Na de Tweede Wereldoorlog werd het Duitsland verboden een leger te vormen, omdat de angst bestond dat Duitsland nogmaals een gevaar zou betekenen voor de vrede in Europa. Halverwege de jaren 50 begon het tij te keren en kreeg de toenmalige Bondsrepubliek Duitsland weer een leger. Aan het einde van de jaren 90, na de hereniging van Duitsland, begonnen oude tijden weer te herleven en werd het Duitse leger voor het eerst weer ingezet voor iets anders dan een vredesmissie. De Amerikanen willen dat de Duitsers weer optrekken naar het front..... en gaan strijden in Syrië, indien nodig tegen ondermeer de troepen van NAVO-bondgenoot Turkije.
De Duitse bondsregering staat weer in de startblokken om "militaire
steun" te verlenen aan een door de VS geplande "beschermingszone" in
het noorden van Syrië. Het is bedoeld om Koerdische milities die tegen
de Islamitische Staat (IS) aan de zijde van de VS vochten te
beschermen, zowel tegen de acties van Syrische troepen en die van
NAVO-bondgenoot Turkije.
Over het hoe en wanneer worden vandaag in Berlijn gesprekken gevoerd,
wanneer de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo het
land bezoekt, na een eerder uitstel.
Spiegel Online
meldde
gisteren dat de regering Merkel "tijdens maandenlange geheime
besprekingen met de VS heeft gesignaleerd dat zij bereid zou zijn om
militair deel te nemen aan de "verdediging van de beschermingszone" in
Syrië.
De Amerikanen hebben "in de afgelopen maanden hun verzoek om een
Duitse toezegging herhaaldelijk achter de schermen herhaald, voor het
eerst aan de zijlijn van de Veiligheidsconferentie in München medio
februari." Of de keus een goede is geweest
moet nog blijken.
Waar het hier om gaat is de inzet van Messerschmitt
tornado-vliegtuigen van de
Bundeswehr in Syrië. Dit is een schending van het internationale recht,
omdat Syrië een soevereine staat is in wiens luchtruim buitenlandse
legers niet mogen doen wat ze willen.
Als de Bundeswehr er legaal actief wil zijn, dan moet er voldaan
worden aan drie voorwaarden: de eerste is datAssad hen uitnodigt om
dat te doen, ten tweede zou Duitsland zich moeten verdedigen tegen een
aanval door Syrië en ten derde moet de VN-Veiligheidsraad een mandaat
hebben afgegeven. Omdat Assad de Bundeswehr niet uitnodigde, Syrië
Duitsland niet heeft aangevallen, en de VN Veiligheidsraad geen
mandaat heeft gegeven, is het gebruik van Duitse tornado's in Syrië
een schending van het internationale recht en, per definitie, een daad
van agressie: een oorlogsverklaring.
Het internationale recht is in deze kwestie wat dat betreft heel
helder - en dat heeft de wetenschappelijke dienst van de Duitse
Bondsdag in september vorig jaar zelf ook verklaard (PDF
hier). Het wordt nog mooier: deze wetenschappelijke
dienst van de Bundestag publiceerde dat advies op 20 september 2018,
waarin óók werd vermeld dat zelfs elk parlementslid dat vóór deze
Bundeswehr-operatie heeft gestemd, zich schuldig maakt aan vervolging:
"Strafbaar zijn op grond van § 13, lid 4 VStGB personen "die in feite
in staat zijn om de politieke of militaire actie van een staat te
controleren of te leiden" - óók leden van een parlement, die de
buitenlandse toewijzing van de strijdkrachten moeten hebben
goedgekeurd." Dat dat niet gebeurd is komt omdat de rechtsspraak in
Duitsland (en niet alleen in dat EU-land) niet "onafhankelijk"
functioneert.
U zult meteen zeggen dat dit niet kan! De rechters zijn toch
onafhankelijk, niemand kan hen instructies geven! Toch?
In principe klopt dat: als een aanklacht voor de rechter komt, dan is
de rechter onafhankelijk en moet de verdachte, zoals alle anderen,
conform de wet antwoorden. Het een en ander staat omschreven in de
Duitse grondwet. De truc is
echter dat je moet vermijden dat het ter terechtzitting komt.
En dat gebeurde in Duitsland. De Duitse wet bepaalt ook dat officieren
van justitie gebonden zijn door instructies. Dit betekent dat hun
leidinggevende hen instructies kan geven, en dit legaal mag doen. De
leidinggevende van de officier van justitie kan daarom beslissen welke
kennisgeving de officier van justitie volgt en welke gevallen hij niet
mag onderzoeken. Het staat allemaal omschreven in de rechterlijke
machtswet
(GVG) $ 146: "De
officieren van justitie moeten de officiële instructies van hun
leidinggevende volgen."
En de leidinggevende van de officier van justitie is de minister van
Justitie. Als de minister van Justitie dus zegt dat overtredingen van
§ 13 VStGB niet kunnen worden vastgesteld, dan is het niet vastgesteld
en komt de zaak niet voor een Duitse rechtbank.
Het hàd bijvoorbeeld kunnen gebeuren bij de Duitse deelname aan de
oorlog tegen Joegoslavië. Die was duidelijk onwettig volgens het
internationale recht en in strijd met de Duitse wet, § 13 VStGB,
als gevolg waarvan toen niet alleen Schröder, maar alle ministers en
afgevaardigden in feite levenslang moeten krijgen door in 1999 in te
stemmen met die oorlog.
Nu u dat weet, begrijpt u ook meteen dat de rechterlijke macht in
Duitsland niet onafhankelijk is. Daarom zal geen enkele minister van
justitie ooit onderzoek toestaan naar § 13 VStGB, omdat de ene hand
de andere wast. Immers, politici van alle gevestigde partijen hebben
veel vaker voor dergelijke oorlogen gestemd en niemand wil degene zijn
die zijn vrienden voor het leven achter de tralies stuurt. Aanklachten
tegen Merkel en Schröder zijn er in overvloed, maar de aanklagers
hebben deze nooit ingewilligd.
Hetzelfde geldt voor de opening van de grenzen door Merkel. Over dit
onderwerp kan lang woren gediscussieerd, omdat er nogal wat juridische
mazen zijn volgens welke men Merkel's opening van de grenzen als
legaal kan opvatten. Maar als iedereen er zo zeker van is dat die
actie van Merkel volkomen legaal was, waarom heeft de bondskanselier
dan niet aan de minister van Justitie opgedragen om openbare
aanklagers toe te staan dat te onderzoeken? Merkel kon dan toch
gemakkelijk verklaren dat alles perfect in orde was? Dat zou alle
argumenten van haar critici wegnemen. Ze heeft natuurlijk haar redenen
(gehad) waarom ze het niet toestaat. U kunt vast wel raden welke....
Overigens is dit geen zuiver Duits probleem, het treft in vrijwel
dezelfde mate ook alle Westerse "constitutionele staten". Een (wellicht
onverwachte) uitzondering is Italië. Er zijn zogenaamde
onderzoeksrechters die volledig onafhankelijk mogen beslissen, tegen
wie zij het onderzoek doen. Wie zich de jaren tachtig van de vorige
eeuw nog herinnert, weet dat veel van die onafhankelijke onderzoekers
in Italië werden vermoord toen ze banden tussen politiek en maffia of
terreur aan het onderzoeken waren. Waarom zijn ze toen vermoord? In
tegenstelling tot hun Duitse tegenhangers konden zij niet worden
tegengehouden door overheidsfunctionarissen.
Op dit moment is de Deutsche Luftwaffe al actief in Syrië. De Duitse
luchtmacht vertsrekt in de lucht de jets van de Calitie de nodige
brandstof. Het (westerse) mandaat voor deze missie eindigt op 31
october van dit jaar.
De militaire steun aan een "beschermingszone" in het noorden van Syrië
betekent een forse escalatie van de Duitse deelname aan de Syrische
oorlog, die vanaf het begin het doel nastreefde om het regime van
Bashar al-Assad omver te werpen en te vervangen door een
marionettenregime van het Westen. Officieel gaat het om de strijd
tegen Islamitische Staat - dat is althans de officiële reden voor het
gebruik van Bundeswehr tornado's in Syrië. Maar in februari dit jaar
meldde Der Spiegel dat Islamitische Staat verslagen was in Syrië. Dat
had, volgens Der Spiegel, de Duitse minister van Defensie
von der Leyen
zèlf gezegd.
En inderdaad, de Koerden versloegen maanden geleden het laatste nest
van IS in Syrië. Het zou dus eigenlijk de taak van de pers zijn om de
vraag te stellen: wat doen de Duitse Tornado's dan nog in Syrië?
Nu dat streven om Assad weg te jagen grotendeels is mislukt, en er
400.000 burgers zijn omgekomen en grote delen van het land in puin
liggen, stort de Duitse regering zich in een militair avontuur dat hen
niet alleen confronteert met het regime in Damascus, maar ook met NAVO-partner
Turkije, Iran en kernmacht Rusland (dat van de Syrische regering wèl
toestemming heeft militair in het land op te treden).
Damascus verwerpt het Amerikaanse plan van een "beschermingszone"
omdat het zijn soevereiniteit in eigen land enorm verlaagt (wat ook de
bedoeling is van de VS). Ankara is ertegen omdat het de opkomst van
een Koerdische staat aan zijn grens wil voorkomen, eentje die onder
alle omstandigheden ook onder de controle staat van een aan PKK
gelieerde organisatie.
Teheran, dat economisch in de ban is gedaan door de VS en wordt
bedreigd met een verwoestende oorlog, heeft nauwe banden met Damascus
en ook met Ankara. En Moskou, dat het regime van Assad militair
ondersteunt en óók nauwe banden onderhoudt met Teheran en Ankara,
beschouwt het westelijke offensief in het Midden-Oosten terecht als
onderdeel van een insluitingsstrategie tegen Rusland.
Terwijl Pompeo steeds maar hamert op de oprichting van een "beschermingszone",
zal het propaganda-mechanisme van de mainstream media worden
geactiveerd. Er zal uitvoerig worden bericht over de westerse "humanitaire
actie" die gaat dienen ter bescherming van mensenlevens, als een "strijd
tegen een dictatoriaal regime" of iets dergelijks. We kennen dit
scenario onderhand al uit de oorlogen in Afghanistan, Irak en Libië.
In laatstgenoemd land begon de VS ook met de oprichting van een "beschermingszone",
die toen het voorwendsel vormde voor het bombarderen van het land en
de omverwerping van het regime van Kadhafi. De acties van het Westen
maakten van één van de welvarendste, westers gezinde landen van Afrika
één van de armste landen in deze regio. "Mission acclompished".
Washington en zijn Europese bondgenoten streven gewoon doodordinaire
imperialistische belangen na in hun oorlogen in het Midden-Oosten: het
gaat om de controle over olie, gas en afzetmarkten, onderdrukking en
verzwakking van hun rivalen, en versterking van de Amerikaanse positie
als wereldmacht.
De Duitse bondsregering heeft, in de woorden van voormalig minister
van Buitenlandse Zaken Frank-Walter Steinmeier, vijf jaar geleden
gedaan, gezegd dat ze niet van plan is om commentaar te leveren op de
wereldpolitiek "vanuit de buitengrenzen" en "eerder, resoluter en
substantieel bij te dragen aan het buitenlands en veiligheidsbeleid".
Sindsdien is het Duitse leger enorm aan het upgraden geweest.
In het kruitvat Midden-Oosten ziet ze nu een andere
welkomstmogelijkheid om deze doelen in praktijk te brengen - zelfs als
dat mocht leiden tot een Derde Wereldoorlog, Dat mondt dan
waarschijnlijk uit in een atoomoorlog: Der Totale Krieg.
