In Venezuela heeft een couppoging nog niet echt het beoogde resultaat gehad. De voornamelijk regionale crisis heeft echter een explosieve, geopolitieke achtergrond. Dàt is de reden waarom de VS nu haar stempel wil drukken op de gebeurtenissen in Venezuela.
De Verenigde Staten beschouwen al sinds 1823 het totale Amerikaanse
continent als haar achtertuin, waar ze niet alleen de leiding willen
hebben, maar bovenal geen invloed willen zien van landen buiten
Amerika. Zo presenteerde de toenmalige Amerikaanse president Monroe
het in de naar hem vernoemde Monroe-doctrine. De Verenigde Staten
wilden de invloed van de Europese koloniale machten uit Amerika weg
hebben.
Venezuela was lang een doorn in het oog van de VS. Sinds Hugo Chavez
aan de macht kwam zetten de VS druk op het land door middel van
sancties en politieke allianties. Een regering die zichzelf socialist
noemt en de wil van de VS niet opvolgt is voor Washington in zijn
eigen achtertuin onverteerbaar.
De (op aandringen van de VS) zelfbenoemde nieuwe president Juan Guaido,
die wil dat Maduro opstapt, is nooit een presidentskandidaat geweest.
Ondanks massale CIA-financiering van de oppositie en inmenging
gedurende de jaren dat Big Oil de controle over de grootste
oliereserves ter wereld probeert terug te winnen, werd Nicolas Maduro
in 2018 democratisch herkozen als president van Venezuela.
Vaak wordt geschreven dat de socialistische regering van Venezuela het
land heeft geruïneerd, maar de rol van westerse sancties tegen het
land wordt niet besproken. Venezuela is één van de landen met de
grootste oliereserves ter wereld en als de sancties de olie-industrie
niet zouden hinderen, zou de situatie in het land niet zo wanhopig
zijn. Venezuela kan rijk zijn, zoals Saoedi-Arabië, waar geen
economisch effectieve regering aan de macht is. Met zo'n (olie)rijkdom
kun je niet zóveel schade aan een land toebrengen dat het naar de
haaien gaat.
Om dat te bereiken heb je het middel van sancties nodig zodat deze
bron van inkomsten (uit olie) uitgeschakeld wordt. De internationale
blokkade, die als onderdeel van de oorlogsvoering een structurele
component is van de oorzaken van de crisis, heeft tot doel de
economische situatie tot het uiterste te drukken. Isoleer het land,
verhonger het en plunder het tegelijkertijd.
De situatie in Venezuela is wanhopig, het protestpotentieel van de
mensen is gigantisch. De VS hebben hier op gewacht en gisteren kwam de
"oorlogsverklaring" van de VS toen zij unaniem de voorzitter van het
parlement als waarnemend president erkende. Politiek gezien is het
land verdeeld tussen de president en het door de oppositie
gedomineerde parlement. En nadat de Verenigde Staten groen licht gaven
benoemde de voorzitter van het parlement zichzelf tot president.
De uitspraken van de woordvoerders van de VS, de Lima-groep - met
uitzondering van Mexico -, de secretaris-generaal van de Organisatie
van Amerikaanse Staten en landen die zich hierbij aangesloten hebben,
zoals Ecuador (een puppet van de CIA en met hen meewerkt om een vals
getuigenis voor elkaar te krijgen tegen Assange), laten zien hoe de
oppositionele acties ruim tevoren zijn voorbereid.
Het kan niet duidelijker zijn dat de commando's van buiten af komen,
en dat de VS zelf aan de touwtjes trekken.
Het land staat nu aan de rand van een burgeroorlog. Het leger lijkt in
meerderheid voor de president te zijn, maar met die "meerderheid" is
het nog maar de vraag hoe het verder gaat.
Eén van de redenen voor de druk van de VS is (afgezien van grip op de
enorme olievoorraden) dat Rusland eind vorig jaar voor de eerste keer
strategische bommenwerpers naar Venezuela bracht en dat Rusland met
het land onderhandelt over de oprichting van een militaire basis. Een
Russische militaire basis met oorlogsschepen en strategische
bommenwerpers in Venezuela is onaanvaardbaar voor de VS - ze moesten (snel)
handelen.
Wat de VS voor zichzelf claimt, namelijk het recht om overal ter
wereld militaire en strategische wapens te stationeren, is in haar
visie onbespreekbaar voor anderen. Amerikaanse nucleaire raketten aan
de Russische grens zijn OK in de ogen van het Westen, maar Russische
wapens in de Amerikaanse achtertuin zijn alarmbellen voor de VS.
Zoals verwacht volgen de westerse marionetten de VS-lijn en eisen zij
het ontslag van de president of nieuwe verkiezingen. Rusland heeft
zich hiertegen verzet, en heeft de Amerikaanse inmenging in de
binnenlandse aangelegenheden van Venezuela scherp veroordeeld. Turkije
koos, in tegenstelling tot de rest van de NAVO, óók de kant van de
president. Zoals altijd spreekt China meer voorzichtigheid uit en zegt
het tegenstander van geweld te zijn.
Overigens vormt het gedrag van zowel de VS als de EU een duidelijke
schending van het internationaal recht, wat een duidelijke belemmering
vormt voor inmenging van buitenaf in de interne aangelegenheden van
een land. Maar wat eist de VS om een staatsgreep te rechtvaardigen,
anders dan inmenging in de interne aangelegenheden van Venezuela?
Hetzelfde geldt voor de eis van de EU voor nieuwe verkiezingen in
Venezuela. Dit soort zaken regelt elk land afzonderlijk, elke externe
inmenging schendt het internationaal recht. Wat zou de Europese Unie
zeggen als Venezuela bijvoorbeeld nieuwe verkiezingen in Duitsland zou
eisen?
De VS praten zelfs over een mogelijk inzet van het Amerikaanse leger
in Venezuela. Als de president zich verzet tegen het parlement, is het
risico dat de VS het land binnenvallen (onder een nog te bepalen
voorwendsel) groot.
Rusland heeft echter krachtig gewaarschuwd tegen Amerikaanse militaire
interventie.
Het is ook interessant hoe de westerse pers hierover schrijft. De
demonstraties en rellen in Venezuela worden niet zo kritisch geacht
als die van de Gele Hesjes in Frankrijk. Hoewel het geweld van de
politie tegen demonstranten in Frankrijk nauwelijks aan de kaak wordt
gesteld in de mainstream media, is het geweld van de politie in
Venezuela in diezelfde media nogal een groot thema.
Kortom, aan de ene kant gaat het hier om olie en aan de andere kant
het naderende conflict met Rusland, dat zich zou willen vestigen in de
achtertuin van de Verenigde Staten, net zoals de Verenigde Staten zich
ook op de stoep van Poetin nestelt. Als het nodig is, zullen de VS
waarschijnlijk niet terugdeinzen voor militair geweld als hun protégés
hun doel niet bereiken zònder Amerikaanse hulp.
Want zodra de Russen een basis in Venezuela hebben zal de Amerikaanse
militaire interventie veel riskanter zijn dan nu