Oekraïne-conflict: een strijd van Polen en
tegenpolen
Het geopolitieke schaakbord waarop de oorlog in Oekraïne zich ontvouwt,
is vol risico's, een slagveld waar zetten en tegenzetten weerklinken
met wereldwijde betekenis. Dit grootse eindspel blijkt veel meer te
zijn dan een territoriale strijd tussen Rusland en Oekraïne. Het is
een lakmoesproef van een veranderende wereldorde.
In de mist van moderne conflicten ligt de ware aard van oorlogsvoering
vaak begraven onder een stapel westerse politieke retoriek en
propaganda. Dit is nooit duidelijker geworden dan in de aanhoudende
oorlog in Oekraïne, die onvermijdelijk heeft onthuld dat het meer is
dan alleen een territoriaal geschil tussen buren. Hoewel het conflict
aanvankelijk werd gepresenteerd als een poging van Rusland om Oekraïne
te demilitariseren en te denazificeren, was de volledige omvang van
Ruslands inzet voor de strijd niet meteen duidelijk. Nu trekt de rook
echter op om een groots eindspel te onthullen. Waar we getuige van
zijn, is geen eenvoudig conflict, maar een complexe geopolitieke dans
met hoge inzetten, waarbij een breder scala aan spelers betrokken is,
met name de NAVO, en een verontrustende heropflakkering van
historische tegenstellingen.
De westerse weergave van het conflict heeft inderdaad vaak als een
rookgordijn gefunctioneerd, waardoor de meer ingewikkelde dynamiek die
in het spel is, wordt gemaskeerd. Verhalen van beide kanten kunnen
worden vergeleken met tegengestelde spiegels, die elk een andere
realiteit weerspiegelen, waarbij betrokken partijen maar zeker het
Westen de waarheid niet alleen verdraait, maar manipuleert om zijn
strategische ambities te dienen. Bijgevolg wordt de centrale uitdaging
het doorboren van de dichte mist van deze informatieve oorlogsvoering,
het doorsnijden van het verwarde web van gekunstelde verhalen om tot
een begrip van het conflict te komen dat authentiek gegrond is in de
realiteit.
Nadat de Sovjet-Unie in 1991 was ontbonden, dacht Oekraïne
aanvankelijk dat het zichzelf kon beveiligen met geërfde
Sovjet-kernwapens. Technische hindernissen en internationale druk, met
name vanuit de VS, belemmerden deze inspanningen echter. Oekraïne
sloot uiteindelijk samen met Wit-Rusland en Kazachstan het Nucleaire
Non-Proliferatieverdrag, wat resulteerde in het Memorandum van
Boedapest. Deze overeenkomst, ondertekend door Rusland, het VK en de
VS, verhinderde dat ze militair geweld tegen Oekraïne zouden gebruiken
of bedreigen. Deze toezegging is echter onbetrouwbaar gebleken, wat
bijgedragen heeft aan het aanhoudende conflict.
In de huidige context is het vooruitzicht op NAVO-lidmaatschap als
veiligheidsgarantie voor Oekraïne vervaagd. Zelfs de bereidheid van de
VS om een veiligheidsregeling te bieden die vergelijkbaar is met die
welke aan Israël is aangeboden, slaagt er niet in de veiligheid van
Oekraïne te waarborgen vanwege de aanzienlijke militaire
onevenwichtigheid met Rusland. Rusland is evenwel de enige haalbare
garantie voor vrede en veiligheid in Oekraïne, hoewel aan dergelijke
garanties waarschijnlijk voorwaarden verbonden zullen zijn - een harde
realiteit waarmee Oekraïne moet worstelen. De centrale uitdaging is
dus om het web van propaganda te doorbreken en tot een begrip te komen
van het conflict dat op de realiteit is gebaseerd.
Het hernieuwde besef van de ware aard van de oorlog heeft toevallige
waarnemers met stomheid geslagen. Het is niet zozeer een strijd tussen
Rusland en Oekraïne als wel een oorlog bij volmacht tussen Rusland en
de NAVO (lees: de VS), een conflict dat in 2014 in gang is gezet toen
verschillende westerse instanties – waaronder die uit Duitsland, het
VK, Frankrijk, Zweden en met name de CIA een marionettenregering in
Kiev installeerde. Sindsdien is de soevereiniteit van Oekraïne louter
een kwestie van semantiek geworden.
Naarmate de sluier van desinformatie begint op te lichten, neemt ook
de afbakening van de ware gevechtslinies van het conflict toe.
Gezaghebbende dialogen over het eindspel zijn in opkomst,
gefaciliteerd door belangrijke diplomatieke afspraken, waaronder de
recente videoconferentie tussen de Russische president Vladimir Poetin
en de permanente leden van de Veiligheidsraad. Een ontmoeting tussen
Poetin en de Wit-Russische president Alexander Loekasjenko in St.
Petersburg volgde al snel op deze interactie.
Deze opeenvolging van gebeurtenissen, elk met zijn eigen diplomatieke
choreografie, duidt op een keerpunt in het conflict. Naast deze
ontwikkelingen toont Rusland een groeiend vertrouwen in hun dominantie
over de strijdkrachten van Oekraïne. Desalniettemin blijft Moskou
voorzichtig met mogelijke escalaties, aangewakkerd door zorgen dat de
regering-Biden een nog uitgebreider oorlogsplan zou kunnen koesteren.
Deze ontwikkelingen vallen niet alleen op door hun inhoud, maar ook
door hun timing en orkestratie. Het Kremlin zorgde ervoor dat deze
twee cruciale interacties - de bijeenkomst van de Veiligheidsraad en
de Loekasjenko-Poetin-dialoog - snel achter elkaar plaatsvonden en een
reeks zorgvuldig opgestelde boodschappen overbrachten naar oplettende
waarnemers.
Tijdens de vergadering van de Veiligheidsraad van afgelopen vrijdag
(21 juli) onthulde Poetin inlichtingenrapporten die wezen op een nogal
verontrustende ontwikkeling: de inzet van een goed uitgeruste Poolse
expeditiemacht in West-Oekraïne. Hij beschreef het als een operatie
bedoeld voor de daaropvolgende bezetting van deze gebieden. Deze
onthulling bracht het angstaanjagende spookbeeld van het Poolse
revanchisme aan het licht - een omstreden kwestie die diep geworteld
is in de Europese geschiedenis. Gedurende het hele gesprek zinspeelde
Poetin op historische episodes van het Poolse revanchisme, waaruit
bleek dat hij de langdurige betekenis ervan begreep. Zijn toon
verraadde een stoïcijnse berusting bij de mogelijkheid dat de
autoriteiten van Kiev - die hij noemde als potentiële verraders -
zouden instemmen met het Pools-Amerikaanse plan.
Polen en de NAVO zouden naar verluidt overwegen om het westelijke
deel van Oekraïne rond Lviv te annexeren. De strategie zou een deel
van Oekraïne via Polen tot NAVO-bondgenoot moeten maken. En elke
aanval op Pools grondgebied zou vervolgens een Derde Wereldoorlog
rechtvaardigen. Als Rusland vervolgens de controle over de centrale en
oostelijke delen zou overnemen die zich uitstrekken tot Odessa, de
Krim en de Zwarte Zee, zal het grootste deel van de graanschuur door
links worden aangeprezen. Het bouwen van een muur om de nieuwe
annexaties af te bakenen zou een noodzaak worden. Gezien de snelheid
waarmee Rusland bruggen repareert zouden ze binnen enkele maanden een
muur kunnen bouwen – één die Oost- en West-Oekraïne van elkaar scheidt
– wat een patstelling genoemd kan worden.
Hierdoor zou Polen een groot deel van Oekraïne behouden dat
oppervlakkige schade heeft opgelopen in vergelijking met het oosten.
Maar wat zou het echt bereiken? Helemaal niets. Al zouden ze misschien
informatieve propaganda aan hun kant hebben en de conclusie als 'overwinning'
bestempelen. Maar Poetin is een man van schaken en strategie. Terwijl
de militaire inlichtingendienst aan de rechterkant geen ander inzicht
lijkt te hebben dan informatieve illusies.
In zijn toespraak verschoof Poetin het verhaal snel van historische
grieven naar dreigende geopolitieke repercussies. Hij verklaarde
nadrukkelijk dat Wit-Rusland, als onderdeel van de Uniestaat, niet kon
worden aangevallen zonder een grootschalige Russische reactie uit te
lokken. Een dergelijke agressie zou een uiterst gevaarlijk spel in
gang zetten, waarvan de gevolgen goed moeten worden overwogen door de
auteurs van deze rampzalige plannen.
Loekasjenko pikte tijdens zijn ontmoeting met Poetin deze verhalende
draad op. Hij gaf Poetin een gedetailleerde briefing over de
betreffende Poolse militaire activiteiten in de buurt van de Wit-Russische
grens en diverse voorbereidingen, waaronder de oprichting van een
tankreparatiefaciliteit in Polen en de activering van een vliegveld
nabij de Oekraïense grens voor mogelijk Amerikaans gebruik. Het
standpunt van Loekasjenko was ondubbelzinnig: hij verwierp resoluut
elke poging om Oekraïne in stukken te hakken of een deel van het land
aan Polen af te staan. Hij verklaarde dergelijke acties als
onaanvaardbaar. Om deze bedreigende vooruitzichten tegen te gaan,
stelde Loekasjenko zelfs voor om Wagner-troepen in te zetten, wat
duidt op een aanzienlijke escalatie van de paraatheid van de
strijdkrachten.
Toch ging het felle verzet van Loekasjenko tegen de verbrokkeling van
Oekraïne verder dan een louter strategische houding. Het toonde ook
een toewijding aan regionale stabiliteit, samengevat in zijn bewering
dat, mocht West-Oekraïne om steun vragen, Wit-Rusland die graag zou
verstrekken. Deze aanpak onderstreept een nieuwe dimensie van
regionale diplomatie, één die het verloop van de oorlog in Oekraïne
aanzienlijk zou kunnen beïnvloeden.
Het belang van deze discussies kan niet genoeg worden benadrukt. Hun
openbare karakter benadrukt de anticiperende benadering van Poetin en
Loekasjenko. Ze voorzien een dreigend geopolitiek keerpunt - een
dramatische escalatie waarbij Polen betrokken zal zijn, een kritische
NAVO-bondgenoot die de VS beschouwen als hun belangrijkste
continentale Europese partner. Hoewel het Russische publiek weet dat
hun land effectief de NAVO in Oekraïne bestrijdt, duidt de mogelijke
escalatie naar een oorlog met Polen – een onmiskenbare afwijking van
de status quo – op een sterke escalatie. De gevolgen van een
dergelijke beweging, zowel nationaal als internationaal, zullen
ongetwijfeld ingrijpend zijn en een tektonische verschuiving in het
geostrategische landschap markeren.
Deze anticiperende benadering is een voorbeeld van een vorm van
politiek realisme, een erkenning van de grimmige realiteit van macht
en invloed in internationale betrekkingen. Poetin en Loekasjenko,
uitgerust met inlichtingeninzichten, zetten zich in wezen schrap voor
een tumultueuze fase in het conflict.
Het Polen Scenario
Polen bevindt zich in een steeds moeilijker wordende geopolitieke
positie. Ondanks een substantiële militaire macht wordt haar politieke
heerschappij in Europa belemmerd door de acties van haar regerende
nationalistische Partij voor Recht en Rechtvaardigheid, die
routinematig blijk heeft gegeven van minachting voor democratische
normen en de rechtsstaat. Dit heeft geleid tot een verslechtering van
de reputatie van Polen binnen de EU, waardoor zijn invloed in het blok
afneemt. Maar ondanks deze binnenlandse beperkingen worstelt Polen ook
met een bredere regionale dynamiek.
Als cruciale NAVO-bondgenoot heeft het een strategische rol te spelen
in het zich ontvouwende conflict. Deze rol brengt echter risico's met
zich mee, vooral gezien het potentieel voor escalatie, zoals benadrukt
door Poetin en Loekasjenko's recente dialogen. Deze delicate
evenwichtsoefening onderstreept de complexiteit van de hachelijke
situatie van Polen, een die het traject van het conflict op
belangrijke manieren zal bepalen. De situatie in Polen vat de
uitdagingen samen van het navigeren door het huidige geopolitieke
klimaat. Het zit gevangen tussen een oplevend Rusland, een assertieve
NAVO en een gefragmenteerde EU. Het navigeren door dit doolhof vereist
scherpzinnige diplomatie en politiek manoeuvreren, waarvan het succes
onzeker blijft.
Tijdens de vergadering van de veiligheidsraad afgelopen vrijdag
herinnerde Poetin Polen aan zijn historische toe-eigening van gebieden,
of het nu een geschenk was van westerse gebieden na de Tweede
Wereldoorlog of tijdens de Eerste Wereldoorlog toen het profiteerde
van de Russische Revolutie. "Dit is trouwens niets nieuws", voegde
Poetin eraan toe, wijzend op de Poolse acties na de Eerste
Wereldoorlog. Polen "profiteerde" van de Russische burgeroorlog om "enkele
historische Russische provincies te annexeren" en nam ook de controle
over Lvov en delen van Litouwen over, zei Poetin. Tegen deze
achtergrond dienen de verhulde bedreigingen van Loekasjenko, in
combinatie met Poetins historische referenties, als een waarschuwing
voor het Westen. Hun doel lijkt te zijn om het eindspel van Oekraïne
te leiden naar een uitkomst die overeenkomt met de Russische belangen.
Ondertussen zetten ze zich schrap voor een mogelijke, zelfs wanhopige
poging van de VS om zijn trots te redden na een mogelijke nederlaag in
de proxy-oorlog.
De inzet van het conflict neemt toe. Loekasjenko en Poetin hebben tot
nu toe op meesterlijke wijze het geopolitieke schaakspel gespeeld,
gebruikmakend van westerse fouten en hun strategieën effectief
tegengegaan. Ze hebben nu echter te maken met een vluchtige en
onvoorspelbare situatie, een situatie die mogelijk zou kunnen
escaleren tot een groter conflict waarbij grote NAVO-mogendheden
betrokken zijn. Deze crisisbeheersingsstrategie is gebaseerd op een
ingewikkelde evenwichtsoefening, waarbij het conflict wordt beheerst
en tegelijkertijd wordt voorbereid op een worstcasescenario.
Zowel Poetin als Loekasjenko begrijpen het belang van hun acties en
beslissingen bij het vormgeven van het eindspel van het conflict, een
verantwoordelijkheid die ze serieus nemen.
Poetin's ontmoetingen in Moskou en St. Petersburg hebben enig licht
geworpen op de strategie van Rusland voor het eindspel van Oekraïne.
Het lijkt duidelijk dat Rusland geen territoriale ambities heeft in
West-Oekraïne. Het zal echter de toekomstige grenzen en het politieke
leiderschap in Oekraïne beïnvloeden en noodzakelijkerwijs vormgeven,
met als doel de opkomst van een anti-Russische staat op zijn
westelijke flank te voorkómen. In dit opzicht weerspiegelt de
Russische strategie traditionele geopolitieke berekeningen. Het gaat
er in de eerste plaats om de veiligheid aan zijn grenzen te waarborgen
en een gunstig machtsevenwicht in zijn directe omgeving te handhaven.
Deze benadering wordt ondersteund door de erkenning van de
kernbelangen van Rusland en de noodzaak om deze tegen alle
bedreigingen te beschermen.
Rusland is niet bereid om in te stemmen met de plannen van de
Biden-regering, of beter gezegd, er aan toe te geven. Het zal elke
poging weerstaan om Oekraïne te gebruiken als springplank voor een
groter conflict of een andere proxy-oorlog. Dit betekent een
aanzienlijke escalatie van de defensieve houding van Rusland en
onderstreept zijn vastberadenheid om zijn vitale belangen te
beschermen.
Poetin heeft inderdaad duidelijk gemaakt dat Rusland niet zal aarzelen
om NAVO-leden aan de grenzen van Oekraïne te confronteren als zij
inbreuk maken op de kernbelangen van Rusland. De heroplevende economie
van Rusland, ondersteund door schijnbaar ondoordringbare firewalls, in
combinatie met een militair-industriële productie die de collectieve
capaciteit van de NAVO in de schaduw stelt, stelt de natie in staat om
elke escalatie van het huidige conflict te weerstaan en te overwinnen.
Zo verklaarde de Russische minister van Industrie en Handel Denis
Manturov onlangs: "Sinds het begin van dit jaar worden veel soorten
wapens en speciale militaire uitrusting geproduceerd in hoeveelheden
die veel groter zijn dan die van het hele afgelopen jaar.Wat munitie
betreft, bereiken we nu een niveau waarop leveringen in slechts één
maand het totale aantal bestellingen van vorig jaar overtreffen - een
cijfer dat slechts de helft benadert van wat Oekraïne momenteel nodig
heeft." Dergelijke ontwikkelingen duiden op een significante afwijking
van eerdere strategieën, wat suggereert dat Rusland niet gegijzeld zal
worden door Artikel 5 van het NAVO-Handvest. bereidheid om haar
belangen krachtig te verdedigen.
Intussen dreigt het Oekraïense
offensief te mislukken en indien de NAVO en het Westen van tevoren wisten dat
dat zóu mislukken, zijn er twee verklaringen:
1. Het offensief was een afleiding, of
2. een Oekraïense genocide is de operatieve redenering. En misschien zijn
deze beide wel het geval.
Waarom zou het Westen denken dat Oekraïne zou kunnen winnen? Hun leger
bestaat uit een stel zwervende, niet-vrijwillige rekruten met minder
dan een week training, en CIA-huurlingen die ernstig zijn uitgeput tot
1/4 van hun aanvankelijke sterkte. De VS hebben ervoor gezorgd dat
clustermunitie een spoor van dood achterlaat onder Oekraïense burgers en
landmijnen hebben het landschap van Oekraïne onaantastbaar gemaakt.
Ten aanzien van bovengenoemd "Polen-scenario" vragen we ons af of door
het Westen de Oekraïense troepen worden gebruikt als proefkonijnen om de
landmijnen op te blazen voor binnenvallende Poolse troepen? Als we de
voorliefde van het Westen voor 'proefkonijnen' (bijv Pfizer) goed kennen
zijn we geneigd te denken dat het verlies van Oekraïense troepen een
poging is om de 'waardevollere' binnenvallende buitenlandse troepen te
beschermen. Want uiteindelijk willen de EU en de VS het Oekraïense
volk niet - ze willen Oekraïne, de grondstoffen en zijn interne
corruptie.
Terwijl hij opmerkte dat de f-16's maanden verwijderd zijn, dat bommen
en munitie bijna twee jaar verwijderd zijn, kondigde de Amerikaanse
minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken in een interview aan
dat het einde van het tegenoffensief maanden verwijderd is..... Het
was al vreemd dat juist Blinken de startdatum van het tegenoffensief
verstrekte, maar het is nog vreemder dat Blinken nu ook een 'einddatum'
geeft.
Een zeer onwetende ‘gepensioneerde’ Amerikaanse generaal heeft
gesuggereerd dat Amerikaanse oorlogsschepen Oekraïense schepen in de
Zwarte Zee begeleiden om ervoor te zorgen dat de inhoud van de
containers veilig hun EU-bestemmingen bereikt. Zijn punt is ook een
preventief WO III-scenario, aangezien elke aanval op de Amerikaanse
oorlogsschepen een internationaal conflict zou creëren. Zelfs deze
tactiek is oud - immers gebruikt op de Japanners om Pearl Harbor aan
te vallen.
Graanexport
Is het niet vreemd dat ‘het graan’ dat niemand voedt, wordt weggezet
als zo’n belangrijke zending naar de EU?
Zoals bekend heeft Rusland de graanovereenkomst met Oekraïne (“Zwarte
Zee Graan Initiatief”) niet verlengd. De opgegeven reden is dat
Oekraïne en het Westen de toezeggingen aan Rusland niet zouden zijn
nagekomen. Poetin verlangt van het Westen dat Rusland graan en
kunstmest mag exporteren en dat een door Oekraïne opgeblazen
ammoniakpijpleiding wordt gerepareerd. Dit graanakkoord kwam een jaar
geleden tot stand tussen Rusland en Oekraïne, na bemiddeling door de
Turkse president Erdogan en de VN, en is sindsdien meerdere keren
verlengd. Een voorwaarde voor de uitvoer van Oekraïense graan was dat
de zeemijnen die door Oekraïne waren gelegd, moesten worden geruimd in
de getroffen havens, zoals Odessa.
Toen begonnen de graantransporten door de Zwarte Zee, waarbij de
schepen in de Turkse "flessehals" Bosporus werden gecontroleerd op
illegaal vervoerde wapens (voor Oekraïne). Het sterkste argument voor
de Graanovereenkomst was dat men de armste en hongersnoodgevoelige
landen, b.v. die in Afrika, wil steunen. De VN heeft ook een deel van
de export van Oekraïne opgekocht als onderdeel van het
Wereldvoedselprogramma. Al snel na de eerste leveringen werd echter
duidelijk dat het niet helemaal zo ging. Er werd vernomen dat een
groot deel van het door Oekraïne verkochte en geëxporteerde graan in
Turkije bleef, een ander groot deel als voedergraan naar EU-landen
werd verscheept en slechts een klein deel, volgens de toenmalige
informatie rond de 20%, naar arme landen die met hongersnood werden
bedreigd.
Klagen over het einde van het graanakkoord en Poetin de schuld geven
van het gebruik van honger als wapen is dus niets anders dan
hypocrisie van de kant van het Westen. Een paar dagen geleden
vertelden de Duitse mainstream media dat het einde van de
graanovereenkomst "bijzonder slecht was voor mensen in Oost-Afrika,
Afghanistan of Jemen die hulp nodig hebben". Tijdens een VN-bezoek van
president Poetin riep de Duitse minister van Buitenlandse Zaken
Baerbock president Poetin zelfs op om "honger niet als wapen te
gebruiken". Deze uitspraken zijn dan ook te classificeren als
hypocriet of schandalig (je zou ze eigenlijk leugens kunnen noemen)
omdat officiële gegevens van de Verenigde Naties het tegendeel
aantonen. Soedan - in Oost-Afrika - kreeg slechts 95.000 ton van de
graandeal. Dat is een bescheiden 3% van de totale invoer van Soedan.
Jemen, geplaagd door burgeroorlog en hongersnood, ontving 260.000 ton;
dat is nog geen 7% van de totale import. Hetzelfde geldt voor
Afghanistan. Dat kreeg 131.000 ton Oekraïens graan, dat ook goed is
voor slechts 3% van de graanimport. dit graan kwam geheel indirect het
land binnen via het Wereldvoedselprogramma (WFP) van de VN.
Afghanistan haalt zijn graanimport in de regel uit landen als o.a.
Pakistan. Om deze drie staten te noemen als slachtoffers van de
verlopen overeenkomst is een schandalige verdraaiing van de feiten. In
het geval van Afghanistan is er ook het feit dat de Amerikaanse "bevroren"
valutareserves van enkele miljarden dollars niet worden vrijgegeven
voor de aankoop van voedsel en medicijnen.
Zoals blijkt uit de gegevens van "un.org"
(Black Sea Grain Initiative Joint Coordination Centre), werd er
in totaal 32,9 miljoen ton geëxporteerd via de Oekraïense
graanovereenkomst. Hiervan ging bijna 8 miljoen ton naar China, bijna
6 miljoen ton naar Spanje, ruim 3,2 miljoen ton naar Turkije, ruim 2
miljoen ton naar Italië, bijna 2 miljoen ton naar Nederland, 870.000
ton naar Israël, etc. Bijna precies tweederde van de totale Oekraïense
export onder het Graanakkoord ging naar deze paar staten. Maar dit
zijn geen staten die worden bedreigd door hongersnood. Trouwens: het
zal bijna niemand zijn opgevallen dat vorig jaar in de VS een slordige
14 miljoen ton maïs op de boerderijen werd vernietigd omdat de oogst
en export niet de moeite waard waren vanwege de "te lage
wereldmarktprijzen". Maar weggeven aan landen in nood was evenmin aan
de orde. Dat zou geld hebben gekost. En ja; het gebrek aan geld in de
Oekraïense schatkist als gevolg van het gebrek aan graanexport moet nu
willens en wetens worden opgebracht door de westerse alliantie. Want
de oorlog kost geld, veel geld.
Terwijl Blinken het 'grote succes' van het Oekraïense tegenoffensief
in de mainstream media toejuicht, benadrukt Zelensky's bewering dat
Azov 50% heeft teruggenomen van wat Rusland voorheen bezat - ze geven
de details niet vrij - dat wil zeggen, ze hebben verwoest land,
geruïneerde dorpen en lege steden teruggenomen. Er was niemand om te "vechten"!
BRICS
Ondertussen breiden de BRICS-landen breiden zich in een ongelooflijk
razend tempo uit, waarbij bijna 40 landen vragen om lid te worden. De
laatste tijd wordt er veel over de BRICS-staten geschreven. Dat we
steeds meer over deze groep horen, is een onmiskenbaar teken dat deze
groep van opkomende economische machten steeds meer aandacht krijgt
van de westerse economische groepen G7 of G20 en ook van politici. Op
22 augustus vindt in Johannesburg, Zuid-Afrika, een grote BRICS-top
plaats.
Afrika, waar de genocides van Bill Gates, de Britten, de Fransen en de
VS een lang strafblad hebben. Het vreemde verzoek van Macron om te
worden uitgenodigd voor de Zuid-Afrikaanse top in augustus is....
afgewezen. Kennelijk ruilt Afrika de westerse kolonisatie in voor de
gunsten van de BRICS.
Er is al veel gespeculeerd en geschreven over de vraag of Poetin ook
aanwezig zal zijn op deze top; omdat het Internationaal Strafhof (ICC)
een arrestatiebevel tegen hem heeft uitgevaardigd. Aangezien
Zuid-Afrika lid is van het Internationaal Strafhof of het erkent, zou
het het arrestatiebevel moeten uitvoeren als Poetin het land
binnenkomt. De Zuid-Afrikaanse regering wilde hierdoor het ICC
verlaten, maar dit werd kort na de bekendmaking door president
Ramaphosa ingetrokken. En om het kort te houden: Poetin zal niet
persoonlijk op de top aanwezig zijn, maar alleen via videoverbinding.
Op deze top zullen naar verwachting gewichtige beslissingen worden
genomen. Het gerucht gaat dat er een gedeeltelijk door goud gedekte op
crypto gebaseerde valuta zal worden geïntroduceerd. Het is bedoeld om
als handelsvaluta te dienen binnen de BRICS-landen en zo de
Amerikaanse dollar te vervangen. De BRICS-landen zijn al goed voor
ongeveer 40% van de wereldbevolking, omvatten samen ongeveer 3 miljard
mensen, en de economische output is ongeveer een kwart van de
wereldwijde economische output.
Ze hebben ook een immense rijkdom aan grondstoffen, soms bijna een
monopolie daarop. Dat is bijvoorbeeld het probleem met de G7-landen,
die deels afhankelijk zijn van de BRICS-landen. Er wordt echter ook
verwacht dat de BRICS-groep nieuwe leden zal verwelkomen op de top van
Johannesburg. We hebben zojuist het getal 40 genoemd, en Saoedi-Arabië
zal er één van zijn. Dit is opmerkelijk, aangezien de Saoedi's al
tientallen jaren zeer nauw verbonden waren met de VS onder het motto:
"Petrodollars voor veiligheid".
Maar sinds het aantreden van president Biden zijn de betrekkingen
sterk bekoeld. Van die 40 landen bevinden zich ook bijna alle OPEC-landen,
en 22 hebben zich al formeel aangemeld om lid te worden. De enige
grote olieproducent buiten de OPEC is de VS. Dit betekent dat het
Westen in de toekomst nog afhankelijker zal worden van de OPEC. Een
definitief einde aan olie en gas is immers nog lang niet in zicht.
Een paar dagen geleden werd vernomen dat 70 staatshoofden en
regeringsleiders uit Zuid-Afrika een uitnodiging hadden gekregen voor
de BRICS-top, maar geen enkele vertegenwoordiger uit het Westen. Een
bron benadrukte echter dat hoewel westerse landen niet waren
uitgenodigd, BRICS nooit had gezegd dat ze niet met hen zouden praten.
De breuk met het Westen wordt steeds duidelijker; dit bleek onlangs
ook op de EU-CELAC-top. De trigger en/of intensivering is de oorlog in
Oekraïne, een oorlog tussen de NAVO en het Westen tegen Rusland. Het
Oekraïne-conflict maakt het steeds duidelijker: het is Noord-Amerika,
Europa, Australië en een paar andere landen tegen de rest van de
wereld.
Het is dus geen toeval dat het Westen steeds meer oog heeft voor de
BRICS-groep. De mondiale invloed van deze groep zal toenemen, terwijl
die van het Westen, en vooral die van de EU, zal afnemen. De
EU-politici weten dat ook, maar hun loyaliteit aan de VS verhindert
dat zij een eigen koers met een eigen verantwoordelijkheid gaan varen.
Inmiddels proberen de Amerikanen te redden wat er te redden valt, en
heeft Blinken aangekondigd:
a) dat hij heeft sancties heeft opgelegd aan de militaire leider van
China, waarvan Blinken beweert dat ze geen enkele invloed zullen
hebben op de betrekkingen, en
b )dat hij de lat hoger heeft gelegd tegen Noord-Korea – met een
dreiging, "ofwel denucleariseren of we zullen je echt pijn doen - echt
waar!"
Noord Korea pijn doen.... maar waarmee? De wapenvoorraad die is
gedecimeerd om Oekraïne te verlossen van de Russen en er een Poolse
staat van te maken? Het lijkt erop dat Noord-Korea asiel heeft
verleend aan een Amerikaanse militaire waar in de VS eerder niemand in
geïnteresseerd was. Maar de Amerikaanse informatieve propaganda doet
haar werk.
Blinken is er nu niet in geslaagd een Chinese detente nieuw leven in
te blazen, hij heeft de oorlog in Oekraïne verpest en denkt dat het
bedreigen van Noord-Korea een positieve reactie zal hebben om zijn
reputatie te versterken. Sterker nog, we vermoeden dat Blinken's
bruikbaarheid als handlanger bijna catastrofaal aan een eind komt. Nu
de Amerikanen China, Saoedi-Arabië en Afrika, en mogelijk ook Israël
hebben verloren, neemt het belang van Oekraïne af. En Blinken ziet er
steeds bedroefder uit. Met de verkiezingen in het vooruitzicht is de
kans groot dat de Amerikanen hun steun aan Oekraïne zullen intrekken,
en de europeanen met de gebakken peren laten zitten. In dat geval
zullen we zien wat de "onvoorwaardelijke steun" die "zo lang als nodig
is" voor Oekraïne nog waard is.
Enkele laatste gedachten en overpeinzingen
Het geopolitieke schaakbord waarop de oorlog in Oekraïne zich ontvouwt,
is vol risico's, een slagveld waar zetten en tegenzetten weerklinken
met wereldwijde betekenis. Dit grootse eindspel blijkt veel meer te
zijn dan een territoriale strijd tussen Rusland en Oekraïne. Het is
een lakmoesproef van een veranderende wereldorde, een weerspiegeling
van de nieuwe assertieve houding van Rusland op het gebied van
buitenlands beleid, en een symbool van de uitdagingen van het
navigeren door een steeds complexer wordend geopolitiek landschap,
zoals geïllustreerd door de hachelijke situatie van Polen.
Terwijl zowel Rusland als Wit-Rusland zich schrap zetten voor een
mogelijke escalatie waarbij de NAVO betrokken is, doemt het spookbeeld
van een breder conflict onheilspellend op. Toch blijft het doel, zelfs
te midden van deze stormachtige zeeën, het behoud van de regionale
stabiliteit en het beheersen van een vluchtige en onvoorspelbare
situatie. Het conflict in Oekraïne dient dus als een grimmige
herinnering aan het delicate en ingewikkelde machtsevenwicht in het
hart van de hedendaagse geopolitiek. Het onderstreept het primaat van
nationale belangen, de veranderende dynamiek van internationale
allianties en de aanhoudende echo's van historische geschillen bij het
vormgeven van de toekomst van de wereld.
Nu we aan de rand van deze afgrond staan, vereist het navigeren op de
weg naar vrede meer dan strategisch manoeuvreren; het vereist een
oprechte toewijding aan waarheid, diplomatie en naleving van het
internationaal recht. Dit staat in schril contrast met de 'op regels
gebaseerde orde' die wordt aangehangen door een afnemende Amerikaanse
macht, een orde die vaak uitzonderlijke voorschriften oplegt aan de
wereldwijde meerderheid en internationale normen naar haar hand zet.
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[27 juli 2023]
Afdrukken
Doorsturen
