Even bijpraten
We zijn weer terug van weggeweest en moeten even bijpraten over wat er
zoals gebeurd is. En zoals gebruikelijk draait eigenlijk alles in de
wereld rond Trump.
We beginnen zijn geopolitieke gedachtegoed met de onhoudbare
Amerikaanse staatsschuld. DOGE is opgericht om de binnenlandse kant
van de Amerikaanse financiële problemen aan te pakken. Ze worden ook
wel "binnenlandse bezuinigingen" genoemd – we zetten het tussen
aanhalingstekens omdat we allemaal weten dat er waarschijnlijk niets
zal gebeuren dat ook maar in de buurt komt van echte bezuinigingen –
in ieder geval is het schuldenprobleem niet door Trump op een snelle
manier op te lossen.
Vandaar de nadruk op invoerrechten om de rest van de wereld ertoe te
bewegen de Amerikaanse schuldenpositie af te bouwen, of het aandraaien
van de duimschroeven aan dee slaafse euro-vazallen om hun productieve
industriële basis te stelen. Het idee van MAGA is niet om Amerika een
rol te geven als één van de drie geopolitieke machtspolen – het is om
de Amerikaanse hegemonie te behouden. Dat is de visie van Bessent van
Financiën en Stephen Miran, en we gaan er vanuit dat Trump die visie
deelt. Dat vereist grote vooruitgang vóór de tussentijdse verkiezingen
van 2026, en dat verklaart waarom Trump zijn geopolitieke tempo
aanhoudt.
Hoe gaat het verder?
Wat betreft de Noord-Amerikaanse integratie. Dit is essentieel voor
het behoud van de Amerikaanse 'grootsheid': een einde maken aan het
tijdperk van Europese imperia in Noord-Amerika en Noord-Amerikaanse
hulpbronnen verzamelen voor een gemeenschappelijk doel: het
Noordamerikaanse continent groot maken! De eerste grote stap – het
verkleinen van het Overton-venster – is gezet. Hoe dit zal uitpakken,
valt nog te bezien, maar het is te logisch om te verwachten dat de
status quo ante in de toekomst intact blijft.
Rusland is natuurlijk de grootste ramp als het om grondstoffen gaat.
De oorlog van de internationale bankbelangen om Rusland te onderwerpen
en vervolgens te plunderen is al aan de gang sinds de eeuwwisseling –
en daarmee bedoelen we de periode van de 18e naar de 19e eeuw.
Inderdaad, de oorlog van het Huis Rothschild tegen Rusland gaat zó ver
terug en duurt tot op de dag van vandaag voort. Het gaat momenteel
niet zo goed, vooral omdat Poetin de vooruitziende blik had om sterke
banden met China en de andere BRICS-landen te cultiveren als vangnet
voor de dag waarop de Anglo-Zionisten zouden proberen Rusland met
sancties te breken.
Nu, bij de gesprekken in Istanbul tussen de Oekraïense, Russische en
Amerikaanse delegaties (waar zijn de Europeanen?), is er zeker één
verhelderend punt naar voren gekomen. Vladimir Poetin moet ervan
overtuigd zijn dat Donald Trump echt aan zijn kant staat en nooit,
zelfs niet na publiekelijk vernederd te zijn, serieuze stappen zou
ondernemen om de Oekraïense oorlogsinspanningen te steunen of de
Russische te straffen. Wij vermoeden dat Poetin werkt aan een
Iran-deal tussen dit land en The Donald, in ruil voor dienst steun in
de proxy-oorlog tegen Oekraïne.
In die mening worden wij gesterkt omdat Poetin in feite een
belachelijke delegatie naar de besprekingen in Istanbul heeft gestuurd,
een delegatie die nooit ergens mee akkoord kan gaan en die zijn gebrek
aan bereidheid uitdrukt om juist datgene te doen wat Trump zegt dat
hij het allermeest wil: instemmen met een einde aan de gevechten. En
Trump – zoals altijd wanneer Poetin precies het tegenovergestelde doet
van wat Trump zegt te willen – begint met het verdedigen van de
Russische dictator.
Hoe zijn we in deze situatie terechtgekomen? Hier is een korte
samenvatting.
Na het fiasco van de Europese leiders van afgelopen zaterdag, waarbij
ze Poetin met zware extra sancties dreigden als hij maandag niet
akkoord zou gaan met een voorwaardelijke wapenstilstand (waar zijn die
sancties?), reageerde Poetin met een voorwaarde: er zouden
donderdag (vrijdag) gesprekken kunnen plaatsvinden in Istanbul. Trump
gebruikte Poetins zet om druk uit te oefenen op Zelensky om de
gesprekken bij te wonen. Hij betwijfelde of de Oekraïners
daadwerkelijk een deal wilden.
Zelensky zette zowel Poetin als Trump op het verkeerde been door niet
alleen in te stemmen met de gesprekken in Istanbul, maar ook te zeggen
dat hij er zelf heen zou gaan. Zowel Poetin als Trump hebben er alles
aan gedaan om zelf niet te gaan. Poetin heeft het uitgesloten – Trump
heeft er omheen gedraaid. Poetin heeft vervolgens een delegatie van
laag niveau benoemd voor de gesprekken, die een voormalige Russische
minister van Buitenlandse Zaken "gênant" noemde en die volgens hem een
teken van "minachting" waren voor de regering van Trump .
Trump, die schreeuwt om gesprekken en een staakt-het-vuren, komt
Poetin te hulp en zegt dat van Poetin niet verwacht mag worden dat hij
naar de gesprekken gaat als hij (Trump) er niet bij is. Zijn exacte
zin was: " Ik dacht niet dat het mogelijk was dat Poetin zou gaan als
ik er niet bij ben."
Poetins afwijzende houding ten opzichte van de gesprekken en Trumps
vermeende plan kan verschillende redenen hebben. Hij denkt misschien
dat de VS, nu ze van kant wisselen en hem naderen, de koers van de
oorlog zijn kant op stuurt en vindt dat Oekraïne er slechter aan toe
is. Hij is er duidelijk van overtuigd dat Europa bijna pathetisch is
en niet de nodige stappen zal (kunnen) zetten om Oekraïne te steunen.
Hij zou zich kunnen hebben laten inspireren door de krachtige Chinese
steunbetuigingen tijdens de Overwinningsparade en ervan overtuigd zijn
dat China hem voldoende steun zal bieden om nog een tijdje door te
vechten...
Poetin wil misschien wel, omdat hij niet de slechtste onderhandelaar
ter wereld is zoals Trump, op korte termijn een staakt-het-vuren (hoewel
hij weet dat Europa tijdens die periode Oekraïne zoveel mogelijk zal
bevoorraden). Hij wil zich echter niet zo gedragen, omdat hij zoveel
mogelijk concessies wil afdwingen. Hoe dan ook, hij heeft Trumps
publieke houding in feite in de prullenbak gegooid. Deze gesprekken
zullen vrijwel zeker niet uitmonden in een staakt-het-vuren, zoals
Trump zo graag wil, en ze geven aan dat Rusland wil blijven vechten -
vooral nu het aan het front flink oprukt (hoewel de westerse
mainstream media en dito gepensioneerde leunstoel-generaals in
talkshows het tegendeel beweren).
Dus als Trump van plan is om Rusland daadwerkelijk sancties op te
leggen of Oekraïne te steunen, heeft hij nu het beste excuus dat hij
kan bedenken. Hij kan zeggen – zoals de hele wereld heeft gezien – dat
Poetin deze gesprekken niet serieus neemt en dat Trump daarom
eindelijk de Russische economie zal treffen met al die energiesancties
waar hij zo over heeft opgeschept.
Tegelijkertijd zou hij aan Oekraïne de 50 miljard dollar aan wapens
kunnen verkopen die de Oekraïners zo hard nodig hebben. Trump heeft
Saoedi-Arabië net 142 miljard dollar aan wapens verkocht en dat
gepresenteerd als een grote triomf. Wat dat betreft begrijpen wij niet
waarom hij geen wapens ter waarde van 50 miljard dollar aan Oekraïne
zou verkopen.
Dus tenzij er een wonderbaarlijke doorbraak komt in Istanbul en de
Russische delegatie op laag niveau helpt een einde te maken aan de
oorlog, bevindt Trump zich in een positie waarin hij niet alleen
Rusland kàn aanvallen, maar dat ook móét doen (als al die tweets
eerlijk zijn) en Oekraïne moet helpen.
Poetin lijkt zich echter geen zorgen te maken dat dit gaat gebeuren.
Misschien weet hij dat Trump aan zijn kant staat vanwege de door ons
vermoede aanstaande Iran deal - maar dat is speculatie van onze kant.
Na het mislukken van de proxy-oorlog in Oekraïne probeert Trump dus
steeds opnieuw de oorlog te winnen met een sluwe deal, maar hij boekt
weinig vooruitgang bij de – terecht – wantrouwende Russen. Trump heeft
allerlei trucs geprobeerd om deals te sluiten, maar Poetin heeft ze
allemaal doorzien. Desondanks zal Trump volharden, omdat zijn 'aanhangers'
erop staan. Een duidelijk teken hiervan is dat Trump, na een paar
weken van 'we lopen er gewoon van weg', opnieuw heeft benadrukt dat
hij de enige is die een schikking kan treffen. Daarmee hint hij erop
dat Poetin ernaar verlangt om rechtstreeks met The Donald te praten.
Nogmaals bovenstaande 'tweet':
Klopt. Zoals we hierboven schreven dacht Trump in eerste instantie dat
Poetin zich zou laten verleiden tot een ontmoeting met de Kievse
cokesnuiver Zelensky, en was het Trump die zei dat hij zichzelf
mogelijk zou uitnodigen voor de gesprekken. Het punt is dat het vorige
toneelspel – dat Trump slechts een humanitaire bemiddelaar was die er
zomaar vandoor zou kunnen gaan – precies dat was: een toneelspel. De
realiteit is dat Trump blijft proberen Poetin te strikken voor een
slechte deal die Rusland op de één of andere manier los zou kunnen
weken van China en Iran.
Poetin herhaalde de Russische verklaring dat het bereid was in Turkije
te onderhandelen "zonder voorwaarden", toen hij aanbood rechtstreeks
met Oekraïne aan tafel te schuiven. Die onderhandelingen waren
gebaseerd zijn op de door Zelensky eerder geweigerde overeenkomst van
Istanbul. Die weigering was gebaseerd op het slechtste advies dat
Boris Johnson ooit heeft gegeven, vijf weken na het begin van de
oorlog, vóór een miljoen extra slachtoffers. Ja, Boris heeft heel wat
doden op zijn geweten.
Overigens had Zelensky er een mooi theater van gemaakt. In de westerse
mainstream media had hij verkondigd dat hij Poetin wilde ontmoeten,
anders zou alles mislukken. Het is dezelfde persoon die het zwart op
wit heeft vastgelegd in een decreet van 30 september 2022, dat nog
steeds van kracht is, en we lezen letterlijk: "Om te verklaren dat het
onmogelijk is om onderhandelingen te voeren met de president van de
Russische Federatie V. Poetin."
Overigens is het altijd zo wanneer onderhandelingsgesprekken beginnen
het de delegaties zijn die door de respectievelijke staatshoofden zijn
gestuurd die het woord voeren. Het is nog nooit voorgekomen dat twee
presidenten elkaar ontmoeten zonder dat ze via hun delegaties
overeenstemming hebben bereikt over een ontwerpovereenkomst.
We houden er rekening mee dat dit theater zo nog wel even doorgaat,
maar ondertussen wordt er druk gespeculeerd dat de Russen zich
voorbereiden op grote militaire acties. Dit zal bijdragen aan de
toenemende politieke en economische chaos in Europa. Of het
Amerikaanse publiek zich daar druk om zal maken, is nog maar de vraag.
En dan hebben we natuurlijk China.
Aan de ene kant waren er de importheffingsfanaten, die wilden dat
Trump de hoge tarieven handhaafde, en aan de andere kant was er de
pro-China-beweging die – zoals Bloomberg beweerde – verkondigde dat Xi
in principe alles had wat hij wilde. De importheffingsfanaten, zo leek
het, koesterden de illusie dat Trumps tarieven primair bedoeld waren
om de Amerikaanse productiebasis te herstellen. Dat zou op de lange
termijn een positief neveneffect kunnen zijn, maar wij vinden dat de
belangrijkste reden voor Trumps
Tariff Shock and Awe-aanpak te
maken had met het zo snel mogelijk aflossen van de Amerikaanse
schuldenpositie – en daarmee het versterken van de basis voor de
voortdurende Anglo-zionistische wereldhegemonie. Aan de andere kant
leek het er ook op dat de pro-China-aanhangers de effecten van de
tarieven op China hebben onderschat.
De verhoudingen tussen Trump en Xi leken in een impasse te zijn
geraakt – zowel China als Amerika vonden het moeilijk om hun harde
lijn te handhaven, waarbij Trump gedwongen werd grote uitzonderingen
op zijn tarieven te maken. Maar Trumps intimiderende retoriek maakte
een terugval voor de Chinezen bijna onmogelijk. De oplossing was een
afkoelingsperiode van 90 dagen – die Chinese fabrikanten handig genoeg
in staat stelde om de Amerikaanse winkelvoorraden aan te vullen voor
de feestdagen. Trump blijft echter vinden dat China een extreem harde
noot is om te kraken: het werd al snel duidelijk dat de tarieven
enorme problemen voor de Amerikaanse economie zouden veroorzaken.
Trump probeerde China onder druk te zetten om toe te geven aan de
Amerikaanse voorwaarden in een nieuwe handelsdeal. Maar China verwierp
alle onderhandelingen totdat de tarieven weer op het oude niveau waren.
Die concessie werd gedaan. Tijdens de besprekingen in Genève afgelopen
weekend trokken de VS zich opnieuw terug.
De redacteuren van de Wall Street Journal houden hun commentaar niet
in:
"Zelden is een economisch beleid zo krachtig en snel afgewezen als de
tarieven van president Trump op Bevrijdingsdag – en door Trump zelf.
Kijk maar naar de overeenkomst van maandagochtend om zijn
straftarieven voor China te verlagen – zijn tweede grote terugtrekking
in minder dan een week. Dit is een overwinning voor de economische
realiteit en voor de Amerikaanse welvaart."
Maak daar maar een gedeeltelijke overwinning van. De regering stemde
ermee in om het grootste deel van het tarief van 145% dat Trump op 2
april en later op Chinese goederen had ingesteld, af te schaffen. Wat
overblijft is zijn nieuwe wereldwijde basistarief van 10%, plus de
aparte heffing van 20% die vermoedelijk gekoppeld is aan China's rol
in de fentanylhandel, voor een totaaltarief van 30%. In ruil daarvoor
verlaagt Peking zijn vergeldingstarief van 125% naar 10%. De
overeenkomst geldt voor een periode van 90 dagen, terwijl de
onderhandelingen voortduren.
En daarin schuilt wat ons betreft nog steeds het grote probleem. De
redacteuren van de WSJ concluderen: "Het tarief van 30% is nog steeds
uitzonderlijk hoog voor een belangrijke handelspartner, maar de
terugdraaiing met 90 dagen behoedt beide partijen voor wat een
dreigende economische crisis leek te worden. Amerikaanse consumenten
kampten met wijdverbreide tekorten, terwijl China vreesde voor
groeiende werkloosheid."
Er verandert kortom voorlopig nog niets aan die klachten. Het zijn
niet alleen de extreem hoge invoerrechten van 30% (die vooral gelden
voor producten met een zeer lage winstmarge) die ervoor zorgen dat
Chinese fabrieken de productie niet kunnen hervatten en Amerikaanse
retailers hun schappen niet kunnen aanvullen. Het gif dat alles nog
steeds verlamt is de onzekerheid en onveiligheid die gepaard gaan met
de 90-daagse limiet van de deal en het ontbreken van enig perspectief
op wat er gaat gebeuren.
Het fundamentele probleem blijft dus bestaan. Trump praat over 'vrede'
en eerlijke handel, maar dat is grotendeels om zijn steun in eigen
land te behouden. In feite zijn de tarieven gewoon oorlog met andere
middelen. Het belangrijkste doel is om de VS als 's werelds 'dominante
supermacht' te behouden (in de woorden van Project 2025), en dat doel
zal blijven bestaan wanneer de 90 dagen verstrijken. De Chinezen
weten dit ook, dus de impasse zal waarschijnlijk blijven bestaan. Een
patstelling als deze lijkt een nederlaag voor Trump.
En dan de dramatische situatie in het Midden-Oosten.
Wel, dat is een grote puinhoop, ondanks de schijn van Trumps
voortdurende (ons inziens beschamende) Grand Tour door de Arabische
delen van de Golfregio. De catastrofe van de Israëlische
genocide op Palestijnen in Gaza legt niet alleen de immoraliteit van
het zionistische Israël bloot, maar heeft ook de internationale
reputatie van het Amerikaanse Rijk ernstig geschaad. Dit heeft op zijn
beurt tot een breuk in de steun voor Israël binnen de VS geleid.
Een mogelijke verdeeldheid tussen de VS en Israël, deels gebaseerd op
persoonlijke meningsverschillen tussen hun politieke leiders, werd
versterkt in een
opiniestuk in de New York Times
van de Joods-Amerikaanse, conservatieve oorlogshitser Thomas Friedman.
Friedman 'beschreef zijn middelbareschooltijd als "één grote viering
van Israëls overwinning in de Zesdaagse Oorlog".' Friedman is mogelijk
opzettelijk onwetend van Israëls aanval op de USS Liberty en zijn
poging om deze met man en macht tot zinken te brengen tijdens die
oorlog.
Friedman waarschuwde het huidige Amerikaanse regime: "De
ultranationalistische, messianistische Israëlische regering is geen
bondgenoot van Amerika" en hij bepleitte dat: "Het [ook] van cruciaal
belang is om de Amerikaanse veiligheidsarchitectuur te verdedigen die
uw voorgangers in de regio hebben opgebouwd."
Het behoud van deze "veiligheidsarchitectuur" had bereikt kunnen
worden, impliceerde Friedman, als Netanyahu: "ermee instemde om op een
dag een dialoog te openen met de Palestijnse Autoriteit over een
tweestatenoplossing met een hervormde autoriteit – in ruil voor de
normalisering van de betrekkingen tussen Saoedi-Arabië en Israël. "Maar,"
vervolgde Friedman, "Netanyahu stelde zijn eigen belangen boven die
van Israël en Amerika. De Joodse suprematisten in zijn kabinet zeiden
namelijk dat ze daarmee zijn regering omver zouden werpen."
Friedman en misschien ook de NYT hebben de realiteit onder ogen gezien.
Anders is dat vooralsnog bij Trump. Gedurende zijn campagne van 2024
drong deze er herhaaldelijk bij Netanyahu op aan om zijn genocide en
etnische zuivering in Israël te voltooien. De meest milde verklaring
hiervoor is dat Trump de moordpartijen achter de rug wilde hebben om
verder te kunnen met iets als de Abrahamakkoorden 2.0. Dat gebeurde
echter niet. De gruwel van Gaza ging door en werd steeds erger.
Eenmaal aan de macht overtuigden Trumps neoconservatieve adviseurs hem
ervan dat Biden niet "hard genoeg" was geweest – het soort retoriek
dat Trump altijd lijkt aan te spreken – en dat Trump het probleem kon
oplossen door Israël meer bommen en de vrije hand te geven. Dat werkte
ook niet en leidde in plaats daarvan tot de oorlog in Jemen – wederom
aangewakkerd door mensen die Trump ervan overtuigden dat hij een
snelle en brute overwinning kon behalen. Dat liep uit op een chaotisch
fiasco dat de grenzen van de Amerikaanse machtsprojectie voor iedereen
zichtbaar maakte – een resultaat dat verstrekkende gevolgen zal hebben
voor het toekomstige Amerikaanse buitenlandse beleid.
Een mogelijk heilzaam effect van deze chaos is het toegenomen
wantrouwen jegens de meest oorlogszuchtige adviezen van Joodse
nationalisten – vooral met betrekking tot Iran. Als dat zou kunnen
leiden tot een redelijke deal met Iran – zoals geruchten de ronde doen
dat Poetin (in ruil voor een wederdienst) Trump zal helpen die te
kunnen sluiten – zou dat een grote overwinning voor Trump zijn, maar
het zou ook de groei van de nieuwe multipolaire wereldorde versterken,
en dat staat haaks op Trumps plannen voor voortdurende Amerikaanse
hegemonie.
Ondertussen hebben we het schouwspel gezien van Trump die een
gewetenloze terrorist ontmoet – "een aantrekkelijke jongeman", volgens
Trump – wiens regime in Syrië momenteel Alawieten en christenen in de
pan hakt. De aangekondigde deals – waarbij Arabische staten probeerden
Trumps regime af te kopen door een handvol noodlijdende Amerikaanse
bedrijven te steunen zonder dat de meeste gewone Amerikanen daarvan
profiteren – zullen deze dynamiek waarschijnlijk niet veranderen.
Daarvóór had hij een ontmoeting gehad met Mohammed Bin Salman (MBS),
de kroonprins van het Saoedische koninkrijk, die Kasjoggi in stukken
heeft laten hakken. Dat werd (zij het wat laat) “gevierd” door het
Witte Huis. "De vandaag gevierde deals zijn historisch en
transformerend voor beide landen en vertegenwoordigen een nieuw gouden
tijdperk van partnerschap tussen de Verenigde Staten en Saoedi-Arabië",
aldus het Witte Huis. "Vanaf dag één heeft president Trumps ' America
First' handels- en investeringsbeleid de Amerikaanse economie, de
Amerikaanse werknemer en onze nationale veiligheid vooropgesteld."
De regering-Trump maakte tevens bekend dat de twee landen de grootste
militaire wapenovereenkomst in de geschiedenis hebben ondertekend, met
een totale waarde van 142 miljard dollar. Daarmee krijgt Saoedi-Arabië
geavanceerde luchtmacht- en ruimtevaartcapaciteiten, lucht- en
raketverdediging, maritieme en kustbeveiliging, grensbeveiliging en
modernisering van de landmacht, en informatie- en communicatiesystemen.
Een groot aantal Amerikaanse multinationals, waaronder Google, Oracle,
Salesforce en Uber, hebben toegezegd 80 miljard dollar te investeren
in 'geavanceerde transformatieve technologieën' in zowel de Verenigde
Staten als Saoedi-Arabië. Als we naar die lijst van multinationals
kijken dan zien we dat Trump letterlijk een aantal van de meest
kwaadaardige en onderdrukkende krachten in de wereld van vandaag
verrijkt en sterker maakt, inclusief het islamitische terreurcentrum
Saoedi-Arabië.
Dit klinkt allemaal nogal deprimerend, en dat is het ook.
Aan de ene kant – en om Trump recht te doen – is de schuldenlast iets
wat Trump geërfd heeft. Deze is al decennialang aan het opbouwen en
hoewel sommige presidenten min of meer verantwoordelijk of
onverantwoordelijk zijn geweest, is de realiteit dat het Amerikaanse
Congres de uitgaven beheert en al decennialang onverantwoord is
geweest. Vanuit dat oogpunt is de
Line Item Veto-beslissing van
het Hooggerechtshof één van de meest onverantwoordelijke beslissingen
in de Amerikaanse geschiedenis. Gewone Amerikanen hebben hier weinig
over te zeggen gehad.
Het alternatief waar Amerika nu voor staat, is afstand doen van het
imperium en het risico lopen op een economische crisis, wat mogelijk
leidt tot schuldkwijtschelding, of proberen de boel op te lappen door
het imperium te verdubbelen met tarieven en het onder druk zetten van
voormalige bondgenoten. Trump lijkt voor de tweede optie te hebben gekozen.
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[16 mei 2025]
Afdrukken
Doorsturen
