Het is één van de grootste journalistieke en regelgevende tekortkomingen van onze tijd - het gebrek aan serieuze aandacht van onderzoeksjournalisten wat er precies op de beurzen plaatsvindt. Zo zijn de meeste mensen onwetend van het schokkende feit dat de grootste banken van Wall Street hun eigen en elkaars bankaandelen verhandelen, in hun eigen "Dark Pools". Allemaal buiten het zicht van de burgers en de toezichthouders. Een update.
De voortdurende vreemde reacties op de Amerikaanse aandelenmarkt
wijzen op een slecht functionerende aandelenmarktstructuur. Naar de
oorzaak hiervan kijken we in de eerste plaats naar de Dark Pools,
niet-gereguleerde beurzen die worden gerund door dezelfde mega-banken
in Wall Street die in 2008 het Amerikaanse financiële systeem hebben
opgeblazen en de grootste bailout in de Amerikaanse geschiedenis
hebben ontvangen van de belastingbetaler.
Blijkbaar was het niet bekend bij de Securities and Exchange
Commission (SEC) dat toen Goldman Sachs in de Verenigde State de naam
veranderde van zijn aldaar actieve grote Dark Pool, van Sigma X naar
Sigma X2, en het was niet eenvoudig om een gemoderniseerde versie van
zijn oude versie van de Dark Pool voor te stellen. Het ging er om hier
een verschil te maken tussen Sigma X2 (Goldman's Dark Pool-merk
in de Verenigde Staten) en Sigma X (het Dark Pool-merk op drie andere
continenten - Europa, Azië en Australië). Uit navraag is gebleken dat
ook de SEC greep heeft op het uitgestrekte Dark Pool-imperium dat bij
Goldman Sachs bestaat.
Volgens openbarar gemaakte documenten beheert Goldman Sachs Dark Pools
in Europa, Japan, Hong Kong en Australië onder het Sigma X-merk. Het
exploiteert ook een Futures SIGMA X in Japan. We konden geen
openbaarmaking in de VS vinden op de futures-activiteiten van Sigma X
in Japan.
Volgens een "Frequently Asked Questions"-document van Goldman Sachs
vinden we bij de vraag "Is SIGMA X een dark pool die alleen
transacties anoniem vergelijkt, zonder informatielekkage? Of zal
informatie over mijn orders worden doorgegeven aan potentiële
liquiditeitsverschaffers?", zegt Goldman het volgende: "Het
matchingproces voor SIGMA X is volledig intern en SIGMA X zal geen
pre-trade-informatie verspreiden naar interne trading desks of externe
tegenpartijen. Uitgevoerde transacties worden openbaar gemeld indien
dat vereist is als gevolg van regelgeving."
Met andere woorden, dit is een duistere markt waar prijzen voorafgaand
aan de handel niet beschikbaar zijn voor het publiek en transacties
pas worden gerapporteerd nadat ze zich in het duister hebben
voorgedaan, als ze al überhaupt worden gemeld.
Volgens informatie van Goldman wordt haar Europese Dark Pool, beter
bekend als Sigma X MTF (Multilateral Trading Facility), "beheerd door
Goldman Sachs International Bank als een onafhankelijke onderneming
met een eigen aparte managementstructuur."
Deze informatie wijzen erop dat Goldman Sachs International niet wordt
gereguleerd door de Securities and Exchange Commission van de VS, maar
door de Prudential Regulation Authority van de Bank of England en de
Britse Financial Conduct Authority, die al behoorlijk wat moiete heeft
om toezicht te houden op het gedrag van "58.000 financiële
dienstverleners en financiële markten in het Verenigd Koninkrijk".
Goldman's Dark Pool in de VS kreeg in 2014een boete van $ 800.000 van
de zelfregulerende instantie van Wall Street, FINRA, omdat ze haar
klanten een handelsprijs ontzegde die gelijk was aan het National Best
Bid en Offer (NBBO), zoals vereist is door de wet, bij op zijn minst
395.119 transacties. Het is zeer waarschijnlijk dat het aantal
transacties exponentieel hoger was. (zie "De
Duistere kant van Dark Pools").
Goldman's Dark Pool werd ook genoemd in de bestseller van Michael
Lewis, "Flash Boys", en het baanbrekende werk over Dark Pools door
Wall Street Journal-verslaggever Scott Patterson "Dark Pools: The Rise
of the Machine Traders en the Rigging of the U.S. Stock Market".
Michael Lewis vertelde het verhaal in Flash Boys over hoe Rich Gates,
de beheerder van een beleggingsfonds, samen met zijn collega's een
test had bedacht om te zien of ze met een order die ze in een Dark
Pool hadden ingevoerd zouden worden opgelicht.
Lewis beschrijft als volgt:
Gates en zijn collega's sloten honderden van zulke tests af, met hun
eigen geld, in verschillende dark pools van Wall Street. In de eerste
helft van 2010 was er slechts één bedrijf in Wall Street in wiens dark
pool de test positief terugkwam: Goldman Sachs. In de dark pool van
Goldman, Sigma X, werd hij in wat meer dan de helft van de tijd dat
hij de tests uitvoerde, opgelicht.
Patterson schrijft in zijn "Dark Pools" dat de Amerikaanse
aandelenmarkt is gedegenereerd in:
Pools binnen pools, allemaal elektronisch verbonden, vormen één grote
klotsende pool van donkere elektronische liquiditeit. Tegen 2012 was
de hoeveelheid aandelen die verhandeld werd in dark pools en
internalizers (Wall Street-banken die voorraden intern verhandelen
zonder toezicht van een effectenbeurs) maar liefst 40 procent van alle
handelsvolumes - en het groeide elke maand.
Zelfs de openbare markten waren onpeilbaar complex, gerund door
gigantische computers die geheime handelsstrategieën,en ontworpen door
natuurkundigen, chemici, Ph.D. wiskundigen, AI computerprogrammeurs......
Al die omzet had een reëel effect op aandelen. Aan het einde van de
Tweede Wereldoorlog bedroeg de gemiddelde periode van het aanhouden
van een aandeel vier jaar. In 2000 was het acht maanden. In 2008 was
het twee maanden. En in 2011 was het tweeëntwintig seconden, althans
volgens schattingen van een professor. Een van de oprichters van een
prominente high-frequency trading-outfit beweerde eens dat de
gemiddelde bewaartermijn van zijn bedrijf slechts elf seconden was.
Niemand - niemand - wist echt wat er zich afspeelde in de ingewanden
van deze Frankensteinmonsterachtige markt.
Na de beurscrash van 1929, die de Grote Depressie inluidde, voerde de
Amerikaanse Senaatscommissie een uitgebreid onderzoek uit over
meerdere jaren naar de handelsstructuur en handelspraktijken op Wall
Street. De senaatsonderzoeken concentreerden zich op de heimelijke
omgang met "pools", die vandaag de dag zijn gereïncarneerd als Dark
Pools, met high-speed algoritmen en piraten die bekend staan als
high-frequency handelaren. Het Senaatsonderzoek uit de jaren 1930
ontdekte het volgende:
Een pool, volgens ambtenaren van de beurs, is een overeenkomst tussen
verschillende mensen, meestal meer dan drie, om actief in één enkel
effect te handelen. Uit het onderzoek is gebleken dat het doel van een
pool in het algemeen erin bestaat de prijs van een effect te verhogen
door gezamenlijke activiteiten van de leden van de pool, en hen
zodoende in staat te stellen hun holdings met winst te onttrekken aan
het publiek, dat aangetrokken wordt door de activiteit of door
informatie verspreid over de voorraad. Pooloperaties voor een
dergelijk doel zijn onverenigbaar met het onderhouden van een vrije en
ongecontroleerde markt.
Het bankencomité van de Senaat concludeerde in 1934 als volgt:
De conclusie is onontkoombaar dat leden van de georganiseerde beurzen
die deelnamen aan pools of die beheerden, terwijl ze tegelijkertijd
fungeerden als makelaars voor het grote publiek, onverenigbare
belangen vertegenwoordigden en probeerden tegenstrijdige functies te
vervullen. Toch konden de beursautoriteiten in deze situatie niets
onethisch ontdekken.
We hebben in een eerder artikel al opgemerkt dat de Amerikaanse
toezichthouders niet alleen deze quasi-effectenbeurzen in het duister
laten opereren, ze staan toe datGoldman Sachs, Citigroup, Bank of
America Merrill Lynch en JPMorgan Chase en anderen hun eigen openbaar
verhandelde bankaandelen in hun eigen Dark Pools worden verhandeld.
De Amerikaanse aandelenmarkt, waar de hele wereld eens ontzag voor
had, blijft vandaag de dag qua markt het monster van Frankenstein. En
als gevolg van de draaideur tussen Wall Street en de SEC dragen
toezichthouders opzettelijk oogkleppen. Er wacht een vet salaris op
hun terugkeer naar Wall Street als ze de duisternis laten regeren.
Het CONgres voelt zich niet geroepen om het probleem aan te pakken,
omdat de mainstream media ervoor hebben gekozen het almaar groter
wordende probleem te negéren. Zelfs nadat Michael Lewis optrad in het
dicht bekeken tv-programma 60 Minutes op CBS in 2014 en de kijkers
vertelde, nadat zijn Flash Boys-boek werd gepubliceerd, dat "de
Amerikaanse aandelenmarkt, de meest iconische markt in het wereldwijde
kapitalisme wordt gemanipuleerd", trok het Congres haar handen af van
het het probleem en gooide zij het over schutting van de SEC.
Tot het publiek op dit punt actie eist van hun vertegenwoordigers in
het Congres, zullen deze duistere zaakjes zich verdiepen tot het
opnieuw tot een crash komt en er weer de een of andere epische bailout
van de beastingbetaler noodzakelijk is.
