Waarom de VS te weinig wapens en munitie hebben (en kunnen leveren)
Waarom kan het Pentagon wapenfabrikanten er niet toe brengen de
productie op te voeren? Uit een Amerikaans overheidsrapport blijkt dat
het leger in dat land niet bijhoudt wie de eigenaar is van zijn
aannemers, en dat slechts twee mensen zich bezighouden met fusies in
de defensie-industrie.
Hieronder een uitzonderlijk saaie grafiek waarin al het geld van de
wereld is opgenomen. Welkom in het Pentagon.
Eén van de belangrijkste nevenverhalen van de recente oorlogen in
Oekraïne en Israël, en de westerse concurrentie met China om Taiwan,
is dat de industriële defensiesector van de VS, bestaande uit meer dan
200.000 bedrijven, gedwongen wordt om daadwerkelijk weer wapens te
bouwen. Defensie is big business, en sinds het einde van de Koude
Oorlog hebben opeenvolgende Amerikaanse regeringen Wall Street
toegestaan te bepalen wie de defensie-uitgaven bezit, wie de wapens
maakt en wie ervan profiteert.
De gevolgen zijn, net als bij veel van onze economische machines,
voorspelbaar. Hogere prijzen, slechtere kwaliteit, lagere productie.
Wall Street en private-equityfirma's geven eerst prioriteit aan het
uitbetalen van geld, en dat betekent dat een ooit functionerende en
wendbare industriële basis nu meer schuld produceert dan wat dan ook.
De VS kunnen simpelweg niet de apparatuur bouwen of krijgen die ze
nodig hebben.
Er komen op dit moment een hele reeks interessante rapporten uit het
Pentagon. Uit één van de recentste bleek dat, in tegenstelling tot de
defensie-industriële basis uit het midden van de 20e eeuw, in deze
sector (en daarbuiten ook) het geld van de overheid - de Amerikaanse
belasingbetaler, dus - tegenwoordig steeds meer naar de terugkoop van
aandelen gaat in plaats van naar daadwerkelijke bewapening. En nu, met
een dramatische toename van de behoefte aan alles, van raketten tot
artilleriegranaten tot kogels, beginnen we scheuren te zien in het
eens zo geroemde Amerikaanse leger.
De tekenen zijn onmiskenbaar. In Oekraïne rantsoeneren strijders
granaten. Taiwan kan geen wapens krijgen die het jaren geleden heeft
besteld. Het Pentagon heeft een geheim team samengesteld om voorraden
te doorzoeken om zeer nauwkeurige wapens te vinden waar op elk
slagveld en potentieel slagveld veel vraag naar is. Maar het probleem
gaat voor de VS verder dan de nationale defensie. In Lake City,
Missouri, heeft de grootste munitiefabriek voor handvuurwapens ter
wereld besloten dat alle munitieproductie naar het leger gaat, wat
betekent dat er een binnenlands tekort zal ontstaan voor jagers,
sporters en misschien zelfs de politie. Dit tekort lijkt misschien een
verhaal van een plotselinge stijging van de vraag, maar het is
eigenlijk een verhaal van consolidatie en de-industrialisatie.
Vraag naar meer wapens en munitie als gevolg van oorlogen is niet
nieuw, en er zit altijd enige tijd tussen de productie en de levering.
Maar vandaag de dag is de tussenliggende tijdsduur vreemd lang. Het
leger gunt bijvoorbeeld contracten aan RTX en Lockheed Martin om
nieuwe Stinger-raketten te bouwen, wat logisch is. Maar het proces zal...
vijf jaar duren.
Waarom?
Wat nieuw is, is de rol van Wall Street op het gebied van wapens.
Vroeger was er een tekort aan productiecapaciteit, maar toen kwamen
private equity en fusies. En nu doen ze dat in de VS niet. De overheid
kan voor de meeste grote wapensystemen niet daadwerkelijk biedingen
van meerdere spelers vragen, omdat er maar één of twee mogelijke
bieders zijn. Dat betekent dus dat er weinig prikkels zijn voor
bedrijven om hun productie uit te breiden, ook al zijn er meer
uitgaven. Waarom niet gewoon de prijs verhogen?
U hoeft ons niet te geloven, maar ga dan uit van wat het Pentagon
meedeelt. In 2022 meldde het Amerikaanse ministerie van Defensie (DOD)
dat “die consolidatie van de industriële basis de concurrentie om DOD-contracten
vermindert en ertoe leidt dat DOD afhankelijk is van een beperkter
aantal leveranciers. Dit gebrek aan concurrentie kan op zijn beurt het
risico op hiaten in de toeleveringsketen, prijsstijgingen, verminderde
innovatie en andere negatieve effecten vergroten.” En dat is de reden
dat, ruim twee jaar na het begin van het conflict in Oekraïne, het
opvoeren van de leveringen nog steeds niet is waar deze zou moeten
zijn - althans gezien door de westerse bril.
Medio oktober vorig jaar legde het
Government Accountability Office
(GAO), een instelling van het Amerikaanse Congres dat belast is met
het onderzoeken van problemen bij de overheid en het bedrijfsleven,
uit waarom. De
GAO kwam met een rapport over
hoe het Pentagon vrijwel geen toezicht houdt op de overnames van
defensiebedrijven door Wall Street. De titel ('DOD heeft beter inzicht
nodig in de risico's van fusies en overnames') is net zo saai als je
zou verwachten, bedoeld om weinig mensen op te laten letten, maar het
rapport geeft een rood alarm aan inkoopfunctionarissen.
Het rapport is simpelweg verbijsterend. Ondanks al het gepraat over
consolidatie op hoog niveau binnen het Pentagon en in het Congres
heeft de bureaucratie feitelijk geen enkele vooruitgang geboekt. Er is
bijvoorbeeld een defensiebudget van een biljoen dollar, maar er zijn
slechts twee mensen op het Amerikaanse ministerie van Defensie die
naar fusies in de defensiesector kijken. Daarmee zou je de
ochtendploeg van een klein koffietentje niet kunnen bemannen, en toch
moeten twee mensen kijken naar de naar schatting vierhonderd fusies
die elk jaar plaatsvinden tussen defensie-aannemers en onderaannemers.
Vierhonderd fusies per jaar is veel, maar dat is uiteraard slechts een
- voorzichtige - schatting. Waarom weet men niet hoeveel overnames er
plaatsvinden in de defensiesector? Het blijkt dat het een schatting is
omdat het Pentagon defensie-fusies niet meer volgt. Om het in saaie
GAO-taal te zeggen: ‘functionarissen van het Pentagon konden niet met
zekerheid zeggen hoeveel defensiegerelateerde fusies en overnames er
nu jaarlijks plaatsvinden, omdat ze niet langer gegevens bijhouden
over alle fusies en overnames in de industriële defensiesector.’ Het
Amerikaanse ministerie van Defensie is dus bijna volledig blind voor
de bedrijfseigenaren van aannemers en onderaannemers, wat één van de
redenen zou kunnen zijn dat bijvoorbeeld Chinese legeringen worden
ontdekt in gevoelige wapensystemen zoals de ultramoderne F-35.
Het wordt nog erger. Er is geen beleid of begeleiding op het gebied
van fusies, en de Amerikaanse Defensie vereist niet eens van aannemers
of onderaannemers dat ze hen vertellen dat er een nieuwe eigenaar is
wanneer er een overname plaatsvindt. In feite vertrouwt het Pentagon
op publiek nieuws om op de hoogte te zijn van fusies. Ze weten vaak
niet dat er fusies gaande zijn, of dat de
Federal Trade Commission
ze aan het herzien is. Als er grote fusies plaatsvinden, zelfs als het
het Pentagon betreft, houdt niemand bij wat er na de sluiting gebeurt.
Ze maken geen analyses van industriële sectoren, omdat hun “M&A-kantoor
geen robuuste gegevens verzamelt of terugkerende trendanalyses
uitvoert die hen zouden kunnen helpen fusies en overnames te
identificeren in risicovolle consolidatiegebieden onder
defensieleveranciers.”
De kop-in-het-zand-aanpak van het Pentagon is de reden waarom Lockheed
nu een wurggreep heeft op de modernisering van nucleaire raketten,
omdat het de belangrijkste leverancier van raketmotoren heeft gekocht
en die motoren heeft ontzegd aan rivalen die bieden op het contract
voor het upgraden van wat bekend staat als de nucleaire triade.
Hoe gaat de Amerikaanse overheid om met fusies in de
defensie-industrie? Welnu, het Pentagon laat de antitrustagentschappen
uitsluitend naar de concurrentie kijken. “Hoewel het DOD-beleid het
Industrial Base Policy en DOD-stakeholders opdracht geeft andere
soorten risico’s te beoordelen, zoals nationale veiligheids- en
innovatierisico’s”, schreef de GAO, “hebben ze dat niet routinematig
gedaan.” Kortom, het omgaan met hun eigen verdedigings-industrie is de
taak van iemand anders.
Wat we het nuttigst vonden aan het GAO-rapport is de reactie van het
Pentagon, een klassiek bureaucratisch handgebaar. De DOD was het eens
met alle conclusies van de GAO. Het zou fusies moeten volgen en wat er
daarna gebeurt, het zou meer personeel moeten hebben dat dit doet, het
zou de nationale veiligheidsaspecten van bedrijfscombinaties moeten
overwegen, en het zou een duidelijk beleid moeten hebben inzake fusies.
Maar dat is niet het geval. De DOD zegt dat het tegen 2024 een betere
strategie zal hebben om fusies aan te pakken. Eigenlijk zeggen ze: in
principe heeft u [GAO] gelijk, maar het is niet ons probleem.
Elke dag lijkt het alsof politieke leiders en adviseurs zeggen dat het
tijd is om dat arsenaal aan democratie echt op gang te brengen en echt
te herindustrialiseren. Het is heel goed mogelijk om veel gedaan te
krijgen. De FTC en ht Amerikaanse ministerie van Justitie beschikken
nu over aanzienlijke hoeveelheden nationale veiligheidsgerelateerde
informatie over fusies als gevolg van een wijziging door het Congres
in de wetgeving inzake kennisgeving vóór de fusie in 2022, zodat de
DOD gemakkelijk beter zou kunnen volgen wat er in de defensiesector
gebeurt.
Sterker nog: het Pentagon is een zeer krachtige organisatie. De
plaatsvervangend minister van Defensie, Kathleen Hicks, zou simpelweg
de concurrentie de kop in kunnen drukken en aannemers gaan vertellen
dat als ze niets doen, zij een interne oorlog tegen hen zal beginnen.
Of het hoofd van de
Armed Services Committees zou met de zachte
cashflow kunnen dreigen die leidt tot recordaankopen van aandelen
onder aannemers als de productietoename niet op gang komt. Of ze
zouden antitrustautoriteiten kunnen toewijzen aan het Ministerie van
Defensie, dat zich zou baseren op een nationale veiligheidsnorm die
wijdverbreide bedrijfsherstructureringen mogelijk maakt zonder het
voeren van voortslepende rechtszaken. Er zijn veel wegen die naar de
planeetvernietiging leiden.
Maar als we daadwerkelijk naar het lef van de Amerikaanse bureaucratie
kijken gebeurt er niets, want iets doen aan deze industriële sector
betekent het dwarsbomen van Wall Street, en dat is over het algemeen
niet iets dat bij de beleidsmakers op tafel ligt. Gigantische
bureaucratieën zijn moeilijk te veranderen, maar ze zijn niet
onwrikbaar. Eén van de manieren waarop je weet dat een voorheen
niet-functionele bureaucratie op de goede weg is, is, ironisch genoeg,
als er bittere machtsstrijd en woede ontstaat onder het personeel, dat
de opdracht krijgt de dingen anders te doen. Maar zoals de GAO liet
zien, gebeurt dat gewoon niet in het Pentagon, of in ieder geval lang
niet snel genoeg.
En dat is één van de onverwachte redenen waarom Amerika (en het Westen)
steeds meer zonder munitie zit.
Lees ook ons artikel van vandaag getiteld: "Westerse
defensie-industrie afhankelijk van Chinees katoen".
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[10 april 2024]
Afdrukken
Doorsturen
