VS versus China - wie runt het systeem?
Het verschil in de systemen verklaart het conflict tussen de twee
grootmachten.
Wie runt de Verenigde Staten van Amerika en wie runt China? Waar
bevindt de stroom zich? Het antwoord zal licht werpen op de
geopolitieke rivaliteit en waarom de VS China zo vaak aanvallen.
Onderstaande grafiek vat het allemaal samen:
In de VS zijn de banken en (grote) ondernemingen de baas over de
overheid. In China is het andersom.
Zo vormt dus het succesvol Chinees systeem het corporatisme in het
Westen. De heersende elite van Amerika wil niet dat hun burgers en de
rest van de wereld het 'verkeerde idee' krijgen. Ergo, het dagelijkse
ritueel van de Orwelliaanse “Two Minutes of Hate” van het Amerikaanse
establishment tegen China. En, natuurlijk, de wanhoop om China te 'beteugelen'.
Begrijp de machtsstructuur van de twee systemen en u begrijpt de
wereldwijde conflicten.
Dit illustreert ook waarom democratie en verkiezingen nutteloos zijn in
de Verenigde Staten. De burgers kunnen alleen de regering veranderen,
die onderaan de machtspiramide staat.
De illusie van vrije keuze in Amerika kunnen we demonstreren in
onderstaande voorbeelden. Links of rechts, je wordt naar het slachthuis
geleid. Democraten en Republikeinen zijn als Pepsi en Coca Cola - het ij
nog steeds dezelfde diabetes.
Tussen haakjes: er is geen "democratie" in ondernemingen, het ware
epicentrum van macht en rijkdom. De Amerikaanse propaganda heeft een
fetisj over democratie, behalve als het gaat om haar eigen machtige
instellingen. Ondernemingen zijn autoritaire, autocratische en top-down
structuren. Er zijn bijvoorbeeld geen echte verkiezingen in
ondernemingen; het publiek of werknemers mogen niet stemmen voor CEO's
of zelfs de managers; er is geen echte vrijheid van meningsuiting in
bedrijven, enzovoort. Amerikaanse bedrijven zijn inherent 1% versus 99%
in termen van vermogen.
Als u ooit in een groot bedrijf in de VS hebt gewerkt, weet u dat het is
zoals de westerse mainstream media Noord-Korea afbeelden! Iedereen in
een zakenwereld kust de hogere kringen, herhaalt de gesprekspunten van
het bedrijf (propaganda) als een sekte en klapt voor de slechtste ideeën
die van de top komen.
Alle beursgenoteerde ondernemingen in de VS - en start-ups die worden
gefinancierd met durfkapitaal - zijn allemaal eigendom van en worden
gecontroleerd door dezelfde belangengroep. Dit gebeurt via aandelen/effecten
en de raden van bestuur. En dit systeem strekt zich uit tot de meeste
landen in de wereld, vooral de
vazalstaten "bondgenoten"
van Amerika zoals Europa, Japan en Zuid-Korea.
Kortom, het Westen is een systeem van autocratische ondernemingen.
Ongetwijfeld hebben beide systemen sterke en zwakke punten.
In een (bedrieglijk) gedecentraliseerd systeem van het Westen blijven de
machten aan de top stabiel, omdat er geen verantwoordelijkheid is. Als
iets niet lukt, vinden ze altijd een zondebok – vervang een politicus,
ontsla een CEO of sluit een onderneming – en verzeker de mensen dat
alles geweldig zal zijn.
De burgers in het Westen staan ook machteloos, omdat
(1) ze niet eens weten wie ze de schuld moeten geven, en
(2) ze zelf netjes zijn onderverdeeld in categorieën zoals - in dit
voorbeeld in de VS - Republikeinen versus Democraten. De elites zijn dus
veilig en het systeem is stabiel omdat de ene 49,5% de andere 49,5%
opheft.
De zwakte hier is dat het systeem te slim is. Het Amerikaanse
corporatisme – een Frankenstein-monster van het kapitalisme – is als een
parasiet die de gastheer verslindt. Als de gastheer sterft, sterft ook
de parasiet. In China is de Partij almachtig en verantwoordelijk. Yin en
yang.
De Chinese heersende klasse heeft de verantwoordelijkheid om te
presteren op het gebied van economie, banen, welvaart, stabiliteit,
welzijn enzovoort. Aangezien de macht geconcentreerd en duidelijk is,
hebben de elites niet veel manoeuvreerruimte in termen van een crisis –
behalve om te hopen dat de mensen loyaal en begripvol zijn. De
communistische partij heeft dus verantwoordelijkheid - er is niemand
anders die de schuld gegeven kan worden.
De kracht van het Chinese systeem is de efficiëntie om het grote geheel
voor korte en lange termijn te plannen en dingen voor elkaar te krijgen.
Als de technocraten slim zijn, als de partijleiders wijs zijn en als
mensen meewerken, blijft dit systeem slagen.
Kijk naar de cumulatieve groei van het bbp over de afgelopen dertig jaar
– van 1991 tot 2021. De twee landen die het best presteerden waren China
en Vietnam – beide communistisch! Ondertussen groeiden landen met een 'gefinancialiseerd'
kapitalisme in westerse stijl ongeveer 20-100 keer langzamer dan China!
Het kapitalistische brein in het Westen kan dit niet aan. De waarheid is
dat het succes van China te danken was aan een hybride systeem dat de
beste kenmerken van kapitalisme, socialisme, confucianisme en
pragmatisme had. Chinezen kunnen in grijze gebieden denken, terwijl het
Westen leeft in een zeepbel van reductionistische en absolutistische
slogans. Daardoor kan het collectieve Westen zijn systeem niet repareren,
laat staan zijn tekortkomingen toegeven. In plaats daarvan is de enige
optie om zijn concurrent uit de weg te ruimen.
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[31 juli 2023]
Afdrukken
Doorsturen