Biden bevriest (in ieder geval tot aan de
verkiezingen) LNG-exportvergunningen (I)
De familie Rockefeller en miljardair Michael Bloomberg hebben via
milieubewegingen de Amerikaanse president Joe Biden ertoe aangezet een
verbod in te voeren op het afgeven van nieuwe vergunningen voor de
export van vloeibaar aardgas, zo blijkt uit een onderzoek van The Wall
Street Journal. Een artikel over de macht van gesponsorde actiegroepen.
Morgen deel 2 (en slot) over de manier
waarop de media hier mee omgaan.
Vorige maand gaf de Amerikaanse president opdracht tot
een bevriezing van de LNG-export
van nieuwe projecten in het land, daarbij verwijzend naar hun
potentiële bijdrage aan de klimaatverandering. De energiekosten in
Europa zijn enorm gestegen nadat veel landen op aandringen van
Washington vanwege de oorlog in Oekraïne zijn overgestapt van Russisch
gas op vloeibaar aardgas uit de VS, maar Biden houdt vol dat het oude
continent momenteel geen extra voorraden nodig heeft.
Liefdadigheidsinstellingen gecontroleerd door leden van de
Rockefeller-familie en miljardairdonoren zijn de belangrijkste
ondersteuners geweest van een succesvolle campagne om president Biden
onder druk te zetten om nieuwe Amerikaanse LNG-exportvergunningen stop
te zetten.
Volgens het onderzoek hebben Rockefeller en andere rijke donoren,
waaronder Michael Bloomberg, de afgelopen jaren miljoenen dollars
gedoneerd aan milieugroeperingen die campagne voerden tegen projecten
op het gebied van fossiele brandstoffen, waaronder LNG-terminals. En
ze hebben het doel bereikt om de publieke opinie daartegen in hun
richting om te buigen. De regering-Biden heeft de goedkeuring van 17
LNG-exportterminals gepauzeerd.
Een paar dagen na de aankondiging van Biden schreef Sarah Brennan,
adjunct-directeur bij het Rockefeller Family Fund, in een e-mail aan
milieugroeperingen dat “de pauze… het resultaat is van een aanhoudende
druk van vier jaar die voortbouwt op jaren van verzet tegen
gasexporten door gemeenschapsgroepen en advocaten”. Brennan voegt
eraan toe dat “het Witte Huis de kracht van deze campagne erkende.”
In 2018 lanceerde de Rockefeller Family Foundation, een
liefdadigheidsinstelling opgericht door enkele erfgenamen van
oliemagnaat John D. Rockefeller, een initiatief genaamd de Funder
Collaborative on Oil and Gas om groene financiers aan te moedigen meer
te doen. Sommige van de erfgenamen voeren naar verluidt al jaren
campagne tegen de Amerikaanse energiegigant Exxon Mobil.
Het besluit van de Amerikaanse president Joe Biden om de afgifte van
nieuwe vergunningen voor de export van vloeibaar aardgas tijdelijk op
te schorten heeft voor opschudding gezorgd in binnen- en buitenland,
vooral in Europa, en dan met name in Duitsland. Als gevolg van het
opblazen van de Nord Stream pijpleidingen, dat gebeurde met actieve
hulp van de Amerikanen, tekende Duitsland een meerjarig contract voor
de import van Amerikaans gas. Die 20-jarige overeenkomst werd
ondertekend tussen het Duitse Secure Energy for Europe (SEFE) en het
Amerikaanse bedrijf Venture Global LNG, aldus het Duitse bedrijf
in een verklaring
Gasimporteur SEFE was voor de oorlog een dochteronderneming van de
Russische energiegigant Gazprom en stond bekend als Gazprom Duitsland,
maar werd door sancties tegen Rusland door de Duitse regering
genationaliseerd. De overeenkomst zal Berlijn 2,25 miljoen ton
vloeibaar aardgas per jaar opleveren. Bovendien zal Venture Global de
grootste leverancier van vloeibaar aardgas in Duitsland worden met een
totaal van 4,25 miljoen ton per jaar. Additionele leveringen kan
Scholz (die vóór het opblazen van Nord Stream bekend was van het feit
dat de Amerikanen die leiding zouden stopzetten - hij stond naast
Biden toen die dat voornemen aankondigde) dus wel vergeten.
De grootste klap van het verbod is gericht tegen het project voor
vloeibaar aardgas, Calcasieu Pass 2 (CP2), dat aardgas naar Duitsland
moet exporteren. De eigenaren hebben de macht van milieubewegingen aan
de vooravond van de Amerikaanse presidentsverkiezingen niet berekend,
maar zij zijn erin geslaagd om vooraf langetermijncontracten te
ondertekenen en zo de grootste energiereuzen ter wereld uit Duitsland
en Japan te gijzelen.
Vóór het conflict in Oekraïne voorzag de grootste economie van de EU
in maar liefst 40% van de vraag naar gas uit Rusland. Berlijn
verminderde na het opblazen van Nord Stream de import van Russische
brandstof en verving deze door de import van vloeibaar aardgas uit de
Verenigde Staten en het Midden-Oosten. Duitsland ontvangt momenteel
LNG via drijvende terminals in Wilhelmshaven, Lubmin en Brunsbüttel.
Het land bouwt snel zijn eigen infrastructuur ter vervanging van de
Russische aardgasvoorziening.
In maart waarschuwde Andrei Hunko, parlementslid van de Bondsdag, voor
een overmatige afhankelijkheid van Amerikaans LNG, dat volgens hem "uit
milieuoogpunt veel duurder en slechter" is. Hunko waarschuwde dat
Duitsland duur heeft betaald voor de explosies van de Nord Stream-pijpleidingen
die goedkoop aardgas uit Rusland leverden. De sabotage van de twee
gaspijpleidingen heeft de Duitse afhankelijkheid van Russisch aardgas
veranderd in een afhankelijkheid van vloeibaar aardgas uit de
Verenigde Staten, aldus de wetgever.
De westerse mainstream media geven Poetin graag de schuld van de hoge
energieprijzen, maar de hoofdoorzaak is de toenemende penetratie van
zonne- en windenergie op het elektriciteitsnet. Het leidt direct tot
hoge elektriciteitsprijzen, omdat het duur is om een betrouwbaar
elektriciteitsnet te laten draaien op intermitterende bronnen van
energieopwekking. Het leidt indirect tot hoge energieprijzen via
onverwachte, maar volledig voorspelbare tweede-orde-effecten. Met een
opgeblazen kijk op het potentieel van wind- en zonne-energie stapte
Duitsland bijvoorbeeld rücksichtslos uit kernenergie, verbood
het binnenlandse fracking en zette zich domweg in voor goedkoop
Russisch gas. Zeker, Poetin heeft het probleem alleen maar groter
gemaakt, maar hij maakte alleen maar misbruik van een zwakte die het
Westen zichzelf had aangedaan. Geef niet de man de schuld die de
lucifer heeft aangestoken, maar de mannen die kerosine over een veld
met droog hooi goten voor de ogen van een pyromaan.
In de Verenigde Staten wordt het verbod inmiddels een geschenk aan
Poetin genoemd, ook al zijn de reeds afgegeven vergunningen voldoende
om de Amerikaanse LNG-export de komende tien jaar te verdrievoudigen.
De overgrote meerderheid van de commentaren diet we over deze kwestie
hebben gezien, gaat over de beslissing zelf. Zal het stoppen van
nieuwe LNG-exportprojecten de uitstoot echt verminderen? Hoe verhouden
de emissies tijdens de levenscyclus van LNG zich tot die van steenkool?
Welke invloed zal dit hebben op de binnenlandse gasprijzen? Had Europa
dit gas überhaupt nodig? Welke gevolgen heeft dit voor de
ontwikkelingslanden? Zeker, dit zijn leuke en belangrijke vragen om
over te debatteren… maar dat is niet het punt wat ons betreft.
Het gaat over de manier waarop het besluit is genomen.
Het normale goedkeuringsproces is dat vergunningen eerst naar de
Federal Energy Regulatory Commission (FERC) gaan en vervolgens naar
het Department of Energy (DOE) voor definitieve aftekening voor export
naar landen waarmee de VS geen vrijhandelsovereenkomst heeft. Als
onderdeel van hun goedkeuringsproces heeft de DOE de taak om te
bepalen of het project in kwestie al dan niet in het ‘algemeen belang’
is. Sinds de start van de LNG-export in 2012 heeft de DOE echter haar
goedkeuringen bekrachtigd. De DOE heeft nooit een vergunning op deze
gronden afgewezen, vooral omdat drie onderzoeken in opdracht van de
DOE consequent hebben aangetoond dat de LNG-export het publiek ten
goede komt.
‘Publiek belang’ is duidelijk een vage term dat als wapen kan worden
gebruikt om er de betekenis aan te hangen die je maar wilt.
Milieuactivisten deden dus precies dàt en oefenden druk uit op de
regering-Biden om expliciet na te denken over de impact van de
LNG-export op de klimaatverandering. De activisten realiseerden zich
scherpzinnig dat zij in een verkiezingsjaar over een enorme
hoeveelheid politieke invloed beschikken. Biden nam het besluit dat
hij het zich niet kon veroorloven de politieke steun van de
klimaatmaffia te verliezen en capituleerde voor hun eisen (wetende dat
zijn opdrachtgevers, de Rockefellers, en Bloomberg er achter zitten).
Dus in werkelijkheid heeft deze beslissing niets te maken met het
publieke belang, en alles met Biden’s herverkiezingsbelang (en de
belangen van de elite). Zijn regering probeert tijdelijk in de gunst
te komen bij klimaatgekke kiezers.
We denken eerlijk gezegd niet dat de reactie op de aankondiging voor
Biden beter had kunnen verlopen. Het antwoord was... chaos. Iedereen
en hun moeder doken in de details. Op de één of andere manier wordt
een duidelijk domme, politieke beslissing als genuanceerd en complex
beschouwd.
Republikeinen portretteren Biden als een voorstander van een Green New
Deal die zij als radicaal en zelfs on-Amerikaans beschouwen. Voormalig
president Donald Trump, de koploper van de Republikeinse Partij in
2024, heeft gezegd dat hij zal proberen de ‘dominantie’ op
energiegebied van de VS te herstellen en zegt dat een van zijn eerste
acties, als hij weer aan de macht komt, is: "boren, boren, boren."
Een woordvoerster van de campagne van Trump zei dat Biden “opnieuw had
toegegeven aan de radicale eisen van de milieu-extremisten in zijn
regering.” Het besluit om de goedkeuring van nieuwe LNG-exportfaciliteiten
te blokkeren “is nog een rampzalige, zelf toegebrachte wond die de
economische en nationale veiligheid van Amerika verder zal ondermijnen”,
aldus woordvoerster Karoline Leavitt.
Als we een stapje terug doen, moeten we toegeven dat dit een
indrukwekkende overwinning is voor de klimaatmaffia. Klimaatactivisten
zijn niet dom. In plaats daarvan houden ze ongelooflijk domme ideeën
vast in ongelooflijk slimme hersenen. Wie milieugekkies niet serieus
neemt, onderschat hun vermogen om mensen te beïnvloeden ernstig.
Uiteindelijk pleiten ze voor wat zij geloven dat ‘goed’ is. We spelen
hetzelfde spel. Verliezen is het ergste, maar je moet respecteren wat
er nodig is om te winnen.
De overwinning is des te indrukwekkender gezien de ommekeer van een
jaar geleden. Vorig jaar waren klimaatactivisten woedend over Biden’s
goedkeuring van het Willow-olieproject in Alaska. Nadat ze die
nederlaag hadden geleden, herstelden ze zich snel en concentreerden ze
hun collectieve aandacht op het tegenhouden van de Calcasieu Pass 2
(CP2) LNG-exportterminal van Venture Global. Lees de volgende X-thread
om een idee te krijgen van de belangenbehartiging die daarop volgde.
Dit waren niet een stel kinderen die zeurden en klaagden totdat Biden
luisterde. Dit was intelligent en gecoördineerd activisme. Als je je
vijand niet respecteert, zul je hem nooit verslaan. Door te zeggen dat
dit alleen over Biden’s interesse in de verkiezing ging en niet over
het publieke belang, proberen we niet naïef te zijn. Natuurlijk was
dat zo – wij zijn realisten, maar in de VS is dit een verkiezingsjaar.
Politiek is een vies spel. Met een steeds groter wordend mijnenveld
van regelgevende instanties en administratieve rompslomp wordt het
politieke slagveld alleen maar groter.
In zekere zin is dit het punt van de politiek. Onze democratisch
gekozen leiders moeten naar hun kiezers luisteren, uit angst om uit
hun ambt te worden weggestemd. Onze vraag is echter: waarom voelen
politici de behoefte om naar klimaatextremisten te luisteren?
Klimaatactivisten hebben consequent de meerderheid van het publiek en
de politici gewonnen, omdat zij degenen zijn die de debatten vormgeven.
Ze concentreren zich op een enkelvoudig probleem met een duidelijke
morele richtinggevende poolster (figuurlijk gesproken). In dit geval
spraken ze niet in algemene termen over fossiele brandstoffen of het
milieu. Ze concentreerden zich op de kwestie van de CP2 LNG-exportvergunning
met de poolster van nul-koolstofuitstoot. Wanneer de kwestie op deze
manier wordt geformuleerd, is het bijna onmogelijk om tegen de 'bvriezing'
in te gaan. Het zet LNG op zijn best weg als een tijdelijk
noodzakelijk kwaad en dwingt je tot een niet te winnen discussie over
de emissies, over de levenscyclus, de mondiale vraag naar aardgas en
willekeurige weersomstandigheden. Het is een gekte van het debat.
Wanneer we intern over deze kwestie debatteren, concentreren we ons op
het herformuleren van het debat rond de toegang tot energie. Het
uitbreiden van de toegang tot betaalbare en betrouwbare energie is het
meest cruciale ingrediënt voor het vergroten van de menselijke
welvaart en de kwaliteit van het milieu over de hele wereld. Dit kader
zorgt ervoor dat elke beslissing die de toegang tot energie beperkt
onmiddellijk met scepsis wordt beantwoord – een draai van 180 graden
ten opzichte van het huidige kader waarin elke uitbreiding van de
energie onmiddellijk met scepticisme wordt beantwoord. Als je de
framing bezit, vooral de morele framing, is het zoveel gemakkelijker
om debatten te winnen.
De milieuactivisten/politici trekken het raamwerk van hun redenering
net breed genoeg zodat het aansluit bij hun agenda. Je zou net zo goed
kunnen zeggen: Europa zal het gas toch nodig hebben, maar als het niet
uit Freeport, Texas komt, zal het uit Qatar moeten komen – om om heel
Afrika heen te worden verscheept, een veel langere passage, waardoor
alle levenscyclusproblemen waarover milieuactivisten klagen erger
worden.
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[10 februuari 2024]
Afdrukken
Doorsturen
