Van democratie naar militaire dictatuur

De Europese Commissie heeft veiligheid en defensie tot topprioriteit verklaard. Na haar hernieuwde installatie als führerin van de EU (dat is iets anders dan dat zij democratisch gekozen is) kondigde Ursula von der Leyen haar voornemen aan om een ​​'nieuw tijdperk van Europese defensie en veiligheid' in te luiden. We zijn er tot op heden nog niet achter gekomen hoe dat 'oude tijdperk' er uit zag.

Om Europa 'tegen Rusland en andere mogendheden' te kunnen verdedigen, zijn volgens de Duitse CDU-politicus extra middelen nodig van in totaal minstens 500 miljard euro over een periode van tien jaar [dat is 50 miljard per jaar, dat is niet niks, maar het draagt ​​niet veel bij aan het verhogen van de militaire paraatheid of iets dergelijks; het geeft de militaire lobbyisten alleen een signaal van wat er de komende tien jaar kan worden weggesluisd].

Om deze extra investeringen mogelijk te maken, wil Brussel wapens als duurzaam classificeren (!), onder andere zoals uiteengezet in de 'Strategie voor de defensie-industrie op EU-niveau' (EDIS), dat in maart werd gepubliceerd (zoals gebruikelijk zullen de meeste mainstream media geen links naar dit materiaal verstrekken, laat staan ​​erover berichten wanneer er iets gebeurt.

Dit duurzame karakter zal niet alleen het imago van wapenfabrikanten oppoetsen, maar fabrikanten van tanks, raketten of zelfs kernwapens zouden zich in de toekomst kunnen verschuilen in 'duurzame' aandelenpakketten en -fondsen zonder dat beleggers het doorhebben. Zo werkt die oplichterij vandaag de dag: institutionele beleggers – bijvoorbeeld pensioenfondsen, sociale verzekeringen, enz. – zijn wettelijk verplicht om beleggingsproducten met bepaalde labels (milieuvriendelijk, 'groen', enz.) te kopen, wat tot nu toe het militair-industriële complex om voor de hand liggende redenen uitsluit; dat gaat nu veranderen. Een bijkomstigheid bij het gedwongen invoeren van een nieuw pensioenstelsel in ons land - waar (nu nog) de bezitters van het geld niets over te vertellen hebben.

De Duitse europarlementariër Fabio De Masi wilde van de Europese Commissie weten hoe zij haar plannen rechtvaardigt – vooral gezien het feit dat de productie van wapens en de inzet ervan door het leger aanzienlijke hoeveelheden broeikasgassen uitstoten - om nog maar te zwijgen van het gebruik ervan op het slagveld. Het leger wordt overigens standaard buiten de nationale CO2-uitstootstatistieken gehouden - maar dat zal u niet verbazen.

Het antwoord van Brussel is dat het kader voor duurzame financiering is bedoeld om investeringen te stimuleren in activiteiten die bijdragen aan de milieudoelstellingen van de EU, aldus een uitgebracht rapport. 'Defensiebedrijven' zouden, 'net als bedrijven uit andere sectoren, bijvoorbeeld investeringen in de vergroening van hun gebouwen of in transportoplossingen kunnen rapporteren op basis van de taxonomie'. Zouden we er veel naast zitten om te spreken van 'greenwashing'?

Om de transitie naar een 'groene economie' te bevorderen en de veerkracht en kostenefficiëntie van de Europese defensiesector te versterken, steunt de Europese Commissie 'de inspanningen van deze sector om de duurzaamheid te verbeteren, de CO2-uitstoot te verminderen en de circulariteit van het grondstoffengebruik te vergroten' (als u niet van uw stoel bent gevallen van het lachen, denk dan eens aan de recyclingaspecten van bijvoorbeeld tanks, artilleriegranaten of munitie). Zo is er een speciale categorie 'energiebestendigheid en ecologische transitie' gedefinieerd voor het Europees Defensiefonds. In haar reactie aan De Masi bevestigt de Europese Commissie dat 'het verbeteren van de toegang van de defensie-industrie tot financiering' een 'prioriteit' is - wat betekent: meer fraude, minder toezicht, veel minder handhaving van regelgeving en, natuurlijk, veel meer overheidsgeld dat naar de handelaren des doods wordt gegooid. De Europese Rekenkamer krijgt het er nog druk mee - maar zoals elk jaar voert zij haar taken nutteloos uit (de resultaten verdwijnen in de eurokliko's).

Dit generaliserende antwoord overtuigt de politicus niet. Het feit dat bewapening ook als duurzaam wordt gecategoriseerd, toont aan 'dat het militair-industriële complex Europa stevig in zijn greep heeft', zei De Masi tegen de Berliner Zeitung. Dat is ook zo, maar het grotere probleem hier is dat het aantoont hoe nep-onzin deze hele 'vergroening' van de economie is. Von der Leyens Green New Deal is vooral een deal voor lobbyisten die de smerigste business, oorlog, via taxonomie willen 'vergroenen'.

Dat was volkomen te verwachten als u weet hoe Vo der Leyen het Duitse ministerie van Defensie onder Merkel 'leidde': op dezelfde manier, wat deels de belabberde staat van de Bundeswehr qua gevechtsgereedheid en de buitensporig hoge mate van corruptie verklaart. "Dit laat de waanzin zien: niets is zo schadelijk voor het klimaat als oorlog en vernietiging, maar het belangrijkste is dat een tank brandstof bespaart of de raketten op een klimaatefficiëntere manier worden geproduceerd," aldus De Masi.

Wat explosief is aan de plannen van de Europese Commissie om wapens als duurzaam te categoriseren, is dat ze het resultaat zijn van een grote lobbycampagne door de wapenindustrie in de afgelopen twee jaar, zoals onderzoek van de ngo Lobbycontrol en de krant TAZ in oktober aantoonde. "Europeanen hebben lang aangenomen dat excessief lobbyen alleen een Amerikaans probleem was, maar de afgelopen 15 jaar is Brussel na Washington, D.C., de tweede hoofdstad van de zwarte kunsten ter wereld geworden, met Berlijn niet ver daarachter." Dat schreef The Economist in 2021. De industrie beweert dat investeringen in wapens en defensie vrede veiligstellen en zo duurzaamheid mogelijk maken. Ziet u hoe dit werkt? Als je duurzame vrede wilt, bereid je dan voor op oorlog - het is een kreet die vooral door gepensioneerde leunstoelgeneraals en politici en talkshows wordt geuit. Origineel is die uitspraak niet: volgens TAZ en Lobbycontrol is dit argument terug te vinden in ten minste twee van de belangrijkste strategiedocumenten van de Europese Commissie, waaronder het eerder genoemde EDIS. De formulering komt letterlijk overeen met passages uit verklaringen van een wapenlobbyorganisatie.

Sterker nog, het EDIS-strategiedocument stelt herhaaldelijk dat 'de Europese defensie-industrie een beslissende bijdrage levert aan veerkracht, veiligheid en sociale duurzaamheid', maar er is natuurlijk geen bewijs voor wat sommige beleidsdocumenten beweren. Tegen deze achtergrond 'is het EU-kader voor duurzame financiering volledig in lijn met de inspanningen van de Unie om de Europese defensie-industrie voldoende toegang tot financiering en investeringen te bieden'. Dit soort cirkelredenering is de reden waarom alles wat gebaseerd is op, of voortvloeit uit, cirkelredenering – of dialectiek – niet werkt: men veronderstelt een wenselijke uitkomst in de toekomst ('duurzaamheid') en begint dingen te veranderen om die uitkomst te bereiken – inderdaad, net als de  slang die zichzelf in de staart bijt.

Het feit dat bepaalde activiteiten van de defensie-industrie nog niet zijn opgenomen in de EU-milieutaxonomie, heeft geen invloed op de 'milieuprestaties' van de defensie-industrie en 'zou daarom geen invloed moeten hebben op de toegang tot financiering', aldus het EDIS-document. De defensiesector streeft al naar milieuduurzaamheid – deze inspanningen moeten zichtbaar worden gemaakt om bij te dragen aan de 'algemene maatschappelijke acceptatie' van wapens. Het EDIS-document pleit voor 'het creëren van een cultuur van defensieparaatheid in Europa'. Het kan worden gezien als een soort keerpunt op EU-niveau.

Het EDIS-document is trouwens hier te vinden (in het Engels uiteraard - de vertaler van dienst was kennelijk op vakantie) en we gaan nu kijken naar de meest huiveringwekkende en domme bepalingen.

In het EDIS wordt een visie uiteengezet voor een Europees defensie-industriebeleid tot 2035. Ook worden er acties aangekondigd om de EDTIB [Europese technologische en industriële basis voor defensie] te versterken door middel van 'meer samenwerkende en Europese investeringen van de lidstaten'. Daarnaast wordt het vermogen van de Europese defensie-industrie om snel te reageren en zich aan te passen aan elke situatie versterkt. Daarnaast wordt een cultuur van defensieparaatheid in alle EU-beleidslijnen geïntegreerd en worden de krachten gebundeld met de mondiale, gelijkgestemde en strategische partners van de EU .

Er wordt melding gemaakt van de formele vastlegging van de NAVO-doelstelling om 2% van het BBP aan wapens uit te geven, die in 2014 plaatsvond tijdens de NAVO-top in Wales.

Dit is een vorm van eerbetoon aan het Evil Empire, aangezien het grootste deel van dit geld zal worden uitgegeven aan Amerikaanse bedrijven, zoals Lockheed Martin, Boeing, McDonnell Douglas, etc.

Omdat EU-landen op dit moment nog flink tekortschieten in het behalen van de 2%-uitgavendoelstelling - laat staan de 5% die Trump eist - hebben we het over een jaarlijkse toename van honderden miljarden gedurende de komende tien jaar. Daarmee komen de defensie-uitgaven in de EU dicht bij de officiële Amerikaanse uitgaven voor hun ministerie van Defensie.

Wat betreft industriële tekorten is de EDTIB gefragmenteerd, zowel aan de vraag- als aan de aanbodzijde. Volgens de analyse van de investeringskloof zijn de nationale overheden de belangrijkste bron van vraag naar binnenlandse defensie-industrieën. Zij stellen ook de exportregelgeving vast en houden toezicht op het gehele inkoopproces voor defensiematerieel. Dit heeft ertoe geleid dat nationale defensiebedrijven die in kleine markten opereren, producten produceren in hoeveelheden die volstrekt ontoereikend zijn voor de huidige geopolitieke context. Europa leeft nog steeds in de waan dat het wat voorstelt, ook op defensie-gebied.

Dit is letterlijk de paragraaf over geld: het komt er op ondubbelzinnige wijze op neer dat de Europese Commissie de samenvoeging van de vele kleine defensie-industriële bases van de verschillende leden van het blok tot een gigantisch, EU-breed kartel of trust (monopolie) wil omvormen. De macht berust dan uiteraard *o, de horror!* in Brussel.

Het spreekt voor zich dat dit kartel zo machtig zal worden dat het de politiek gaat domineren (als dat al niet het geval is). Het kartel zal echter met belastinggeld worden gevoed op manieren en met middelen die tot nu toe ongekend zijn. Bovendien zal de EU nationale regelgeving terzijde schuiven om de oprichting van een enorme wapenindustrie te faciliteren.

Gebrek aan samenwerking belemmert ook het vermogen van de EU om te handelen: in zijn CARD-rapport van 2020 concludeert het EDA dat fragmentatie de capaciteit van lidstaten om gezamenlijke operaties uit te voeren belemmert, wat een duidelijk resultaat is van het Strategisch Kompas en het gemeenschappelijk veiligheids- en defensiebeleid (GVDB).

Stel u eens voor dat de clowns leiders van Europa in staat zijn om actie te ondernemen dankzij de kartelvorming in de defensie-industrie en de uniforme leiderschapsstructuren in het hele blok. Dit zal niet goed aflopen.

Het is van essentieel belang dat de EU de substantiële verhoging van de financiering optimaal benut om de industriële defensie gereedheid te bereiken.

Om de coherentie van het EU-optreden in de defensie-industrie te waarborgen, stelt het EDIS een Raad voor de paraatheid van de defensie-industrie voor, met vertegenwoordigers van de lidstaten, de Hoge Vertegenwoordiger van de EU en de Europese Commissie. Deze raad zou de gezamenlijke programmerings- en aanbestedingsfunctie van de EU-defensie moeten uitvoeren, zoals vereist in de analyse van het investeringstekort in defensie. De voorgestelde EDIP-verordening zou de raad formeel oprichten, die ook zou assisteren bij de uitvoering van het EDIP.

Op dit punt is het duidelijk wat er gebeurt: er wordt een nieuw institutioneel kader ('bestuur') opgezet, dat het probleem ('investeringskloof') benoemt, 'regulering' voorstelt en 'helpt bij de implementatie ervan'. Als u dacht dat de EU tot nu toe ondemocratisch was, wacht dan even: in de EU is er geen scheiding der machten en die EDIP-rommel staat klaar om de situatie via bureaucratische stroomlijning te formaliseren door een nieuw directoraat ('bestuur') op te richten dat 'regelgeving' zal uitvaardigen op basis van eigen 'analyses' en zal 'helpen' bij de 'implementatie' daarvan. Met andere woorden: er ontstaat een militaire dictatuur. Het Vierde Rijk zal dan bijna voltooid zijn.

De Europese Commissie hoeft aan niemand verantwoording af te leggen, behalve aan de staatshoofden van de lidstaten (de zogenaamde Raad van de EU). Vervolgens zal het nieuwe 'Bestuur' alles zonder parlementair toezicht besturen en er zal ook hier geen verantwoording meer worden afgelegd: het gaat erom de industrie in de EU zó in te richten dat deze qua tijd en omvang aan de eisen van de lidstaten kan voldoen. Volgens de 'Board' zal zij alles doen om de eisen van de lidstaten mogelijk te maken.

Natuurlijk zal dit binnen de kortste keren van een enorm slecht idee naar een veel, veel erger idee gaan. Sterker nog, dat hellend vlak ligt al een tijdje achter ons: tijdens een evenement in januari 2024 presenteerde toenmalig EU-commissaris voor de Interne Markt Thierry Breton een met schulden gefinancierd fonds van € 100 miljard om de gezamenlijke inkoop van defensiegoederen te stimuleren.

Welke schulden, vraagt ​​u zich misschien af, maar we vrezen dat u het antwoord al weet: EU-obligaties en -rekeningen die gedekt worden door.... niets.

Tijdens de bijeenkomst van de Europese Raad in juni 2024 bespraken de EU-leiders opties voor het mobiliseren van financiering voor de Europese defensie. Zij nodigden de Europese Commissie en de hoge vertegenwoordiger uit om 'uitgewerkte opties te presenteren, die door de Raad zullen worden besproken, voor publieke en private financiering om de technologische en industriële basis van de defensie te versterken en kritieke capaciteitstekorten aan te pakken'.

Bretons oproep voor de €100 miljard werd gesteund door de Franse president Emmanuel Macron, die pleitte voor een fonds dat het gezamenlijke pandemieherstelfonds van de EU zou kopiëren, maar dan met een fonds voor defensie-uitgaven. Soortgelijke oproepen zijn gedaan door de mislukte toenmalige Estische premier (en nu aangewezen hoogste 'diplomaat', de Russofobische) Kaja Kallas en de voorzitter van de Europese Raad Charles Michel. Bovendien lijken Tsjechië, Luxemburg en Finland volgens nieuwsberichten open te staan ​​voor het idee om nieuwe euro-obligaties te bespreken, zolang het opgehaalde geld uitsluitend voor defensie wordt gebruikt. CSIS-experts hebben een dergelijke aanpak al eerder gesuggereerd: 'Naar het model van het Next Generation EU-herstelplan van € 750 miljard zou de Europese Commissie geld kunnen lenen op de kapitaalmarkten om gezamenlijke investeringen te ondersteunen of gezamenlijke aanbestedingen namens de lidstaten na te streven.'

Heeft u het door?

Volgens artikel 41(2) van het Verdrag betreffende de Europese Unie mogen geen uitgaven die militaire- of defensieoperaties impliceren, uit de EU-begroting worden gefinancierd. Volgens artikel 173 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie is de EU echter verantwoordelijk voor het versterken van het concurrentievermogen van de Europese industrie, waaronder de Europese defensie-industrie. De defensie-industrie van de EU kan dus worden ondersteund door de EU-begroting.

Het is belangrijk dat u twee dingen weet over deze onzin hier: voor de Europese Unie zijn er twee soorten EU-wetgeving™: primair versus secundair recht. Elke actie van de EU is gebaseerd op de verdragen. Deze bindende overeenkomsten tussen EU-lidstaten beschrijven de doelstellingen van de EU, de regels voor EU-instellingen, hoe beslissingen worden genomen en de relatie tussen de EU en haar leden.

Verdragen vormen het uitgangspunt van het EU-recht en worden in de EU ook wel primair recht genoemd.

Het geheel van wetten dat voortkomt uit de beginselen en doelstellingen van de verdragen, staat bekend als secundair recht. Het omvat verordeningen, richtlijnen, besluiten, aanbevelingen en adviezen.

Nu we deze definities gehad hebben, kunnen we duidelijk zien wat de Europese Commissie hier beweert:
'Artikel 41(2) van het Verdrag betreffende de Europese Unie (VEU) luidt:
De operationele uitgaven die voortvloeien uit de uitvoering van dit hoofdstuk komen eveneens ten laste van de begroting van de Unie, met uitzondering van de uitgaven die voortvloeien uit operaties die gevolgen hebben op militair of defensiegebied en de gevallen waarin de Raad met eenparigheid van stemmen anders besluit.
In gevallen waarin de uitgaven niet ten laste komen van de begroting van de Unie, komen deze ten laste van de lidstaten volgens de bruto nationaal product-verdeelsleutel, tenzij de Raad met eenparigheid van stemmen anders besluit. Wat betreft uitgaven die voortvloeien uit operaties met militaire of defensie-implicaties, zijn lidstaten waarvan de vertegenwoordigers in de Raad een formele verklaring hebben afgelegd overeenkomstig artikel 31, lid 1, tweede alinea, niet verplicht bij te dragen aan de financiering ervan'.

Het is glashelder dat als een lidstaat zegt 'ehm, nee', die lidstaat niet verplicht kan worden om dat te doen. En dit is de verraderlijke oplossing die de Europese Commissie voorstelt, conform artikel 173 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU):
'1. De [Europese] Unie en de lidstaten dragen er zorg voor dat de omstandigheden nodig voor het concurrentievermogen van de industrie van de Unie aanwezig zijn.
Daartoe zullen zij, overeenkomstig een systeem van open en concurrerende markten, optreden om:
- het versnellen van de aanpassing van de industrie aan structurele veranderingen,
- het bevorderen van een gunstig klimaat voor het initiatief en de ontwikkeling van ondernemingen in de hele Unie, met name van kleine en middelgrote ondernemingen,
-nhet bevorderen van een gunstig klimaat voor samenwerking tussen ondernemingen,
- het bevorderen van een betere benutting van het industriële potentieel van het beleid inzake innovatie, onderzoek en technologische ontwikkeling.
2. De lidstaten plegen onderling overleg, in verbinding met de Commissie, en coördineren waar nodig hun optreden. De Commissie kan alle nuttige initiatieven nemen om deze coördinatie te bevorderen , met name initiatieven gericht op het opstellen van richtsnoeren en indicatoren, het organiseren van de uitwisseling van beste praktijken en het voorbereiden van de nodige elementen voor periodieke monitoring en evaluatie. Het Europees Parlement wordt volledig op de hoogte gehouden [d.w.z. de Commissie van de EU moet rapporteren over haar activiteiten, maar het Parlement heeft daar geen inspraak in].
3. De Unie draagt ​​bij tot de verwezenlijking van de in lid 1 genoemde doelstellingen door middel van haar beleid en optreden uit hoofde van andere bepalingen van de Verdragen. Het Europees Parlement en de Raad kunnen, volgens de gewone wetgevingsprocedure en na raadpleging van het Economisch en Sociaal Comité, specifieke maatregelen vaststellen ter ondersteuning van de activiteiten die in de lidstaten worden ondernomen om de in lid 1 genoemde doelstellingen te verwezenlijken, met uitsluiting van enige harmonisatie van de wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen van de lidstaten.'

Deze titel biedt de Unie geen grondslag voor de invoering van maatregelen die tot concurrentievervalsing kunnen leiden of die belastingbepalingen of bepalingen betreffende de rechten en belangen van werknemers bevatten. Eigenlijk is Art. 173 zoiets als de Commerce Clause in de Amerikaanse context. Uiteraard zijn deze twee artikelen van het 'primaire recht™' feitelijk met elkaar in tegenspraak ten opzichte van de doelstellingen die de Europese Commissie in het EDIS-document uiteenzet met betrekking tot het militair-industriële beleid.

Zo vertelt de Europese Commissie iedereen hoe ze zowel haar eigen 'primaire recht™' als de bepalingen over non-interferentie in, nou ja, handel, zullen ondermijnen:
- Artikel 41(2) van het VEU zal (mis)bruikt worden om de financiering door belastingbetalers van de militair-industriële plannen van de Commissie te omzeilen – door terug te vallen op schuldfinanciering van dit hele plan. Met andere woorden: er zullen geen belastingen voor worden geoormerkt (wat ronduit illegaal zou zijn), dus de Europese Commissie zal het geld simpelweg inzamelen via hun wetsvoorstellen en obligaties. 'We hebben geen enkele bepaling van het primaire recht overtreden, we hebben alleen iets gedaan dat in geen enkel Verdrag wordt genoemd (behalve bijvoorbeeld het Verdrag van Maastricht, dat het aangaan van gedeelde of gepoolde schulden expliciet verbiedt, maar dat is dan weer een formaliteit die de rechtbanken over een paar jaar moeten oplossen).
- Artikel 173 van het VWEU zal tegelijkertijd worden gebruikt om twee punten te bepleiten: aangezien dit hele avontuur met schulden zal worden gefinancierd, in plaats van met belastingen, kan en zal letterlijk alles wat de Europese Commissie doet om een ​​militair-industrieel kartel in de hele Unie te vormen, worden gedaan via deze functionele equivalentie van de Commerce Clause, die het Amerikaanse Congres de bevoegdheid geeft 'om de handel met buitenlandse landen, tussen de verschillende staten en met de indianenstammen te reguleren' (volgens Wikipedia). Merk op dat artikel 173 van het VWEU op dezelfde manier (mis)bruikt zal worden, met als belangrijk verschil met de constitutioneel-republikeinse bepalingen in de VS dat de Europese Commissie, via de nog op te richten 'Defence Industrial Readiness Board', deze bevoegdheden zal hebben.

Deze stap van de Europese Commissie zal, in combinatie met de op schulden gebaseerde financiering (ook illegaal volgens de EU-wetgeving), de EU veranderen in een fiscaal-financieel-militair regime dat vergelijkbaar is met eerdere versies, met name de Anglo-Britse 'fiscaal-militaire staat' die John Brewer besprak in zijn baanbrekende boek The Sinews of Power (Unwin Hyman, 1989) en de Amerikaanse bewerking daarvan die Max Edling gedetailleerd beschrijft in zijn boek A Hercules in the Cradle (University of Chicago Press, 2014).

We zien momenteel precies hetzelfde patroon in het EU-brede bewapeningsprogramma als we hebben waargenomen tijdens de coronacrisis. Iedereen die denkt dat de Pfizer-affaire enkele jaren geleden een eenmalige uitzondering was in een historische noodtoestand, willen we even uit de droom helpen. Ook toen al bleek dat de hele EU gebaseerd is op bovengenoemde en bijbehorende oplichtingspraktijken.

Geheime deals, geredigeerde contracten, gebrek aan toezicht: het sms-schandaal rond Ursula von der Leyen - waarover we destijds uitvoerig berichtten - stond niet op zichzelf en wierp juist toen een scherp licht op het EU-(wan)beleid. We zullen hier nog even op doorgaan.

Het duurde drie jaar voordat een EU-hof besefte wat voor de hand lag: de sms-berichten die Ursula von der Leyen met Pfizer-topman Albert Bourla uitwisselde over de grootste vaccindeal in de geschiedenis van de EU, zijn relevant en het publiek heeft het recht om ze te zien.

Sinds de coronacrisis krijgt de führerin van de Europese Commissie te maken met beschuldigingen dat ze te veel en te duur vaccins heeft gekocht bij het Amerikaanse bedrijf Pfizer en sms-berichten heeft verborgen. Als führerin van de Europese Commissie onderhandelde zij  persoonlijk over de EU-vaccindeal van € 20 miljard tussen Pfizer en BioNTech via niet openbaar gemaakte sms-berichten met CEO Albert Bourla – een schending van de EU-transparantieprotocollen. Daarbij speelde haar echtgenoot ook een zeer dubieuze (voor hem lucratieve) deal. De vroegere commissaris voor de Interne Markt Thierry Breton gaf later toe dat de "buitensporig strenge" voorwaarden van het contract de EU met overschotten aan doses achterlieten, waardoor € 4 miljard aan belastinggeld werd verspild.

Dat argument gaat alleen op als je in wezen hetzelfde gedrag met betrekking tot Von der Leyens vorige functie als Duits minister van Defensie buiten beschouwing laat: ze was in de race om Merkel op te volgen, maar omdat ze zowel te incompetent (betekent geen diskwalificatie) als te openlijk corrupt (slechte uitstraling) was voor Duitsland (laat dat even bezinken!), werd ze (net als heel veel uitgerangeerde politici) 'uitbesteed' aan Brussel. Von der Leyen benadrukte altijd dat de sms-berichten geen officiële documenten waren en dat ze niet over contracten gingen (dus geen probleem, vindt ze). De Europese Commissie had ook verklaard dat de sms-berichten van Von der Leyen inmiddels waren 'verwijderd' – een proces dat minstens één onderzoek in elke regering - behalve in ons land, hoi Mark! - zou veroorzaken. In Brussel (en bij de NAVO) is dit echter geen issue.

Over haar wanbeleid bij het Duitse ministerie van Defensie (2013-2019) nog even het volgende: Von der Leyens ambtstermijn als Duits minister van Defensie werd geplaagd door systematische disfunctie. Een parlementaire audit uit 2018 wees uit dat slechts 29% van de militaire uitrusting volledig operationeel was, met tekorten waardoor troepen tijdens de training houten geweerreplica's moesten gebruiken. De voormalige inspecteur-generaal van de Bundeswehr, Volker Wieker, bekritiseerde haar inkoopstrategie publiekelijk als "ongecoördineerd en financieel onverantwoordelijk" en verwees naar een budgetverlies van € 25 miljard door vertraagde of geannuleerde contracten. Haar ontslag in 2019 volgde op een vriendjespolitiekschandaal rond onregelmatige consultantbetalingen aan externe bedrijven.

Wie weet wat de Europese Commissie nu gaat verzinnen om de sms-berichten niet te hoeven overhandigen. Als ze eindelijk openbaar worden gemaakt, is de broodnodige opheldering eindelijk mogelijk. In de zogenaamde 'Pfizergate' zal dan onder andere moeten worden verduidelijkt of Von der Leyen op eigen gezag heeft gehandeld en of er te veel en te duur vaccins zijn besteld (we nemen aan dat dat laatste punt irrelevant is: aangezien de bestelling gebaseerd was op fraude met het betreffende product, was dat ook zo). Uiteindelijk blijkt dit alleen uit de vaccincontracten. Die zijn inmiddels allemaal openbaar gemaakt, betoogt de Europese Commissie - tegen hun wil. Maar ten eerste hebben de media en het Europees nepparlement hier veel druk op moeten uitoefenen. En ten tweede zijn de cruciale passages zwart gekalkt.

De decennialange weigering van de Europese Commissie om transparantie te creëren is zeer onthullend (dat is hun modus operandi, en  niemand kan er iets aan doen). Iedereen die onderhandelt over meer dan 1,8 miljard vaccindoses met een veronderstelde prijs per eenheid van 20 euro of meer, doet dat niet in het geheim, maar namens zo'n 450 miljoen EU-burgers. Het stinkt naar misbruik van uitvoerende bevoegdheden, zo niet regelrecht verraad: helaas mist het EU-rech het juridische concept 'verraad'. Het gaat om het geld van de burgers van de EU (meer dan 35 miljard euro) en hun gezondheid - wat ze in Brussel eigenlijk worst zal zijn.

Von der Leyen zelf heeft hier nog steeds niet over terechtgestaan - het woord 'nog' is hier cruciaal, en we hopen tegen beter weten in dat zij terecht zal staan – maar aangezien de Europese Commissie werkt onder leiding van de zogenaamde EU-Raad (de incapabele verzameling regeringsleiders), schiet zelfs het voor de rechter brengen van Von der Leyen veel te kort]. Tot nu toe zijn alle beschuldigingen op de voormalige minister van Defensie afgeketst. Overigens ging de zogenaamde 'consultancyaffaire' (oorspronkelijk Berateraffäre) uit haar tijd in Berlijn ook gepaard met het missen (lees: wissen) van sms-berichten.

En nu willen ze bij de Europese Commissie het voortouw nemen bij het gezamenlijk aankopen van munitie, oprichten van nieuwe defensiefabrieken.... en directe contracten met de industrie staan ​​op de planning. Ook hier is er een gebrek aan inzicht, controle en publiek debat – en de implicaties gaan veel verder dan één wapendeal omdat het verband houdt met de eerdere staatsgreep van de Europese Commissie, d.w.z. dat ze zichzelf 'soeverein' heeft verklaard.

Het blijft onduidelijk hoe door de nieuwe 'Defence Industrial Readiness Board' de prioriteiten worden gesteld en op welke wijze de bedragen worden toegewezen. Tegelijkertijd worden regels zoals de schuldenrem, die decennialang als onaantastbaar werden beschouwd als het ging om investeringen in de sociale en gezondheidssector, overboord gegooid. Zoals we hieerboven schreven heeft de Europese Commissie de wapenaankopen 'duurzaam' verklaard om dit te bereiken; oh, laten we niet vergeten dat dit natuurlijk zelfs volgens het EU-recht illegaal is.

Als bij de vaccinonderhandelingen al de indruk ontstaat dat Von der Leyen door geheime afspraken een quasi-monopolie voor Pfizer heeft gecreëerd, dan rijst met grote urgentie de vraag of een dergelijke aanpak in de toekomst ook in de defensie-industrie zal worden herhaald. Het schandaal rond de vaccincontracten is daarom niet alleen een hoofdstuk uit het pandemiebeleid van het verleden, maar ook een waarschuwingssignaal voor de toekomst van de Europese Unie. Iedereen die legitimiteit claimt, moet transparantie creëren. Als je vertrouwen wilt, moet je verantwoording afleggen. En als je leiding wilt geven in een democratie, moet je bereid zijn om onder het vergrootglas te worden geplaatst – vooral wanneer er miljarden op het spel staan. Er wordt niet gesproken over de miljoenen levens die op het spel staan ​​als het gaat om waar de wapens voor dienen: oorlog tegen Rusland.

De Europese Unie heeft daarom bindende en verifieerbare transparantieprocedures nodig voor grote contracten – en die heeft ze nu nodig, dat wil zeggen: de EU mist beide. Anders blijft er van de veelgeroemde Europese solidariteit alleen nog een praatje over tussen de president en de farmaceutische baas, waar niemand iets van kan lezen 9aangezien wapens veel duurder zijn dan medicijnen (sorry, niet sorry, Big Pharma). Stel u de grootschalige corruptie eens voor....

Dat de rechtszaak over de publicatie van de sms-berichten drie jaar geleden werd aangespannen door een buitenlandse krant als de New York Times (lol, want er is geen spoor van ironie), zegt ook veel over de toestand van het mainstream medialandschap in de Europese Unie. Ook hier is een herbezinning nodig: de pers moet weer kritischer en onafhankelijker berichten.

Tot slot.

Hoewel het herbewapeningsplan van Von der Leyen bedoeld was als reactie op de Russische strijd tegen Oekraïne, doet het gebrek aan toezichtsmechanismen denken aan eerdere aanbestedingsschandalen. Een rapport van de Europese Rekenkamer uit 2024 signaleerde "aanhoudende zwakheden" in de EU-defensie-uitgaven en merkte op dat 40% van de € 12 miljard die in 2022 aan het Europees Defensiefonds werd besteed, nog steeds niet is verantwoord vanwege lakse rapportageregels. Vermoedens van vriendjespolitiek blijven bestaan: Rheinmetall, een Duitse wapenfabrikant, zag de aandelenkoers met 210% stijgen na de aankondiging van EDIS.

Conclusie: Verantwoording versus centralisatie. Von der Leyens carrière onderstreept een terugkerende spanning tussen gecentraliseerde besluitvorming en democratische verantwoording. Van houten geweren tot vaccinatie-ondoorzichtigheid - en dan hebben we het nog niet eens over de terugslagen van sancties die burgers en bedrijven in de EU honderden miljarden euro's hebben gekost, haar nalatenschap hangt af van de vraag of de crises in de EU te wijten zijn aan externe schokken of aan zelf veroorzaakte institutionele overmacht. Naarmate EDIS vordert, suggereert de weigering van de Europese Commissie om robuuste anti-corruptiewaarborgen te implementeren – ondanks de eisen van het neppParlement – ​​een verontrustend patroon: urgentie boven integriteit stellen, waarbij burgers de kosten dragen.






[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]



[21 mei 2025]

 

Afdrukken Doorsturen