Een artikel over de structurele kenmerken van de EU: u zult versteld staan hoe diep, vastgeroest en kankerachtig de rot in het hart van de Europese Unie is.
Het ene schandaal volgt het andere op in de EU . Hoewel sommige
schandalen de top bereiken, zoals Von der Leyens 'Pfizergate', merkt
bijna niemand in Europa het op – Brussel gaat meestal gewoon weer over
tot de orde van de dag. Dit komt door de belangen van nationale
regeringen.
In de chique vergaderzalen en cafés van de Brusselse EU-wijk was de
verontwaardiging groot: waarom werd juist die arme Henrik zo
uitgekozen? Henrik Hololei, een gezellige Est die het tot
directeur-generaal van de EU had geschopt, was betrapt op het aannemen
van gunsten, waaronder gratis vluchten, van de Qatarese regering toen
zijn departement onderhandelde over een lucratieve luchtvaartdeal –
toevallig met Qatar.
Toen de zaak in 2023 aan het licht kwam, verklaarde de Europese
Commissie dat alles in orde was en dat alle gratis vluchten waren
goedgekeurd door een hooggeplaatste medewerker van het departement.
Wat er niet bij verteld werd was dat deze hooggeplaatste medewerker
Hololei zelf was. Dit veroorzaakte destijds nogal wat ophef in Brussel,
maar waarschijnlijk wisten in heel Europa maar weinig mensen er iets
van.
De terughoudende reactie van de Europese Commissie, de opmerkelijke
conclusie dat er geen EU-regels waren overtreden, het feit dat Hololei
na zijn aftreden een baan als senior adviseur aanvaardde en de
wijdverbreide houding onder professionele Brussel-waarnemers dat hier
niets te beleven viel — dit is een perfect voorbeeld van het gevoel
van straffeloosheid dat in het systeem is geslopen.
Mensen die levenslang in Brussel zitten, zijn gewend aan de periodieke
ophef over schandalen en '-gates'. Afgelopen maand was er nog een
uitspraak over de vraag of sms-berichten als officiële documenten
moeten worden gecontroleerd (mede een gevolg van de Pfizer-affaire van
Ursula von der Leyen), en werden er meldingen gedaan van frauduleuze
promoties van een 'vriendelijke kring' bij een EU-agentschap.
De EU lijkt "politiek gezien meer op het Vaticaan en de Verenigde
Naties", zegt Denis MacShane, een voormalig Brits minister voor
Europese Zaken die de EU van dichtbij heeft meegemaakt [als 'Britse
minister' weet MacShane ongetwijfeld het één en ander over
incompetentie, gekonkel en corruptie]. Beide instellingen 'zijn de
afgelopen jaren geteisterd door beschuldigingen van slordigheid en
corruptie'. De lijst met problemen is lang: nauwe banden tussen de
industrie en de EU, vriendjespolitiek binnen machtige EU-instellingen,
pesten op de werkvloer, fraude - de voorbeelden zijn ruim voorhanden.
De paradox is dat de EU talloze controleorganen heeft die dergelijke
zaken zouden moeten reguleren – de Ombudsman, het Openbaar Ministerie,
parlementaire commissies, zelfs een heel rechtssysteem. Maar wanneer
ze slecht of zelfs illegaal gedrag aan de kaak stellen (wat ze doen),
gebeurt er meestal niets. Dat komt omdat dit niet paradoxaal is: deze
'talrijke controleorganen' worden bemand door mensen die zijn
aangesteld door precies dezelfde mensen die deze corrupte dingen doen
(en die allemaal hun volgelingen – hun aanhangers – meenemen).
Dat zou op zichzelf al erg genoeg zijn, maar het versterkt een sombere
stemming die nationalistische politici in de kaart speelt. Van
Boedapest tot Parijs vormen de mislukkingen van Brussel en het gebrek
aan consequenties een vruchtbare bodem voor anti-Europese retoriek.
Dit wordt nog verergerd door het feit dat de meeste journalisten zich
schuldig maken aan dezelfde ideologische en waardeoordelende
oogkleppen als degenen over wie ze schrijven (die op hun beurt
vertrouwen op precies diezelfde journalisten om de wereld te leren
kennen: praten over cyclische argumentatie, of het functionele
equivalent van Plato's grot).
De ethische nalatigheid en politieke onverantwoordelijkheid van de
EU-instellingen hebben geleid tot een cultuur van straffeloosheid.
Deze cultuur ondermijnt niet alleen het vertrouwen van EU-burgers in
de democratische instellingen, maar kan ook door EU-tegenstanders
binnen en buiten de Unie als wapen worden misbruikt.
Dat zegt Alberto Alemanno, hoogleraar EU-recht aan de
eliteuniversiteit HEC in Parijs en oprichter van de
niet-gouvernementele organisatie Good Lobby - die overigens
gefinancierd wordt door onder andere het Europees nepparlement,
UNICEF, de Open Society Foundations van miljardair/manipulator George
Soros, Transparency International, het WWF, de Adessium Foundation (bekijk
hun jaarverslag 2024 en ga naar pagina 21-23 waar ze uitleggen dat hun
financiering voor 'lokale onderzoeksjournalistiek' naar Correctiv ging
—ja, dezelfde Duitse jongens die, hoewel een undercoveroperatie van de
binnenlandse inlichtingendienst en betaald door de Duitse regering,
berichtgevingen vervalsen.
Het bestaan van een nationale regering wordt naar men zegt bepaald
door de stembus, waardoor corruptie en een gebrek aan
verantwoordingsplicht vaak op hen terugvallen. Het baantjescircus van
de EU daarentegen is minder transparant. Onlangs is de EU opgeschrikt
(of liever gezegd, helemaal niet opgeschrikt) door twee schandalen,
die beide een regering op nationaal niveau ten val hadden kunnen
brengen.
De eerste zaak betreft de vrouw aan de top die verantwoordelijk is
voor de naleving van de EU-verdragen: de führerin van de Europese
Commissie, Ursula von der Leyen. Het Europees Hof van Justitie (HvJ-EU)
oordeelde (we noemden het daarnet al) dat de Commissie ten onrechte
sms-berichten tussen von der Leyen en Pfizer-topman Albert Bourla voor
het publiek had achtergehouden. Deze berichten waren uitgewisseld op
het hoogtepunt van de COVID-19-pandemie. Kort daarvoor had Pfizer de
grootste EU-opdracht aller tijden binnengehaald.
Over de verhouding tussen Bourla en Von der Leyen schreven we destijds
uitvoerige artikelen (inks
hier
en
hier).
De details van het vaccincontract blijven in de doofpot, ondanks
protesten van Europarlementariërs die de Commissie (met succes) voor
de rechter hebben gedaagd in een aparte transparantiezaak – die de
uitvoerende macht nu aanvecht. Zullen we de details ooit te zien
krijgen? Vrijwel zeker niet. "Ik zeg niet dat de vis bij de kop stinkt,
maar het is een wijdverbreide cultuur van het willen verhinderen van
transparantie", zegt Herwig Hofmann, hoogleraar Europees publiekrecht
aan de Universiteit van Luxemburg.
De zaak werd simpelweg opgeschort. De uitspraak over de
sms-uitwisseling die bekendstaat als 'Pfizergate' kwam ongeveer
tegelijkertijd met de onthulling door het Europese
antifraudeagentschap OLAF dat het Europees Asielagentschap hele
afdelingen had geherstructureerd, zodat senior medewerkers vrienden in
managementposities konden plaatsen. Er waren geen consequenties – de
zaak werd zonder disciplinaire maatregelen in de ijskast gezet.
De EU opereert binnen de 'grenzen' van bestuurlijke, politieke en
juridische verantwoording, aldus Hofmann. "Er zijn natuurlijk
specifieke moeilijkheden als het om de EU gaat vanwege de grote
complexiteit en het aantal verschillende organen, instanties en
actoren die we tegenwoordig hebben."
Eén van de grootste schandalen uit het recente verleden was de snelle
benoeming van Martin Selmayr, de kabinetschef van de toenmalige
Commissievoorzitter slash dronkelap Jean-Claude Juncker, tot
secretaris-generaal in 2018. De toen 47-jarige werd vanwege zijn
intimiderende en hiërarchische houding het 'Monster van Berlaymont'
genoemd, verwijzend naar het gebouw waarin de Europese Commissie is
gevestigd.
Selmayr was één van Junckers naaste vertrouwelingen en de architect
van zijn opkomst. Selmayrs benoeming tot secretaris-generaal werd op
het laatste moment op de agenda van de Europese Commissie gezet om te
voorkómen dat er oppositie zou ontstaan. Enkele van de vele critici
spraken destijds van een 'staatsgreep'..
Emily O'Reilly, destijds de Ombudsvrouw van de EU, ontdekte vier
gevallen van wangedrag, waaronder een verbazingwekkende truc: de
Europese Commissie - onder leiding van Juncker - had een
selectieprocedure georganiseerd voor een nieuwe adjunct-secretaris-generaal,
alleen maar om er zeker van te zijn dat Selmayr in de eerste plaats
formeel in aanmerking zou komen voor de functie van
secretaris-generaal. Maar in het Europees nepparlement, de enige
rechtstreeks gekozen maar tandenloze EU-instelling (en dus theoretisch
de meest verantwoordingsplichtige), is de situatie niet veel beter.
Voorzitster Roberta Metsola spreekt vaak over haar trots dat ze pas de
derde vrouw is die aan het hoofd van de instelling staat. Ze beloofde
het 'makkelijker te maken' voor de vrouwen na haar. Tot nu toe lijkt
ze het echter alleen gemakkelijker te hebben gemaakt voor haar zwager,
die ze vorig jaar tot haar stafchef benoemde. De aankondiging werd een
paar maanden uitgesteld omdat het Qatargate-schandaal rond geld voor
invloed — niet te verwarren met het Huaweigate-schandaal of het eerder
genoemde Pfizergate-schandaal rond transparantie in sms-berichten —
rond dezelfde tijd het nepparlement trof.
Op een ander vlak, de strijd tegen intimidatie binnen de EU, krijgt
Metsola's harde lijn zeker steun. Sommigen vinden echter de sancties
tegen Europarlementariërs die zich misdragen - het korten van hun
dagvergoeding in plaats van hun salaris - nogal halfslachtig - wat het
ook is. "Het is geen afschrikmiddel, want zoals we in de vorige
zittingsperiode zagen, deed een Europarlementariër die door Metsola
werd gestraft voor het pesten van haar assistente, het later opnieuw,"
zegt Nick Aiossa, directeur van Transparency International EU. "En dit
is een zeldzaam geval waarin überhaupt sancties zijn opgelegd."
Tenminste bijna: het Hof van Justitie van de Europese Unie heeft de
beslissing dit jaar vernietigd vanwege de manier waarop de zaak is
onderzocht (d.w.z. de 'aanklacht' is mislukt). Het beschuldigde
Europarlementslid, Monica Semedo, heeft altijd vurig ontkend dat ze
iets verkeerds heeft gedaan.
Dit alles klinkt alsof heel wat mensen wegkomen met heel wat
problematische zaken. Een mogelijke reden hiervoor is de structuur van
de EU . Ten eerste is er de enorme complexiteit van het systeem. 'De
EU is bijzonder onverantwoordelijk', zei een parlementaire medewerker
in vertrouwen. Het is deels het doolhofachtige systeem dat het 'erg
ondoorzichtig' maakt - wat doet vermoeden dat het speciaal voor die
reden zo gemaakt is.
Bovendien ligt de macht nog steeds bij de nationale regeringen. Het
komt hen goed uit dat ze zondebokken in Brussel hebben. Het is ook te
ingewikkeld om in te grijpen, zegt men, wat weer een makkelijke reden
is om niets te doen. Er is daarom een sterke drang om de status quo
te handhaven.
'"Het zijn in de eerste plaats nationale politici – en niet
EU-politici – die beslissen of, in welke mate en wanneer EU-kwesties
in het nationale politieke debat worden opgenomen, zonder dat ze aan
de bijbehorende publieke controle of verantwoording worden onderworpen,"
zegt HEC-professor Alemanno. Dit kan een geruststellend instrument
zijn voor nationale regeringen, maar het brengt hoge kosten met zich
mee. Eén van die kosten is dat de EU uiteindelijk kwetsbaarder wordt
dan nodig is. En er is nog een complicatie, waar de nationale politiek
geen last van heeft als het gaat om het onderzoeken van
onregelmatigheden. Sommigen verwarren kritiek op de instellingen, of
het gedrag van individuen, met een aanval op het concept van de EU
zelf.
Oud-ombudsman O'Reilly, die kritiek uitte op wat zij omschreef als een
cultuur van 'machtige consiglieri' — een woord voor vertrouwde
vertrouwelingen dat oorspronkelijk werd gebruikt voor adviseurs van
maffiabazen — aan de top van de Europese Commissie, voelde zich ook
verplicht uit te leggen dat zij niet het concept van de EU zelf
aanviel toen zij haar ambtenaren aanklaagde vanwege hun gedrag (natuurlijk,
want dat zou haar ook impliceren). "Ik weet dat ik erg kritisch lijk,
maar ik ben het met je eens dat ik de EU enorm dankbaar ben", zei ze."
"Ik zou niet de carrière hebben gehad die ik als Ierse vrouw heb gehad
zonder onze toetreding tot de EU en zonder dat de EU mijn regering met
horten en stoten de 20e eeuw in had gesleept op het gebied van vrouwen-
en arbeidswetgeving. Dus ik zie het als een potentieel geweldige
morele kracht.'
Het heeft geleid tot een zekere paranoia: na het bekendworden van de
vluchten van Hololei zei iemand die in de Brusselse bubbel werkte
openlijk dat sommigen binnen de Europese Commissie dachten dat Rusland
achter het verhaal zat. Om elke twijfel weg te nemen: dat was niet zo.
De EU-toezichthouders zitten niet stil; ze zetten Von der Leyen onder
druk. Toen ze in 2019 aantrad als führerin van het EU-bestuur beloofde
ze transparantie centraal te stellen in haar ambtstermijn. Ze is
echter herhaaldelijk bekritiseerd omdat ze haar beloftes niet nakwam,
zoals de oprichting van een nieuwe ethische autoriteit met de
bevoegdheid om sancties op te leggen. O'Reilly was niet al te
optimistisch en zei dat ze 'iets zonder tanden verwachtte, iets dat
mogelijk passief zal blijven zitten wachten tot er klachten
binnenkomen'.
In feite heeft von der Leyen tijdens de eerste vergadering van haar
tweede termijn, die op 1 december vorig jaar begon, een verordening
aangenomen die de toegang tot documenten nog moeilijker zal maken —
een andere beslissing die door de niet-gouvernementele organisatie
ClientEarth bij het Hof van Justitie wordt aangevochten. Overigens
staat in hun ' Over ons'-sectie; de meest recente informatie over
hun financiers is van 2022: 'Onze belangrijkste financiers in 2022
waren de Children's Investment Fund Foundation (CIFF), Bloomberg
Philanthropies, Postcode Earth Trust, Sequoia Climate Foundation, het
Noorse Agentschap voor Ontwikkelingssamenwerking (Norad) - het Noorse
International Climate and Forest Initiative (NICFI), de AKO
Foundation, het Tilia Fund, de European Climate Foundation (ECF),
Arcadia, de Grantham Foundation & Trust en het Britse Ministerie van
Buitenlandse Zaken, Gemenebest en Ontwikkeling (FCDO) - Forest
Governance, Markets and Climate Programme (FGMC).' Daarvan
zouden we wel ongewenste verbanden kunnen leggen.
Rechters hebben de bevoegdheid om bedrijven, landen en zelfs de EU
zèlf forse boetes op te leggen voor overtredingen van de Europese
verdragen, of deze te annuleren. Ze zijn echter veel terughoudender
ten opzichte van individuen. Zo zei een diplomaat uit een EU-land over
het 'Pfizergate'-schandaal dat hij, ondanks de uitspraak van de
rechtbank tegen de Europese Commissie dat nieuws als elk ander
document behandeld moet worden, 'geen impact op hen of hun aanpak'
verwachtte. Zelfs wat betreft transparantie zou de beslissing er
alleen toe kunnen leiden dat degenen die geen toegang tot documenten
hebben gekregen, 'iets gedetailleerdere' uitleg krijgen, voegde de
diplomaat eraan toe.
En zo draait het circus gewoon door.
Al decennialang zijn de hoofdsteden en de Brusselse kern verwikkeld in
een gedrang over wie de macht in handen heeft en in hoeverre de EU,
centraal in plaats van de nationale regeringen, democratisch
verantwoording moet afleggen. Hoewel er argumenten voor beide zijn,
draagt een gebrek aan verantwoording op Europees niveau er niet aan
bij dat ambtenaren zich verantwoordelijk voelen tegenover een onrustig
electoraat.
"Zelfs het basisprincipe van de representatieve democratie, namelijk
dat kiezers op verkiezingsdag 'de schurken eruit kunnen gooien', dat
wil zeggen de regering kunnen vervangen, werkt niet in de EU", aldus
Alemanno, hoogleraar EU-recht. Dat staat overigens haaks op de opzet
van het blok: zoals hierboven terecht is uitgelegd, zijn het de
nationale overheden die het beleid bepalen (in de zogenaamde 'Raad van
de EU'), dat vervolgens wordt uitgevoerd door de Europese Commissie –
verantwoording afleggen op EU-niveau is een gruwel voor die nationale
overheden die er in de EU belang bij hebben de verantwoordingsplicht
te omzeilen door de beleidsvoorschriften uit te besteden aan Brussel.
De lafbekken!
'Burgers wordt niet alleen de invloed op EU-niveau ontnomen, maar ook
elke kennis en elk begrip van de EU-politiek die publieke controle en
effectieve democratische controle mogelijk zou maken. We zouden dat 'opzettelijk'
kunnen noemen (en dat doen we ook); merk ook op dat de manier waarop
de EU op scholen en universiteiten wordt onderwezen, doorgaans
gebaseerd is op waardeoordelen, zoals 'het is beter dan oorlog voeren
tegen elkaar zoals in de Eerste en Tweede Wereldoorlog' in plaats van
zich te richten op, bijvoorbeeld, transpositie, de manier waarop de
Raad en de Commissie van de EU regeren, etc. Maar dan zouden de
weeffouten wel eens boven tafel komen.
Sommigen zijn van mening dat het gebrek aan begrip voortkomt uit de
zwakke berichtgeving in de mainstream media over de EU-politiek. Dat
is trouwens een groot deel van het probleem, maar het niet uitleggen
hoe de EU werkt is in onze ogen nog veel erger; een ander probleem is
het gedoe met het falen en het uitblijven van consequenties.
"Het zijn eerder opiniestukken dan reportages'", aldus MacShane, de
voormalige minister van Europa, die in het Verenigd Koninkrijk een
gevangenisstraf uitzat voor het indienen van valse declaraties. "De
meeste Brusselse berichtgeving die ik in Britse of Europese kranten
zie, is die van de traditionele buitenlandcorrespondent." Dat
zorgt niet voor objectieve berichtgeving, want die gast wordt vaak
uitgenodigd voor gala's, cocktailbarbijeenkomsten na het werk met
collega-journalisten en/of EU-medewerkers, en dergelijke – en als je
als journalist/correspondent daar de fout in gaat, word je in een
vreemde stad buitengesloten.
"Desondanks," zo betoogt hij, "is Brussel niet zo uitzonderlijk slecht.
In de loop der jaren heb ik veel meer straffeloosheid gezien bij
nationale overheden, zelfs bij lokale overheden, dan in Brussel." Hij
legt de lat wel erg laag...
Europarlementariërs doen meestal niet het 'noodzakelijke werk' om de
Europese Commissie ter verantwoording te roepen [hier is bijvoorbeeld
Oostenrijks EU-parlementslid Helmut Brandstätter aanwezig, die bij
zo'n 40% van de stemmingen in het Europees nepparlement niet aanwezig
was. "Alle eurocraten, van commissarissen tot en met de fracties,
worden benoemd op partijpolitieke basis, dus de partijgroepen
verdedigen hun eigen partij."
Die laatste zin vat goed samen wat deze instellingen mankeert: als je
in de eerste plaats geen partij-apparatsjik bent – waarmee bedoeld
wordt dat je de ongeschreven regels van het spel (om die boot niet te
laten schommelen) begrijpt – kom je niet op een verkiesbare plek op de
kandidatenlijst terecht. Eén van de grootste problemen die de Europese
politiek parten speelt, is partijpolitiek.
Aiossa van Transparency International (!) noemde het Europees
nepparlement eveneens problematischer dan de Europese Commissie.
"Deze cultuur die door de jaren heen heeft kunnen etteren… heeft een
reeks schandalen mogelijk gemaakt, Qatargate, Russiagate, Huawei,
zonder dat er enige zinvolle hervormingen zijn doorgevoerd om het
volgende schandaal aan te pakken", zei hij [dat komt omdat de
europarlementariërs zichzelf *proest* controleren *proest*).
Hij voegde daaraan toe dat een aantal 'basisregels' hervormd moeten
worden, waaronder een verbod voor europarlementariërs om
nevenactiviteiten te ontplooien bij organisaties die lobbyen bij de EU
(zo betaalt de Europese Commissie een 'massale rij' van 'groene'
activisten om de illusie te wekken van massale steun voor hun beleid.
"Het is een simpele vraag, maar toch erg controversieel onder
europarlementariërs. Zij hebben zeer lucratieve bijbanen bij veel
bedrijven en industrieën die proberen invloed uit te oefenen op de
beleidsvorming van de EU", aldus Aiossa. Wat hen dus ook lukt....
Als er in het Europees nepparlement een kleinere Tweede Kamer zou
worden gecreëerd, bestaande uit nationale wetgevers - vergelijkbaar
met de Ständerat in Zwitserland - dan zou die ‘beter in staat zijn
toezicht te houden op de volledige verantwoordingsplicht. Echter, de
gecompromitteerde EU-rechterlijke macht moeten we hier niet buiten
schot laten, wat opvallend genoeg ontbreekt in de eisen van
Transparency International.
Maar voordat de situatie beter wordt, kan deze eerst nog verslechteren.
Afhankelijk van wie je het vraagt, is het beperken van de financiering
van NGO's door de Europese Commissie óf een rechtse aanval op de
klimaat- en gezondheidsagenda van de EU, óf een legitieme poging om de
financiering ervan transparanter te maken (alle binaire kwesties zijn,
in het beste geval, pogingen om de aandacht af te leiden van wat er
gaande is). Er bestaat geen twijfel over dat NGO's in Brussel tot de
weinige groeperingen behoren die proberen de EU-instellingen ter
verantwoording te roepen. Dat laatste zal voor hen wellicht nog
lastiger worden nu de Europese Commissie geld voor lobbyactiviteiten
bij de EU blokkeert. "De huidige vervolging van NGO's zal deze
situatie alleen maar verergeren," zei een parlementsfunctionaris. "En
degenen die erachter zitten, weten dat heel goed."
Bijvoorbeeld in de eerder genoemdezaak Hololei. De Franse krant
Libération meldde dat het Europese antifraudebureau OLAF had ontdekt
dat hij vertrouwelijke informatie had doorgespeeld over de belangrijke
luchtvaartovereenkomst met Qatar. In ruil daarvoor ontvingen hij en
zijn vertrouwelingen geschenken, waaronder verblijven in een
vijfsterrenhotel in Doha. Als dat waar is, is dit een vrij lage prijs;
de beloning komt meestal nadat de politieke carrière van een politicus
ten einde is.
Vorige maand startte de Europese Commissie eindelijk een onderzoek
nadat het Openbaar Ministerie van de EU in 2024 een strafrechtelijke
procedure was gestart tegen Hololei. Hij reageerde niet op een verzoek
om commentaar op de zaak. Zal de procedure gevolgen hebben voor de
luchtvaartovereenkomst met Qatar dat leidde tot een verhaal over Trump
die een vliegtuig uit Qatar heeft geaccepteerd (aangezien geen enkel
corruptieartikel over de EU zonder scheve blikken jegens Trump kan, zo
lijkt het), waarover hij betrokken was bij de onderhandelingen?
Natuurlijk niet.
Behalve dat het een les is over de beroerde normen die er nog steeds
zijn (als die er überhaupt nog zijn) in de traditionele mainstream
mediaverslaggeving, hebben we twee belangrijke dingen geleerd:
Ten eerste bepalen de Europese Commissie en de Europese Raad (dat wil
zeggen de ministers van de regeringen van de lidstaten) de agenda, los
van enig electoraal/parlementair toezicht. Grappig genoeg onthult
Wikipedia hoe ver deze machthebbers van hun verantwoordelijkheid
verwijderd zijn:
'Het Europees Parlement (EP) is een van de twee wetgevende organen van
de Europese Unie en een van haar zeven instellingen. Samen met de Raad
van de Europese Unie (bekend als de Raad en informeel als de Raad van
Ministers) stelt het Europese wetgeving vast, op voorstel van de
Europese Commissie.'
Kijk eens hier: de Raad stelt het beleid vast in samenwerking met de
Europese Commissie, dat vervolgens wordt 'aangenomen' door het
Europees nepparlement, dat zelf, zoals Wikipedia 'uitlegt', 'wetgevende
macht heeft in die zin dat de aanneming van EU-wetgeving normaliter
haar goedkeuring vereist, en die van de Raad, in wat neerkomt op een
tweekamerparlement. Het bezit echter formeel geen initiatiefrecht (d.w.z.
het recht om de wetgevingsprocedure formeel te initiëren) zoals de
meeste nationale parlementen van de lidstaten, aangezien het
initiatiefrecht een prerogatief is van de Europese Commissie. [Niettemin
hebben het Parlement en de Raad elk het recht om de Commissie te
verzoeken de wetgevingsprocedure te initiëren en een voorstel in te
dienen.'
Om EU-wetgevin tot stand te brengen, stelt de Raad een wensenlijst op,
die zij overhandigt aan de Europese Commissie. De bureaucraten van de
Europese Commissie, onder leiding van Martin Selmayr, schrijven
vervolgens wat in juridisch jargon van de EU 'secundair recht' wordt
genoemd (verordeningen, richtlijnen, besluiten, aanbevelingen en
adviezen), wat technisch gezien het functionele equivalent is van een
uitvoerend bevel (in de Engelse taal) - dat vervolgens door zowel de
EU als de parlementen van de lidstaten moet worden afgekondigd.
Met andere woorden: het wetgevingsproces is per definitie op zijn kop
gezet. Er is geen fout te bekennen in de dagelijkse gang van zaken
binnen de EU: alles verloopt zoals het bedoeld is, door kiezers en de
rechterlijke macht op EU-niveau en op lidstaatniveau buiten te sluiten.
De EU is zeker een hoop dingen, maar het is geen representatieve
democratie.
Ten tweede wijst het bewuste gebruik van maffiajargon – denk
bijvoorbeeld aan de term consiglieri – waaraan we de toevoeging van
omertà voorstellen, op een vrij nauwe correlatie tussen de manier
waarop de EU en de maffia worden bestuurd. We vinden dat, aangezien de
maffia vrouwen en kinderen min of meer uit de gevarenzone probeert te
houden (denk maar aan de druk van EU-instellingen om vrouwen zwanger
te maken), de EU daarentegen blijkbaar minder moraliteit heeft dan de
maffia, om nog maar te zwijgen van het (gebrek aan) geweten van haar
protagonisten.
"Ik zou niet de carrière hebben gehad die ik heb gehad..." Dat was
voormalig EU Ombudsvrouw O'Reilly die openlijk aan iedereen vertelde
waarom die machtige maffiacultuur nog steeds in het hart van de EU
bestaat. Macht corrumpeert, en het lijkt erop dat vrijwel iedereen die
naar Brussel wil, al gecompromitteerd en/of te koop is. Dat geldt voor
politici, experts, eurocraten, consultants en journalisten, maar ook
voor lobbyisten en andere invloedrijke personen.
Laten we dit vrij lange stuk afsluiten met nog een citaat van de
Franse politieke econoom Frédéric Bastiat uit zijn 'Rechtvaardigheid
en broederschap', in Journal des Économistes , 15 juni 1848, pagina
324.
'Wanneer de wet onder het voorwendsel van broederschap (solidariteit
in EU-taal) wederzijdse offers aan de burgers oplegt, wordt daarmee de
menselijke natuur niet opgeheven. Iedereen zal zijn inspanningen dan
richten op het weinig bijdragen aan, en veel nemen van, het
gemeenschappelijke fonds van offers. Is het nu de meest ongelukkige
die baat heeft bij deze strijd? Zeker niet, maar juist de meest
invloedrijke en berekenende.'.
En zo, beste lezers, moeten we de EU-elites begrijpen. En nu moeten we
even snel overgeven....
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[8 juni 2025]
Afdrukken
Doorsturen
