Men moet een zinkend schip verlaten terwijl de reddingsboten nog steeds beschikbaar zijn. Daarom is het nú de hoogste tijd afstand te nemen van het dramatische beleid van Merkel en Draghi, en als de wiedeweerga uit de euro(zone) te stappen.
Regelmatig lezen we in de mainstream media dat de euro (weer eens)
gered is. Het tegendeel is waar: het redden van die eenheidsmunt
stopt niet. De meeste burgers in de EU vinden het toch wel gemakkelijk,
het betalen met die munt in andere landen, maar dat is ook het enige
voordeel: het merendeel van de mensen zal zich er niet van bewust zijn
dat het negatieve rentebeleid en de aankoop van schuldpapieren van
noodlijdende landen en banken door de Europese Centrale Bank (ECB)
uiteindelijk alleen dienen om de euro overeind te houden.
Maar euro-lidstaten, zoals met name Griekenland en Italië. zouden
financieel en politiek instorten, als de ECB haar rigoreuze (bij de
wet verboden) interventie op de financiële markten zou staken en
daarmee niet meer haar mandaat ongehinderd en onverschrokken zou
kunnen doorzetten.
Een wijziging in het huidige ECB-beleid is voor het bestaan van de
euro het slechtst denkbare scenario. Duitsland zit in een uitermate
moeilijke positie, ondermeer vanwege de enorme Target-vorderingen van
zijn Bundesbank versus de ECB is.
Alle valuta-unies die er tot nu toe in de geschiedenis zijn geweest,
zijn vroeg of laat mislukt. Dit is ook het toekomstbeeld voor de euro-muntunie.
En heeft de destijds goed geïnformeerde Alan Greenspan, de
legendarische voorzitter van de Amerikaanse Federal Reserve (FED),
niet al vóór het begin - op 2 mei 1997 - orakelt dat de euro geen
bestaansrecht zou hebben? Een zinkend schip moet op tijd worden
verlaten en terwijl de reddingsboten nog steeds beschikbaar zijn. Dat
zou betekenen, althans voor ons land, meteen uit de euro(zone) te
stappen.
Maar is dat mogelijk? En hoe? En is het politiek haalbaar?
De financieel expert en freelance journalist Bandulet heeft een boek
geschreven over de euro met de titel: DEXIT - Waarom de exit van
Duitsland uit de euro moeilijk is, maar nog steeds haalbaar en
noodzakelijk.
Bandulet citeert onder andere "de consultantlegende" Roland Berger,
die in 2017 over de euro en Duitsland had gezegd: "Voor de Duitsers
zijn er slechts drie mogelijkheden: allereerst zal het land deel gaan
uitmaken van een transferunie (die op dit moment al behoorlijk ver
gevorderd is, als we de geldstromen zien binnen de EU - de grote
Europese geldverdeling), vervolgens zal Duitsland de eurozone opblazen,
om vervolgens uit de euro te stappen. En Bandulet voegde er aan toe: "Een
vierde mogelijkheid bestaat er niet."
Op de omslag van het boek staat zelfs te lezen: "Hoogste tijd om
het taboe te doorbreken".
Tot nu toe zijn er boeken over de euro geschreven die laten zien
waarom het niet werkt en hoe het niet kòn werken, hoe Europese
verdragen worden verbroken, hoe de ECB lidstaten illegaal financiert,
hoe de gemeenschappelijke munt met enorme bedragen moet worden gered,
hoe Duitsland de rol van penningmeester speelt en hoe spaarders stapje
voor stapje worden onteigend door middel van inflatie en
nulrentetarieven.
Slechts één vraag werd nooit serieus gesteld en besproken: als het
waar is dat de euro meer kwaad dan goed doet, is het dan niet beter om
ermee op te houden?
Moet ons land zich er uit terugtrekken? En zo ja, zou een Nexit dan
haalbaar zijn?
Wie zouden de winnaars zijn? Wie de verliezers?
Het is inderdaad de hoogste tijd om het taboe te doorbreken en het
debat over een Nexit onpartijdig en meedogenloos te voeren. Dat
initiatief hoeven we evenwel niet van het huidige partijkartel te
verwachten. Trouwens, politici hebben helemaal niet het vermogen om in
te zien dat zij ook wel eens foute beslissingen hebben genomen,
sterker: als een maatregel niet werkt dan moet er nog een schepje van
hetzelfde bovenop.....
Voorstanders van de euro betogen dat het bij de
invoering van de euro niet alleen om een economisch project ging dat
ernaar streefde de levensstandaard te verbeteren (door de toewijzing
van middelen efficiënter te maken, de concurrentie te bevorderen, te
profiteren van schaalvoordelen en de economische stabiliteit te
versterken). Wat nog belangrijker was (en dat is de grootste fout die
men heeft gemaakt): het was een politiek project - het moest de
politieke integratie van Europa bevorderen, de mensen en de landen
dichter bij elkaar brengen en een vreedzame samenleving waarborgen.
De euro heeft geen van zijn twee belangrijkste doelstellingen van
welvaart en politieke integratie bereikt: deze doelen liggen nu verder
weg dan vóór de oprichting van de eurozone. In plaats van vrede en
harmonie bezien Europese landen elkaar nu met wantrouwen en woede.
Oude stereotypen worden nieuw leven ingeblazen terwijl Noord-Europa
het zuiden als lui en onbetrouwbaar bestempelt, en herinneringen aan
Duitslands gedrag in de wereldoorlogen worden opgeroepen. Wat ook al
die veranderingen ten slechte heeft bewerkstelligd, is de geheime
agenda van de heersende elite, waarvan de huidige massamigratie (met
het doel Europa te ontwrichten) het meest aansprekende voorbeeld is.
Daarnaast heeft de Europese Centrale Bank een cruciale fout gemaakt
ten aanzien van haar beleid: het aan haar gegeven mandaat is de
inflatie binnen bepaalde grenzen te houden, in plaats van een beleid
te voeren gericht op groei, werkgelegenheid en stabiliteit.
Politici, die nu niet bepaald uitblinken als materideskundigen, wilden
een verenigd Europa smeden dat eigenlijk het tegenovergestelde effect
heeft gehad. De grondleggers van de euro werden geleid door een
reeks idealen en ideeën over hoe economieën (moeten) functioneren,
maar hun denkbeelden waren gewoon verkeerd. Ze hadden het volste
vertrouwen in de markten, maar hadden geen enkel inzicht in de
beperkingen van die markten en wat nodig was om ze te laten werken.
Het niet-aflatende vertrouwen in markten wordt soms aangeduid als
marktfundamentalisme, soms als neoliberalisme. Marktfundamentalisten
dachten bijvoorbeeld dat als de overheid alleen maar zou zorgen voor
een lage en stabiele inflatie, de markten voor iedereen zouden zorgen
voor groei en welvaart. Hoewel het fundamentalisme in de meeste delen
van de wereld in diskrediet is gebracht, vooral in de nasleep van de
wereldwijde financiële crisis van 2008, overleven en bloeien die
overtuigingen nog steeds binnen de meest dominante macht van de
eurozone, Merkelland. Deze overtuigingen worden zo krampachtig
vastgehouden, immuun voor nieuwe, tegengestelde bewijzen, dat ze
terecht worden omschreven als een ideologie.
Uiteraard is het nu zo dat de leiders van de eurozone zichzelf en de
grote instellingen die ze hebben helpen creëren en die ze nu leiden,
niet de schuld geven. Maar de schuld aan anderen geven lost het
europrobleem niet op - en het is in grote mate oneerlijk.
Het heeft ons niet verbaasd dat de reactie van Brussel op de uitslag
van het referendum in het Verenigd Koninkrijk hetzelfde was als
waarmee men de Griekse stembus-uitslag in juni 2015 afkeurde. We weten
nog dat Herman Van Rompuy, een voormalig voorzitter van de Europese
Raad, een wijdverspreid Brussels gevoel uitte toen hij zei dat het
besluit van David Cameron om een referendum te houden "de slechtste
beleidsbeslissing in tientallen jaren was". Door dat te zeggen
liet hij een diepe antipathie over democratische verantwoording zien.
Dat is begrijpelijk: in de meeste gevallen waarin kiezers rechtstreeks
zijn geraadpleegd, hebben die de euro, de Europese Unie en de Europese
grondwet verworpen.
Juist de diversiteit van Europa was haar kracht. Het is niet eenvoudig
om een enkele munteenheid te laten werken in een regio met een enorme
economische en politieke diversiteit - de invoering van de euro had
dan ook moeten plaatsvinden als afronding van het Europese
integratietraject. Daarom - en vooral ook de gigantische financiële
klappen die wij door vast te houden aan het europroject zullen oplopen
- is het NU tijd er uit te stappen.
Jean-Claude Juncker, de trotse architect van de massale
belastingontduikingsregelingen van Luxemburg en nu nog het hoofd van
de wijnkelder Europese Commissie, heeft een harde
positie ingenomen - misschien begrijpelijk, aangezien hij de
geschiedenis niet in wil gaan als de persoon op wiens conto de
ontbinding van de EU kan worden bijgeschreven. Vandaar dat alles in
het werk wordt gesteld om van de fascistische EU één land, één volk te
maken..... met één führer.
We laten het toch niet gebeuren dat dat toevallig ook nog een Duitse
is?