75 jaar van conflicten en provocaties

In plaats daarvan heeft de uitbreiding ervan in de afgelopen dertig jaar ertoe bijgedragen dat de wereld een minder vreedzame plek is geworden. De tragedie in Oekraïne – waarvoor zowel de NAVO als Rusland verantwoordelijk zijn – spreekt boekdelen over die erbarmelijke stand van zaken in Europa, maar ook daarbuiten.

Haar operaties buiten het gebied – te beginnen met de bombardementen in Joegoslavië 25 jaar geleden – vormen één lange, pijnlijke schending van haar eigen Verdrag uit 1949. Dat verdrag is duidelijk defensief, een kopie van het VN-Handvest met artikel 5 voor wederzijdse verdediging tussen haar leden eraan toegevoegd.

Elke organisatie die consequent het tegenovergestelde van haar eigen statuten doet moet worden onderzocht.

De de facto retoriek, psychopolitieke projecties, concepten, bedreigende uitvindingen en doctrines van dreigingen van de NAVO – inclusief het eerste gebruik van kernwapens, afschrikking, voorwaartse verdediging, enz. – evenals haar roekeloze expansie, in strijd met alle westerse beloften die aan de toenmalige Russische president Gorbatsjov zijn gedaan over het niet uitbreiden van de NAVO naar het oosten met zelfs maar  “een inch” – maken het een onbetwistbaar aanstootgevend, provocerend en oorlogsrisicoverhogend militaristische organisatie.

In de huidige anti-intellectuele wereld van buitenlands- en veiligheidsbeleid is het leuk vinden en trouw blijven aan de NAVO een kwestie van emotionaliteit, populisme en puur geloof. De NAVO is een kerkachtige instelling die wordt geleid door religieuze frasen en mantra's. Het heeft niets te maken met een rationele analyse van voor- en nadelen. Wat de NAVO ook heeft gedaan en doet, het is naar verluidt opgericht voor ‘stabiliteit, veiligheid en vrede’, maar zoals iedereen weet is Europa nu dichter bij een grote oorlog dan ooit tevoren sinds 1945.

Duizenden miljarden en nog eens miljarden dollars aan belastinggeld zijn verspild aan het Militair-Industrieel-Media-Academisch Complex van de NAVO, dat elke burger - in tegenstelling tot wat in het Westen wordt gepropageerd - in de lidstaten steeds minder veilig maakt. Jarenlang heeft de NAVO zich ontwikkeld tot een militaristische keizer, en iemand moet zeggen: "Kijk eens, hij draagt geen kleren!"

Europa bevindt zich nu in de Tweede Koude Oorlog, dankzij het feit dat alle grote partijen vasthouden aan het primaat van wapens in de afschrikkingsmodus, in plaats van aan het gemeenschappelijke veiligheidsdenken en intelligente conflictoplossing als weg naar vrede. Eén voor één zijn alle kansen voor een nieuwe Europese vredesstructuur die ontstonden toen de Sovjet-Unie en het Warschaupact ontbonden, verkwist.

De meeste mensen concentreren zich op het geweld – de oorlog – in Oekraïne. Rusland is daar ongetwijfeld verantwoordelijk voor èn voor het schenden van het internationaal recht. Maar waar we ons veel meer op moeten concentreren, is het onderliggende conflict. Geweld manifesteert zich altijd en komt voort uit conflicten, conflicten die zijn genegeerd, slecht beheerd, geëscaleerd of uitgelokt.

De NAVO en haar drie decennia durende expansie, haar aanwezigheid in Oekraïne sinds 1991 en haar aandringen – ongeacht de waarschuwing en de objectieve risico’s – om Oekraïne bij de NAVO te betrekken, vormen het onderliggende conflict. De NAVO moet daarvoor de verantwoordelijkheid nemen. Omdat er alternatieven waren.... maar ze werden bewust genegeerd.

Focus op conflictanalyse en begrip van conflicten – en niet op het geweld – is de sleutel tot vrede: wat is de kwestie of het probleem dat tussen de partijen staat – en niet wie slecht of schuldig is en gestraft moet worden? De focus op geweld en wie de schuldige is, is psychologisch begrijpelijk – maar voor echte, professionele vredestichters is het tijdverspilling en draagt het meestal bij aan het rechtvaardigen van meer geweld.

Wanneer het geweld is afgenomen en er een duurzame oplossing is gevonden, kunnen juridische processen zich bezighouden met schuld en misdaden, maar ook met nieuwe regelingen, waarheidscommissies, vergeving en verzoening. Deze methoden liggen allemaal binnen ons menselijk vermogen, maar worden – tragisch genoeg – vrijwel nooit aangetroffen in de veiligheidspolitiek. De NAVO promoot geen van deze.

Dat gezegd hebbende, is er voldoende onderzoek gedaan naar de oorzaken van geweldreductie en vrede om te kunnen zeggen dat dit niet is wat de NAVO promoot. De fundamentele principes van afschrikking, (voorwaartse) verdediging en het vertrouwen op het eerste gebruik van kernwapens zullen nooit tot echte vrede leiden, maar ze hebben ons dichter bij oorlog gebracht, inclusief een nucleaire oorlog.

De intellectuele basis van de NAVO op het gebied van veiligheid en vrede lijkt in omgekeerde verhouding te staan tot haar militaire en politieke macht.

Onze bijdragen over de huidige NAVO kan gezien worden als een kritische discussie over de manier van denken van het bondgenootschap – over het groepsdenken op het gebied van veiligheid. Wij stelden de conceptuele en theoretische grondslagen van de NAVO ter discussie, ontkrachtten ze zelfs en lieten zien hoe achterhaald, tegenstrijdig en vredesverhinderend deze zijn.

De NAVO verdedigt ze op haar website in haar opvallend zelfingenomen propagandastuk genaamd ‘Setting the Record Straight’ dat alweer dateert van juli 2022. Een deel ervan is nep, een deel ervan zijn handige weglatingen – een dekmantel voor kwesties over het NAVO-beleid die nu zouden moeten worden aangepakt en naar de top van het internationale discours over de toekomst van de mensheid worden geduwd.

Bovendien maakt de NAVO gebruik van een verdoezelde desinformatietruc die typerend is voor onze tijd. In plaats van de kritiek met een open geest en in een gezonde democratische geest tegemoet te treden, wordt er gezegd: “Sinds Rusland zijn agressieve acties tegen Oekraïne begon, hebben Russische functionarissen de NAVO beschuldigd van een reeks bedreigingen en vijandige acties.” Het tegendeel is waar! Veel van die punten worden al jaren naar voren gebracht door intellectuelen, diplomaten, alternatieve media en maatschappelijke organisaties. Maar koppel ze aan Rusland en – hocus pocus – kritiek op de alliantie wordt allemaal impliciet omgezet in Poetin-vriendjes, Poetin-aaanhangers of ‘pro-Russisch’.

Dat geeft op zichzelf het intellectuele niveau van de NAVO en de haar ten dienste staande politici en mainstream media aan. Een paar miljard mensen over de hele wereld onderschrijven het zogenaamde vredesdoel van de NAVO of de manier waarop zij dit wil verwezenlijken niet. Wij ook. Het is heel goed mogelijk om kritisch te zijn over de activiteiten van de NAVO zonder te worden bestempeld als schuldig te zijn door schijnassociatie met haar tegenstanders. Als dat niet het geval is, lijkt de NAVO een soort geseculariseerde religie te zijn geworden in een tijd waarin de zaken anders uit elkaar vallen. Het is door het Westen heilig verklaard – daarom staat alle kritiek gelijk aan een soort van goddeloosheid.

In plaats van serieus onderzoek te doen en scenariotechnieken te gebruiken om haar beleid te bepalen, formuleert de NAVO alleen maar postulaten – over anderen, over haar beleid en hoe anderen dat zouden moeten interpreteren – in positieve zin. De NAVO probeert niet te overtuigen met rationele analyses en argumenten. De NAVO brengt strategieën, planningsdocumenten en topnotulen uit die gevuld zijn met postulaten en dienen als NAVO-geschriften. Westerse mainstream media berichten het allemaal. Nergens een kritische gedachte te bekennen. Zij zijn lid van de 'kerkelijke' gemeente.

Voor mensen die nog geen NAVO-gelovigen zijn, leden van die congregatie, lijken de dreigingspostulaten van de NAVO slechts één doel te dienen, namelijk het ondersteunen van de imperiale mondiale dominantie over het volledige spectrum van de VS en sommige alliantieleden en partners, en het legitimeren van de verdere bewapening van de NAVO, dat wil zeggen: het Militair-Industrieel-Media-Academisch Complex (MIMAC). Het algemene doel van de NAVO is niet de veiligheid en vrede van Oekraïne, Rusland en NAVO-Europa geweest. Het was bedoeld om te voorkómen dat Rusland de partner van Oekraïne zou worden en zich veilig zou voelen en Oekraïne volledig zou bezitten. Geen compromis, geen creatief denken over Oekraïne als samenwerkingsproject, geen respect voor de publieke opinie in Oekraïne. Geen idee van gemeenschappelijke veiligheid voor iedereen.

Voor een niet-NAVO-gelovige is er voldoende bewijs te vinden dat de legitieme zorgen van Rusland al zo'n dertig jaar worden genegeerd. Beloften die inderdaad in 1989-90 aan Rusland zijn gedaan, zijn gebroken, zelfs nadat Gorbatsjov en de Sovjet-Unie hadden aanvaard dat Oost- en West-Duitsland niet alleen verenigd zouden worden, maar ook een volwaardig lid van de NAVO konden worden, zonder discussie over de kernwapens in Europa. Het gebeurde allemaal in de gebouwen van de VS en de NAVO, terwijl Rusland geld kreeg – toen al knock-out geslagen – om het als een voldongen feit te aanvaarden. Bovendien – en dat weten weinigen – heeft de NAVO alle Sovjet/Russische verzoeken om lid te worden afgewezen.

Het argument van de NAVO dat zij het fundamentele recht van alle landen om hun eigen weg te kiezen respecteert, ook als het gaat om veiligheidsarrangementen, is simpelweg onjuist. De NAVO probeert op vele manieren potentiële leden te overtuigen, vanaf een vroeg moment (Oekraïne sinds 1991) zijn er geen discussies over alternatieven voor het NAVO-lidmaatschap. Tussen 1991 en eind 2021 was er op geen enkel moment onder het Oekraïense volk een meerderheid voor het NAVO-lidmaatschap, alleen onder een elite, in het bijzonder die van de chocolade-president Porosjenko. Toen de NAVO in 2008 besloot Oekraïne lid te maken, was de helft van de Oekraïners tegen het Oekraïense lidmaatschap van de NAVO, terwijl minder dan een kwart van de Oekraïense bevolking de Euro-Atlantische integratie steunde. Dus wiens recht om vrij te kiezen? Zij hebben – net als alle andere nieuwe NAVO-leden – nooit een referendum over toetreding gekregen.

Ter afsluiting van dit artikel willen we erop wijzen dat het fondsengebruik van de NAVO – twaalf keer groter dan dat van Rusland en het neemt steeds verder toe (nu wil Stoltenberg 100 miljard euro voor de komende vijf jaar) – niet op zijn plaats is in een wereld die worstelt met het redden van de mensheid, voordat het te laat is. De doelstelling van 2% van het bbp voor het toekomstzekere militarisme van de NAVO is intellectueel gekkenwerk.

De NAVO postuleert wie en wat haar bedreigt. Het onderzoekt geen mogelijkheden voor compromissen of samenwerking en geeft gekleurde uitleg of argumentatie. Het overdrijft de bedreigingen om nog meer superioriteit te bereiken in wat fundamenteel asymmetrische conflicten zijn. De NAVO wordt overal ‘defensief’ genoemd. Het laat zien dat niemand het verschil kent tussen offensief en defensief zijn, een fundamenteel onderscheid in veiligheidsdiscoursen. Het is pure public relations, gepropageerd door mediamensen die beter zijn in het aannemen van bevelen dan in het lezen van geschiedenisboeken.

Eén ding is dat de NAVO het laatste kernwapenverbodverdrag niet kan en wil respecteren. Een andere is dat het argument is dat zolang er kernwapens bestaan, het een nucleair bondgenootschap zal blijven. Denk nog eens goed na over de logica daarvan!

Als we nadenken over de toekomst van de NAVO dan zien we alleen maar samentrekkende donkere wolken, de scheuren in het verleden en hoe slecht haar 'eigenaar', de Verenigde Staten, is voorbereid op de verandering in de wereldorde die plaatsvindt voor de ogen van iedereen behalve de NAVO-gelovigen. Het betoogt ook dat de westerse reflexmatige, emotionele, hatelijke en onevenredige reactie op de Russische invasie van Oekraïne uiterst contraproductief zal blijken te zijn voor deze landen zelf en voor de NAVO, en de relatieve achteruitgang van het Westen zal versnellen.







[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]



[4 april 2024]

 

Afdrukken Doorsturen