De Europese Commissie, onder voorzitterschap van Ursula von der Leyen, is de machtigste instantie in Brussel. Naar buiten toe predikt ze transparantie en democratie. Maar achter de schermen betalen ambtenaren al jaren niet-gouvernementele organisaties (ngo's) om lastercampagnes te voeren en rechtszaken aan te spannen tegen bedrijven.
Ergens in de ingewanden van de Brusselse Eurocratie – meer specifiek
in de ingewanden van de Europese Commissie, de uitvoerende macht van
de Europese Unie – staat een computer waar je geheime documenten kunt
inzien. Je kunt de bestanden die op deze computer worden opgeroepen,
niet doorzoeken of afdrukken, en vensters blijven slechts dertig
minuten openstaan. Daarna sluiten ze automatisch en moet je de
bestanden opnieuw laden.
Verslaggevers van Welt am Sonntag , die deze bizarre terminal hebben
gezien, speculeren dat geheimhouding slechts één doel is, en dat een
ander doel is om de leeservaring te bemoeilijken, zelfs voor degenen
die over de juiste rechten beschikken.
Waarom de Eurocraten het gebruik van deze computer zo vervelend willen
maken, wordt makkelijker te begrijpen als je meer te weten komt over
de gekke dingen die op de harde schijf zijn opgeslagen.
De daar verborgen documenten getuigen van de onsmakelijke tactieken
die de Europese Commissie heeft ingezet om haar zogenaamde Green Deal
te promoten – een reeks beleidsinitiatieven die het continent tegen
2050 klimaatneutraal moeten maken. Als deze initiatieven ooit volledig
worden gerealiseerd, zullen ze de eenzijdige de-industrialisering van
Europa inluiden, en de Europese Commissie is vastbesloten ze erdoor te
drukken, over de hoofden van dissidente stemmen in de EU heen en waar
nodig zelfs achter de rug van de lidstaten om.
Op deze supergeheime terminal staat een werkelijk krankzinnig contract
dat in 2022 werd gesloten tussen de Europese Commissie en een
niet-gouvernementele organisatie genaamd ClientEarth. In dit contract
stemde de Europese Commissie ermee in om ClientEarth € 350.000 te
betalen in ruil voor specifiek activisme in Duitsland. Dit omvatte de
dingen die je zou verwachten; zo beloofde de ngo samen te werken met
de milieubeweging en te helpen bij het organiseren van burgerprotesten
en klimaatkampen. Maar ClientEarth verkocht ook de veel schandelijkere
dienst van het voeren van rechtszaken tegen Duitse kolencentrales, en
dit vlak na de Duitse energiecrisis. De Europese Commissie wilde
specifiek dat ClientEarth "het financiële en juridische risico van het
bezit en de exploitatie van [kolen]centrales zou vergroten" door hun
emissie- en watervergunningen voor de rechter te brengen. Ze zouden
hun werk uitvoeren zonder medeweten van de Duitse overheid, en daarmee
in feite Duitse rechtbanken tegen dito burgers inzetten.