Derivaten: de volgende bom die tijdens de
bankencrisis zal ontploffen
Vijf banken op Wall Street bezitten voor $223 biljoen (223 duizend
miljard dollar) aan derivaten – 83% van alle derivaten bij 4.600
banken in de VS.
We hebben de talloze excuses besproken die de extraordinaire
Amerikaanse dollarvernietiger Jerome Powell zo vaak heeft gemaakt voor
zijn financiële 'beleid' dat we ons vandaag liever simpelweg
concentreren op de èchte reden waarom hij biljoenen dollars naar de
banken van Wall Street door blijft sluizen.
We hebben daar vaker analyses over geschreven. Maar gezien de enorme
omvang van wat het inhoudt, is het de moeite waard om het te blijven
herhalen. De volgende paragrafen zijn de èchte reden waarom de Federal
Reserve doet wat zij doet, ongeacht wat een ander mediakanaal, boek,
beleggingsexpert of goeroe je ook vertelt.
De Amerikaanse centrale bank drukt geld en sluist het door naar de
banken van Wall Street, om maar één reden. Die reden is: derivaten.
Ter verduidelijking: derivaten zijn feitelijk slechts weddenschappen,
die worden verkocht als “verzekering” – bescherming tegen
veranderingen in rentetarieven of wisselkoersen, wanbetalingen op
leningen en dergelijke. Wanneer één van de partijen bij de weddenschap
een reëel economisch belang heeft dat moet worden beschermd – b.v. een
boer die de waarde van zijn herfstoogsten verzekert tegen verlies –
wordt de weddenschap beschouwd als sociaal waardevolle ‘afdekking’.
Maar de meeste weddenschappen op derivaten zijn tegenwoordig
eenvoudigweg bedoeld om geld te verdienen aan andere handelaars, en
ontaarden in wat wel ‘casinokapitalisme’ wordt genoemd.
Volgens de Financial Crisis Inquiry Commission (FCIC) speelden
in de Verenigde Staten derivaten een belangrijke rol bij de financiële
crash van 2007 tot 2010, de ergste financiële crisis in de VS sinds de
Grote Depressie van de jaren dertig. De FCIC schreef in haar
eindrapport: “…het bestaan van miljoenen derivatencontracten van alle
soorten tussen systeemrelevante financiële instellingen – ongezien en
onbekend in deze ongereguleerde markt – droeg bij aan de onzekerheid
en escaleerde paniek….”
Amerikanen geloofden dat de Dodd-Frank-wetgeving inzake financiële
hervormingen van 2010 de belofte zou waarmaken om geconcentreerde
risico's zoals derivaten in bedwang te houden. Dat gebeurde niet.
Volgens gegevens van het Office of the Comptroller of the
Currency (OCC), de toezichthouder van nationale banken, hadden op 31
maart 2009 vijf bankholdings
$277,57 biljoen (!) aan derivaten
in bezit (notioneel/nominaal bedrag). Volgens de FDIC waren er
destijds 8.249 federaal verzekerde commerciële banken en
spaarinstellingen in de VS, maar hadden slechts vijf bankholdings 95%t
van alle derivaten bij alle Amerikaanse banken in handen. Die
financiële instellingen waren: JPMorgan Chase, Bank of America,
Goldman Sachs Group, Morgan Stanley en Citigroup.
We pakken nu het
meest recente rapport van de OCC
voor het kwartaal eindigend op 30 september 2023 er bij. Volgens dat
rapport bezitten diezelfde vijf bankholdings
$223 biljoen van de
$268 biljoen aan derivaten die alle banken in de VS in handen
hebben, of 83%.
Even alarmerend is dat diezelfde vijf bankholdings 96% van de
gevaarlijkste vorm van derivaten in handen hebben: kredietderivaten.
De vijf bankholdings zijn goed voor $5,8 biljoen aan kredietderivaten,
tegenover $6 biljoen aan kredietderivaten voor alle banken in de VS.
Als we het krankzinnige niveau van risicoblootstelling hier in
ogenschouw nemen kunnen we zien waarom de biljoenen die de Federal
Reserve naar deze instellingen door heeft gesluisd er niet in zijn
geslaagd ze zelfs maar op het niveau van vóór het faillissement van
Lehman te brengen.
In 2008 bracht de derivatenhandel investeringsbank Bear Stearns en de
internationale verzekeraar AIG ten val. Het kon niet worden toegestaan
dat beide instellingen failliet gingen, omdat de biljoenen dollars aan
credit default swaps in hun boeken zouden zijn weggevaagd, waardoor de
banken en financiële instellingen van hun tegenpartijen gedwongen
zouden zijn de waarde van hun eigen risicovolle en nu ‘niet-afgedekte’
leningen af te schrijven. Bear en AIG werden door de belastingbetalers
van de ondergang gered; maar het Amerikaanse ministerie van Financiën
trok de grens bij Lehman Brothers en de markt stortte daarop in.
De Federal Reserve heeft van december 2007 tot en met juni 2010 in het
geheim 16 biljoen dollar aan cumulatieve leningen verstrekt tegen
extreem lage rentetarieven om de casinobanken van Wall Street te
ondersteunen, niet in de laatste plaats vanwege de systemische
besmetting die zich verspreidde vanuit hun geconcentreerde posities in
derivaten.
Onder de noemer ‘geen bailout-operaties meer’ zou de
Dodd Frank Act
van 2010 het probleem oplossen door derivaten speciale privileges
te geven. De meeste crediteuren worden ‘uitgehouden’ van het
uitoefenen van hun rechten terwijl een bedrijf failliet is, maar veel
derivatencontracten zijn van deze uitstel vrijgesteld. Tegenpartijen
die onderpand verschuldigd zijn, kunnen dit onmiddellijk en zonder
rechterlijke toetsing in beslag nemen, nog voordat de
faillissementsprocedure zelfs maar is begonnen. Deposanten worden
‘concurrente crediteuren’ die hun geld alleen kunnen terugkrijgen na
derivaten-, repo- en andere gedekte claims, ervan uitgaande dat er nog
iets te recupereren valt, wat in het geval van een grote
derivatencrisis onwaarschijnlijk zou zijn. We zagen dit ‘bail-in’-beleid
in Cyprus in 2013 plaatsvinden.
Om een herhaling te voorkómen van hoe de megabanken van Wall Street
zichzelf opbliezen in 2008 brachten de federale banktoezichthouders in
juli vorig jaar een voorstel uit dat strengere kapitaalregels zou
opleggen aan slechts 37 banken (van de 4.600 banken in de VS). De
voorgestelde nieuwe kapitaalregels zouden alleen gevolgen hebben voor
die banken die zich in belangrijke mate bezighouden met derivaten en
andere risicovolle handelsstrategieën. De tegenreactie van de
megabanken van Wall Street was hevig, waarbij de banken zelfs
televisiereclame vertoonden die een vals en vertekend beeld schetsten
van wat de kapitaalverhogingen zouden doen.
Een ander belangrijk punt van zorg is wie er aan de andere kant staat
van deze derivatentransacties met de megabanken – hun zogenaamde ‘tegenpartij’.
Volgens federale onderzoekers zijn er zowel tegenpartijen van
megabanken als ‘niet-bancaire financiële tegenpartijen’ – zoals
verzekeringsmaatschappijen, beursvennootschappen, vermogensbeheerders
of hedgefondsen. Er zijn ook “tegenpartijen van niet-financiële
bedrijven” – dit kan vrijwel elk binnenlands of buitenlands bedrijf
zijn. Met andere woorden: het Amerikaanse volk heeft er geen idee van
of het gewone aandelen bezit in een beursgenoteerd bedrijf dat elke
dag kan ontploffen als gevolg van roekeloze transacties in derivaten
met mondiale banken.
Wall Street heeft een geschiedenis van het opblazen van zaken met
derivaten.
Merrill Lynch heeft Orange County, Californië
opgeblazen met derivaten. Enkele van de grootste
handelshuizen op Wall Street hebben
de gigantische verzekeraar AIG in 2008
opgeblazen met derivaten, waardoor de Amerikaanse
regering gedwongen werd AIG over te nemen met een enorme bailout-operatie.
Volgens documenten die zijn vrijgegeven door de Financial Crisis
Inquiry Commission had Lehman Brothers ten tijde van hun faillissement
op 15 september 2008 meer dan 900.000 uitstaande derivatencontracten
en had zij bij veel van deze transacties de grootste banken op Wall
Street als tegenpartij gebruikt. Uit de FCIC-gegevens blijkt dat
Lehman meer dan 53.000 derivatencontracten had met JPMorgan Chase;
meer dan 40.000 met Morgan Stanley; ruim 24.000 met Citigroup’s
Citibank; ruim 23.000 met Bank of America; en bijna 19.000 met Goldman
Sachs.
Powell is een stroman voor de heersende elite en een fraudeur, maar
hij is op zijn minst gedeeltelijk eerlijk in zijn uitleg waarom hij
geld wil blijven drukken. De reden is om te proberen de rente laag te
houden. Toegegeven, hij faalt hierin jammerlijk, maar hij begrijpt
tenminste het doel. Hij vertelt het grote publiek en het Amerikaanse
Congres uiteraard dat de reden dat het land lage rentetarieven nodig
heeft, is om voora; de huizenprijzen te ondersteunen.
De alom bekende Alan Greenspan, eerder voorzitter van de Federal
Reserve, wist in 1999 al dat de derivatenmarkt, als deze in de
openbaarheid zou worden gebracht en via een openbaar verrekenkantoor,
ertoe zou leiden dat de markt ‘implodeert’. We verzinnen dit niet -
het is gedocumenteerd. En we kunnen er gerust van uit gaan dat
Greenspan dit aan zijn opvolger Bernanke heeft verteld - die dat op
zijn beurt weer aan zijn opvolg(st)ers heeft doorgebriefd.
In dit licht zijn al het monetaire beleid en de inspanningen van de
Federal Reserve erop gericht op het doen van maar één ding: proberen
de overbelaste, door derivaten bezaaide balansen van de Too Big to
Fails, de grootste banken van de VS, te ondersteunen. Het feit dat de
bankdirecteuren dit geld aannemen en gebruiken om zichzelf en hun
werknemers te betalen, bevestigt alleen maar dat deze mensen géén
interesse hebben in het zorgen voor aandeelhouders of hun bedrijven.
Ze pakken gewoon het geld en genieten ervan zolang dit plan werkt.
Op 24 december 2023 zei Catherine Herridge, een senior
onderzoekscorrespondent voor CBS News over nationale veiligheid en
inlichtingen, in het programma ‘
Face
the Nation’: ‘Ik ben gewoon erg bezorgd dat 2024 het
jaar zou kunnen zijn van een zwarte zwaan, een Black Swan. Dit is een
nationale veiligheidsgebeurtenis met een grote impact die heel
moeilijk te voorspellen is.”
Wat voor soort gebeurtenis zei ze niet maar er wordt gespeculeerd over
een grote cyberaanval; een bankencrisis als gevolg van een golf van
wanbetalingen als gevolg van hoge rentetarieven, vooral op het gebied
van commercieel onroerend goed; een olie-embargo vanwege oorlog. Elke
grote zwarte zwaan zou de enorme derivatenzeepbel kunnen doorprikken,
die de
Bank for International Settlements al in 2008
op meer dan een biljard (1.000 biljoen !) dollar schatte. Nu het
mondiale bbp
slechts 100 biljoen dollar
bedraagt, is er niet genoeg geld in de wereld om te voldoen aan al
deze afgeleide claims. Zoals we eerder schreven heeft een
derivatencrisis bijgedragen tot de ineenstorting van de banken in
2008, en dat zou opnieuw kunnen gebeuren.
De gevaren van derivaten zijn al tientallen jaren bekend. Warren
Buffett schreef in 2002 dat het ‘
financiële
massavernietigingswapens’ waren. James Rickards schreef
in 2012 in US News & World Report
dat ze verboden moesten worden.
Toch heeft het Amerikaanse Congres niet gehandeld.
We weten niet wanneer de derivatenzeepbel wordt doorgeprikt. Maar het
zàl gebeuren. Op een gegeven moment zal de derivatenmarkt van meer dan
$600 biljoen opnieuw imploderen. Als dat gebeurt, zal geen enkele
hoeveelheid geld bijdrukken de balansen van de Too Big To Fail-banken
kunnen redden. Op dat moment is het game over voor Wall Street en de
Federal Reserve.
De grote truc is om vóór de crash te cashen en fysiek goud te kopen.
Het is duidelijk dat er meer derivaten worden uitgegeven dan de totale
hoeveelheid fiatgeld op aarde. Dit is hoe de bankiers de beleggingen
en pensioenrekeningen van buitenstaanders afpakken. Als u fiatgeld,
futures, opties, aandelen, obligaties of ander ponzi-zwendelpapier
aanhoudt wanneer de Grote Crash zich voordoet... zal het waardeloos
zijn. Dan zal alles wat u nog over heeft, in de vorm van
rente, belastingen, CO2-kosten, enz., worden afgepakt.
PS. Al in 2019 schreven we over de risicovolle derivatenhandel in
ons artikel "De derivatenbom".
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[18 februuari 2024]
Afdrukken
Doorsturen
