Zonnepanelen: de ontmaskering van de grote waan
van een groene utopie
Hoe politici en bankiers fictie verzinnen om hun netto-nulfantasie
te verwezenlijken.
We beginnen dit artikel met een tweet van Elon Musk, die grillige
showman van de moderniteit, die met karakteristieke bombast verklaarde:
"Zonne-energie is de toekomst. De zon voorziet de aarde al 4,5 miljard
jaar van energie. Tijd om het op te schalen!"
Laten we deze glinsterende belofte eens ontleden, want het is een
microkosmos van de grote schijnvertoning die we realiteit noemen.
Omdat deze wereld een illusie is – een kaartenhuis gebouwd op fiatgeld,
derivatenplannen en de koortsachtige dromen van politici die hun
persberichten voor de waarheid aanzien. De wereldeconomie? Een
toverlantaarn van schulden en waanideeën, waar goudbanken verdrinken
in papieren verplichtingen terwijl ze het evangelie van stabiliteit
prediken. En toch, in deze lachspiegel, stapt Musk, zwaaiend met de
banier van zonne-energie als de redding van de menselijke soort.
Laten we hem even ter wille zijn en bedenken wat er nodig zou zijn om
de hele wereld over te laten stappen op zonne-energie. Dat is een even
gedurfd als absurd project.
Het wereldwijde energienet opnieuw bedraden voor
zonne-energiedominantie is geen sinecure. Het vereist niet alleen
panelen die woestijnen en daken bedekken, maar ook een complete
herziening van de infrastructuur om stabiliteit en veiligheid te
garanderen. Zonne-energie, ondanks al haar zonnige voordelen, is
intermitterend – wolken en het vallen van de avond zijn niet zo
gemakkelijk te reguleren. Om het betrouwbaar te maken zijn enorme
batterijopslagsystemen, verbeterde hoogspanningsleidingen en slimme
netwerken nodig om vraag en aanbod in evenwicht te brengen. Het
Internationaal Agentschap voor Hernieuwbare Energie (IRENA) schat dat
de transitie van het wereldwijde energiesysteem naar hernieuwbare
energiebronnen, met zonne-energie als hoeksteen, tegen 2050 meer dan
100 biljoen dollar zou kunnen kosten. Dat is biljoen met een B, een
getal zo groot dat het je begrip te boven gaat, net als het tellen van
de sterren.
Laten we dat nu eens vertalen naar de taal van de belastingbetaler.
Het wereldwijde bbp bedraagt jaarlijks ongeveer $ 100 biljoen. Om
deze zonne-utopie in bijvoorbeeld 25 jaar te financieren, zou je
jaarlijks $ 4 biljoen moeten aftikken. Verdeeld over de ongeveer 2
miljard belastingbetalers wereldwijd, is dat $ 2.000 extra per persoon
per jaar – een verhoging van de inkomstenbelasting met misschien wel
5-10% voor de gemiddelde inkomensgroep in ontwikkelde landen. In het
Verenigd Koninkrijk, waar het gemiddelde belastingtarief rond de 20%
schommelt, zou dit een verhoging tot 25% of meer kunnen betekenen,
ervan uitgaande dat overheden het geld niet zomaar bijdrukken (spoiler
alert: dat gaan ze dan wel doen). En waarvoor? Een elektriciteitsnet
dat, hoewel schoner, een grondige revisie van mineralen vereist – met
name zilver, de onbezongen held onder de zonnepanelen.
Zilver is namelijk cruciaal voor fotovoltaïsche cellen en geleidt
elektriciteit met ongeëvenaarde efficiëntie. Eén zonnepaneel kan 20
gram zilver verbruiken, en aangezien de wereld tientallen miljarden
panelen nodig heeft om Musks visie te realiseren, hebben we het over
miljoenen tonnen.
De wereldwijde zilvervoorraad bedraagt jaarlijks ongeveer 27.000
ton, waarvan een groot deel al bestemd is voor elektronica, sieraden
en die lastige goudbanken die jongleren met hun papieren derivaten. Om
zonne-energie op te schalen, zou de zilverproductie vertienvoudigd
moeten worden, of de prijzen zouden zo astronomisch zijn dat een
penthouse in Amsterdam ervan zou blozen. Tegen de huidige koersen zou
alleen al het zilver $ 1 biljoen kunnen kosten, ervan uitgaande dat de
mijnen het überhaupt zouden kunnen bijbenen zonder onder de druk in te
storten. De banken, die al tot over hun oren in sprookjesachtige
verplichtingen zitten, zouden ongetwijfeld meer papieren beloftes
verzinnen om de boel draaiende te houden. En dat moeten ze wel, want
dit is de illusie: een financieel systeem dat solvabiliteit veinst
terwijl overheden dromen van netto nuluitstoot najagen.
En dat brengt ons bij het grote onzinverhaal over klimaatverandering.
De bewering dat het "gevestigde wetenschap" is, is onzin van de
hoogste orde, een uitspraak die elke zichzelf respecterende
wetenschapper zal onderschrijven. Wetenschap staat nooit vast; het is
een rusteloos, twistziek beest, gedijend op twijfel en weerlegging.
Klimaatverandering als vaststaand verklaren is het dogma van
sektariërs omarmen, niet de strengheid van de rede. Ja, het klimaat
warmt op; ja, mensen dragen hun steentje bij. Maar de apocalyptische
profetieën – smeltende ijskappen, verdrinkende ijsberen – zijn minder
zeker dan de predikers je willen doen geloven.
De Arctische ijsplaat is, in tegenstelling tot Al Gore's koortsachtige
visioenen, hardnekkig hardnekkig gebleven en de laatste jaren zelfs
gegroeid. De modellen, waar zo vol vertrouwen naar wordt verwezen,
zitten vol variabelen en aannames, zoals elke eerlijke klimatoloog zal
schoorvoetend zal toegeven.
Toch heeft de politieke klasse, met hun onfeilbare talent om de kern
van de zaak te missen, klimaatverandering aangegrepen als officiële
rechtvaardiging voor deze zonnefantasie. Het werkelijke motief ligt
natuurlijk ergens anders. Zoals Donald Rumsfeld, die grijze architect
van chaos, opmerkte tijdens een persconferentie over de Golfoorlog in
1991, sleept de verslaving van het Westen aan olie uit het
Midden-Oosten ons mee in eindeloze regionale conflicten. "We moeten
alternatieven vinden," gromde hij, terwijl hij het probleem bij de "wetenschappers"
legde.
En zie, binnen tien jaar werden olie en gas omgedoopt tot planetaire
schurken, voorbestemd om de aarde te laten koken als we ons niet
bekeren. De oplichters roken kansen – koolstofkredieten, groene
subsidies, ESG-fondsen – en een industrie van vele biljoenen dollars
was geboren. Het doet er niet toe dat netto nul, zelfs als het bereikt
zou worden, de wereldwijde temperaturen nauwelijks zou verlagen, zoals
de eigen modellen van het IPCC suggereren. De ijsberen lijken een
handige mascotte voor een diepere agenda: het Westen losmaken van
oliestaten en tegelijkertijd de financiële zaken draaiende houden.
En ze draaien er lustig op los, dankzij de bankiers en hun geldpersen.
Neem bijvoorbeeld het Verenigd Koninkrijk, met zijn donquichotachtige
Net Zero-kruistocht, is een schoolvoorbeeld van waanideeën. Politici
zoals Keir Starmer, met al het charisma van een natte sok, beloven het
elektriciteitsnet tegen 2030 koolstofvrij te maken, terwijl het
financiële systeem op de rand van de afgrond balanceert. De kosten van
deze groene droom – honderden miljarden alleen al in het Verenigd
Koninkrijk – zouden het land failliet moeten laten gaan. Maar vrees
niet: de bankiers, altijd bereidwillig, zullen de persen draaiende
houden en de bezittingen en vrijheden van de burgers als onderpand
accepteren.
Hun pensioen? Toegezegd aan een zonnepark in Cumbria. De
belastingopbrengsten? Doorgesluisd naar een batterijfabriek in
Shenzhen. Allemaal om een planeet te redden die, eerlijk gezegd,
prima lijkt te functioneren zonder onze bemoeienis.
Dus waarom zouden we deze onbetaalbare, onpraktische en aantoonbaar
onnodige onderneming nastreven? Omdat, beste lezer, dát de kern van de
illusie is. Het onmogelijke moet mogelijk worden gemaakt, anders
stoppen de platen met draaien en stort de luchtspiegeling in. Musks
tweet is geen blauwdruk, maar een provocatie, een vonk om de droom
levend te houden. Zonne-energie, ondanks al haar verdiensten, is een
bijzaak in een groter schouwspel: een wereld waar schuld rijkdom is,
wetenschap dogma en vrijheid een verhandelbaar bezit. De zon zal
blijven schijnen, met of zonder zonnepanelen. De rest is slechts
theater, maar het verhaal zal burgers blijven verdelen, er zullen
mensen zijn die blindelings volgen en mensen die ongelovig toekijken,
maar de draaimolen blijft draaien om de illusie in stand te houden.
Als u, net als wij, de rit beu bent, stellen we voor dat u afstapt en
zoveel mogelijk fysiek zilver hamstert. De eco-gekken hebben het
gesticht namelijk overgenomen, ze hebben handenvol belastinggeld en ze
zullen ook uw geld nodig hebben om hun magnifieke maar onnodige agenda
uit te voeren. Zoals altijd is dit geen financieel advies, maar bedank
ons later maar.
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[4 juni 2025]
Afdrukken
Doorsturen
