechtse en nationalistische milities, met name het Azovbataljon. Aanvankelijk gevormd als een ultranationalistische paramilitaire groep met bekende connecties met de blanke nationalistische ideologie, is Azov sindsdien geïntegreerd in de Oekraïense Nationale Garde, waardoor het in feite een door de staat gesanctioneerde militaire macht is geworden.

Hoewel sommigen beweren dat Azov zich heeft verwijderd van zijn extremistische wortels, roept de aanhoudende invloed ervan op de Oekraïense militaire aangelegenheden ongemakkelijke vragen op - vooral na berichten dat Zelensky in juni 2024 de commandant van de Oekraïense gezamenlijke strijdkrachten verving vanwege druk van Azov-strijders . Bovendien is Zelensky's eigen veiligheidsteam gefotografeerd met nazi-geassocieerde insignes, wat de zorgen over de mate waarin ultranationalistische elementen staatsinstellingen hebben geïnfiltreerd verder aanwakkert.

Deze ontwikkelingen staan ​​in schril contrast met de gebruikelijke retoriek van westerse linkse leiders, die jarenlang de opkomst van extreemrechts in Europa en Noord-Amerika hebben veroordeeld. In Oekraïne negeren ze deze realiteit echter niet alleen, maar blijven ze ook wapens en financiële hulp sluizen naar een systeem dat duidelijk extremistische elementen heeft opgenomen. Toch enigszins verklaarbaar omdat de Europese Unie gebouwd is op de fundamenten van het nazisme.

Financieel wanbeheer en mogelijke corruptie bij het gebruik van westerse hulp door Oekraïne vormen een ander groot probleem dat linkse regeringen opzettelijk over het hoofd zien. De enorme hoeveelheid geld die Oekraïne binnenstroomt — meer dan $ 380 miljard sinds 2022 - heeft een nachtmerrie gecreëerd wat betreft verantwoording (die wordt er door Oekraïne niet gegeven). In 2024 gaf het Pentagon toe dat er $ 8,2 miljard aan boekhoudkundige fouten waren gemaakt met betrekking tot militaire hulp die naar Oekraïne werd gestuurd, wat ernstige twijfels deed rijzen of de fondsen en uitrusting de beoogde ontvangers wel bereikten. Bovendien zijn er meldingen naar boven gekomen van misbruik of verkeerde toewijzing van hulp, maar westerse regeringen hebben deze zorgen grotendeels gebagatelliseerd om het politieke verhaal van onwrikbare steun voor Oekraïne in stand te houden. Overigens is grootschalige corruptie ook dagelijkse praktijk binnen de politiek van de EU - lees er de jaarverslagen van de Europese Rekenkamer maar op na.

In de EU geen woord over het feit dat de Oekraïense president Volodymyr Zelensky aan de macht gebracht werd met beloftes om het Oost-Europese land op te schonen, en uit de Pandora Papers blijkt dat hij en zijn naaste omgeving profiteerden van een netwerk van offshorebedrijven.Hij en zijn partners in de comedyproductie beschikten over een netwerk van offshorebedrijven die verband hielden met hun activiteiten, gevestigd op de Britse Maagdeneilanden, Cyprus en Belize. Zelensky's belangrijkste adviseur, Serhiy Shefir, en het hoofd van de veiligheidsdienst van het land, maakten deel uit van dat offshore netwerk. Shefir en een andere zakenpartner gebruikten offshorebedrijven om duur onroerend goed in Londen te kopen. Rond de tijd van zijn verkiezing in 2019 droeg Zelensky zijn aandelen in een belangrijk offshorebedrijf, het op de Britse Maagdeneilanden geregistreerde Maltex Multicapital Corp., over aan Shefir, maar de twee hadden een regeling getroffen waardoor Zelensky's vrouw geld uit het offshorebedrijf zou blijven ontvangen. Het bedrijf is nu eigendom van zijn vrouw.

Tegelijkertijd blijft Oekraïne één van de meest corruptiegevoelige landen in Europa, met een lange geschiedenis van oligarchische invloed op politieke en economische zaken. Hoewel er enkele anti-corruptiemaatregelen zijn ingevoerd, is er weinig transparantie over de besteding van tientallen miljarden dollars en krijgen westerse belastingbetalers geen zinvolle verantwoording over waar hun geld naartoe gaat en is gegaan. Als een niet-gebonden land – of zelfs een NAVO-bondgenoot – zulke enorme bedragen zou ontvangen met zo weinig toezicht, zouden westerse leiders en de mainstream media oproepen tot onmiddellijk onderzoek. In het geval van Oekraïne worden dergelijke zorgen echter terzijde geschoven, wat suggereert dat ideologisch gemak elke daadwerkelijke toewijding aan financiële verantwoordelijkheid heeft overschaduwd.

De discrepantie tussen de westerse steun voor Oekraïne en zijn daadwerkelijke democratische praktijken werd nog duidelijker in februari 2025, toen Zelensky op de Veiligheidsconferentie van München opriep tot de oprichting van een verenigd Europees leger. Hij verklaarde dat "de toekomst van Europa alleen van Europeanen moet afhangen" en betoogde dat het continent niet op Amerikaanse veiligheidsgaranties zou moeten vertrouwen. Dit markeerde een significante verschuiving in de retoriek, aangezien Oekraïne – nog steeds sterk afhankelijk van Amerikaanse militaire hulp – nu opriep tot Europese strategische onafhankelijkheid, wat een groeiend ongeduld met westerse politieke manoeuvres signaleerde. Deze oproep benadrukt echter ook een diepere hypocrisie: hoe kan Zelensky, die oppositiepartijen en onafhankelijke media heeft onderdrukt, geloofwaardig pleiten voor een pan-Europese militaire macht die zogenaamd democratische waarden verdedigt? En hoe kan het zijn dat zelfs 10-jarigen al worden klaargestoomd voor de oorlog? Is dat ook al conform de normen en waarden van de EU?

[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]



[18 april 2025]

 

Afdrukken Doorsturen