Provocatie en escalatie: de nucleaire gok van het Westen met Rusland
De NAVO flirt met oorlog en uitsterven.
Frankrijk stuurt nu ‘officieel’
troepen naar Oekraïne (ze zijn daar al
een tijdje) en de NAVO-landen eisen
aanvallen diep in Rusland. Ondertussen
hebben de VS in het geheim een
‘beleidswijziging’ doorgevoerd die
enigszins achterblijft bij wat
Zelensky wilde, maar die de deur opent
voor diepgaande aanvallen van de VS op
Russisch grondgebied. Een artikel over
de toenemende escalatie van de oorlog
in Oekraïne (en wellicht binnenkort in
de rest van Europa).
Sinds de directe betrokkenheid van Rusland bij Oekraïne in 2022 is er
veel gespeculeerd over de bereidheid van Rusland om tactische
kernwapens te gebruiken. In het begin van het conflict plaatste
Rusland zijn strategische nucleaire strijdkrachten in hoogste staat
van paraatheid. Meer recentelijk heeft Rusland, als reactie op de
bereidheid van NAVO-leden om militair personeel naar Oekraïne te
sturen, militaire oefeningen gehouden met tactische kernwapens.
De Russische doctrine staat het gebruik van kernwapens in bepaalde
situaties toe:
- het eerste gebruik van kernwapens alleen wanneer het “bestaan van
de Russische Federatie” wordt bedreigd
- als reactie op grootschalige agressie waarbij gebruik wordt gemaakt
van conventionele wapens in situaties die cruciaal zijn voor de
nationale veiligheid van de Russische Federatie.
Rusland en de Verenigde Staten zijn de twee wereldmachten met
nucleaire arsenalen die in staat zijn de wereld vele malen te
vernietigen. De Russische nucleaire triade vormt de basis van haar
afschrikkingsstrategie en wordt voortdurend gemoderniseerd met nieuwe,
geavanceerdere wapens die in gebruik worden genomen. Sinds het begin
van de Speciale Militaire Operatie in Oekraïne waarschuwen westerse
leiders hun burgers voor een potentiële Russische nucleaire dreiging.
Verklaringen van Russische vertegenwoordigers worden vaak uit hun
context gehaald en door de westerse mainstream media afgeschilderd als
bewijs van Poetins plannen om kernwapens in Oekraïne te gebruiken.
Zoals we hierboven schreven staat de Russische militaire doctrine het
gebruik van kernwapens onder specifieke voorwaarden toe, maar westerse
regeringen verwerpen deze interpretatie en gaan er liever van uit dat
Rusland een meer ontspannen ‘escalatie naar de-escalatie’-doctrine
volgt. Daarnaast doet het Westen pogingen om de geschiedenis in haar
voordeel te herschrijven. Een voorbeeld: de Japanse premier
bekritiseerde Rusland op de 78e verjaardag van de bombardementen op
Hiroshima en Nagasaki, waarbij honderdduizenden onschuldige mensen
omkwamen, vanwege de nucleaire dreigingen, zonder evenwel te vermelden
dat het de Verenigde Staten zijn die verantwoordelijk waren voor het
laten vallen van de atoombommen op Japan - overigens niet omdat dat
toen nodig was (de oorlog was al feitelijk ten einde), maar om de
nieuw verworven bommen (met dank aan overgelopen nazi's) uit te testen.
Dit verhaal lijkt erop gericht om de jongere generatie Japanners een
nucleaire oorlog te laten associëren met Rusland in plaats van met de
Verenigde Staten. Opmerkelijk genoeg heeft geen enkele journalist dit
betwist, misschien vanwege intimidatie door de aanwezigheid van
Amerikaanse functionarissen. Of misschien geven ze in hun verwrongen
interpretatie van de geschiedenis inderdaad de Sovjet-Unie (en dus het
huidige Rusland) de schuld voor het feit dat ze de Tweede Wereldoorlog
als overwinnaar uit de bus zijn gekomen, en zoals we weten was dit één
van de belangrijkste redenen dat president Truman besloot kernbommen
op Hiroshima en Nagasaki te laten vallen. Het was dus ook een
verklaring, een signaal aan Stalin dat de Verenigde Staten de toekomst
van dit deel van de wereld zouden dicteren.
Het is ook vermeldenswaard dat het Oekraïne was die de kerncentrale
van Zaporozhye, die bezet was door het Russische leger, maandenlang
beschoot. Ondertussen brachten de westerse mainstream media het
verhaal naar voren dat de Russen zichzelf beschoten. Geen enkele
journalist in het Westen stelde de meest voor de hand liggende vraag:
waarom zou Rusland een nucleaire catastrofe veroorzaken in een gebied
dat zij controleren en onlangs hebben erkend als onderdeel van Rusland,
wetende dat zij verantwoordelijk zouden zijn voor de aanpak van de
ramp? Hoe zou Rusland hiervan kunnen profiteren?
In dit artikel bespreken we o.a. de implicaties van het recente groene
licht voor grensoverschrijdende aanvallen met westerse raketten op
Rusland en de kansen dat het conflict in Oekraïne escaleert tot een
nucleaire oorlog.
De NAVO flirt met oorlog en uitsterven. Frankrijk stuurt nu
‘officieel’ troepen naar Oekraïne (ze zijn daar al een tijdje) en
NAVO-landen eisen aanvallen diep in Rusland, met door het Westen
geleverde wapens. Ondertussen hebben de VS in het geheim een
‘beleidswijziging’ doorgevoerd die enigszins achterblijft bij wat
Zelensky wilde, maar die de deur opent voor diepgaande aanvallen van
de VS op Russisch grondgebied.
De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken zegt dat
de Amerikaanse toestemming voor een diepe aanval “verkeerde informatie”
is, maar hij ontkende de verandering in het Amerikaanse beleid niet.
Hij beweert dat het Russische desinformatie is, maar de rapporten
kwamen toch echt uit Washington en niet uit Rusland.
Wat is er aan de hand?
Oekraïne staat op de rand van de afgrond. Het Oekraïense leger heeft
een tekort aan troepen, en dat wordt met de dag erger omdat hun leger
grote verliezen blijft lijden. Volgens de Russen heeft Oekraïne in mei
35.000 soldaten verloren (doden en gewonden). Oekraïne kan de
aantallen verloren soldaten niet aanvullen, en het lopende
rekruteringsprogramma kan het opgeleide personeel niet vervangen.
Er gaan ook geruchten dat Rusland zijn eigen troepenmacht aan de
gevechtslinie aanzienlijk zal vergroten. Sommigen denken dat dit de
lopende op Charkov gerichte operatie zou kunnen versterken. Anderen
projecteren een nieuw front in de Soemy-regio. Weer anderen denken dat
de Russen binnenkort hun operaties zullen versterken langs de
aanvalslinie, meer grondgebied zullen oprollen en uiteindelijk
Chasiv Yar zullen innemen.
In 2022 was het sturen van artilleriesystemen naar Oekraïne een
delicaat onderwerp. Naarmate de oorlog vorderde, voorzagen de
NAVO-bondgenoten Oekraïne van tanks, luchtverdedigingssystemen,
straaljagers, kruisraketten voor de middellange afstand en
surveillancecapaciteiten. Elke keer benadrukte de NAVO dat het leveren
van wapens en munitie, ondanks een ongekende omvang, de NAVO niet tot
partij in het conflict maakte. De controverses die gepaard gingen met
het sturen van moderne westerse wapens naar Oekraïne waren altijd
dezelfde. De angst dat Poetin dit zou zien als een verschuiving van
het machtsevenwicht dat niet in zijn voordeel is, en het risico van
een escalatie in een nucleaire oorlog.
Geen van deze beschuldigingen was terecht, aangezien Rusland heeft
laten zien geduldig te zijn en op een afgemeten en goed berekende
manier te reageren op de veranderende situatie op een moment dat zij
zelf kiezen. Niet overdreven reageren is een bewonderenswaardige
vaardigheid en onderstreept nog eens het vermogen van het Kremlin om
alle commandoniveaus te beheersen. Het conflict is nu ruim twee jaar
bezig en we kunnen gerust zeggen dat Rusland de enige volwassene is
die nog in de zaal is.
Eén ding is zeker: geen enkel conventioneel wapensysteem kan het
verloop van de oorlog op het slagveld veranderen. Er zijn meerdere
westerse leveringsrondes geweest van technologisch complexe, dure,
superieure, baanbrekende wapens aan Oekraïne, van HIMARS tot Patriots
tot ATACMS. Sommigen boekten aanvankelijk beperkt succes, maar toen de
Russen eenmaal tegenmaatregelen hadden bedacht verdween elke
vermelding van die wapens volledig uit het nieuws. Het beste voorbeeld
daarvan is het Excalibur-geleide artilleriesysteem.
Het Westen en de militaire overwinning
De NAVO-leiders vrezen de ineenstorting van Oekraïne. Hoewel ze gissen
wat de Russen vervolgens zullen doen, hebben ze grotendeels geen
mogelijkheden om Oekraïne te redden. Het inzetten van NAVO-soldaten,
in relatief kleine aantallen, is geen oplossing. Het betekent alleen
maar dat Europa binnenkort gevuld zal zijn met lijkzakken - hoewel dat
voor veel politici en militaire bevelhebbers (vooral gepensioneerde
leunstoelgeneraals die bijklussen in talksjows) geen enkele
belemmering is om verder te escaleren.
Naar onze mening is er geen reden om aan te nemen dat het Westen enige
hoop heeft op een militaire overwinning op Rusland in Oekraïne. Die
hoop verdween snel toen het mislukte Oekraïense tegenoffensief de
slechte strategie van de kant van de NAVO, slechte tactieken,
ontoereikende training en het misbruik van door het Westen geleverde
wapens aan het licht bracht (althans dat is het excuus dat door
westerse experts wordt aangevoerd om de grote hoeveelheid vernietigde
Bradleys, Leopards en Abrams-tanks te verklaren). Het verlies aan
mankracht is ernstig en de gedwongen dienstplicht heeft beperkte
gevolgen gehad, waardoor veel dienstplichtontduikers hun leven
riskeerden bij het oversteken van de grens (of sinds het begin van de
oorlog als 'vluchteling' verblijven in hun buitenland).
De NAVO wil niet onderhandelen met Rusland. Dat geldt vooral voor
president Joe Biden, die vreest dat hij bij de komende verkiezingen
Afghanistan en Oekraïne zal hebben verloren. Elke deal met de Russen
vandaag de dag zou grote concessies met zich meebrengen, niet alleen
op het gebied van het grondgebied, maar ook op het gebied van de
toekomst van Oekraïne. Rusland heeft zijn rode lijn ten aanzien van de
eis dat de NAVO uit Oekraïne vertrekt, niet gewijzigd. Hoewel de
Russen misschien instemmen met enkele veiligheidsgaranties voor
Oekraïne, is het moeilijk in te zien hoe dergelijke garanties
handelswaarde hebben.
De maximalistische doelstellingen van de Oekraïense president Zelensky,
het verdrijven van Rusland en het herstellen van de grenzen van 1991,
zijn onrealistisch en onhaalbaar. De Russen hebben herhaaldelijk
verklaard dat ze niet van plan zijn de in 2022 geannexeerde gebieden –
de Donbas-, Lugansk-, Cherson- en Zaporozhye-regio’s – te verlaten. Ze
zullen de Krim, waarvan de bevolking in 2014 voor toetreding tot
Rusland heeft gestemd, niet in de steek laten. Waarschijnlijk zullen
ze het Charkov-offensief voortzetten, waardoor de toch al dunne
Oekraïense verdediging nog verder wordt uitgedund en er nòg meer
slachtoffers zullen vallen. Als de oorlog voortduurt, riskeert
Oekraïne meer gebieden ten oosten van de Dnepro en in het zuiden
richting Odessa te verliezen, waardoor de toegang van Oekraïne tot de
Zwarte Zee feitelijk wordt afgesloten.
De grenzen van de westerse militaire steun
Dus waarom nog verder escaleren en zoveel mensenlevens onnodig
opofferen? Zou het - voor Oekraïne en het Westen - niet beter zijn om
de nederlaag toe te geven, Oekraïne als verlies af te schrijven, naar
huis te gaan (en - om de gedachtenkronkels van de NAVO samen te vatten
- het later opnieuw te proberen)?
In een perfecte wereld wel. Toekomstige generaties Oekraïners zouden
het op prijs stellen als iemand de telefoon oppakte en Zelensky
beleefd zou vertellen eens een keer een pak aan te trekken en tot een
akkoord met Rusland te komen. Het zou een akkoord moeten zijn op de
voorwaarden van Moskou, aangezien de realiteit ter plaatse is dat Kiev
niet in een positie verkeert om enige eisen te stellen. Sommige mensen
zullen het niet accepteren, het leven van Zelensky kan bedreigd worden,
en degenen die vandaag de dag zijn legitimiteit als president
aanvaarden, ondanks dat zijn termijn is afgelopen, zouden plotseling
van gedachten moeten veranderen. Maar de harde realiteit is dat de
kans op een politieke oplossing van het conflict is verdwenen sinds de
Britse Boris Johnson eerder al een vredesvoorstel van Rusland in de
prullenbak deponeerde (waardoor hij mede-verantwoordelijk is voor
honderdduizenden doden).
Op een gegeven moment moet het Westen zich afvragen: wat zijn de
grenzen van de westerse militaire steun aan Oekraïne? Kan dit spel van
doen alsof je geen partij bent in de oorlog eeuwig doorgaan? Wat zijn
de grenzen van het Russische geduld en wat als die worden overschreden?
En - als we nog even verder omhoog kijken naar de escalatieladder: zal
het Westen kernwapens naar Oekraïne sturen?
Zouden de VS oorlog voeren met Rusland voor Oekraïne?
De machtsverdeling
De enige solide en bewezen militaire macht in de NAVO zijn de
Verenigde Staten. Maar de Amerikaanse strijdmacht is hoofdzakelijk een
expeditieleger en klein, en geen partij voor een Russisch landleger.
Als iemand wil zien wat er met expeditielegers gebeurt, kijk dan even
terug naar wat er in Duinkerken plaatsvond.
Het Amerikaanse voordeel ligt in de tactische luchtvaart, maar ook
hier zouden Amerikaanse piloten moeten opereren in een omgeving met
dichte gebiedsontkenning, waar de Russische luchtverdediging de
effectiviteit van de Amerikaanse tactische luchtvaart zou kunnen
verminderen. Het is volkomen waar dat de VS over stealth beschikken,
maar de Russen hebben gewerkt aan manieren om Amerikaanse stealth-jagers
zoals de F-22 en de F-35 tegen te gaan. Niemand kan met zekerheid
zeggen hoe ver Rusland is met het aanvallen van Amerikaanse
stealth-platforms, maar de Russische strategische verdediging maakt
gebruik van UHF- en L-bandradars om ervoor te zorgen dat ze niet
verrast worden en ook in staat zijn stealth-dreigingen aan te pakken.
De westerse mainstream media en veelal gepensioneerde militaire
bevelhebbers zeggen hoge verwachtingen te hebben van de levering van
de F-16 vliegtuigen aan Oekraïne, maar omdat er in Oekraïne weinig
geschikte (opstijg- en) landingsbanen voor deze geavanceerde
vliegtuigen zijn, is de aandacht van de Russen er in dit geval op
gericht de infrastructuur daarvoor te vernietigen.
Dit alles verklaart waarom twee Russische strategische radarlocaties
de afgelopen week het doelwit waren van drones. Was de aanval op
Russische strategische radarmiddelen een voorbereiding op de
introductie van Amerikaanse strategische bommenwerpers en tactische
luchtvaart in de oorlog in Oekraïne? Het is voor het Westen een groot
probleem. Deze radars kunnen intercontinentale en middellange
afstandsraketten detecteren. Ze zijn een integraal onderdeel van de
strategische vroegtijdige waarschuwing van Rusland over komende
raketaanvallen. Je zou denken dat het aanvallen van de nucleaire
defensie-infrastructuur alarmbellen zou doen rinkelen in Moskou en
daarbuiten.
We weten de exacte omvang van de schade niet, maar deze is
waarschijnlijk beperkt op basis van de gebruikte kleine explosieven.
Maar dat is het punt niet. Zelfs beperkte schade kan in specifieke
sectoren resulteren in wekenlange reparaties en blindheid. We weten
dat één van de radars het Krim-schiereiland en het oostelijke
Middellandse Zeegebied gedeeltelijk bestreek. Waar het om gaat is dat
Oekraïne in staat was een drone diep het Russische grondgebied in te
sturen en een strategisch kritieke infrastructuur te raken. Het is
natuurlijk moeilijk te geloven dat de NAVO, of in ieder geval de VS of
Groot-Brittannië, hier niet direct bij betrokken zijn geweest. Om een
drone honderden kilometers diep het Russische grondgebied in te
laten vliegen, is satelliettoezicht en -begeleiding nodig, iets
waarover Oekraïne niet beschikt.
Groot-Brittannië was het eerste land dat Oekraïners toestond doelen in
Rusland te raken met Storm Shadow-raketten. Onlangs kondigden de VS
aan dat zij ook aanvallen op bepaalde doelen in Rusland zouden
toestaan. Dat deed Frankrijk ook. Het lijkt erop dat het spel is
begonnen om oorlog dichter bij Russische steden te brengen. Ook
Nederland doet zijn duit in het escalatiezakje, en als de vonk in de
lont het kruitvat heeft bereikt
zouden we niet graag vlakbij Volkel willen
wonen....
Wat is de volgende stap?
Hoewel de VS en de NAVO kunnen beweren dat ze dit ontkennen en kunnen
doen alsof ze niet direct betrokken zijn bij de doelwitten, en hun rol
beperkt is tot het leveren van wapens aan de Oekraïners die op hun
beurt doelen selecteren en raketten lanceren, is dit vrijwel zeker
niet het geval, en dat weet Rusland ook. Het vertoont tekenen van
irritatie. Dat is begrijpelijk. In dit door het Westen geregisseerde 'spel'
heeft Rusland een beperkt vermogen om buiten de grenzen van Oekraïne
te escaleren, terwijl de NAVO vrijwel zonder gevolgen kan escaleren.
Het is een situatie die zeer ongunstig is voor de Russen.
Het Amerikaanse beleid
Het ‘nieuwe’ Amerikaanse beleid inzake aanvallen op Russisch
grondgebied lijkt ‘beperkt’ te zijn tot tegenbatterijaanvallen in de
regio Charkov, dat wil zeggen binnen Russisch grondgebied rond
Belgorod, een Russische stad die al het doelwit is van Oekraïense
artillerie- en drone-aanvallen. De andere belangrijke beperking is dat
de VS niet zullen toestaan dat ATACMS-raketten worden afgevuurd op
Russisch grondgebied (met uitzondering van de Krim, die de Russen als
hun grondgebied beschouwen).
De Russen zeggen dat het Amerikaanse beleid grotendeels zinloos is
omdat er al Amerikaanse en NAVO-wapens op Russisch grondgebied worden
gebruikt. De Russische president Poetin zei tijdens een toespraak in
Tasjkent dat de VS en de NAVO de langeafstandswapens bemannen en
daarvoor doelgerichte inlichtingen leveren, dus het ‘nieuwe’ beleid is
helemaal niet nieuw.
Een aanval diep in Rusland klinkt als een aantrekkelijke militaire
optie, maar het is verre van duidelijk dat dergelijke aanvallen de
loop van de oorlog in Oekraïne kunnen veranderen. De beste optie die
Oekraïne heeft om de Russen terug te dringen is het gebruik van
drones, waarvan de meeste van Chinese oorsprong zijn, die door
Oekraïne zijn aangepast om explosieve munitie te vervoeren,
voornamelijk RPG-7-kernkoppen. Deze kunnen een tank of een gepantserd
voertuig uitschakelen, of zelfs af en toe een commandocentrum of
luchtverdedigingsradar. Oekraïne heeft ze met duizenden in voorraad en
ze zijn redelijk effectief. Het is opmerkelijk dat de Chinezen ze aan
de Oekraïners blijven verkopen, ook al is Rusland hun vriend en
bondgenoot. Interessant is ook dat de Russen er niets over zeggen.
Toch lijkt het erop dat voor Rusland de snelste manier om de oorlog in
Oekraïne te beëindigen zou zijn de levering van drones stop te zetten.
Er zijn een aantal Chinese dronebedrijven, maar de grootste en
belangrijkste is DJI (Da Jiang Innovations), dat 70 tot 80% van de
wereldmarkt bezit. Er zijn ook droneleveranciers in Europa en de
Verenigde Staten, maar die produceren niet in grote aantallen.
De verandering in het Amerikaanse beleid wordt door veel NAVO-landen
aangemoedigd, op enkele opmerkelijke uitzonderingen na. Hongarije, dat
tegen NAVO-betrokkenheid in Oekraïne is, verzet zich tegen diepe
aanvallen op Russisch grondgebied. Relevanter is dat Italië zich tegen
het idee heeft uitgesproken. De Duitsers zeggen van hun kant en voor
wat het waard is dat ze diepe aanvallen steunen, maar tot nu toe in
ieder geval geen Taurus-raketten zullen leveren, hun enige diepe
kruisrakettenwapen.
Het is moeilijk te zeggen wat de Russen zullen doen, naast wat ze al
doen. Het nieuwe westerse beleid 'verplicht' de NAVO helaas tot een
oorlog met Rusland en benadert een oorlogsverklaring aan Rusland. Dit
betekent dat de Russen (bij een aanval op hun grondgebied en volgens
geldend oorlogsrecht) wraak kunnen nemen, en sommigen in Rusland
dringen daar nu al op aan. Als je dat wel zou doen, zou de oorlog
onmiddellijk naar Europa worden uitgebreid, een beleidsverandering
waar Poetin zich - nog steeds - tegen heeft verzet.
Het waarschijnlijke resultaat van dit alles is dat de oorlog in
Oekraïne zal voortduren. De NAVO zal nòg meer verliezen lijden,
inclusief NAVO-soldaten. Plannen achter de schermen om luchtmacht of
grondtroepen van de NAVO in te zetten, zullen waarschijnlijk niet tot
stand komen, gezien de ernstige gevolgen voor Europa.
De escalatieladder
Het flirten van de NAVO met een grotere oorlog is verschrikkelijk
riskant, zoals serieuze denkers in Europa en de Verenigde Staten
beseffen. De Russen bang maken om zich terug te trekken door Russisch
grondgebied aan te vallen of Franse soldaten te sturen, zal niet
werken aangezien de Russen die realiteit al hebben ingecalculeerd en
voortgaan met de oorlog in Oekraïne. Bovendien betekent het onvermogen
van de NAVO om over Oekraïne te onderhandelen dat het wegvloeien van
de toch al beperkte capaciteiten van de NAVO zal voortduren. Sommige
NAVO-staten kunnen besluiten dat ze hun veiligheid ergens anders
moeten zoeken.
Uiteindelijk zal de geschiedenis de Oekraïense strijd herinneren als
een onnodig verlies van mensenlevens en als overdreven beweringen over
een existentiële dreiging voor het 'vrije' Westen, allemaal in naam
van de globalistische elites die Oekraïne als stormram tegen hun
voornaamste vijand gebruikten. Maar voor het collectieve Westen, dat
zó politiek betrokken is en 'oprecht' overtuigd is van zijn macht om
Poetin tot overgave te dwingen, zou het zoals we eerder schreven een
totale vernedering zijn. Het toegeven van een nederlaag komt niet bij
hen op; het is te politiek schadelijk. Het is geen optie die ze
publiekelijk zouden bespreken, aangezien elke schijn van zwakte
gevolgen kan hebben en 'Poetin in de kaart kan spelen'.
Voor landen die aan Rusland grenzen, zoals Polen en de Baltische
staten, die de afgelopen twintig jaar de westerse anti-Russische
retoriek consequent hebben geëscaleerd, hebben gelobbyd voor sancties
en hebben gepleit voor militaire interventie, slaat de wanhoop
langzaam toe. Ondanks de angst dat het Oekraïense leger zal instorten,
zetten ze hun vijandige retoriek voort. Naar het oosten spuwen, zelfs
tegen de wind in, zou binnenkort een Olympische sport kunnen worden.
En dus gaat de escalatie door, want nu er geen afrit in zicht is, is
dat het enige wat de westerse coalitie denkt te kunnen doen. Ze hopen
dat de Russische samenleving de oorlog uiteindelijk beu zal worden of
dat interne factoren Poetin zullen dwingen beperkte terreinwinst te
accepteren en te gaan onderhandelen. Ondanks de grimmige realiteit ter
plaatse kunnen ze in de mainstream media altijd een ander beeld
schetsen en zichzelf troosten met gemanipuleerde slachtoffercijfers,
die niemand zal durven betwisten, omdat dit integriteit zou vereisen,
tot controle zou leiden en hun werkzekerheid zou aantasten.
De westerse steun voor Oekraïne kan worden gedefinieerd als een
langzame, consistente escalatie. Tijdens het eerste jaar van de oorlog
was het hoofddoel Oekraïne te helpen zijn grondgebied te verdedigen en
Rusland af te maken met economische sancties. Dit verliep niet
helemaal volgens plan en hoe verder dit conflict voortduurt, hoe
duidelijker de Russische overwinning wordt.
Al geruime tijd schrijven we dat er naar onz mening een kans bestaat
van meer dan 70% op een nucleaire oorlog. Sindsdien is er weinig tot
niets ten goede veranderd - integendeel. Het Westen heeft laten zien
dat het niet langer een machtssysteem heeft op basis van merites, maar
eerder een systeem dat narcisten voortbrengt. Het vaste gegeven is dat
het Westen te maken heeft met Rusland dat in deze oorlog niet kan
verliezen, hoeveel argumenten er ook worden aangedragn waarom Oekraïne
lid kan worden van de NAVO. Het is een absolute rode lijn voor Rusland.
Aan de andere kant constateren we dat er de NAVO is waarvan de
bevelhebbers geen nederlaag kunnen accepteren; het idee van een
nederlaag alleen bestaat in hun hoofden niet. Aan het begin van
Poetin's Speciale Militaire Operatie NAVO zou men Rusland wel even
uiteen laten vallen, er was geen plan B, C of D.
De enige uitkomst in dit geval lijkt een totale oorlog. Zelfs als er
een akkoord zou komen, denkt de NAVO nog steeds dat zij haar
doelstellingen (het vernietigen van Rusland en vervolgens China) kan
uitvoeren. Er schijnt dan nu een wereld-vredestop te worden
georganiseerd, maar zonder Rusland?
Het Westen zal de huidige Amerikaanse proxy-oorlog verliezen, maar het
zal ook de uitkomst bepalen. Eigenlijk hebben we hier te maken met een
soort mensen op hoge posities waarmee niet te praten valt. Kijk ook
eens naar de nationale politiek: geen enkele in het Westen heeft een
goedkeuringsscore van meer dan 50%. Die mensen beschikken niet over
rede - ze zijn vastgeroest in hun eigen gelijk..... of eigenlijk dat
van hun opdrachtgever: de VS.
De rol van de mainstream media
Tto slot nog even iets over de rol van de mainstream media, waarover
we het terloops in dit artikel al over gehad hebben. Wij blijven het
verontrustend vinden dat de hedendaagse journalistiek varieert van
incompetentie op zijn best tot medeplichtigheid in het slechtste geval.
Werkzekerheid speelt een cruciale rol in de journalistiek, net als in
de politiek, maar de mate waarin de berichtgeving aansluit bij het
vormgeven van bepaalde verhalen heeft nieuwe hoogten bereikt.
Twee jaar na het conflict in Oekraïne hebben we in ieder geval één
ding geleerd: de leugens zullen niet stoppen. Het web van bedrog is te
ingewikkeld; het blootleggen van deze leugens zou onze (on)gekozen en
benoemde leiders in gevaar brengen. Voor de westerse elites mag
niemand Rusland het voordeel van de twijfel geven of er positief
tegenover staan. Rusland kan niet worden gezien als een moderne
samenleving met een levendige economie en een rijke geschiedenis en
cultuur. Dit toestaan zou de anti-Russische agenda en de collectieve
inspanningen daartegen ondermijnen.
Als gevolg hiervan worden we voortdurend gebombardeerd met anti-Russische
retoriek, waarbij Poetin de schuld wordt gegeven van alle mondiale
kwalen, waaronder zelfs de belastingverhogingen in de VS en de dalende
levensstandaard. Deze maatschappelijke programmering is vaak absurd en
faalt zelfs bij de meest elementaire factchecking. Toch is het
succesvol geweest, deels als gevolg van de afnemende belangstelling
voor politiek, de afnemende onderwijsnormen en een gebrek aan kritisch
denkvermogen.
Het allerbelangrijkste is dat hierdoor de Europese burgers het risico
lopen op een mondiaal conflict dat we niet kunnen winnen. In onze ogen
is dit immoreel en crimineel.
Door de toegang tot de Russische media af te sluiten (de Europese Unie
heeft de nieuwszender Russia Today en Sputnik onder censuur geplaatst
zodat burgers die informatie niet tot zich kunnen nemen (tenzij via
een omweg, zoals wij dat ook doen)), het reizen van en naar Rusland te
beperken en Rusland voortdurend tegen te werken, is de kans dat mensen
de tijd nemen om onderzoek te doen en hun eigen conclusies te trekken
beperkt. Tegenwoordig consumeren de meeste mensen nieuws dat hen op
één van de honderden platforms wordt aangeboden. Wat echter ontbreekt
is een diversiteit aan meningen, een onderzoek van problemen vanuit
verschillende perspectieven, en een afweging van de geldige zorgen en
belangen van degenen aan de andere kant.
Er is een groeiende vraag naar objectieve berichtgeving en
alternatieve perspectieven. Aanvankelijk stond de wereldgemeenschap
grotendeels sympathiek tegenover Oekraïne tijdens de begindagen van de
Speciale Militaire Operatie. Veel mensen begrijpen echter de oorsprong
van het conflict in Oekraïne niet, inclusief de acht jaar van terreur
in de Donbas, de onwettige omverwerping van de regering in Kiev,
georganiseerd en gesteund door Washington, en de aanwezigheid van
extreemrechtse groeperingen in het Oekraïense leger en de politiek.
Dit gebrek aan begrip maakt de samenleving vatbaar voor manipulatie
door eenzijdige mediavertegenwoordiging. Diepgewortelde russofobie en
de neiging om de kant van het vermeende slachtoffer te kiezen, zorgden
ervoor dat het Westen massale steun kon verwerven.
In de loop van de tijd begonnen echter meer mensen objectieve
berichtgeving uit Oekraïne te zoeken, omdat inconsistenties in het
reguliere verhaal duidelijk werden. De mythen over de Geest van Kiev
en de onnauwkeurige berichtgeving over de overgave van het Snake
Island-garnizoen werden uiteindelijk ontkracht. De afwijzing door het
Westen van de invloed van radicale groeperingen op Zelensky was in
strijd met hun eerdere rapporten. Degenen die dit onderwerp
onderzochten, beseften dat ze het slachtoffer waren geworden van
westerse propaganda. Het werd ook moeilijk voor de mainstream media om
uit te leggen waarom Zelensky's één miljoen man sterke leger het
200.000 man sterke Russische leger niet kon verslaan, en discrepanties
in het gerapporteerde aantal slachtoffers ondermijnden het vertrouwen
in het officiële verhaal verder.
Deze trend was ook zichtbaar op staatsniveau. Ondanks aanzienlijke
druk en mainstream mediacampagnes tegen Rusland slaagde het Westen er
niet in het land te isoleren van de wereldgemeenschap. De
beschuldigingen aan het adres van het Westen voor het uitlokken van
een proxy-oorlog met Rusland, voornamelijk via NAVO-uitbreiding en de
levering van enorme hoeveelheden wapentuig, namen toe. Beschuldigingen
van westerse sabotage van de vredesbesprekingen in Istanbul en
bekentenissen door westerse leiders (waaronder Merkel) dat de
akkoorden van Minsk alleen bedoeld waren om Oekraïne tijd te geven om
zich voor te bereiden op de oorlog met Rusland bevestigden de
Russische beschuldigingen van kwade trouw uit Kiev en het Westen.
Mondiale veranderingen
We zijn getuige van een mondiale verschuiving in de economie en de
politiek, waarbij Rusland als katalysator voor deze veranderingen
fungeert. Er heerst een gevoel van opwinding rond het verwachte einde
van de westerse hegemonie en het streven naar een Russische
overwinning in het licht van de westerse kruistocht ertegen. Het
Mondiale Zuiden, dat lange tijd door het Westen is uitgebuit, kan
eindelijk een sprankje hoop zien. Veel Europeanen en Amerikanen worden
ook moe van de voortdurende desinformatie en de stijgende kosten van
levensonderhoud, deels als gevolg van westerse sancties die een
averechts effect hebben gehad.
Eén ding is voor ons duidelijk: dit conflict zal worden gezien als een
keerpunt in de geschiedenis en het begin van het einde van de door de
VS geleide westerse hegemonie. De vraag die we onszelf moeten stellen
is: willen we dat onze generatie herinnerd wordt als een kudde schapen
die passief door hun oorlogszuchtige leiders naar een openlijk
conflict met Rusland wordt geleid? Het is toch duidelijk dat we het
recht hebben om van onze mainstream media te verwachten dat ze hun
taakomschrijving vervullen en objectief verslag doen van
gebeurtenissen zodra ze zich voordoen, en het verhaal en de
bevooroordeelde perceptie van onze regeringen over de wereld ter
discussie stellen?
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[2 juni 2024]
Afdrukken
Doorsturen
