Plunderen is de nieuwe norm

Geen enkele vorm van bezuinigingen – als die überhaupt denkbaar zouden zijn in de huidige VS – zal ooit de Amerikaanse schuldenlast kunnen aflossen, maar het idee lijkt te zijn om de rest van de wereld onder druk te zetten om ons te helpen. De stimulans is blijvende toegang tot de Amerikaanse markt en een soort belofte van veiligheid. Probeer dat soort beloften niet te gebruiken om ook maar iets te betalen.

De realiteit is dat het Anglo-Zionistische Rijk enorm overbelast is. De oudere Chinese en Russische rijken hielden hun ambities binnen over het algemeen beheersbare grenzen – hun 'nabije buitenland', oftewel relatief aangrenzende, lege gebieden. Het Anglo-Zionistische Rijk heeft geprobeerd de wereld te koloniseren en is voorspelbaar overbelast. Net als overbelaste rijken uit het verleden wil het Anglo-Zionistische Rijk zijn hegemonie behouden. Je zou de huidige situatie misschien kunnen zien als een verschuiving van de Nieuwe Monetaire Theorie van het recente verleden – blijf gewoon meer geld drukken, schuld doet er niet toe – naar een fiscaal 'conservatievere' vorm van rijk: de boeken in evenwicht brengen, of in ieder geval de schuld binnen een redelijk beheersbaar bereik krijgen, door de vazalstaten te plunderen.

Hoe dan ook, houd dat basisschema in gedachten om de puzzel in dit impressionistische overzicht in elkaar te zetten. Alle oorlogen, handelsbesprekingen en dergelijke moeten vanuit dit perspectief worden bekeken. Laten we de situatie schetsen door kort te verwijzen naar de rampzalige Anglo-zionistische oorlog tegen Rusland – die deze crisis heeft veroorzaakt en de context vormt waarbinnen deze imperiale afpersing plaatsvindt. Ten eerste stellen de Russen – met de overwinning in zicht – openlijk wat al lang duidelijk is. Dit is nooit een oorlog tussen Rusland en Oekraïne geweest. Het is altijd een Anglo-zionistische oorlog geweest om Rusland te onderwerpen en te plunderen. Dus:

De Russische vertegenwoordiger bij de VN, Nebenzya, zegt dat Rusland zich er volledig van bewust is dat de VS en het VK zijn grondgebied aanvallen:

"Rusland is zich volledig bewust van de directe betrokkenheid van de VS en het VK bij aanvallen op zijn grondgebied - van doelcoördinaten tot raketvluchtroutes, elke stap staat onder hun controle."

Niet meer doen alsof. En dus lijkt Rusland op het punt te staan ​​om in Istanbul een ultimatum te stellen: vrede op onze voorwaarden. Neem het of laat het. We zullen hoe dan ook winnen. Trump heeft een ogenschijnlijk zeer onregelmatige aanpak gekozen om uit deze impasse te komen, namelijk proberen een persoonlijke deal te sluiten via een persoonlijke gezant voor Poetin, in plaats van onderhandelingen tussen regeringen. De Russen hebben natuurlijk alle reden om zowel de Amerikaanse regering als Trump persoonlijk te wantrouwen, en Trump heeft hoe dan ook geen invloed op Poetin.

Ondertussen raast Trump de wereld rond in een poging de hegemonie van het Anglo-Zionistische Rijk te redden. De eerste fase van zijn shock-and-awe-aanpak met unilaterale eisen en dreigementen leverde enige respons op, maar de wereld buiten Europa begint een voorzichtigere aanpak te hanteren en heeft meer opties dan de Europese vazallen.

In het kader van dat Amerikaanse (Trump) beleid past precies de Golden Dome-fraude die ervoor dat Amerikaanse wetenschappers de realiteit onder ogen moeten zien: de fysica van het onderscheppen van ICBM's is gewoonweg kansloos. Hetzelfde geldt voor zelfs minder geavanceerde ballistische raketten. Maar veel europese politici laten zich een rad voor ogen draaien....

Bekijk de benoeming van Feinberg in het licht van het algemene strategieplan. Feinberg is de medeoprichter en CEO van Cerberus, een van de grootste aasgierfondsen ter wereld, dat zich tegoed deed aan Ierse activa na de crash, wat tot problemen leidde bij huurders. Dit is het type expertise en mentaliteit dat nodig is voor de implementatie van de strategie (enig sarcasme is ons niet vreemd). Private equity wordt op veel manieren gebruikt als een vorm van staatsmanschap.

Zo proberen Amerikaanse private equity-bedrijven de Chinezen te overbieden bij de aankoop van een haven in Australië.  In een Ierse context is Cerberus een aasgierfonds dat betrokken is geweest bij de overname van Ierse hypotheken.

Inderdaad, de late imperialistische plunderingen zijn begonnen. De enige regel is: "Grijp alles wat los en vast zit!". De overname van @Telegraph is wederom een ​​voorbeeld van deze trend. Als het om Amerikaanse 'investeringsmaatschappijen' gaat, is RedBird Capital niet bepaald Dzjengis Khan of Attila de Hun. De belangen variëren van AC Milan tot de XFL. Maar met de overname van de Britse Telegraph voegt het zich bij een lange lijst van plunderaars die een fundamentele waarheid over internationale betrekkingen hebben ontdekt: als er geen toekomst meer is in de maatschappij, is de enige verstandige zet om te plunderen wat je kunt.

Plunderen klinkt grof. Tegenwoordig geven we de voorkeur aan de geruststellende woorden van "activaherstructurering" en "strategische investeringen". Maar we moeten woorden niet verwarren met de realiteit. De echte valuta hier is niet kapitaal; het is helderheid. En wat steeds duidelijker wordt, is dat de door de VS geleide liberale internationale orde – het rijk van open markten, open samenlevingen en open portemonnees – ten onder gaat. Niet plotseling, maar wel duidelijk. Niet in één catastrofe, maar in duizend rationele beslissingen.

We beginnen bovenaan. De Verenigde Staten plunderen hun eigen imperium. Washington heeft de dollar als wapen gebruikt, is te ver gegaan met sancties en subsidieert nu de binnenlandse industrie via tarieven en andere middelen. Het zet Europese bondgenoten onder druk om Amerikaans vloeibaar aardgas (LNG) te kopen, zelfs wanneer het vele malen duurder en koolstofintensiever is, wat de vermeende klimaatambities van Europa ondermijnt en de Duitse industrie tegelijkertijd uitholt. Die industriële basis, ooit de motor van Europa, verhuist nu gedeeltelijk naar Amerikaanse bodem, waar energie goedkoop is en de regelgeving minder omslachtig.

Het is imperiale voorkeur met andere middelen. Washington zegt bondgenoten om Amerikaans te kopen of te sneuvelen. Bedrijven volgen dit voorbeeld. Multinationals die ooit wereldwijde stabiliteit nastreefden, smullen nu van de restanten van de oude orde. Ze sluizen belastinggeld weg via contracten die rendement garanderen, ongeacht de uitkomst. Kijk niet verder dan het kosten-plusmodel van het Pentagon, of de publiek-private lappendeken van de Amerikaanse infrastructuur, waar lobbyen, niet efficiëntie, bepaalt wie er betaald krijgt.

De recente toename van de belangstelling voor antitrustwetgeving aan de politieke linker- en rechterkant – gericht op techgiganten, de gezondheidszorg en zelfs institutionele beleggers – moet niet alleen worden gezien als een moreel ontwaken. Het lijkt eerder op een laatste poging van het imperialistische centrum om te voorkómen dat zijn organen worden gekannibaliseerd. De plunderaars staan ​​niet langer alleen aan de poorten; ze bevinden zich in de bestuurskamers. Zelfs landen handelen ernaar.

Saoedi-Arabië misbruikt zijn positie om zoveel mogelijk uit Washington te halen en vraagt ​​om veiligheidsgaranties, nucleaire samenwerking en geavanceerde wapens in ruil voor voorzichtige diplomatieke gebaren en vage steun aan China. Turkije speelt de NAVO uit tegen de Shanghai Cooperation Organisation en breidt tegelijkertijd zijn eigen invloedssfeer uit. Frankrijk, al lange tijd de trouwe luitenant van de NAVO, fantaseert openlijk over strategische autonomie – een idee dat verdacht veel lijkt op het bouwen van een reddingsboot terwijl het schip zinkt.

De instellingen van de oude orde bestaan ​​nog steeds, maar de loyaliteit die ze afdwingen is in toenemende mate transactioneel. Het internationale systeem lijkt minder op een op regels gebaseerde orde en meer op een liquidatie-uitverkoop. Dit alles is logisch, zelfs moreel, als je gelooft dat de primaire taak van een staat, bedrijf of individu is om te overleven.

We zijn niet preuts. Mediabedrijven zijn altijd van eigenaar gewisseld. Maar eigenaarschap is nog steeds belangrijk. En wanneer één van de meest spraakmakende kranten van Groot-Brittannië in de portefeuille van een private-equityfirma belandt die beroemder is om American football dan Fleet Street, is er iets diepers aan de hand. En in dit geval gaat het niet om redactionele onafhankelijkheid. Het gaat om signaleren. Wanneer je de organen van de nationale cultuur verkoopt aan kopers van buitenaf, verklaar je – hoe subtiel ook – dat de lange keizerlijke schemering ook voor jou is aangebroken. Eerst verliest het rijk zijn moed. Dan verkoopt het het huis als schroot.

Sommige lezers zullen dat alarmerend vinden. Maar ze zouden zich moeten afvragen: is dat zo? Kijk om je heen en overweeg eens hoeveel politieke en economische activiteit tegenwoordig een vorm is van "pakken wat ik kan zolang het nog kan". Of het nu gaat om het beleid voor migrantenhuisvesting in Europese landen, waar lokale overheden in stilte publieke middelen omzetten in contracten voor noodhuisvesting voor bevoorrechte leveranciers; of in de pensioensector, waar pensioenfondsen steeds vaker inzetten op risicovolle activa in de hoop op een laatste meevaller voordat de demografische crisis toeslaat; of in de ambtenarij, waar hoge ambtenaren wegglijden naar private consultancyfuncties bij juist die sectoren die ze ooit reguleerden. Op elk niveau, van het parlement tot de lokale afdeling, is de berekening hetzelfde: het systeem bestaat misschien over tien jaar niet meer, dus het is beter om nu te cashen.

En als ze goed kijken, beginnen ze misschien te merken dat wat er met ons land gebeurt, al elders in het Westen is gebeurd. En de plunderaars? Dat zijn geen barbaren aan de poort. Het zijn vaak rationele bestuurders, nog vaker komend vanuit de politiek. Ook vaak in (mantel)pak. En hebben ze ook nog paspoorten die erg op die van ons lijken.

We moeten hierbij opmerken dat het bovenstaande grotendeels van toepassing is op het Anglo-zionistische rijk en zijn vazallen of vazalstaten. Veel van deze landen denken misschien dat ze weinig andere opties hebben dan mee te gaan met de Amerikaanse eisen – hoewel velen in de verleiding zullen komen om naar alternatieven te zoeken. De Japanners bevinden zich zeker in dat stadium. Zelfs een land als Polen, dat van onschatbare – zij het ondoordachte – hulp is geweest in de Anglo-zionistische oorlog tegen Rusland, kan verbijsterd zijn over wat ze zien aankomen. De Polen zelf zijn waarschijnlijk de enigen ter wereld die verbaasd zijn dat ze waarschijnlijk geen speciale beloning zullen ontvangen voor hun diensten. Bedenk dat Amerikaanse leden van de Senaat aandringen op 500% invoerrechten op landen die Russische olie en gas kopen – waaronder het grootste deel van Europa via India. Dus aan de ene kant graven de Polen antitankgraven langs hun grens met Kaliningrad, in de veronderstelling dat dit hen tegen Rusland zal beschermen. Ondertussen zullen de VS hen in de rug steken, omdat o.a. de Poolse import van Russisch vloeibaar aardgas blijft stijgen dankzij de uitzonderingspositie voor de petrochemische industrie.

Trumps tactiek is om verwarring te zaaien en tegelijkertijd dreigementen te uiten, in de verwachting dat de andere partij uiteindelijk zal toegeven aan het compromis dat Trump voorstelt. Maar sommige landen – met name Rusland, China en Iran – laten zich niet misleiden en zullen zich waarschijnlijk niet laten misleiden.

Het doel van het Amerikaanse beleid is dat iedereen de opperste leider Donald Trump en de Verenigde Staten in hun hegemonische rol erkent. Maar de wereld beweegt zich naar een wereldwijd raamwerk, waarin middelgrote landen, middelgrote mogendheden en kleinere landen hun handelingsvrijheid en bewegingsvrijheid terugkrijgen. Dat is het eerste probleem: het doel lijkt politieke ondergeschiktheid te zijn. En het is niet verrassend dat een land als Iran, gezien zijn geschiedenis, daar niet toe bereid is. Ten tweede, wanneer landen met de Verenigde Staten een soort tussenoplossing overeenkomen, krijgen ze daar helemaal geen beloning voor. In feite geven ze en de Verenigde Staten nemen, en zij krijgen er geen duidelijk voordeel uit. En dit weerspiegelt het derde punt, namelijk dat de Trump-techniek is om iets absoluut schandaligs te doen dat een enorm probleem voor iedereen veroorzaakt, en dan na een tijdje een beetje terug te treden, zodat het gewoon schandalig is in plaats van absoluut schandalig, zodat het probleem enigszins is verminderd – maar het is nog steeds veel erger dan waar iedereen begon. Vervolgens beweert hij dat dát de oplossing is. Dat is niet bepaald een stimulans voor landen om onderdelen van hun soevereiniteit op te geven, of zich voor de Verenigde Staten te buigen, zoals in het geval van Iran.

Veel van deze verwarring – en Trumps onvermogen om daadwerkelijk deals te sluiten met belangrijke internationale spelers – komt voort uit een fundamentele misvatting. Trump was er ons inziens van overtuigd dat het grootste deel van de wereld graag tot een compromis met de VS zou komen, als er massaal druk zou worden uitgeoefend en er vervolgens een uitweg zou worden geboden – op Amerikaanse voorwaarden. Het resultaat is echter dat vazallen zijn gezwicht (maar zich beledigd voelen omdat ze niet langer als bondgenoten worden behandeld), maar deze aanpak heeft de vastberadenheid van de rest om Trumps bluf te doorzien alleen maar versterkt. En dat betekent dat de gehoopte snelle hervorming van de internationale orde om de Anglo-Zionistische hegemonie te versterken, een lange sleur wordt, zonder einde in zicht.

Ondertussen stapelen de schulden zich op.





[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]



[1 juni 2025]

 

Afdrukken Doorsturen