De situatie op de financiële markt in Japan is momenteel behoorlijk nijpend en in de toekomst lijkt het alleen maar erger te worden. We durven zelfs te stellen dat Japan op een regelrechte ramp afstevent.
Eerst maar eens over de uitspraak die we bedoelen.
De rechtbank in de VS heeft verklaard dat de Amerikaanse president de
hoofden van zogenaamde "onafhankelijke" overheidsinstanties kan
ontslaan, maar als het om de Federal Reserve gaat, moet hij er vanaf
blijven. De Federal Reserve, weet u, is een "uniek gestructureerde,
quasi-private entiteit". Quasi-private? Een mooie, gladde term! Laten
we dit eens openbreken en kijken wat erin zit.
Ondanks de adembenemende stijging ligt de 40-jarige opbrengst nog
De beslissing van het Hooggerechtshof is een tweesnijdend zwaard,
scherp genoeg om het bureaucratische beest bloed te doen vloeien. Aan
de ene kant is het een machtsboost voor de uitvoerende macht, een
groen licht om schoon schip te maken bij instanties die zich lang
achter het schild van de 'onafhankelijkheid' hebben verscholen. Aan de
andere kant is het een schokkende onthulling over de Federal Reserve,
die schimmige instelling die in 1913 ontstond uit een Congres dat
ofwel jammerlijk naïef ofwel diep corrupt was – kies maar: in beide
gevallen raadt u het goed.
De Federal Reserve maakt geen deel uit van de Amerikaanse overheid,
niet echt. Het is een hybride, een hersenschim van private (groot)banken,
samengevoegd met een raad van 'gouverneurs' (met zo'n term lijkt het
nog wat) die de president benoemt maar niet kan controleren. De
Federal Reserve zelf zetelt in een eigen leengoed in Washington D.C.,
immuun voor Amerikaanse wetten op manieren waar een feodale heerser
jaloers op zou zijn. En al meer dan een eeuw lang beheert het de
geldhoeveelheid van het land, stelt het rentetarieven vast en, het
allerbelangrijkst, beheert het een staatsschuld die nu oploopt tot een
duizelingwekkende 37 biljoen dollar, een bedrag zo monsterlijk ($
37.000.000.000.000) dat zelfs de grootste stoïcijnen onder ons ervan
zouden stikken in hun vulkoek.
Maar hier wordt het ingewikkelder, en eigenlijk ook wel leuker. Als de
Federal Reserve een private entiteit is, zoals het Hooggerechtshof zo
verleidelijk heeft gesuggereerd, wat betekent dat dan voor de schulden
die zij aanhoudt?
Al tientallen jaren wordt ons verteld – door politici, economen en de
Federal Reserve zelf – dat deze schuld de maatschappij is, een
collectieve last die Amerikanen moeten dragen, een erfenis van
schaamte die ze moeten doorgeven aan toekomstige generaties. Maar wat
als dat een groot bedrog is? Wat als de schuld, beheerd door deze
quasi-private instelling, eigenlijk het probleem van de Federal
Reserve is, een last die ze door een eeuw van juridische trucs en
rookgordijnen slim op het publiek heeft afgewenteld?
Dit is geen wilde theorie die door internetdetectives in duistere
hoeken van het web wordt gesponnen. Het is een vraag die geworteld is
in de structuur van de Federal Reserve zelf. De Federal Reserve, ook
wel kortweg Fed genoemd, is weliswaar opgericht om de economie te
stabiliseren, maar ook om de belangen te dienen van de private banken
die er eigenaar van zijn – denk aan grote spelers zoals de grootste
criminele financial van de VS JPMorgan Chase, Citigroup en Goldman
Sachs, die winst hebben gemaakt met de rente op staatsobligaties.
De Fed heeft decennialang Amerikaanse staatsobligaties opgekocht en in
feite geld uitgeleend aan de overheid tegen een prijs. Als het een
private entiteit is, dan is die schuld toch een privaat contract?
Waarom wordt het Amerikaanse volk dan verteld dat ze die schuld
verschuldigd zijn? Waarom maken de burgers zich druk om een rekening
van 37 biljoen dollar, terwijl de private eigenaren van de Fed juist
degenen zouden moeten zijn die de rekening moeten betalen?
We gaan nu een beetje op de speculatieve toer, oké? Stel u voor dat de
goudharige 'directeur' van de VS, met zijn talent om de boel op
stelten te zetten, besluit deze theorie te testen. Hij zou kunnen
opstaan en zeggen: "Sorry mensen, maar deze schuld is niet van ons –
hij is van jullie, beste private bankiers."
De dollar is immers een juridische fictie, waarvan de waarde wordt
ondersteund door het monopolie van de Fed op geldschepping. De
overheid is de Fed geen cent verschuldigd; sterker nog, de Fed is de
overheid wel iets verschuldigd voor het voorrecht om in haar
gereedschapskist te mogen rommelen.
De balans van de Fed is al een puinhoop, opgeblazen met biljoenen aan
slechte schulden door jaren van roekeloze obligatieaankopen. Als de
overheid hierop zou aandringen – bijvoorbeeld door te weigeren het
schuldenplafond later dit jaar te verhogen – zou de Fed
staatsobligaties moeten blijven opkopen om de boel draaiende te houden.
Elke aankoop zou de Fed dieper in de rode cijfers duwen, wat mogelijk
tot faillissement van de particuliere beleggers zou leiden. En hier is
het addertje onder het gras: de overheid zou hen niet hoeven te
redden. Waarom zou ze? De Fed is privaat, zoals het Hooggerechtshof zo
behulpzaam heeft opgemerkt. Laat de bankiers voor de verandering maar
in hun eigen sop gaarkoken.
Zou dit echt kunnen gebeuren?
O, het is niet zomaar een utopie – het is een verleidelijke
mogelijkheid. Het financiële huis van de Fed is gebouwd op zand,
gestut door jaren van makkelijk geld en lage rentes. Het tot het
uiterste drijven zou niet veel kosten, en de politieke wil zou er
misschien wel zijn. Te lang hebben centrale banken zoals de Fed in de
schaduw geopereerd, met immense macht, terwijl ze deden alsof ze het
algemeen belang dienden. Ze hebben iedereen ervan overtuigd dat hun
schulden andermans schulden zijn, dat hun mislukkingen die van anderen
zijn. Maar wat als iedereen is opgelicht? Wat als de quasi-private
status van de Fed de sleutel is tot het ontrafelen van een eeuw van
financiële manipulatie?
Terwijl we het einde van dit artikel (dat voor u, lezer, nu nog gratis
is) naderen, kunnen we met moeite onze glimlach in bedwang houden om
de brutaliteit van het idee. De uitspraak van het Amerikaanse
Hooggerechtshof heeft een deur opengezet en de ware aard van de Fed
blootgelegd. Of de goudharige bestuurder – of wie dan ook – het lef
heeft om door die deur te stappen, is een andere vraag, maar alleen al
de mogelijkheid is genoeg om onze harten sneller te doen kloppen. Als
de schuld toebehoort aan de private eigenaren van de Fed, staan we
op het punt getuige te zijn van een afrekening – een kans om de regels
van geld, macht en verantwoording te herschrijven. De bankiers die de
Amerikaanse economie al meer dan een eeuw beheersen, worden misschien
eindelijk gedwongen de feiten onder ogen te zien, en we zouden er wel
wat voor over hebben om die confrontatie te zien.
Nogmaals: zou dit echt kunnen gebeuren?
In een wereld waarin het Amerikaanse Hooggerechtshof de Federal
Reserve zonder blikken of blozen een private entiteit kan noemen,
denken wij dat de kans groter is dan we zouden denken - vooral in de
VS waar de claimcultuur diep geworteld is in het rechtssysteem.
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[26 mei 2025]
Afdrukken
Doorsturen
