Met hun achterkamertjespraktijken hebben de Europese leiders voornamelijk de anti-Europeanen in de kaart gespeeld. Maandenlang mochten kandidaten zich aan de burgers presenteren, daarbij het electoraat de verwachting geven dat er een verkiezing zou plaatsvinden volgens democratsche beginselen, bijvoorbeeld op basis van een meerderheidsbesluit.
Velen moeten nu tot hun afgrijzen constateren dat hun stem niets waard was en het in de Europese Unie eigenlijk draait om ondemocratisch en lafhartig gedrag van regeringsleiders versus het electoraat. En met welke kandidaat las vervanging van Juncker komen ze uiteindelijk op de proppen? Ursula von der Leyen!
Het lijkt wel of men heeft afgesproken op enig moment de (mannelijke)
topkandidaten te laten vallen, en het te hebben over vrouwen - zodat
volgens dit motto de 28 staatshoofden en regeringsleiders van de EU
hun baantjespokerspeldinsdag in Brussel hebben opgepakt. Omdat de twee
"leiders" Manfred Weber en Frans Timmermans aan het begin van de derde
topdag massaal weerstand ondervonden, spraken ze plotseling over
Christine Lagarde en Ursula von der Leyen.
De Duitse federale minister van Defensie von der Leyen zal volgens de
wil van de EU-staatshoofden en regeringsleiders de topvrouw van de
Europese Commissie worden. In de Top van Brussel vinden we ook de
Belgische premier Charles Michel als voorzitter van de Raad en de
Spaanse minister van Buitenlandse Zaken Josep Borrell als hoofd van
het buitenlands beleid van de EU. De nieuwe president van de Europese
Centrale Bank (ECB) wordt IMF-hoofd Christine Lagarde.
De Duitse bondskanselier Angela Merkel en het Franse staatshoofd
Emmanuel Macron waren het eerder al eens over Lagarde en von der Leyen.
Merkel had ook overleg gepleegd met de Oost-Europese Visegrad-landen,
zei zij in Brussel. Deze hadden maandag een akkoord over de
sociaal-democraten Timmermans voorkoómen.
Maar er circuleerden ook andere namen in het circuit, zoals de
liberale Deense Margrethe Vestager. De EU-commissaris voor
concurrentie is de beroemdste vrouw in Brussel - dat komt door haar
spectaculaire EU-zaken tegen Amerikaanse grote concerns zoals Apple,
Google en Amazon. Vestager viel niet bij iedereen in goede aarde, want
ze ging niet als officiële topkandidaat in de race voor de
Juncker-opvolging. Eigenlijk werd ze gepresenteerd als halve
Spitzekandidat.
De nominatie van Ursula von der Leyen voor de toekomstige topvrouw van
de Europese Commissie is een klap in het gezicht van de Unie. De EU,
ooit gelanceerd als een vredesproject, ondergaat nu maar zeker straks
steeds verdere militarisering en ondergaat de uiteindelijke
metamorfose als een project van de Europese elites.
Von der Leyen is sowieso ook een slechte keuze, ongeacht inhoud en
ideologie, omdat zij tot nu toe in elk politiek ambt heeft gefaald.
Deze tekortkomingen probeert ze te maskeren met een fanatiek streven
naar actie.
De toekomst van Europa ziet er gitzwart uit.
Het verhaal van Ursula von der Leyen is er één vol misverstanden,
mythen en slimme politieke public relations. Als er in de mainstream
media gesproken wordt over Ursula von der Leyen dan komen steevast de
volgende associaties naar voren: ze had "ondanks" haar carrière toch
maar mooi zeven kinderen, ze was ongelooflijk succesvol, een echte "supervrouw"
die het conservatieve imago van de familie logenstraft. Maar over
welke mevrouw Von der Leyen hebben die media het dan? Zeker niet van
Ursula Gertrud von der Leyen, de vrouw die de EU in de toekomst
politiek zal moeten gaan leiden. Je zou zeggen dat er na het debacle
van een notoire alcoholist toch zéker gezocht zou worden naar iemand
met de nodige kennis en vaardigheden om het vak uit te oefenen. Maar
dat is slechts wensdenken gebleken.....
Haar carriére raakt in een stroomversnelling toen zij in de
voetstappen van haar vader de politieke arena betrad. Dankzij de
netwerken van haar vader kon ze, ondanks haar onervarenheid, niet
alleen een veilig direct mandaat voor het parlement van de deelstaat
Nedersaksen verkrijgen, maar werd ze ook door de familievriend
Christian Wulff benoemd tot minister van gezinszaken, een briljante
pr-coup, want de zevenvoudige moeder met het kuise kapsel werd
verkocht als een symbool van succesvolle conservatieve idealen.
Toen is het echt begonnen - een jaar later werd de "powervrouw"
gekozen in het CDU-presidium en twee jaar later was ze de federale
minister van gezinszaken in het kabinet van Angela Merkel.
Eigenlijk is het "gezinsministerie" een departement waar je je geen
buil aan kunt vallen. Maar Ursula von der Leyen overspeelde hier haar
hand door in de arena zichzelf nadrukkelijk te betrekken bij een
campagne om het internet-blokkreen te introduceren.
"Zensursula" was geboren.
Ook in haar tijd als minister van Arbeid heeft Von der Leyen geen
goede indruk achtergelaten. De "ijskoude engel van de werklozen" had
zich er vooral genesteld door het verkopen van harde maatregelen tegen
mensen die het slecht hadden, maar wel met een goede suikerzoete
glimlach, terwijl zij zich als advocate voor de "arme kinderen"
probeerde op te werpen.
Haar carrière liep een flinke deuk op door het volledig mislukken als
federale minister van Defensie. "Röschen" von der Leyen deed eigenlijk
zo ongeveer alles verkeerd, wat je fout kunt doen. Het functieprofiel
van de minister van Defensie omvat in de eerste plaats het balanceren
tussen de commerciële belangen van de bewapeningslobby, de materiële
behoeften van de strijdkrachten en de financiële belangen van
belastingbetalers. Dienovereenkomstig was het taakprofiel voor Ursula
von der Leyen duidelijk. Het werd ontworpen om de personeels- en
apparatuurproblemen op te lossen die steeds duidelijker werden bij
haar voorgangers. Te oordelen naar deze taak, is de functievervulling
door de Von der Leyen over de hele linie mislukt. Hoewel er steeds
meer geld naar het militaire budget stroomde, zijn de apparatuur- en
logistieke problemen van de Bundeswehr vandaag erger dan ooit tevoren.
Niet voor niets twitterde de leider van de europese Groenen, Reinhard
Bütikofer: "Een zeer goede oplossing. Voor de Bundeswehr. "
Haar ideologische oriëntatie is door e tijd heen steeds radicaler
geworden, voor de EU dramatischer dan haar politieke mislukking.
Ursula von der Leyen is een havik van buitenlands- en
veiligheidsbeleid die volledig geïntegreerd is in de transatlantische
NAVO-strategie, die zich zonder mitsen en maren schaart achter het
model van een vèrgaande militarisering van de EU en van mening is dat
het Westen met een "politiek van kracht" het nieuwe tijdperk van de
Koude Oorlog met Rusland wil opvoeren.
De nominatie van Von der Leyen als kandidaat voor de functie van
fungerend voorzitter van de Commissie is niet de eerste blunder in de
belangrijkste Europesebenoemingencarrousel van de afgelopen week. In
eerste instantie faalde "topkandidaat" Manfred Weber, op de eerder
aangekondigde weerstand van Emmanuel Macron. Toen bedachten Merkel,
Macron en Co. in het verre Osaka de tweede "topkandidaat" Frans
Timmermann, die (in de weg gelopen door zijn eigen ego) echter te
kritisch en democratisch was voor de reactionaire Oost-Europese
regeringshoofden, omdat hij in het verleden kritiek had op het gevaar
van democratische waarden in Hongarije en Polen gehad.
De les van dit alles is dat wie pleit voor méér democratie, in de EU
geen schijn van kans heeft. Het is absurd en verdrietig tegelijkertijd.
