Is er een nieuwe oorlog in het Midden-Oosten op
komst?
De Amerikaanse militaire inlichtingendienst heeft, in coördinatie met
machtige financiële belangen, de touwtjes in handen met betrekking tot
Israëls genocidale bedoelingen om “Palestina van de kaart te vegen”.
Zal het waarschuwingsschot van Iran over de hele wereld gehoord worden?
Of zullen de westerse coalitielanden hun escalatie voortzetten?
De
raket- en drone-aanvallen op
drie landen – Syrië, Pakistan en Irak – gedurende een periode
van 24 uur en Teheran die de buitengewone stap zette door zijn
verantwoordelijkheid voor de aanslagen aan te kondigen, brachten een
zeer grote boodschap over aan Washington: zijn strategie om een coalitie
van terreurgroepen in de regio rond Iran zullen resoluut worden
bestreden. Het land vuurde vanuit Iran ballistische raketten af op
twee verre doelen. Het hoofdkwartier van de ISIS-gerelateerde
Turkestan Islamitische Partij in Idleb, Syrië, werd vernietigd. Een
hoofdkwartier van al-Qaeda-gezinde Hayad Tahrir al-Sham werd ook
getroffen.
Een ander spervuur van raketten kwam neer in de stad Erbil (waarbij
volgens Koerdische media
een Nederlands meisje
van elf
maanden om het leven is gekomen en de moeder en het broertje bij de
aanval gewond raakten) in het Koerdische noorden van Irak. Het huis
van Peshraw Dizayee, een rijke Koerdische zakenman, werd getroffen en
verwoest. Dizayee deed veel zaken met de VS en was betrokken bij de
verkoop van olie uit de Koerdische regio van Irak via Turkije aan
Israël. Iran beweert dat zijn huis werd gebruikt als basis voor de
Israëlische Mossad. Dat is op zijn minst plausibel.
Het kortste traject van Iran naar Idleb in Syrië bedraagt minimaal
1.200 kilometer. Iran heeft daarmee aangetoond dat het op betrouwbare
wijze doelen op die afstand kan raken. De gebruikte raketten, genaamd
Khaybar Shekan, hebben een topbereik van 1.450 kilometer. Deze
aanvallen zijn een waarschuwing voor Israël en de VS. Iran heeft laten
zien dat het heel Israël kan treffen met goed gerichte aanvallen
zonder dat er soldaten in het buitenland hoeven te worden ingezet.
Mocht Iran worden aangevallen, dan heeft het land (nu laten zien dat
het )de wil en de middelen om op dezelfde manier te reageren.
Bijgaande kaart brengt de betekenis van de raketaanval duidelijk naar
voren. Het geclaimde Mossad-centrum in Erbil ligt in Noord-Irak,
Koerdistan – niet zo ver weg als Syrië, maar nog steeds op
aanzienlijke afstand. Bij de aanval werden 24 raketten gebruikt, met
een grote mate van nauwkeurigheid.
Dat de Amerikaanse strategie tegen Iran nieuwe vormen aannam, begon
duidelijk te worden na de aanval van 7 oktober op Israël en de daaruit
voortvloeiende erosie van zijn positie als regionale supermacht. De
door China bemiddelde toenadering tussen Iran en Saoedi-Arabië en de
opname van Iran, Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten en
Egypte in de BRICS brachten de Amerikaanse strategen in paniek.
Er waren al in de tweede helft van 2023 tekenen dat de VS met de
Israëlische as van plan waren terrorisme te gebruiken als het enige
haalbare middel om Iran te verzwakken en het regionale evenwicht weer
te herstellen ten gunste van Tel Aviv, wat van cruciaal belang is voor
de prioriteitstelling van Washington in de regio Azië/Pacific en waar
de VS toch het olierijke Midden-Oosten in haar macht wil houden. Een
conventionele oorlog met Iran is voor de VS inderdaad niet langer
haalbaar, omdat dit de potentiële vernietiging van Israël in gevaar
brengt.
Toekomstige historici zullen de aanvallen op Israël door Palestijnse
verzetsgroepen op 7 oktober zeker bestuderen, analyseren en tot
nuchtere conclusies komen. In de klassieke militaire doctrine waren ze
in wezen een preventieve aanval van verzetsgroepen tegenover de
Amerikaans-Israëlische moloch van terroristische groeperingen – zoals
ISIS en Mujahideen-e-Khalq – voordat die veranderden in een
rivaliserend platform dat paste bij de As van het Verzet.
Rusland
Teheran is zich bewust van de dringende noodzaak om strategische
diepgang te creëren voordat de wolven dichterbij komen. Teheran heeft
Moskou onder druk gezet om een bilateraal strategisch pact te
bespoedigen, maar de Russen namen er, niet verrassend, de tijd voor.
Een belangrijk agendapunt tijdens het “werkbezoek”
van president Ebrahim Raisi aan Moskou op 7 december voor een
ontmoeting met president Poetin was de afronding van het pact.
Maandag maakte het Russische ministerie van Defensie in een zeldzame
verklaring bekend dat minister van Defensie Sergey Shoigu zijn Iraanse
tegenhanger Mohammad-Reza Ashtiani belde om duidelijk te maken dat
Moskou ermee heeft ingestemd het pact te ondertekenen.
In de
verklaring van het Russische ministerie van Defensie
stond het volgende:
“Beide partijen benadrukten hun toewijding aan de fundamentele
principes van de Russisch-Iraanse betrekkingen, inclusief
onvoorwaardelijk respect voor elkaars soevereiniteit en territoriale
integriteit, wat zal worden bevestigd in het grote
intergouvernementele verdrag tussen Rusland en Iran, aangezien dit
document al wordt afgerond.”
Volgens het Iraanse persbureau IRNA
heeft Shoigu laten weten dat de Russische toewijding aan de
soevereiniteit en territoriale integriteit van Iran expliciet in het
pact zal worden vermeld. Het rapport voegde eraan toe dat “de twee
ministers ook wezen op het belang van kwesties die verband houden met
de regionale veiligheid en benadrukten dat Moskou en Teheran hun
gezamenlijke inspanningen zullen voortzetten om een multipolaire
wereldorde te vestigen en het unilateralisme van de Verenigde
Staten te ontkennen.” [Nadruk toegevoegd]
Woensdag vertelde Maria Zakharova, woordvoerster van het Russische
ministerie van Buitenlandse Zaken, aan verslaggevers in Moskou dat het
nieuwe verdrag het strategische partnerschap tussen Rusland en Iran
zou consolideren en het volledige scala van hun banden zou bestrijken.
“Dit document komt niet alleen op het juiste moment, maar is ook te
laat”, zei Zakharova. “Sinds de ondertekening van het huidige verdrag
is de internationale context veranderd en maken de betrekkingen tussen
de twee landen een ongekende opleving door”, merkte ze op. Zakharova
zei dat het nieuwe verdrag naar verwachting zou worden ondertekend
tijdens wat zij omschreef als één van de komende contacten tussen de
twee presidenten.
Daarnaast werd de woordvoerder van het Kremlin, Dmitry Peskov, door
het staatspersbureau TASS geciteerd, die zei dat een exacte datum voor
een ontmoeting tussen Poetin en Raisi moet worden bepaald. Het is
duidelijk dat er voor onze ogen iets van diepgaande betekenis voor de
geopolitiek van het Midden-Oosten gebeurt.
Het volstaat te zeggen dat de raket- en drone-aanvallen van Iran op
terroristische doelen op woensdag een levendige demonstratie zijn van
zijn assertiviteit om uit zelfverdediging op te treden in het nieuwe
regionale en internationale milieu. De zogenaamde “proxies” van Iran –
of het nu Hezbollah is of Houthi's zijn – zijn volwassen geworden met
een eigen geest, die over hun eigen strategische positionering binnen
de As van het Verzet zou beslissen. Ze hebben geen levensondersteunend
systeem uit Teheran nodig. Het kan enige tijd duren voordat de
Angelsaksische strategen aan deze nieuwe realiteit gewend zijn, maar
uiteindelijk zal dat wel gebeuren.
Beloetsjistan
Het is duidelijk een onderschatting om de raket- en drone-aanvallen
van Iran louter als terrorismebestrijdingsoperaties te beschouwen.
Zelfs wat betreft
de aanval op Beloetsjistan
vond deze, interessant genoeg, plaats binnen een maand na
COAS-generaal Asim Munir's reis van een week naar Washington, medio
december.
Voor iedereen die geïnteresseerd is: Beloetsjistan is een onrustige
(understatement alert) regio die delen van Iran, Afghanistan en
Pakistan omvat. De bevolking bedraagt zo'n 20 miljoen. Het wordt
beschouwd als een strategische regio vanwege de diepwaterhaven van
Gwadar (in Pakistan). Gwadar was tot deze eeuw, om zo te zeggen, een
binnenwater. Nu wordt daar een internationale luchthaven gebouwd.
De Beloetsjen lijken veel op de Koerden ook al zijn ze minder talrijk:
ze hebben geen eigen natie en voeren al lange tijd opstanden tegen de
natiestaten die hun regio controleren. De werkelijke betekenis van de
Iraanse aanval zou kunnen zijn dat Iran vastbesloten is om elke
terrorist (en buitenlandse aanhangers) die tegen hen optreden aan te
vallen. Het is dus interessant om op te merken dat de Beloetsjen in
het verleden Israëlische en Amerikaanse hulp hebben gezocht. Hoewel
dat rond 2015 lijkt te zijn geëindigd, vraagt men zich af hoe snel
deze weer tot leven kan worden (of is) gewekt.
U vraagt zich misschien af: waarom zou Israël überhaupt betrokken
raken bij Beloetsjistan? Het antwoord is eenvoudig genoeg. De
Israëlische overlevingsstrategie is om de hele regio in rep en roer te
houden, om te voorkómen dat deze zich tegen Israël verenigt. Creëer
chaos. Alleen lijkt het een averechts effect te hebben, nu voor het
eerst sinds mensenheugenis de soennieten en sjiieten zich verenigen –
tegen Israël. Beloetsjistan? Er is natuurlijk een rusteloze
Beloetsji-minderheid in Iran. Irak? Er is een rusteloze Koerdische
minderheid in Iran, dus activiteiten van de Mossad in het naastgelegen
Iraaks Koerdistan zijn een no-brainer. Azerbeidzjan (ja, er is een
grote Azerbeidzjaanse minderheid in Iran, strategisch gelegen) zal
ongetwijfeld aandacht hebben geschonken aan de raketaanvallen van Iran
– Azerbeidzjan (een Turkse natie) is een broeinest van Mossad-, MI6-
en CIA-activiteiten. Een Iraanse aanval op de Mossad in Azerbeidzjan
zou Erdogan in een moeilijke positie kunnen brengen. Klinkt ons bekend
in de oren.
Chief of Army Staff Gen Asim Munir
De Pakistaanse generaal Munir ontmoette hoge Amerikaanse
functionarissen, waaronder minister van Buitenlandse Zaken Antony
Blinken, minister van Defensie Lloyd Austin, voorzitter van de
Amerikaanse strijdkrachten, generaal Charles Q Brown, en de
Amerikaanse plaatsvervangend nationaal veiligheidsadviseur Jonathan
Finer – en natuurlijk de geduchte oorlogsmanipulator Victoria Nuland,
de drijvende kracht achter het neoconservatieve beleid van de
regering-Biden.
In een officiële verklaring in Islamabad op 15 december over Munirs
hoogvliegende tournee werd gesteld dat Pakistan en de VS “van plan
zijn de interacties te vergroten” voor “wederzijds voordelige”
afspraken. Het zei dat de twee partijen de aanhoudende conflicten in
de regio bespraken en “instemden met het vergroten van de interacties
tussen Islamabad en Washington.” In de verklaring stond: “Tijdens de
bijeenkomsten werden kwesties van bilaterale belangen, mondiale en
regionale veiligheidskwesties en aanhoudende conflicten besproken.
Beide partijen kwamen overeen om hun betrokkenheid bij het verkennen
van mogelijke wegen voor bilaterale samenwerking bij het nastreven van
gedeelde belangen voort te zetten.”
De verklaring voegde eraan toe dat tijdens de ontmoeting tussen de
hoogste defensiefunctionarissen van de twee landen “samenwerking op
het gebied van terrorismebestrijding en defensiesamenwerking werden
geïdentificeerd als kerngebieden van samenwerking.” Van zijn kant
onderstreepte Munir het belang van “het begrijpen van elkaars
perspectieven” op regionale veiligheidskwesties en ontwikkelingen die
de strategische stabiliteit in Zuid-Azië beïnvloeden, aldus de
Pakistaanse verklaring.
Pakistan heeft een hele geschiedenis van het dienen van Amerikaanse
belangen in de regio en het hoofdkwartier in Rawalpindi is de
wagenmenner van een dergelijke samenwerking geweest. Wat vandaag
duidelijk is, is dat de komende verkiezingen in Pakistan de
regering-Biden er niet van hebben weerhouden de rode loper voor Munir
uit te rollen. Maar het mooie is dat zowel Iran als Pakistan slim
genoeg zijn om elkaars rode lijnen te kennen.
De bedoelingen van de VS zijn duidelijk: Teheran in het westen en
oosten omsingelen met falende staten die gemakkelijk te manipuleren
zijn. De haastig georganiseerde ontmoetingen in Davos tussen de
Amerikaanse nationale veiligheidsadviseur Jake Sullivan en
topfunctionarissen van Irak (hier
en
hier) in de stroomafwaartse
fase van de Iraanse aanvallen onderstreepten
- het belang van (Koerdistan) het hervatten van de olie-export (naar
Israël) en de steun van Washington voor “het sterke partnerschap van
de regio Koerdistan met de Verenigde Staten”;
- het belang van het stoppen van aanvallen op Amerikaans personeel in
Irak en Syrië;
- Amerikaanse inzet voor “het verbeteren van de
veiligheidssamenwerking als onderdeel van een langdurig, duurzaam
defensiepartnerschap”;
- Amerikaanse steun voor de Iraakse soevereiniteit; en
- Biden’s uitnodiging aan de Iraakse premier Sudani om ‘binnenkort’
het Witte Huis te bezoeken.
In een notendop heeft Sullivan het voornemen van de VS geuit om zijn
aanwezigheid in Irak te versterken – en het land heeft soortgelijke
doelstellingen óók in Pakistan na te streven. Washington vertrouwt
erop dat Munir ervoor zal zorgen dat Imran Khan in de gevangenis
wegkwijnt, ongeacht de uitkomst van de Pakistaanse verkiezingen.
Deze strategische herschikking komt op een moment dat Afghanistan
definitief uit de Anglo-Amerikaanse sfeer is geglipt en Saoedi-Arabië
geen interesse toont om een radertje in de Amerikaanse machine te
zijn of zich met de krachten van extremisme en terrorisme te bemoeien.
Jemen
De mainstream media hebben al enkele keren gemeld dat het Pentagon een
aantal luchtaanvallen tegen de Houthi’s in Noord-Jemen hebben
uitgevoerd. Analisten lijken het erover eens te zijn dat dit hen niet
zal afschrikken, en dat het ook niet mogelijk is om hun vermogen om de
handel met Israël in de Rode Zee te ondermijnen, te beperken zonder
betrokkenheid ter plaatse in Jemen.
De Verenigde Staten zijn al sinds 2015 in oorlog met de pro-Iraanse
Houthi-rebellen (en hebben ons land er nu bij betrokken), toen de
regering-Obama een coalitie van Golfmonarchieën bijeenbracht om Jemen
binnen te vallen en het lokale marionettenregime te steunen dat naar
het zuiden van het land was verbannen. Het doel hiervan was
grotendeels om de Israëlische belangen in de regio te beschermen, en
Washington voorspelde (achteraf gezien nauwkeurig) dat een
Houthi-regering in Sanaa grote schade zou aanrichten aan de Joodse
staat.
Onder Donald Trump duurde de oorlog voort. Het Pentagon rustte de
Saoedische en VAE-inspanning uit met 100 miljard dollar aan moderne
wapens, evenals logistieke steun en diplomatieke dekking voor het
gruwelijke embargo tegen de haven van Hodeidah. Honderdduizenden
onschuldige mensen, waaronder een groot aantal kinderen, stierven
tijdens een door de mens veroorzaakte hongersnood tijdens deze
blokkade.
Het was niet genoeg om de Houthi’s te breken. Zoals de Ottomanen, de
Britten en recentelijk de Saoedi’s hebben geleerd, is Jemen een oven
die legers doet smelten. In Noord-Jemen dienden de Houthi’s de
Saoedi’s de meest gênante nederlaag toe die een land ooit in de 21e
eeuw heeft geleden. Door hun vindingrijkheid en pure wilskracht
neutraliseerden de Houthi’s de enorme Saoedische voorsprong. Een paar
jaar na de oorlog gaven de huurlingen van de Golfstaat de strijd tegen
de rebellen vrijwel op en besloten ze in plaats daarvan hun frustratie
op de Jemenitische burgers af te reageren.
De genadeslag voor de Saoedi’s werd in september 2019 toegebracht,
toen de Houthi’s Operatie Victory From God begonnen.
Houthi-troepen lokten het Saoedische leger in een enorme hinderlaag,
waarbij 500 coalitiesoldaten omkwamen en duizenden anderen gevangen
werden genomen. Terwijl de Houthi’s tientallen gevangengenomen
vijandelijke soldaten en voertuigen paradeerden, schokten ze de wereld
opnieuw met een enorme drone-aanval in het Saoedische binnenland,
waarbij twee olieraffinaderijen verwoest werden en de grootste
plotselinge piek in de mondiale energieprijzen in de geschiedenis
teweeggebracht werd. De moedige Houthi's dwongen Riyad op de knieën en
kort daarna naar de onderhandelingstafel.
Snel terug naar 2024. De Verenigde Staten en Groot-Brittannië (en o.a.
Nederland) zijn, zonder wettelijke toestemming van hun eigen
parlementen, effectief het Israëlisch-Palestijnse conflict
binnengegaan door de start van Operatie Prosperity Guardian.
Tot nu toe heeft de campagne Tomahawk-raketten ter waarde van $2
miljoen afgevuurd op de zoemende vliegen die de Israëlische
economische belangen op zee lastig vallen, zonder enig tastbaar
resultaat.
De regerende Raad van de Houthi’s heeft hun eisen duidelijk gemaakt:
zij zijn alleen geïnteresseerd in het aanvallen van schepen die
bestemd zijn voor Israëlische havens of die eigendom zijn van
Israëli’s, in overeenstemming met het internationaal recht dat landen
dwingt in te grijpen tegen genocide. Ze hebben beloofd te zullen
stoppen zodra het doden van de inwoners van Gaza eindigt en de
humanitaire hulp de lijdende Palestijnen kan bereiken.
Schepen die vanuit China naar Europa reizen, hebben tot nu toe zonder
problemen door de Rode Zee gevaren. Hun geheim is om zich niet aan de
kant van Israël te scharen. Er zijn berichten in de Amerikaanse
mainstream media dat Houthi’s willekeurige vrachtschepen treffen, maar
dit moet met een korreltje zout worden genomen. De regering in
Noord-Jemen heeft vooraf gewaarschuwd dat agenten van de Verenigde
Arabische Emiraten zich richtten op niet-Israëlische schepen vanuit
delen van Jemen die de rebellen niet controleren, in de hoop de
internationale gemeenschap in de strijd te betrekken.
Er is een eenvoudige oplossing voor het Houthi-probleem, vooral nu
grote bedrijven te bang zijn om door deze wateren te reizen zolang het
geschil voortduurt. Het is het onder druk zetten van de Israëli’s om
met de Palestijnen over een tweestatenoplossing te onderhandelen en de
kinderen van Gaza voedsel en medische hulp te geven – de eis van Jemen.
Houthi’s hebben hun steentje bijgedragen aan het respecteren van de
voorwaarden van het onderhandelde staakt-het-vuren van 2022 met de
Saoedi’s. Het zijn redelijke actoren, zolang je politiek met ze omgaat;
bedreigingen en geweld hebben consequent gefaald.
Helaas is dit geen haalbare optie voor de heersende Joodse elite van
Amerika die politiek gezien de touwtjes er in handen hebben.
Washington zou liever een situatie creëren die de mondiale handel
verstoort (daar zijn ze onovertroffen deskundigen in) dan te proberen
Bibi en Ben Gvir in bedwang te houden. Het beperkte en zeer
vermijdbare conflict met de Houthi’s wordt in plaats daarvan gebruikt
om op te roepen tot een directe Amerikaanse aanval op Iran, zoals
schrijver Elliot Cohen onlangs suggereerde in The Atlantic. Amerika
meeslepen in een bredere regionale oorlog tegen de anti-zionistische
As van Verzet (Iran, Houthi's, Hezbollah, PMU in Irak en Syrië) is een
uitgesproken doelstelling van veel joodse leiders van het buitenlands
beleid in het Westen, evenals van de regering van Benjamin Netanyahu.
Dit plaatst de regering-Biden in een situatie zonder winst. Het
vervolgen van een nieuwe oorlog in het Midden-Oosten in een
verkiezingsjaar, zelfs al is het maar een oorlog die beperkt blijft
tot de grondrechten in Jemen, zal in principe garanderen dat de
Democraten uit de macht worden gestemd. Afgezien van de gevestigde
gevaren van het sturen van troepen naar de bergen om Houthi's te
bestrijden, zouden Amerikaanse troepen die in de val trappen het
afschrikmiddel voor Hezbollah en andere regionale actoren verzwakken,
wat het voortbestaan van Israël in gevaar zal brengen en de VS en
Groot-Brittannië zal dwingen veel meer te doen dan verwacht.
Zodra er een besluit is genomen om te escaleren en een volledige
Amerikaanse (NAVO?) interventie in het Nabije Oosten te mobiliseren,
zal elke geopolitieke sudderpot die het imperium van Washington
wanhopig probeert onder controle te houden – Oekraïne, Taiwan en zelfs
enkele verrassingen zoals een nieuwe Koreaanse oorlog – exploderen.
Dit zou het einde betekenen van de liberale wereldorde.
Een oorlog met Iran en zijn bondgenoten zal aanzienlijke kosten met
zich meebrengen qua westersse levens (u dacht toch niet dat alleen
Amerikaanse troepen dat klusje moeten klaren?) en economische macht,
maar als Joe Biden terughoudendheid blijft tonen om de vijanden van
Israël krachtiger te bestrijden, zal zijn Joodse donorbasis geld
uitgeven om hem dit jaar te ondermijnen en iemand te helpen kiezen -
zelfs Donald Trump - die hen zal geven wat ze willen. We zullen dan de
toepassing zien van de Joodse sabotagestrategie tegen het
herverkiezingsbod van de soepele zionist George H.W. Bush vanwege de
misdaad van het louter uitstellen van een besluit op basis van een
schandalige Israëlische eis. Dat wil niet zeggen dat Biden een duif
is. Zijn regering is simpelweg voorzichtiger en probeert alle
mogelijkheden uit te putten voordat ze imperialistische zelfmoord
pleegt.
Slotwoord
De VS en hun westerse "bondgenoten" storten het Midden-Oosten in een
regionale oorlog. Ze hebben Jemen gebombardeerd vanwege de aanvallen
van de Houthi’s op de scheepvaart in de Rode Zee. De Houthi’s, die op
de hoogte zijn van Amerikaanse bommen, reageerden op de door de VS
gefinancierde Israëlische vernietiging van Gaza, waar het doden van
burgers een historisch niveau van horror heeft bereikt. Jarenlang
hebben de VS en het Verenigd Koninkrijk Saoedi-Arabië geholpen de
Jemenitische Houthi’s in gruzelementen te bombarderen en lopen nu het
risico dat het conflict opnieuw oplaait.
Het is belangrijk om je af te vragen of het in het belang van ons land
(door het handelen van onze demissionaire (!) regering) is om
betrokken te raken bij een buitenlandse oorlog terwijl de eigen
burgers het moeilijk hebben. Het is zeker in het belang van de
wapenindustrie, waarvan de aandelenkoersen zijn geëxplodeerd als
gevolg van de oorlogen in Oekraïne en Gaza. Neem BAE Systems, het
grootste defensiebedrijf van het Verenigd Koninkrijk, dat een
koersstijging van 30% in 2023 evenaarde en 2024 lijkt voor de
onderneming opnieuw een topjaar te worden.
Ons land blijft intussen stug doorgaan miljoenen in een oorlog te
pompen waarvan de meeste mensen erkennen dat Oekraïne verloren heeft.
Er zijn 500.000 Oekraïense soldaten gedood of ernstig gewond geraakt –
30.000 per maand. Het land is verwoest en de westerse bedrijfsgieren
cirkelen rond en beramen plannen, met de aanmoediging van oligarch
Zelensky, om van een kleine Oekraïense staat een wapenproductiecentrum
voor het Westen te maken en het land leeg te plunderen voor de
kostbare grondstoffen die het bezit.
In ons land is het een poging van de nog steeds *proest*
functionerende regering om de aandacht af te leiden van falende
openbare diensten, dalende levensverwachting, toenemende armoede en
ongelijkheid. Nederland wordt voor onze ogen ontmanteld, mede door
toedoen van onze 'gewaardeerde' partner in het conflict, de VS.
De BRICS-landen (Brazilië, Rusland, India, China, Zuid-Afrika, Egypte,
Ethiopië, Iran, Saoedi-Arabië en de VAE) streven een andere benadering
van de mondiale betrekkingen na, een benadering gebaseerd op consensus
en samenwerking. Het is er een die ons land zou moeten verwelkomen.
Tenslotte de hamvraag: is er een nieuwe oorlog in het Midden-Oosten op
komst? Onder normale omstandigheden niet, maar de manier waarop het
Amerikaanse buitenlandse beleid werkt is niet normaal. De oorlog in
die regio bevindt zich momenteel in de schermutselingsfase, maar is al
in volle gang.
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[20 januari 2024]
Afdrukken
Doorsturen
