De Franse president Macron denkt met zijn uirspraken over het zenden van westerse troepen naar Oekraïne zijn leiderschapsambities in Europa te bevorderen als navigator van de strategie voor het buitenlands beleid van de EU. Niet iedereen is blij met de rol die hij op zich neemt.
Sinds zijn smadelijke nederlaag in de Napoleontische oorlogen zit
Frankrijk gevangen in de hachelijke situatie van landen die ingeklemd
raken tussen grote mogendheden. Na de Tweede Wereldoorlog pakte
Frankrijk deze hachelijke situatie aan door een as met Duitsland in
Europa te smeden.
Groot-Brittannië zat in een soortgelijke situatie en paste zich aan in
een ondergeschikte rol door gebruik te maken van de Amerikaanse macht
wereldwijd, maar Frankrijk gaf nooit zijn zoektocht op om de glorie
als wereldmacht te herwinnen. En het blijft een work in progress.
De angst in de Franse geest is begrijpelijk nu de vijf eeuwen van
westerse dominantie van de wereldorde ten einde lopen. Deze hachelijke
situatie veroordeelt Frankrijk tot een diplomatie die voortdurend in
een staat van opgeschorte animatie verkeert, afgewisseld met
plotselinge aanvallen van activisme.
Maar om activisme resultaatgericht te laten zijn, zijn er voorwaarden
nodig zoals het profileren van gelijkgestemde actiegroepen,
leiderschap en medewerkers, supporters en sympathisanten – en, het
allerbelangrijkste: behoud en logistiek. Of anders gaat activisme
lijken op epileptische aanvallen, een ongeneeslijke aandoening van het
zenuwstelsel.
De bloeiperiode van de Franse president Emmanuel Macron in de
internationale diplomatie eindigde met de recente ontbinding van de
Frans-Duitse as in Europa, die terugging tot de Verdragen van Rome in
1957. Toen Berlijn scherp afdwaalde naar het transatlanticisme als
dogma van het buitenlands beleid nam de invloed van Frankrijk in
Europese aangelegenheden af.
De inzet is hoog tijdens
de verzoeningsbijeenkomst van vandaag,
wanneer Macron naar Berlijn is gegaan om de Duitse bondskanselier Olaf
Scholz te ontmoeten, die hem niet alleen in de kou liet staan vanwege
Macron's plan voor
de inzet van grondtroepen uit
Europese landen in de oorlog in Oekraïne (wat Scholz pertinent weigert)
, maar die ook dwars ligt in de kwestie van de Taurus-raketten - met
het argument dat dit zou betekenen dat Duits personeel ter
ondersteuning van Oekraïne zou worden ingezet, wat, zoals hij woensdag
in de Bondsdag aankondigde, eenvoudigweg “uitgesloten” is zolang hij
bondskanselier is.
Dat bleek ook vandaag weer.
Dit is natuurlijk niet bedoeld om het 'formidabele intellect' van
Macron te kleineren – zoals toen die eind 2019 in een bot interview
met het tijdschrift Economist verklaarde dat Europa op “de rand van
een afgrond” stond en zichzelf strategisch moest gaan zien als een
geopolitieke economische macht opdat het “niet langer de controle zal
hebben over ons lot.” Deze opmerking van Macron ging drie jaar vooraf
aan de oorlog in Oekraïne, waarbij de EU inderdaad haar lot in handen
heeft gelegd van een seniele persident aan de andere kant van de
oceaan.
Er moet aandacht worden besteed aan wat president Macron precies heeft
gezegd over buitenlandse troepen in Oekraïne. Hij verklaarde dat
NAVO-troepen moeten worden ingezet in het westen van Oekraïne en niet
in het oostelijke deel van het land waar de gevechten in en rond de
Donbas en de Krim plaatsvinden. Het is niet de bedoeling dat
NAVO-troepen Oekraïne binnenkomen om posities in te nemen tegen het
Russische leger. De verklaring van Macron was ter ondersteuning van
zijn overtuiging dat er wapenfabrieken in Oekraïne moeten worden
opgezet, waarbij westers personeel de fabrieken helpt opzetten en
daarin samen met de Oekraïners moet werken. De NAVO-aanwezigheid zou
meer bedoeld zijn om de aanvallen op deze locaties te voorkomen,
Oekraïense troepen op te leiden en ‘no go’-zones te creëren waar
Russische troepen kunnen oprukken of aanvallen.
Zodra de verklaring van Macron in deze context wordt bekeken, is er
niet langer sprake van strategische dubbelzinnigheid, omdat deze een
zeer specifiek doel heeft voor de introductie van NAVO-troepen en hun
rol in Oekraïne. Dit zou een situatie creëren waarin de NAVO zich
duidelijk zou inmengen in de interne aangelegenheden van Oekraïne en,
wat nog directer van belang is, het zou Oekraïne in staat stellen een
groot aantal strijdkrachten van het noorden en het westen, naar het
zuiden en oosten te verplaatsen, terwijl de NAVO het grootste deel van
het grondgebied bezet. Wat het Westen betreft, zal dit de NAVO-troepen
veel dichter bij een actief slagveld plaatsen en door de Russen en
delen van de wereld als escalerend worden beschouwd.
In deze context lijkt de verklaring duidelijk op een blunder van
Macron. Hij heeft een punt dat Oekraïne meer hulp van de NAVO en
Europa nodig heeft als het een kans wil hebben om Rusland van zijn
grondgebied te verdrijven. Oekraïne mist de mankracht en de economie
om Rusland te evenaren in een uitputtingsoorlog, en de sancties tegen
Rusland hebben vooral het Westen zelf getroffen, terwijl Rusland
bereid is zijn huidige oorlogspad tot en met 2026 voort te zetten. Wat
de verklaring van Macron heeft gedaan, is bevestigen wat Poetin heeft
beweerd, namelijk dat het Westen Rusland wil vernietigen, en dit kan
als zodanig worden geïnterpreteerd door de gemiddelde Russische
aanhangers van Poetin die aantonen dat de beschuldiging van hem
gegrond is.
Een andere reden dat het een vergissing is die Poetin in de kaart
speelt, is dat de NAVO verdeeld is over het niveau van de steun aan
Oekraïne. Hongarije, Slowakije en Turkije zijn bijvoorbeeld
luidruchtig in hun verzet tegen voortzetting van de oorlog, laat staan
tegen de introductie van NAVO-troepen, en zij steunen de
onderhandelingen over een einde aan de oorlog vanwege de demografische
positie van Oekraïne. De NAVO heeft de unanieme steun van alle
lidstaten nodig om een dergelijk besluit te kunnen nemen, aangezien
Oekraïne geen deel uitmaakt van de NAVO en geen artikel 5-bescherming
geniet.
Poetin weet dat een dergelijke overeenkomst om troepen te introduceren
nooit tot stand zou komen, in de huidige omgeving en tactieken op het
slagveld, dus hij kan het gebruiken om te proberen de NAVO te
verzwakken door deze verklaring van Macron te sturen om de
vastberadenheid te verzwakken van NAVO-landen die lauwe steun hebben
getoond of ambivalent zijn over de NAVO-steun. Poetin kan de
verklaring van Macron gebruiken om verlegenheid of ambivalentie om te
zetten in oppositie.
Macron deed zijn verklaring zonder instemming van mede-NAVO-leiders,
zoals belangrijke Oekraïense aanhangers als Duitsland, het Verenigd
Koninkrijk en de Verenigde Staten, die tegen de verklaring
protesteerden, dus hij had geen consensus voor een dergelijke
beleidsverklaring, zelfs niet van de grootste Oekraïense aanhangers.
Macron heeft nog steeds geen afstand genomen van zijn verklaring en
herhaalde zijn overtuiging op 29 februari, dus hij erkent zijn
opmerkingen en gaat niet voor de “verkeerd uitgesproken” verdediging.
Macron heeft alleen maar verdeeldheid in de NAVO over Oekraïne
gecreëerd in een tijd waarin het steeds moeilijker wordt om
financiering te verkrijgen.
Volgens het tijdschrift Marianne,
die verschillende Franse soldaten interviewde,
schat het leger naar verluidt in dat de oorlog in Oekraïne al
onherstelbaar verloren is. De toespraak van de Franse president over
het misschien sturen van troepen om Kiev te helpen, is mogelijk
ingegeven door drie beoordelingen van het Franse leger die een somber
beeld schetsten van het conflict in Oekraïne, aldus het tijdschrift.
In de rapporten, die op de een of andere manier in het bezit van het
weekblad zijn terechtgekomen, wordt betoogd dat Oekraïne zijn door het
Westen getrainde leger in het mislukte offensief van 2023 heeft
verwoest, geen man meer heeft om te mobiliseren, en dat het recente
verlies in Avdiivka aantoont dat het niet eens meer in staat is om de
lijn tegen Rusland vast te houden.
Oekraïne kan deze oorlog militair niet winnen”, concludeert het eerste
rapport, geschreven in de herfst van 2023, naar aanleiding van het
rampzalige grondoffensief in Kiev. Het prijst de Russische
strijdkrachten als de nieuwe ‘tactische en technische’ standaard voor
het uitvoeren van defensieve operaties en ontkracht de mediamythe dat
het ‘in de pan wordt gehakt’. Als het Westen een militaire oplossing
in Oekraïne zou blijven nastreven, zou dat volgens Marianne “de
ernstigste analyse- en beoordelingsfout” zijn, aldus het
vertrouwelijke document.
Marianne citeerde een hoge Franse officier die spottend zei: ‘We mogen
geen fout maken als we tegenover de Russen staan; wij zijn een leger
van cheerleaders” en het sturen van Franse troepen naar het Oekraïense
front zou simpelweg “niet redelijk” zijn. In het Élysée betoogde een
niet bij naam genoemde adviseur dat Macron “een krachtig signaal wilde
afgeven… (in) millimeters en gekalibreerde woorden”.
Het tweede rapport, waarin de vooruitzichten voor 2024 worden
geschetst, zegt dat Kiev 35.000 man per maand nodig heeft, maar
“minder dan de helft” van dat aantal recruteert, terwijl Rusland
maandelijks 30.000 vrijwilligers werft. Ondertussen heeft het
offensief van 2023 de helft van de twaalf gevechtsbrigades van Kiev
‘tactisch vernietigd’. “Het Westen kan 3D-printers leveren om drones
of rondhangende munitie te vervaardigen, maar zal nooit mensen kunnen
printen”, aldus het rapport. Het tweede rapport erkende ook dat de
westerse speciale troepen en ‘soldaten in burgerkleding’ een veel
grotere aanwezigheid in Oekraïne hadden dan officieel werd erkend,
waaronder ‘een flink aantal Britten’, evenals Franse marinecommando’s
die de Oekraïners trainden.
Het derde en laatste rapport, dat de Franse waarnemers ‘het koude
zweet bracht’, beschreef de Slag om Avdiivka als een mogelijke
‘nederlaag’ van de Oekraïense strijdkrachten. Het beschreef hoe
Rusland een ‘hel’ voor de Oekraïense troepen creëerde door enorme
glijbommen te gebruiken en zo meer dan 1.000 slachtoffers per dag te
maken. Het Franse document omschreef de Oekraïense terugtocht op 17
februari ook als ‘plotseling en onvoorbereid’.
Marianne's redacteur Natacha Polony schreef: “Het gaat niet langer om
Emmanuel Macron of zijn houding als een viriele kleine leider. Het
gaat niet eens meer over Frankrijk of de verzwakking ervan door blinde
en onverantwoordelijke elites. Het is de vraag of we er collectief mee
zullen instemmen om slaapwandelend een oorlog in te gaan. Een oorlog
waarvan niemand kan beweren dat deze gecontroleerd of ingeperkt zal
worden. Het is de vraag of we ermee instemmen onze kinderen de dood in
te sturen, omdat de Verenigde Staten erop stonden bases op te zetten
aan de Russische grenzen.”
De grote vraag is waarom Macron dit toch doet – in die mate dat hij
een ‘coalitie van de bereidwilligen’ in Europa samenbrengt. Er is een
reeks verklaringen mogelijk, te beginnen met de houding van Macron en
het proberen politieke munt hieruit te slaan, tegen minimale kosten,
gemotiveerd door persoonlijke ambities en intra-Europese wrijving met
Berlijn.
Het Franse parlement heeft inmiddels de strategie van de Franse
president ten aanzien van Oekraïne goedgekeurd en steunde het
bilaterale veiligheidsakkoord ondertekend door Macron en Zelensky. Op
grond van een bilaterale veiligheidsovereenkomst kan een land als
Frankrijk ermee instemmen zijn militaire troepen in actieve dienst
naar Oekraïne te sturen, wat losstaat van een 'NAVO'-actie. Het
probleem is echter dat Rusland al duidelijk heeft gemaakt dat als
buitenlandse troepen Oekraïne binnenkomen, zij een legitiem militair
doelwit zullen zijn. Dat zou noodzakelijkerwijs betekenen dat Rusland
de Franse troepen doodt.
In het geval dat Frankrijk troepen gaat sturen, aangezien Frankrijk
Oekraïne zal zijn binnengekomen met toestemming van de Oekraïense
regering, kan Frankrijk, wanneer Rusland deze troepen aanvalt, zich
omdraaien en beweren dat "Frankrijk is aangevallen door Rusland." De
vraag is of Frankrijk dan kan proberen een beroep te doen op Artikel 5
van het NAVO-Verdrag, "Collectieve Zelfverdediging". Komt er een nieuw
probleem om de hoek kijken: Rusland heeft vanaf het begin van zijn
speciale militaire operatie in Oekraïne duidelijk gemaakt dat als de
NAVO Artikel 5 Collectieve Zelfverdediging tegen Rusland afkondigt, "het
een oorlog zal zijn die niemand zal winnen", wat een nucleaire oorlog
betekent.
Het feit dat het Franse parlement het bilaterale veiligheidsakkoord
van Macron heeft goedgekeurd, is een verschrikkelijke ontwikkeling.
Het kondigt de komst aan van een uit de hand gelopen escalatie van het
conflict tussen Rusland en Oekraïne, dat de wereld in de Derde
Wereldoorlog zou kunnen katapulteren. Overigens is ook
onze demissionaire regering
een veiligheidsakkoord met Oekraïne overeengekomen - voor een periode
van maar liefst 10 jaar - wat ons land straks een potentieel doelwit
maakt in geval het daar uit de hand gaat lopen (naar onze mening
slechts een kwestie van tijd).
Tekst van de overeenkomst hier.
Wat een tegenstelling met de recente geschiedenis, want tot voor kort
was Macron een voorstander van de dialoog met Moskou. De perceptie in
de meeste Europese hoofdsteden, waaronder Moskou, is dat Macron een
poging doet om de Oekraïense crisis naar een nieuw niveau te tillen
door de westerse gevechtsinzet tegen Rusland publiekelijk aan te
kondigen als een voor de hand liggende politieke manipulatie.
De geopolitieke saillantie is dat Macron, die nog niet zo lang geleden
ooit opriep tot een dialoog met Moskou en daarin zijn bemiddeling
aanbood, die in 2019 de beroemde verklaring van een “Groot Europa”
aflegde en daarover contacten onderhield met de Russische president
Vladimir Poetin; die sinds februari vorig jaar, terwijl hij sprak over
de “zekere nederlaag” van Rusland in Oekraïne, opriep tot het
vermijden van de “vernedering” van Moskou; die herhaaldelijk zijn
toewijding onderstreepte aan de matrix van diplomatie die aan Charles
de Gaulle werd toegeschreven en die Frankrijk de rol van een ‘brug
tussen Oost en West’ toebedeelde – is nu overgestapt naar het andere
uiterste van de harde Euro-Atlantische retoriek.
Deze verschrikkelijke inconsistentie kan alleen worden gezien als een
gevolg van de ongunstige ontwikkeling van de gebeurtenissen in het
scenario van de Oekraïense crisis, waarbij het vooruitzicht van een
Russische nederlaag in de oorlog niet langer in het verschiet ligt,
maar vervangen wordt door de groeiende mogelijkheid dat er
uiteindelijk vrede zal komen - eentje die alleen haalbaar zal zijn op
Russische voorwaarden. Anders gezegd: de machtsdynamiek in Europa is
dramatisch aan het verschuiven, wat uiteraard gevolgen heeft voor
Macrons eigen ambities om “Europa te leiden.”
EXCLUSIVE: #Macron has abandoned at least 50 French officers to death in #Mariupol. There are French military & intelligence officers in #Azovstal Factory who are there for training Ukrainian and neo-Nazi fighters. Macron forbid them to disclose or surrender before the elections. pic.twitter.com/IHhG9lpXiP
— Işıkgün Akfırat (@iakfirat) April 22, 2022