NAVO-lidstaten overwegen troepen naar Oekraïne te sturen

De oorlog in Oekraïne is zijn derde jaar ingegaan. Binnen de EU zijn de steunbetuigingen overweldigegd. “Wij zullen aan uw zijde staan ​​zolang als nodig is”, verzekerden de vertegenwoordigers van de NAVO en de Europese Unie afgelopen zaterdag. Maar de leiders die naar Kiev kwamen, stonden met lege handen. De Franse president Emmanuel Macron (fanatiek pleitbezorger van het World Economic Forum, net als onze eigen demissionaire kabinet) heeft maandag enkele tientallen leiders verwelkomd om de steun aan Oekraïne te bespreken. De bijeenkomst in Parijs werd door de EU georganiseerd om solidariteit met Oekraïne te tonen in een tijd waarin de steun voor Oekraïne in Europa en de Verenigde Staten behoorlijk afneemt.

Een vooruitblik: 21 januari 2025: de Amerikaanse president Trump stopt alle steun aan Oekraïne en stemt ermee in de annexatie van door Rusland bezette gebieden te erkennen als voorwaarde voor vrede of wapenstilstand. Wat gaan de Europeanen dan doen? Oekraïne ertoe aanzetten te weigeren? De benen nemen? Dit scenario is meer dan alleen maar een denkbeeldige visie.

Donald Trump zal de Republikeinse kandidaat zijn voor de presidentsverkiezingen van november na zijn overwinning enkele dagen geleden in de voorverkiezingen in South Carolina. De Hongaarse premier Viktor Orban hoopt op zijn verkiezing en pleit publiekelijk voor een dergelijk scenario. Hongarije en Slowakije breken het Europese front. Beide landen weigeren wapens aan Oekraïne te leveren en eisen vrede.

Verreweg de meeste landen van de Europese Unie worden gerund door ‘vijanden’ van de Russische president Vladimir Poetin. Veel mainstream media geven geen of marginaal catastrofale gebeurtenissen in Oekraïne door, voorspellen een nederlaag voor Rusland, maar zijn wel zo realistisch het onvermogen van de EU om de door Oekraïne gevraagde wapens en munitie te leveren, te benadrukken, en houden een defaitistisch gevoel in de EU in stand. Uit een onderzoek dat in januari in twaalf EU-landen werd uitgevoerd in opdracht van de Europese Raad voor Buitenlandse Betrekkingen (ECFR) blijkt dat Europeanen pessimistisch zijn over de uitkomst van de oorlog. 20% van de respondenten ziet een overwinning voor Rusland en 35% voorspelt onderhandelingen over een compromis. Slechts 10% denkt dat een overwinning voor Oekraïne mogelijk is.

Emmanuel Macron had afgelopen maandag “enkele tientallen Europese en internationale leiders” in Parijs samengebracht om een ​​discussie te voeren over de aard en kenmerken van de hulp van de EU aan Oekraïne. “We bevinden ons op een kritiek moment en vandaag moeten we onze houding versterken, deze zichtbaarheid geven en ons meer inzetten, maar ook geloofwaardigheid geven aan het feit dat Rusland niet kan winnen in Oekraïne en dat het nu heeft besloten ons aan te vallen. We moeten het feit accepteren dat we nieuwe acties moeten ondernemen en daar gaan we over praten”, kondigde hij aan.

Behalve de Duitse bondskanselier Olaf Scholz, waren ook de Poolse president Andrzej Duda en onze demissionaire premier Mark Rutte aanwezig. Rutte is als de zoveelste rat bezig het zinkende Nederlandse schip te verlaten en streeft ernaar de volgende secretaris-generaal van de NAVO te worden. Duda, de Poolse president, verliest snel aan populariteit en hij wordt geconfronteerd met een boerenopstand die Oekraïne ervan weerhoudt goedkope maïs en tarwe naar de EU te verschepen. De populariteit van de Duitse bondskanselier Scholz heeft in Duitsland inmiddels een dieptepunt bereikt. Zijn steun bedraagt momenteel 28% en kan nog verder dalen naarmate de greep van de recessie op Duitsland groeit.

Nog nooit is er een politicus in de EU op het idee gekomen aan burgers te vragen wat zij vinden van het EU-beleid om oorlog te voeren, indien nodig. De vraag verdient het om in alle lidstaten van de Unie middels een referendum gesteld te worden. Niemand binnen de politiek dacht (en denkt) erover na, op een tweetal regeringsleiders van de EU na. Het Europees nepparlement (dat onze volksvertegenwoordigers zouden moeten zijn) heeft dit punt nooit besproken. Dit komt misschien niet door een gebrek aan bewustzijn van het probleem. “We moeten ons voorbereiden op oorlog en onszelf kunnen verdedigen. We moeten de Bundeswehr en de samenleving hierop voorbereiden”, waarschuwde de Duitse minister van Defensie Boris Pistorius. Dezelfde waarschuwing kwam van zijn Zweedse tegenhanger, die er bij zijn landgenoten op aandrong zich op oorlog voor te bereiden. Sindsdien zijn de posities in deze richting vermenigvuldigd.

“Si vis pacem, para bellum”. De nieuwe generatie heeft deze Latijnse uitdrukking niet op school geleerd. "Als men vrede wil moet men zich op een oorlog voorbereiden." Het is een uitdrukking die door de defensie-industrie innig wordt omarmd. De door Rusland gelanceerde invasie verraste degenen die niet in een terugkeer naar de oorlog geloofden (ondanks dat het door Poetin tevoren was aangekondigd, indien de NAVO zijn voorstellen niet zou behandelen) en was een wake-up call voor EU-politici, terwijl ze hun eigen zwakheden ontdekten. De EU-landen zijn begonnen zich te herbewapenen (nadat zij hun complete magazijnen hebben geleegd voor Oekraïne, en er nu niet voldoende geleverd kan worden voor eigen 'gebruik'). Ze vinden het maar ingewikkeld. De defensie-uitgaven van de lidstaten stijgen, maar hun militaire capaciteiten zijn nog steeds erg zwak. De Amerikaanse paraplu van de NAVO (in feite het privé-leger van Washington) had grote landen als Duitsland ertoe aangezet hun interesse in hun defensie te verliezen. Polen en de Baltische staten, landen in de frontlinie tegen Rusland, hebben daarentegen inmiddels alles uit de kast gehaald en de Scandinavische landen (die als niets van Rusland hadden te vrezen) volgden. De NAVO roept op tot capaciteit om de lasten te delen en de beweging is in gang gezet.

Na zijn verkiezingsoverwinning eind vorig jaar is Fico een andere prominente stem geworden tegen de onbeperkte steun aan Oekraïne in het aanhoudende conflict met Rusland. Hij heeft de kant gekozen van de minderheidsopvatting onder de Europese leiders van de Hongaarse premier Viktor Orbán – een al lang bestaande criticus van het sturen van wapens naar Kiev en een voorstander van een onmiddellijk staakt-het-vuren en zo snel mogelijk vredesbesprekingen.

“Stop met het zinloos de dood insturen van honderdduizenden Oekraïense soldaten, in de illusie dat je Poetin op zijn knieën zult dwingen”, zei Fico eerder deze maand in een video op sociale media.

Inmiddels blijken er honderden, zo niet duizenden buitenlandse ‘vrijwilligers’ in Oekraïne te zijn, waarvan de grootste contingenten afkomstig zijn uit Roemenië, Polen en Frankrijk, aangevuld met Britse, Duitse en andere buitenlandse troepen. Er zijn ook grote aantallen Amerikanen in Oekraïne, waaronder van de CIA, en sommigen zijn omgekomen als gevolg van bombardementen of frontlinieacties. “Vrijwilligers” worden blijkbaar goed betaald en sterk gesteund door de Europese regeringen. Ze zijn grofweg in drie hoofdcategorieën te verdelen: technisch geschoolde wapenoperatoren; inlichtingen- en tactische adviseurs; en frontliniestrijders. Maar officieel zijn er geen "boots on the ground" in Oekraïne.

Rusland beweerde dat het zo'n zestig Franse 'vrijwilligers' had gedood toen het een hotel raakte dat als kazerne in Charkov werd gebruikt. Frankrijk ontkende dat dit het geval was en schakelde vervolgens de Russische ambassadeur in Parijs in om de Russen vermanend toe te spreken voor het doden van Franse burgers. Op dezelfde manier hebben Russische aanvallen op Patriot-batterijen, vliegvelden en commandocentra het leven geëist van talloze buitenlandse ‘vrijwilligers’.

Ondertussen heeft de New York Times onthuld dat de VS minstens twaalf CIA-stations exploiteren (veelal ook ondergronds) langs de Russische grenzen. Deze inlichtingencentra helpen Oekraïne bij het identificeren van doelen binnen Rusland, wat hun voornaamste doel is. Deze inlichtingenoperaties zijn niet alleen gericht op het verschaffen van daadwerkelijke militaire inlichtingen, maar houden zich ook bezig met het opsporen van civiele en militaire doelen binnen het bereik van de langereafstandswapens van Oekraïne. Daarnaast meldde de New York Times dat de CIA de Oekraïense Special Forces Unit 2245 ondersteunt, die wordt gebruikt voor commando-aanvallen binnen de Russische grenzen, en een eenheid die bekend staat als het Vijfde Directoraat - dit zijn moordcommando's die opereren op Russisch grondgebied en in Rusland zelf. De Amerikanen zijn met dit soort activiteiten al tien jaar bezig in Oekraïne. Dan zijn er toch nog mensen die het raar vinden dat Rusland uiteindelijk tot de Speciale Militaire Operatie besloten heeft (waarbij we de aard en omvang ervan buiten beschouwing laten).

Het is waarschijnlijk dat een drone-aanval waarbij een Russische strategische atoombommenwerper werd vernietigd, gebaseerd was op inlichtingen van de CIA (de aanval werd gerapporteerd door de Britse inlichtingendienst). Rusland verloor een Tu-22M3 Backfire-bommenwerper op de luchtmachtbasis Soltsy-2, 650 kilometer van de grens met Oekraïne, en werd op 19 augustus vorig jaar getroffen door langeafstands-kamikaze-drones. Het is opmerkelijk dat de aanval gericht was op een bommenwerper die op dat moment mogelijk uitgerust was geweest met kernwapens (één van de eigenschappen van het toestel).

De CIA-stations zijn ‘officieel’ geheim maar de Russen zijn er zeker van op de hoogte, net zoals ze op de hoogte zijn van frequente verkennings- en richtoperaties uitgevoerd door Amerikaanse, Britse, Franse en andere vliegtuigen en drones boven internationale wateren in de Zwarte Zee. Het groeiende aantal 'vrijwilligers' dat in Oekraïne actief is, maakt het moeilijk voor de NAVO-landen om hun 'plausibele ontkenning' te handhaven. Hoewel de NAVO-landen zeggen dat ze tegen het sturen van troepen zijn, kan worden beweerd dat ze dat al hebben gedaan.

Radoslaw Sikorski, de Poolse minister van Buitenlandse Zaken en de ultieme Russische havik (samen met zijn vrouw), vertelde CNN dat de geloofwaardigheid van de VS afhangt van de vraag of er nog eens 60 miljard dollar wordt uitgetrokken voor Oekraïne. Sikorski, die bekendheid verkreeg door de VS te bedanken voor het bombarderen van de Nord Stream-pijpleidingen (voordat hij de post op X verwijderde), mocht de minister van Buitenlandse Zaken maandag persoonlijk bedanken in Washington. Blinken plaatste op X dat ze spraken over hoe hun partnerschap “blijft groeien”, wat meestal een nieuw luchtverdedigingscontract voor de Amerikanen betekent.

Door tijdige onderhandelingen met Rusland opnieuw af te wijzen, hebben de VS, de EU en de NAVO zichzelf in de hoek geduwd van een onvermijdbare vernederende nederlaag, en de Oekraïners zullen zich waarschijnlijk moeten voorbereiden op een overwinning van Rusland, hoe schoorvoetend en vernederend dat ook zal zijn. Alleen dringt dat allemaal nog niet tot de betrokkenen door..





[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]



[27 februuari 2024]

 

Afdrukken Doorsturen