Het Trump-probleem
Trumps retoriek (door sommigen al 'Trumpspeak'
genoemd) is een politiek instrument , en dan met name de manier waarop
Trump dreigementen en bluf gebruikt, of praat over 'mooie' mogelijke deals.Woorden
zeggen niet alles.
In enkele artikelen hebben we al onze mening geuit dat er steeds meer
aanwijzingen zijn dat Trumps retoriek (door sommigen al 'Trumpspeak'
genoemd) een politiek instrument is, en dan met name de manier waarop
Trump dreigementen en bluf gebruikt, of praat over 'mooie' mogelijke (vastgoed)deals.
Het eerste dat opvalt aan Trumpspeak is de volledige minachting voor
de retoriek van het argument: belastingen betekenen voor Trump
simpelweg iets wat hij nooit betaalt. Zijn toespraken bevatten geen
enkel besef van de rijke en gevarieerde retorische strategieën van een
diepzinnige denker. Kunt u zich voorstellen dat Trump metaforen,
Bijbelse toespelingen of andere vormen van discours zoals ironie of
retorische vragen zou gebruiken om zijn standpunten te verduidelijken?
De enige gemene deler in Trumps toespraken is niet vast te stellen,
regelmatig een meedogenloze montage van zonodig racistische en seksistische
angstzaaierij die wordt gelegitimeerd door zijn kreet “mensen zeggen”
of “ik heb het al vaak gehoord”, waarmee hij inspeelt op de laagste
gemene deler in zijn publiek.
We moeten hierbij denken aan de aankondiging van zijn kandidatuur in
2016 nog. Eerst gaf hij zijn publiek de wind van voren: "De
Amerikaanse droom is dood." Daarna hernieuwde hij hun hoop: "Maar als
ik win, breng ik hem groter, beter en sterker terug dan ooit tevoren",
en verkondigde met stalen arrogantie dat hij "de grootste
banencreërende president zal zijn die God ooit geschapen heeft",
terwijl het publiek instemmend "Trump! Trump!" brulde. Zijn 'lijntje
met God' bezigde hij ook toen hij ontsnapte aan de aanslag waarbij het
schot van de schutter langs zijn oor schampte.
In zekere zin kunnen feiten niet worden gemanipuleerd in een Trump-toespraak
zonder feiten. In plaats daarvan wordt, door het gebruik van grof
taalgebruik en overdrijving, de 'persoonlijkheid' van de toespraak de
inhoud. Het is de show, niet het argument, die telt. Trump neemt
snelle stappen. Trump neemt grote stappen. Trump speelt met
scenario's. Dat is Trump.
Wat dat taalgebruik betreft hebben we het vooral over de betekenis van
woorden – simpele woorden – die ons gemakkelijk ontgaan wanneer Trump
ze gebruikt. Een goed voorbeeld is het woord 'vrede'. We denken
allemaal dat we voldoende begrijpen wat dit woord betekent, en Trump
gebruikt het zeker vaak. Hij zegt zelfs dat hij de geschiedenis in wil
gaan als de 'vredespresident'. Maar het is duidelijk dat Trump dat
woord niet in de conventionele betekenis gebruikt, hoewel hij juist
wil dat zijn gebruik ervan begrepen wordt in die conventionele
betekenis die we allemaal denken te 'begrijpen'.
De beste manier om dit te aan te tonen is door te zeggen dat Trump
niet per se geïnteresseerd is in 'vrede' – hij is de Grote Dealmaker
en is geïnteresseerd in 'vredesakkoorden'. Wanneer hij tegenover
vergelijkbare of bijna vergelijkbare buitenlandse mogendheden staat,
zal Trump directe militaire confrontaties vermijden – Rusland, China
en Iran zijn daarvan treffende voorbeelden. Dat kan een
nek-aan-nekrace zijn, zoals de New York Times onlangs onthulde: Trump
moest door invloedrijke personen worden
'bijgepraat' voordat hij zich ertoe zette zijn catastrofale
oorlog in het Midden-Oosten aanzienlijk uit te breiden. Bij kleinere
mogendheden toont Trump geen zichtbare wroeging over het voeren van
oorlog, en heeft hij zelfs geen empathie voor burgers. Denk aan: Gaza,
Palestina in het algemeen, Syrië, Jemen, Libanon.
Het idee dat Trump daadwerkelijk geïnteresseerd is in vrede – zoals de
meesten van ons dat woord begrijpen – met Rusland is dus, of zou dat a
priori moeten zijn, verdacht. Vanaf het begin van Trumps presidentiële
carrière is hij er duidelijk over geweest dat zijn interesse in vrede
– of een 'deal' of een 'vredesakkoord' – draait om het vrijmaken van
de geopolitieke ruimte voor het grote project van de neutralisatie van
China, als noodzakelijke stap naar MAGA.
Dat is nadrukkelijk geen 'vrede' in de gebruikelijke zin van het woord.
Bovendien mogen we er niet van uitgaan dat er iets veranderd is.
Sterker nog, tijdens de campagne van 2024 verklaarde Trump
herhaaldelijk expliciet dat zijn 'vredesakkoord' met Rusland zou
bestaan uit het stellen van een korte deadline, het bij elkaar
brengen van Russisch-Oekraïense koppen, en het vertellen welke
vredesovereenkomst voor hem, Trump, acceptabel was. Zo niet, zo heeft
Trump gezegd, zou hij tegen Rusland escaleren zoals ze zich nooit
hadden kunnen voorstellen – of zoiets.
Dit verklaart waarom hij een randfiguur als Keith Kellogg in zijn team
houdt. Het gaat er niet alleen om te voorkómen dat Kellogg doelloos
door de straten zwerft, zoals anders zou kunnen gebeuren. Het is omdat
Trump zich daadwerkelijk in de meeste Anglo-zionistische ideeën kan
vinden – met een paar kleine aanpassingen, zoals het sluiten van deals
in plaats van oorlog als oorlog te duur lijkt.
Iedere keer weer krijgen we de bevestiging van dit alles. Neem
Rusland. Rusland heeft natuurlijk alle reden om Trump te wantrouwen (het
Westen heeft vaker overeenkomsten geschonden), maar het is beter om
hem te bespelen. Ze hebben naar zijn uitspraken geluisterd, ze hebben
genoteerd wie zijn adviseurs zijn, ze herinneren zich Trumps rol in
het tot de tanden bewapenen van Oekraïne en het uitlokken van de
oorlog. Ze weten dat Trumps onaanvaardbare voorstellen voor een 'vredesakkoord'
– diverse wapenstilstanden in plaats van het aanpakken van de
grondoorzaken van het Russisch-Westerse conflict – worden gedreven
door bijbedoelingen die gericht zijn op China en worden ingegeven door
de slechte kaarten die Trump heeft geërfd. Maar Trump is geobsedeerd
door zijn Grote Visie om de wereld naar zijn eigen beeld en gelijkenis
te hervormen – MAGA – en dus stort hij zich op zijn dreigementen, in
een wereld die al in beroering is.
Niet alleen Trumps binnenlandse maatregelen maar ook zijn geopolitieke
vredesinitiatieven (met Rusland) – evenals zijn oorlogen en dreigende
oorlogen (Jemen, Iran, Syrië, Gaza, China) – zijn allemaal verbonden
met zijn Grote Visie om de wereld te hervormen. MAGA is niet wat de
meeste Amerikanen verwachtten: een terugkeer van Amerika naar een
leven in vrede, in overeenstemming met hun republikeinse waarden. Het
is een bezuiniging ter voorbereiding op een gezamenlijke
machtsprojectie. Het is gebaseerd op Trumps lang gekoesterde doel (we
herhalen het nog maar even) om Rusland los te koppelen van China,
zodat ze met elk afzonderlijk kunnen "handelen" – vanuit het Russisch-Chinese
perspectief, los van elkaar.
Hoe het met die deal gaat? Niet zo goed. Trumps onderhandelingstactiek
lijkt gebaseerd op het idee dat als je je onderhandelingspartner maar
hard genoeg onder druk zet, hij uiteindelijk al zijn principes zal
laten varen en zich zal neerleggen bij een dwaze deal gebaseerd op
egoïstisch en kortzichtig eigenbelang. Dat werkt misschien bij
vastgoedtransacties, maar niet in de geopolitieke wereld.
Onlangs deed Marco Rubio de opmerkelijke uitspraak dat de VS de
onderhandelingen met Rusland wellicht zouden laten varen of "verder
zouden gaan" – omdat Rusland zich niet onderwerpt aan Trumps deadlines
of aan zijn eisen voor een 'staakt-het-vuren' in plaats van een
vredesverdrag dat fundamentele veiligheidskwesties aanpakt. Neem
bijvoorbeeld de twee uitlatingen die gedaan zijn:
- VS biedt Rusland sancties aan voor vrede, maar waarschuwt dat Trump
'verder kan gaan'
- Trump staat klaar om de Krim als Russisch te erkennen na
waarschuwing dat hij mogelijk uit de vredesovereenkomst met Oekraïne
stapt.
Wat de informatie over deze twee uitlatingen aan het licht brengt is
dat Trump al die tijd heeft geprobeerd de Russen te bespelen – ze voor
de gek te houden. En hij stopt er niet mee. Al zijn trucs – het
opheffen van sancties, de erkenning van de Krim als Russisch – zijn
allemaal ondergeschikt aan het hoofddoel, dat hij van Bidens regime
heeft geërfd: het bevriezen van het conflict. Het idee is om Rusland
te laten inzien dat de oorlog niet te winnen is en gewoon te stoppen
met vechten – zonder een alomvattend verdrag. Met andere woorden, het
idee is om Poetin zijn nederlaag te laten toegeven. Dat zou
waarschijnlijk leiden tot een regimewisseling in Rusland, maar ook tot
wereldwijde chaos waar de Anglo-zionisten enorm van zouden kunnen
profiteren door in deze troebele wateren te vissen. Het spreekt voor
zich dat Rusland dit doorzíet en zich niet van China wil distantiëren.
In werkelijkheid van de dreigementen zal het Trump-regime zijn oorlog
tegen Rusland niet zomaar laten varen. Trump heeft alle sancties tegen
Rusland verlengd. Rubio heeft de eurofiele top ontmoet, in het
gezelschap van Trump-marionet Keith Kellogg, en beweerde dat de ideeën
van deze euro-voorstanders van meer oorlog tegen Rusland – Starmer,
Macron, Merz – "zeer behulpzaam en constructief" waren geweest. Alsof
de Russen op het punt staan een koopcontract voor die brug in
Brooklyn te tekenen.
Dit alles wijst op bedrog en dubbelspel. Trump zal de oorlog tegen
Rusland niet uit de weg gaan, maar hij zal zijn plannen misschien wel
camoufleren voor het binnenlandse publiek. Wat wel waar is, is dat
Trump zich in een positie bevindt waarin hij geopolitiek te ver is
gegaan en de eurofielen nodig heeft om een stap voorwaarts te zetten
terwijl hij zich op andere zaken richt – zoals het hervormen van het
Midden-Oosten Trumps plannen voor het hervormen van het Midden-Oosten
zijn groots maar vooral gebaseerd op "omgaan met" Iran. Verder is zijn
beleid gericht op het aanpakken van wat begint te lijken op een
groeiende handelsoorlog met China.
Het is niet helemaal duidelijk wat Trumps strategie met Iran is. Al
vroeg in Trump 2.0 uitte hij allerlei vrij directe dreigementen,
allemaal met dezelfde strekking: Iran had twee maanden de tijd om te
voldoen aan de eisen van Trump en Israël (wat neerkwam op totale
capitulatie en neutralisatie), anders zou Trump militaire actie
ondernemen. Iran trapte daar niet in, dus die eisen zijn getemper –
een terugkeer naar de deal waar Trump eenzijdig uit is gestapt. Trump
is zich kennelijk bewust geworden van de beperkingen van de
Amerikaanse militaire capaciteiten en misschien hoopt hij nog steeds
dat Iran subtiel van Rusland en China kan worden gescheiden door het
opnieuw te integreren in een Anglo-zionistische orde in het
Midden-Oosten. Maar nogmaals, de Iraniërs lijken hier niet in te
trappen. De BRICS is voor die grootmachten overigens een sterke
troefkaart (om maar in dezelfde retoriek te vervallen als Trump doet).
Samenvattend hebben we op verschillende vlakken de bevestiging dat Trump niet echt
'vrede' nastreeft, maar een 'vredesakkoord'. Als dat niet mogelijk
lijkt, trekt Trump zich terug. Wie denkt dat dat betekent dat hij zich
er gewoon uit terugtrekt? Hij had dat op dag één kunnen doen en vrede
kunnen bewerkstelligen. De kans bestaat dat er ergere dingen zullen
gebeuren, hoewel Trump in het tempo waarin hij munitie verbruikt en
materieel in de regio Jemen afbreekt.....
Hoe dan ook, dezelfde dynamiek speelt zich af in de Levant, in Syrië.
Wie denkt dat de installatie van een jihadist als heerser over het
voormalige Syrië bedoeld was om 'vrede' te brengen in de gewone
betekenis van het woord? Deze man is een echte terrorist met een
Amerikaanse prijs op zijn hoofd - maar miljarden krijgt toegeschoven
van de Europese Commissie. Dit is vrede in de Israëlische betekenis
van het woord: chaos overal buiten de later te bepalen grenzen van
Israël. Vrede in TrumpSpeak of IsraelSpeak sluit etnische zuivering of
zelfs genocide nadrukkelijk niet uit.
Op binnenlands vlak kan 'vrede', naast vele ongetwijfeld heilzame
maatregelen, ook een onderdrukking van het Eerste Amendement omvatten.
James Bovard waarschuwt vandaag
alle conservatieven voor de implicaties van de onderdrukking van
meningsuiting op universiteitscampussen door het Trump-regime – deze
is nadrukkelijk gericht op meningsuiting als zodanig, niet alleen op
verstorende en 'illegale' protesten. Hij waarschuwt conservatieven en
liberalen voor gevallen van vervolging van buitenlandse studenten. Het
is het toppunt van ironie dat vice-president J.D. Vance openlijk – en
terecht – kritiek uitte op Europese regeringen vanwege hun draconische
toespraken en de beperking van o.a. de vrijheid van meningsuiting,
terwijl hijzelf (een advocaat van de meest prestigieuze
rechtenfaculteit in de VS) met geen woord rept over wat er zich op
instigatie van radicale Joodse nationalisten op onze
universiteitscampussen afspeelt. Wat dat betreft kunnen we de komende
weken verwachten dat Joodse nationalisten (ook in de VS) alles op
alles zullen zetten om Trumps 'vredesakkoorden' te saboteren en hun
oorlogsbeleid te verstevigen.
Feit is dat "vrede en welvaart" in TrumpSpeak een vreemd maoïstische
ondertoon heeft – het komt, om zo te zeggen, uit de loop van een
geweer - of misschien eerder uit het nucleaire arsenaal van de VS,
zoals Trump meer dan eens heeft gesuggereerd toen hij opschepte over
de Amerikaanse militaire macht. Trumps naaste adviseurs (zo is er de
Joods-nationalistische factie, vertegenwoordigd door Rubio, die vecht
tegen enkele van Trumps belangrijkste aanhangers - hij is voorstander
van de lijn van Netanyahu, namelijk dat de VS Iran moeten bombarderen)
zijn vastbesloten om alles in het werk te stellen om de Amerikaanse
dollar als wereldreservevaluta en de VS als enige dominante
hegemonische supermacht in stand te houden.
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[20 april 2025]
Afdrukken
Doorsturen
