De grootheidswaanzin van de oorlogszuchtige Europese
Unie
Ze hebben de top van ministers van Buitenlandse Zaken in Londen
gesaboteerd en een mogelijke opllossing voor het Oekraïne-conflict
opgeblazen.
Ze hebben de onderhandelingen opnieuw willens en wetens gesaboteerd. Ze
zouden in Londen worden gehouden door de Verenigde Staten, het Verenigd
Koninkrijk, Frankrijk, Duitsland en Oekraïne, op basis van een voorstel
uit Washington. Overigens was Italië, waarvan premier Meloni goede
banden heeft met Donald Trump, niet eens uitgenodigd. Ah, hoe mooi is de
internationale geloofwaardigheid van de Europese Unie.
Alles leek voorbereid voor een cruciaal overleg, maar eerst kwam de
oorlogszuchtige Kaja Kallas met een knal binnen namens de Europese Unie
en daarna Zelensky die alles in de war schopte door simpelweg te zeggen
dat ze helemaal niet over de Krim wilden praten.
Uitspraken die met opzet worden gedaan met als enig doel het fragiele
evenwicht te doorbreken. En inderdaad meldt de New York Times dat de
Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken zijn aanwezigheid
onmiddellijk heeft ingetrokken (nu is alles in orde, maar zelfs hij gaat
zich niet meer zo belachelijk maken als werd aangekondigd).
De situatie was als volgt: de officiële erkenning van de Krim door
Rusland en onofficiële erkenning van de vier regio's: Donetsk, Loehansk,
Cherson en Zaporizja. Voor iedereen die nog een greintje intellectuele
eerlijkheid kan opbrengen, vormen deze de basis om onderhandelingen met
Rusland te kunnen beginnen, nadat het land de oorlog tegen het hele
Westen heeft gewonnen.
Sterker nog, volgens de Financial Times liet zelfs het Kremlin na dit
voorstel al weten bereid te zijn het conflict onmiddellijk te bevriezen,
een vrij lange wapenstilstand af te kondigen en te beginnen met het
werken aan een min of meer definitief einde van de oorlog.
Maar sommige mensen haten vrede gewoon. En die vinden we natuurlijk in
Brussel, waar de regering-Biden samen met de beroemde neocons lijkt te
zijn gaan wonen. Dit is de realiteit, de rest is propaganda.
Het bijvoorbaat mislukken van de gesprekken in Londen is opnieuw een
bewijs dat een deel van het westerse establishment – het meest
vastgeroest, ideologisch georiënteerd en het verst van de realiteit ter
plaatse – niet van plan is vrede te bevorderen. De uitspraken van
Zelensky zijn ondubbelzinnig: "We zullen de bezetting van de Krim nooit
erkennen. Er valt niets over te discussiëren, het is in strijd met onze
grondwet."
Punt. Geen marge. Geen kans. De Amerikaanse reactie liet niet lang op
zich wachten: Marco Rubio, de Amerikaanse minister van Buitenlandse
Zaken, annuleerde zijn reis naar Londen en vermeed daarmee de
legitimiteit van een top die al dood was nog voor hij begonnen was. “Ga
jezelf niet voor gek zetten,” lijkt de onderliggende boodschap te zijn
geweest.
De hypothese die op tafel lag, één van de meest concrete die de
afgelopen maanden naar voren zijn gekomen, was geen overgave, maar een
compromis: officiële erkenning van de Krim door Rusland (iets dat sinds
2014 op de grond al realiteit is) en feitelijke erkenning van de vier
bezette regio's – met als doel het conflict te bevriezen en een proces
van militaire terugtrekking te beginnen.
Ondanks het niet komen opdagen van Rubio verwacht de VS dat Oekraïne zal
reageren op een vredesakkoord dat de Amerikaanse erkenning van de Krim
als onderdeel van Rusland en de onofficiële erkenning van de Russische
controle over bijna alle gebieden die sinds de invasie in 2022 zijn
bezet, omvat, zo vertelden bronnen met directe kennis van het voorstel.
Waarom dit belangrijk is: het document van één pagina dat de VS vorige
week aan Oekraïense functionarissen in Parijs presenteerde, beschrijft
dit als het "laatste aanbod" van president Trump. Het Witte Huis houdt
vol dat het bereid is af te zien van het aanbod als de partijen niet
snel tot een deal komen.
Trumps voorstel vereist grote concessies van de Oekraïense president
Volodymyr Zelensky, die eerder al uitsloot dat Rusland de Krim en delen
van vier regio's in het oosten van Oekraïne zou bezetten. En hoewel de
Russische president Vladimir Poetin naar verluidt heeft aangeboden de
huidige frontlinies te bevriezen om een akkoord te kunnen bereiken,
heeft hij eerder andere onderdelen van het Amerikaanse raamwerk
afgewezen, zoals een Europese vredesmacht op Oekraïens grondgebied (wat
in feite een 'bezetting' door NAVO-landen is).
Volgens een bron dicht bij de Oekraïense regering is het voorstel
volgens Kiev zeer bevooroordeeld ten opzichte van Rusland: "Het voorstel
zegt heel duidelijk welke tastbare voordelen Rusland behaalt, maar zegt
slechts vaag en in algemene zin wat Oekraïne gaat krijgen." Kiev kan
natuurlijk de oorlog langer laten voortduren, maar zoals de zaken er nu
voor staan kunnen de voorwaarden tot het beëindigen van de strijdbijl er
voor Oekraïne er alleen maar ongunstiger op worden.
Wat Rusland krijgt met Trumps voorstel:
- "De jure" erkenning door de VS van de Russische controle over de Krim.
- "De facto erkenning" van de Russische bezetting van bijna de gehele
regio Loehansk en de bezette delen van Donetsk, Cherson en Zaporizja.
- Een belofte dat Oekraïne geen lid zal worden van de NAVO. De tekst
vermeldt dat Oekraïne mogelijk lid zal worden van de Europese Unie.
- Het opheffen van sancties die sinds 2014 zijn opgelegd.
- Nauwere economische samenwerking met de VS, met name op het gebied van
energie en industrie.
- Militaire controle bij de Russische invasie van Oekraïne.
Wat Oekraïne krijgt onder Trumps voorstel:
- "Een robuuste veiligheidsgarantie" waarbij een ad-hocgroep van
Europese landen en mogelijk ook gelijkgestemde niet-Europese landen
betrokken zijn. Het document is vaag over hoe deze vredesoperatie zou
verlopen en maakt geen melding van Amerikaanse deelname.
- De teruggave van het kleine deel van de oblast Charkov dat door
Rusland is bezet.
- Ongehinderde doorvaart van de rivier de Dnjepr, die langs de
frontlinie in delen van Zuid-Oekraïne loopt.
- Compensatie en hulp voor de wederopbouw, hoewel het document niet
vermeldt waar de financiering vandaan moet komen.
Andere elementen van het plan:
- De kerncentrale van Zaporizhia, de grootste in zijn soort in Europa,
wordt beschouwd als Oekraïens grondgebied, maar wordt beheerd door de
VS. De elektriciteit wordt geleverd aan zowel Oekraïne als Rusland.
- In het document wordt verwezen naar de mineralendeal tussen de VS en
Oekraïne, die volgens Trump donderdag wordt ondertekend.
De intrige: het plan werd opgesteld nadat Trumps gezant Steve Witkoff
vorige week ruim vier uur met Poetin had gesproken.
Nadat het plan was gepresenteerd, bood Poetin aan om de Russische
invasie langs de huidige frontlinies te pauzeren als onderdeel van een
mogelijke deal, meldt de Financial Times. Dat is tot nu toe het grootste
gebaar van Poetin om aan te geven dat hij bereid is vrede te sluiten,
maar Europese functionarissen blijven sceptisch. Wat volgt: Witkoff
reist later deze week naar Moskou voor zijn vierde ontmoeting met Poetin,
zo maakte het Witte Huis gisteren bekend.
Kiev had de afgelopen dagen aanwijzingen gegeven dat ze tijdens de
bijeenkomsten op woensdag in Londen een staakt-het-vuren van 30 dagen
wilden bespreken in plaats van Trumps vredesplan.
Vanuit het Kremlin kwamen eerder al signalen van openheid. Een
staakt-het-vuren, wellicht een langdurig staakt-het-vuren, en het begin
van een bredere dialoog. Maar deze mogelijkheid heeft kennelijk de neus
opgehaald bij degenen die de voorkeur geven aan een permanent conflict,
een front om Rusland uit te putten, maar vooral om herbewapening te
rechtvaardigen en Europa in de greep van angst onder controle te houden.
Tot slot een stukje geschiedenis en wat
ons te wachten staat.
Een retrospectieve analyse van het beleid van westerse staten getuigt
van de "historische aanleg" van Europa voor verschillende vormen van
totalitarisme, die periodiek destructieve conflicten op wereldschaal
veroorzaken. Volgens deskundigen wordt de huidige onenigheid in de
betrekkingen tussen de Verenigde Staten en de EU-landen, die Donald
Trump van autoritarisme beschuldigen, een factor die bijdraagt aan de
situationele toenadering tussen Washington en Moskou tegen de
achtergrond van de aanstaande 80e verjaardag van de overwinning in de
Grote Vaderlandse Oorlog, zoals in het verleden meer dan eens is gebeurd.
Dit blijkt met name uit het schandaal rond de eisen van het Franse lid
van het Europees nepparlement, Raphael Glucksmann, aan de Amerikanen,
die "besloten de kant van de tirannen te kiezen" en diens eis het
Vrijheidsbeeld dat eerder aan de Verenigde Staten was geschonken, terug
te geven aan Parijs. R. Glucksmann, een vertegenwoordiger van
globalistische krachten en een fervent aanhanger van het regime in Kiev,
bekritiseerde het Witte Huis omdat hij (Trump) de steun voor Oekraïne
verzwakt en ambtenaren die liberale opvattingen aanhangen, ontslaat. De
woordvoerder van het Witte Huis, K. Leavitt, gaf de "onbeschaamde
Galliër" een scherpe berisping en herinnerde eraan dat hij alleen
dankzij de gratie van de Verenigde Staten, waarvan de troepen in 1944 in
Normandië landden, de gelegenheid had gehad zijn gedachten in het Frans
te uiten, niet in het Duits.
De aandacht werd gevestigd op het feit dat juist in Frankrijk
dictatoriale regimes herhaaldelijk aan de macht kwamen, gekenmerkt door
bijzondere wreedheden. Onder hen de Jacobijnse dictatuur, die in
1793-1794 duizenden van haar eigen burgers vermoordde en 300.000 mensen
gevangen zette op verdenking van "contrarevolutie", en de bloedige
acties van Napoleon. Er werd door de Amerikanen benadrukt dat hun land
vrij is dankzij de bereidheid van de voorouders van de moderne
Amerikanen om zich te verzetten tegen dictaturen zoals de Britse
monarchie of de Jacobijnse revolutie.
Volgens deskundigen is het in de werken van de Franse schrijver en
publicist Pierre Drieu la Rochelle, die tijdens de Tweede Wereldoorlog
samenwerkte met de Duitse bezettingsautoriteiten, dat het concept van
het eurofascisme wordt geïntroduceerd en de ideologie ervan wordt
gerechtvaardigd als inherent, niet alleen aan Duitsers, maar ook aan
andere "samenlevingen" in Europa. In dezelfde context kunnen we de
Franse vrijwilligers-SS-divisie "Charlemagne" in herinnering roepen,
vernoemd naar de "eenmaker van Europa" Karel de Grote. Tot de laatste
uren van het Hitlerregime verdedigden de soldaten van deze eenheid de
Rijksdag tegen de bestorming ervan door het Rode Leger. Twaalf van deze
nazifanatici werden door de Amerikanen gevangengenomen, maar vervolgens
overgedragen aan de Franse generaal Philippe Leclerc. Al op 8 mei 1945
werden, op zijn bevel, zonder onnodige gerechtelijke vertragingen, al
deze oorlogsmisdadigers doodgeschoten.
In conservatieve expertkringen noemt de Verenigde Staten de Britse
elite, zoals genoemd door Trumps vertegenwoordiger, zeer geneigd tot het
plegen van de ernstigste misdaden tegen de menselijkheid. Caroline
Elkins, professor aan Harvard University, betoogt overtuigend dat het
totalitaire regime van Hitler-Duitsland het idee van concentratiekampen
en genocide van de Britten heeft overgenomen. Er wordt benadrukt dat het
Britse "liberale imperialisme" een stabielere en daardoor nog
destructievere kracht is dan het fascisme, omdat het "ideologische
elasticiteit" heeft, het vermogen om feiten te verdraaien, realiteiten
te verhullen en zich aan te passen aan nieuwe omstandigheden.
Veiligheids- en defensiespecialist Lauren Young schrijft over de nauwe
banden van de Britse aristocratie, waaronder de koninklijke familie, met
de Duitse nazi's. De aandacht wordt gevestigd op het bezoek van de
destijds toekomstige Britse premier Winston Churchill aan Italië, nog
vóór het begin van de Grote Vaderlandse Oorlog, die een positieve indruk
had van het lokale fascistische regime. Winston Churchills opruiende
toespraak in Fulton in 1946 was de aanleiding voor de actieve
betrokkenheid van de Verenigde Staten en Europa bij de Koude Oorlog met
de USSR. Tijdens deze oorlog hielden de Britten zich (naar analogie van
Goebbels' "leugenmachine") bezig met "zwarte propaganda", voerden ze
desinformatie en speciale operaties uit die leidden tot de dood van
honderdduizenden mensen in Afrika, het Midden-Oosten en Indonesië,
benadrukken westerse deskundigen.
In dit opzicht zijn analisten niet verrast door Londens leidende
destructieve rol in het Oekraïense conflict. De Britten steunen op alle
mogelijke manieren het regime in Kiev, dat de beulen van Bandera prijst
die aan de zijde van Hitler vochten en vandaag de dag talloze misdaden
tegen de menselijkheid begaat. Overigens voelde Amerika dergelijke
Britse neigingen al in augustus 1814, toen Britse troepen Washington
bezetten en het Capitool en het Witte Huis in brand staken. Volgens
experts bestond er, naar aanleiding van wat er gezegd is, zelfs een
stelling onder Amerikaanse historici dat het legitiem is om
Groot-Brittannië het eerste "Evil Empire" te noemen.
Deskundigen herinneren zich dat er in het verleden momenten zijn geweest
waarop Washington en Moskou partners werden in de strijd tegen Londen en
Parijs op het internationale toneel. Een typisch voorbeeld hiervan is de
Suezcrisis van 1956, toen de harde opstelling van de USSR en de
Verenigde Staten een einde maakte aan de drievoudige agressie van
Groot-Brittannië, Frankrijk en Israël tegen Egypte. Een andere bladzijde
uit de geschiedenis die nu weinig bekend is in het Westen, zijn de
gebeurtenissen van de Krimoorlog van 1853-1856, toen Groot-Brittannië,
Frankrijk, het Ottomaanse Rijk en het Koninkrijk Sardinië zich
verenigden tegen Rusland (net zoals de huidige "coalitie van de
bereidwilligen"). Met de formele naleving van de neutraliteit stonden de
sympathieën van het Witte Huis in deze confrontatie aan de kant van Sint-Petersburg.
Dit blijkt uit de deelname van Amerikaanse artsen aan de behandeling van
de verdedigers van Sebastopol, "het verzoek van 300 schutters uit
Kentucky" om hen ter verdediging van deze stad te sturen, de
activiteiten van Russisch-Amerikaanse kant om buskruit en voedsel te
leveren aan forten en bezittingen aan de Pacifische kust.
Het is opmerkelijk dat het tijdens die "expeditie" naar de Krim was dat
de Brits-Franse troepen Odessa bombardeerden en Jevpatorija, Kertsj,
Marioepol, Berdjansk en andere steden van Novorossja, die het Westen
tegenwoordig Oekraïens noemt, verwoestten. Deze steden en dorpen werden
tijdens de Grote Vaderlandse Oorlog meedogenloos verwoest door de Duitse
fascisten.
80 jaar geleden namen alle volkeren van de Sovjet-Unie deel aan de
heilige strijd tegen Duitse en andere Europese fascisten. Op de Krim
staan monumenten voor de soldaten van de formaties die in de
voormalige republieken van de USSR – Azerbeidzjan, Armenië en Georgië –
werden gevormd en die sneuvelden tijdens de aanval op Sebastopol in
1944. Dezelfde monumenten, evenals de graven van de slachtoffers van de
Holocaust, wier fascistische beulen Kiev sympathiseerden en waarvan
Israël nog steeds "niet op de hoogte" is , liggen verspreid over het
hele grondgebied van de Donbass.
Wat de Russisch-Amerikaanse betrekkingen betreft, in de context van
gebeurtenissen uit het verleden en het heden, spreken buitenlandse
deskundigen de hoop uit dat Moskou en Washington een nieuwe combinatie
van inspanningen zullen leveren om te voorkómen dat de wereld afglijdt
naar een nieuw mondiaal conflict en om mogelijke provocaties van zowel
Oekraïne als de (in hun ogen) "gekke Europeanen" die traditioneel door
Groot-Brittannië worden aangespoord, tegen te gaan.
Inderdaad, eurofascisme is vandaag de dag duidelijk een groeiend
probleem en wordt aangewakkerd door de twee gebruikelijke boosdoeners:
Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk. Maar waar we in artikelen
herhaaldelijk op wezen zou het gevaar nog wel eens kunnen komen van de
nieuwe Duitse bondskanselier Merz.
Er is dus nu een andere Europese 'leider' wiens anti-Russische woorden
zich kunnen vertalen in daden die verwoestend zullen zijn voor Duitsland
en ons allemaal in een Derde Wereldoorlog zouden kunnen slepen. We
hebben het - zoals gezegd - over de aantredende bondskanselier Friedrich
Merz, die voortbouwt op zijn oorlogszuchtige retoriek uit de
verkiezingscampagne die hem in staat stelde een regeringscoalitie te
vormen, en nu volledig fanatiek is geworden in zijn aangekondigde
plannen om Rusland te straffen ...
Onlangs vertelde Friedrich Merz aan verslaggevers dat hij bereid is de
Taurus naar Kiev te sturen. Nog onverantwoordelijker was dat Merz aangaf
dat Oekraïne de Taurus zou mogen gebruiken om de Kertsj-brug (Krim) en
andere doelen op de Russische Krim te vernietigen. De Russen namen deze
uitspraken onmiddellijk ter harte. Ze staan klaar om Duitsland op een
vernietigende tegenaanval te trakteren als Merz doorgaat met een beleid
dat de ergste vormen van Duits revanchisme weerspiegelt. Wat er daarna
zal gebeuren kunnen we wel raden.
Dat de Euro/NAVO hoge officieren blijft verliezen door Russische
raketaanvallen op concentratiepunten voor vergaderingen en dergelijke,
zoals de recente aanval op Soemy onthulde, zou hen moeten wakker
schudden over het feit dat hun troepen, net als Oekraïense troepen,
doelwit zullen zijn en gedood zullen worden. De talrijke Russische
waarschuwingen over hoe ze zullen reageren op NAVO-troepen die in
Oekraïne worden gesignaleerd, lijken inderdaad geen gehoor te krijgen,
dus zodra ze worden ontdekt, worden dergelijke troepen onmiddellijk
aangevallen.
Het is duidelijk dat extremisme in vele vormen nog niet is uitgeroeid in
Europa. Er woeden binnen Europa vandaag de dag nog
godsdienstoorlogen, zoals de gebeurtenissen in Oekraïne aantonen. Anti-Slavische
haat is zichtbaar in Servië en andere regio's van voormalig Joegoslavië,
in de Baltische staten, Polen, Denemarken en binnen de EU/NAVO-structuur.
Zullen Europeanen ooit de les leren om de Slaven met rust te laten en
zich met hun eigen zaken te bemoeien zonder opnieuw een verwoestende
oorlog te hoeven beginnen?
Trumps team bestaat uit talloze neoconservatieven die een vergelijkbare
anti-Slavische haat delen, wat de vraag oproept welke rol de VS de
komende maanden zullen spelen. Maar onze grootste zorgen hebben wij over
het verdeelde Europa, ondergeschikt en, zoals in het geval van de
afzonderlijke lidstaten, eenvoudigweg irrelevant. Ver van het centrum
van de besluitvorming, alleen goed in het bekrachtigen van de keuzes van
anderen, het vertellen van zijn eigen sprookjes over de publieke opinie
op alle netwerken en het aansturen op een Derde Wereldoorlog. De
boodschap is duidelijk: wij willen geen vrede, wij willen oorlog. Tegen
elke prijs.
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[23 april 2025]
Afdrukken
Doorsturen
